Eén en één is drie volgens Synergy, de lachende kristallen potsenbakker uit Lemurië. Heks is een paar dagen in de leer bij zijn hoedster Sherry Whitfield. Heerlijk!

Zaterdagmorgen sta ik vroeg op. Ik gooi koffie naar binnen, ren onder de douche door, pak mijn spullen bij elkaar…… VicThor kruipt spontaan in zijn vervoersmandje. Hij gaat een dagje bij Joy doorbrengen, want Heks gaat met medeheksjes uit alle windstreken een weekend in de leer bij Sherry Whitfield. Ze is in Nederland met Synergy, de lachende oude schedel uit Lemurië.

Enigszins slaperig rijd ik naar Den Haag. Ik ben de hele week licht grieperig geweest. Gelukkig ben ik net op tijd een beetje bijgetrokken: Ik zou dit weekend voor geen goud willen missen.

In een oud herenhuis aan de koningin Emmakade worden we hartelijk ontvangen door Maan en Maja, het gouden duo, dat deze workshops organiseert. Al jaren verspreiden deze bevlogen dames kristallijn licht in ons miezemuizige kikkerlandje middels hun samenwerking met draken, eenhoorns en kristallen schedeltjes.

‘Er is koffie, thee, sap, fruit, nootjes, koekjes en chocolade….. Jullie moeten goed eten, want zo’n dag kost je veel energie. Voel je je dus wat slap worden, of licht in het hoofd: Schroom niet, maar zorg dat je iets eetbaars binnen krijgt!’ Maan hamert er nog maar eens goed op, dat je met je voetjes op de grond moet blijven. En wat helpt beter tegen vaag gezweef dan de gulle gaven van de Grote Moeder in je maag?

Even later zitten we in een grote kring om een enorm tapijt. Alle deelnemers hebben een paar schedeltjes uit hun eigen collectie meegenomen. Parmantig staan ze opgesteld aan de rand van het veld. Sherry zet Synergie op zijn standaard met blauw licht. Terwijl de ruimte zich vult met zijn bijzondere vibratie steekt zijn hoedster van wal.

Het thema van de dag is contact met engelen, onze gevleugelde vrienden. Die boodschappers van het goddelijke, waar bijna elk mens wel eens mee in aanraking is geweest. Ook al zullen de meesten onder ons dat niet toegeven…..

Eén van de leukste aspecten van dagen als deze is het feit dat ik omgeven ben door mensen zoals ik: Supergevoelig. Niemand vindt het gek dat ik met bomen praat. Of stenen. Mijn heksennatuur wordt hier volledig geaccepteerd. Niet omdat mensen zo reuze coulant zijn door me niet direct voor gek te verklaren. Nee. Mijn heksenaard valt hier totaal niet op: Iedereen in deze ruimte heeft die verfijnde bedrading, waardoor je meer waarneemt dan de gemiddelde mens!

Goeie hemeltje, wat hebben we een heerlijke dag! Van 10 uur ’s morgens tot een uurtje of zes in de namiddag is Sherry aan het woord. Met een welverdiende lunchpauze tussendoor. ‘Dan moeten jullie haar eventjes met rust laten hoor,’ maant Maan. Oeps. Het kost ons moeite, blij als we zijn dat deze vurige roodharige met haar kristallen vriend weer eens onder ons is.

Omgeven door zachte engelenenergie rijd ik weer naar huis. Daar wacht me een onrustige nacht. Mijn hele energiehuishouding staat op zijn kop. Tegelijkertijd ben ik zo gaar als boter. VicThor laat zich ook niet onbetuigd. Steeds als ik eindelijk lekker lig te knorren maakt hij me weer wakker. Of ik maar eventjes naar buiten wil gaan, want meneertje Koekepeertje wil me een poepie laten ruiken!

Zondag is er nog een dag met Sherry en Synergie. Ook al ben ik doodmoe, toch ben ik blij dat het nog niet voorbij is. Morgen nemen we allemaal onze favoriete kristallen uit onze persoonlijke collectie mee. Daar gaan we dan samen mee spelen….. Heerlijk!

 

 

 

Veranderen is voor anderen.Vaak delven we slechts meer van hetzelfde. Een moderne heks is maar iets geks.Toch?

Veranderen is moeilijk. Zo niet bijna onmogelijk. Vanaf het moment dat je je eerste gekrijs laat horen begint de computer in je kop allerlei patronen op te bouwen. Gelukkig maar, anders kon je niet functioneren.

