Donderdag staat er niets op mijn programma. Behalve zwemmen. Ik heb de hele dag uitgetrokken om mezelf zo ver te krijgen weer eens het water in te gaan. Jarenlang zwom ik twee keer per week. Als een natte krant soms, maar toch…. De laatste tijd was ik steeds te grieperig, verkouden, moe, uitgeput of anderszins halfzacht.

Ook is het zo, dat ik na het zwemmen de rest van de dag tot niets meer kom. Het valt niet te combineren met welke andere activiteit dan ook. Vaak besluit ik dan maar niet te zwemmen, zodat ik ’s avonds nog een beetje aanspreekbaar ben. Vandaag kies ik voor mezelf. Ik ga mezelf mezelf het water in gooien. Rond een uurtje of twaalf ben ik zover.

Bij de kassa van het zwembad laat ik mijn kaart verlengen. Er zit een aardige vrouw, ze maakt er geen punt van gelukkig. Soms doen ze moeilijk over zulke dingen. Dan moet je het in drievoud aanvragen in een persoonlijke brief….. Ter ontmoediging vermoed ik.

Even later spring ik in het instructiebad. De eerste baantjes ploegt mijn piepende pijnlijf met moeite door het koude bad, maar dan warmt het een beetje op. Ha, wat is het toch lekker, een beetje sporten. Het water maakt mijn lichaam lichter dan licht. Langzaam kom ik in een heerlijke cadans. Ik zwem mijn vaste afstand en ga dan heerlijk warm douchen. Heel tevreden, maar ook wel erg moe.

In de loop van de middag haal ik een CD op bij een zangmaatje van me. Ze woont gelukkig niet ver weg. ‘Wil je een kopje thee?’ nodigt ze me binnen in haar werkelijk prachtige woning. Goeie hemel, wat een droomhuis. Fantastisch. En of dat nog niet genoeg is, ligt er een prachtige zonnige tuin achter. Van enorme afmetingen! Midden in de stad!

Terwijl we genieten van ons kopje thee, hoor ik mezelf ratelen. Bladiebla. Ik ben gewoon maf van moeheid. Nog even en ik ga wartaal uitslaan. Als ik zelf de vragen stel en haar laat vertellen gaat het beter. Toch schuif ik zodra ik thuis ben een paar uur mijn bed in.  Alwaar ik geheel van de wereld raak. Uren later kom ik bij. Veel gaat het niet meer worden vandaag. Ik ga nog een keertje naar buiten met Ysbrandt en dat is dan dat.

Twee dagen later is dit krakende kwakkellichaam nog steeds helemaal van slag. Stijf en pijnlijk. Je moet er wat voor overhebben, dat gesport. Maar als ik weer wat vaker ga, gaat het steeds iets gemakkelijker. Uiteindelijk!