Helaas is het razend lastig om zulk aangeleerd gedrag later weer af te leren. Als het je niet meer uitkomt om zo te reageren. Of wanneer je eigen gedrag tegen je werkt.

Nu ik mijn hondje zo snel zie opgroeien neem ik dit proces opnieuw waar. Mag hij de ene dag lekker trekken aan de riem, dan doet hij het de volgende dag natuurlijk ook. En als ik niet ingrijp sleurt mijn kereltje me over een klein half jaar dagelijks door de steeg……Je ziet al waar ik tegen aan loop met mijn lekkere ventje.

‘Springers zijn enorme trekkers aan de riem,’ vertelt de jachtdame me vorige week. ‘Ze willen alleen maar naar voren met alles wat in hen is. Prima voor de jacht natuurlijk, maar niet dagdagelijks tijdens het wandelen….. Het is echt iets waar je aandacht aan moet besteden. Hij zal je beslist niet uit het oog verliezen en altijd komen als je roept, maar trekken kan hij als de beste…..’

‘Laat hem zoveel mogelijk los lopen en alleen aan de riem als hij echt niet trekt. Dus kleine stukjes, zodat je het goed kunt oefenen….’

Lastig midden in de stad. Het is doodeng om zo’n baby op poten door de steeg te laten rennen. Behalve ’s nachts. Dan is er geen kip te bekennen.

Maar goed, dat is een pup. Alles ligt nog open. Moeilijker is het om gedrag te veranderen als het mezelf betreft. Mijn ingebakken please-aard zit op de schopstoel. En dat is verrekte lastig, gewend als ik ben het anderen naar de zin te maken. Begrijp me goed, ik heb het niet over compassie en dergelijke goede eigenschappen. Ik heb het over ingebakken please-gedrag.

Je bent zelf het middelpunt van het heelal. Dat geldt voor alles en iedereen. Wetenschappelijk bewezen ook nog. Alles begint en eindigt met jezelf.

We zijn echter ook niets zonder de ander. Alleen in samenhang met het geheel functioneren wij als onderdeel.

Ik bijvoorbeeld als Pleasezuster Bloedwijn. Niet fijn. Maar goed, verandering kost tijd. Het heeft heel wat voeten in de aarde. Dus voorlopig ben ik er zoet mee.

Het is zulk prachtig weer. Ik breng de dagen heel rustig door. Samen met mijn hondje en grote kattenfamilie. Het hele weekend houden we ons gemak. VikThortje heeft last van een wormenkuur en Heks ligt ook helemaal gestrekt.

Maandagavond ga ik lekker met mijn ventje op stap. Het is een zwoele zomeravond! We vlijen ons neer bij het Valkenburgermeertje. Ik bestel een zalige maaltijd tegen alle bezuinigingsmaatregelen in. Ach, ik neem het er nog maar eventjes van! Volgende maand kan het vriezen!

Ik lees een beetje in ‘De heks van Portobello’ van Paulo Coelho, een intrigerend boek. En daar vind ik een passage, die me diep treft. De hoofdpersoon Athena ontmoet een medeheks. Alleen weet Athena zelf nog niet dat ze een heks is!

Over de ontmoeting: ‘Als het geen toeval was, wat was het dan?’ (vraagt de hoofdpersoon aan de vrouw. Die denkt vervolgens:) ‘Ik had kunnen zeggen het was de Moeder. Sommige uitverkoren geesten zenden een speciaal licht uit, moeten elkaar tegenkomen. En jij bent één van die geesten, maar je moet hard werken om deze energie te kunnen aanwenden in je voordeel.’

‘Ik had haar kunnen uitleggen dat ze de klassieke weg volgde van de heks, die heel individueel en solistisch contact zoekt met de hogere en de lagere wereld, maar uiteindelijk altijd haar eigen leven verwoest: ze dient, ze geeft energie en ontvangt nooit energie terug.’

Tja. Misschien is veranderen van mijn Pleasezuster-Bloedwijn-aard te veel gevraagd. Wellicht is er weinig meer te doen aan mijn overontwikkelde zorgspier: Het hoort blijkbaar bij mijn heksennatuur.

Ik kan mezelf hooguit beter beschermen tegen volstrekte leegroof……

Suck it up, witch. Karma is a bitch…..

06e6155df2a60d1fee33c6a1fd62cc0f

watercolor_watermark