Tagarchief: schijnheilig

Inspiratie. In mijn kerk waar God ook een vrouw is. Non op non actief. Beter tien geboden zwaar op de hand dan één al te luchtig. De jeugd heeft goddank de toekomst en tot slot: Voor een blije bij zijn WIJ een soort God..

Posted on by

©TOVERHEKS.COM

Zondag gaat dit Kortjakje weer naar de kerk. Vorige week ook al, maar toen was ik echt te laat: De deuren waren dicht en ik kwam er niet meer in…..

Ik heb ooit een non ontmoet aan de Schotse westkust. Ze woonde in een stacaravan op een armoedige camping tussen allerlei uitschot uit de voorsteden van Glasgow en Edinburgh. Weggevlucht voor de daar heersende armoede en ellende. Prima jongens buiten die context.

Mijn criminele vrienden werkten op vissersboten een dorp verder. Zwaar werk, dat slecht werd betaald. De non was op non actief gesteld. Geëxcommuniceerd, buitengesloten, verbannen…….de ergste straf denkbaar.

In feite was ze uit de katholieke kerk gesmeten omdat ze geneigd was de ramen in te gooien: Ze huldigde het standpunt dat Gods huis ten alle tijden geopend moest zijn en dat werd haar niet in dank afgenomen…..

Zodoende werd ze verbannen naar een klein dorp in de Schotse Hooglanden aan een stinkende baai met een wonderschoon uitzicht. Na een tijdje kreeg ze een relatie met een zeemeeuw. Een joekel van een krijsende  jongen kwam haar dagelijks opzoeken. Met wapperende pij stond ze hem op te wachten. Een hand uitgestrekt, zodat hij kon landen. Dan kreeg hij iets lekkers van deze verbannen kloosterzuster.

Gods raamloze universum was haar kerk. De dieren haar geloofsgenoten. Ik zie haar nog zo voor me, daar boven op de rotsen aan zee. Met op de achtergrond de eilanden Eigg en Rum. En een enorme vogel op haar uitgestoken hand…..

©TOVERHEKS.COM

Maar om nu zelf de eeuwenoude ruitjes van de Hooglandse kerk in te gaan gooien gaat me te ver. Straks word ik ook weggestuurd. En ik voel me al min of meer verbannen op diverse gebieden. Als uitschot. 

Maar niet in mijn kerk. Daar ben ik welkom en graag gezien, ook al schuif ik altijd op het laatste nippertje naar binnen. Vandaag ben ik in elk geval precies op tijd of nou ja, op tijd genoeg…… De laatste tonen van het openingslied klinken nog na als Kortjakje op haar vaste plekje helemaal achterin de kerk glijdt.

Er is een gastspreker vandaag, David van Veen. Een knappe kerel, die over de tien geboden filosofeert.

  1. Ik ben de eeuwige, uw God, die u uit het land Egypte, uit het diensthuis, geleid heb.
  2. Gij zult geen andere goden voor mijn aangezicht hebben.
  3. Gij zult de naam van de Eeuwige, uw God, niet ijdel gebruiken.
  4. Gedenk de Sjabbat, dat gij die heiligt.
  5. Eert uw vader en uw moeder.
  6. Gij zult niet moorden.
  7. Gij zult niet echtbreken.
  8. Gij zult niet stelen.
  9. Gij zult geen valse getuigenis spreken tegen uw naaste.
  10. Gij zult niets begeren dat van uw naaste is.

Terwijl ik meelees in de liturgie bedenk ik me voor de zoveelste keer dat die tien geboden zo gek nog niet zijn. Op een paar na dan. Heks mag nogal eens schelden en dat mag dan weer niet. Ook zit ik regelmatig voor een Boeddhabeeld te mediteren. Ook not done volgens het bovenstaande lijstje.

En dat eren van je vader en moeder lijkt me in sommige gevallen ook volstrekt niet haalbaar. Er lopen zoveel eikels en kuttekoppen rond met nakroost. Met losse handjes. Of psychopatische trekjes. Die hoef je toch niet te eren zou je zo denken? Je kunt em beter peren! En hen mores leren!

Maar je kunt het natuurlijk ook zien als het eren van je goddelijke Vader en Moeder!

Sister Chan Khong, de vriendin van Thich Nath Hanh, leert ons tijdens een retraite in Plumvillage door middel van de oefening Touching the Earth hoe je dat dan toch kunt doen, dat eren van je ouders en voorouders. Zelfs als je opvoeding pijnlijke kanten had.

‘Zie je vader voor je, als jonge man. Nog niet verbitterd door het leven. Vol plannen en energie……  Etcetera…..Touch the earth en laat alle teleurstelling en verdriet de aarde in stromen….’ ‘Zie je moeder, als mooie jonge vrouw. Vol idealen. Stralend en zacht….’ Iedereen gaat altijd huilen bij die oefening.

©TOVERHEKS.COM

Tijdens de preek dwaal ik af met mijn gedachten. Ik zit lekker te tekenen op mijn tablet, net als de dominee begint over het gebod om geen beeld te maken van wat voor’n levend wezen dan ook.  Er staan allemaal poppetjes op mijn tekening. Hand in hand….

Na de dienst klets ik eventjes met Jip en Janneke. Ze hebben koffiedienst. ‘Ach, die katholieken, kuttelieken…’ zegt Heks in een bepaalde context. Er is weer ergens een relletje. ‘Kuttelikken,’ roept Janneke opstandig.

Kijk zo gaat dat nu in mijn kerk, waar God ook een vrouw is. Ontstaan in de rebelse jaren zeventig als reactie op de gevestigde orde binnen de kerken: Allemaal inmiddels bejaarde christenkonten tegen de krib. Niets is heilig. Laat staan schijnheilig. Zelfs niet na zo’n preek.

©TOVERHEKS.COM

Ik sta met Uitgever Imker te praten onder het genot van een lekker bakkie koffie als mijn blik gevangen wordt door een jongedame. Aarzelend kijkt ze me aan. Heks begint een praatje en Imker volgt. Als snel zijn we in een geweldig leuk gesprek gewikkeld.

‘De kerk van mijn ouders in Alphen aan de Rijn is niet echt mijn ding. Ik zoek gewoon iets anders en toen tipte mijn moeder me over deze gemeente. Zodoende ben ik een keertje komen kijken….’ Wat een ondernemend mens. Ik kijk in haar open zachte gezicht. Intelligente ogen achter een rond brilletje. Lieve lach. Geweldig gevoel voor humor.

‘De Studenten Ecclesia is niet echt een kerk, het heeft meer weg van een vereniging,’ Imker legt uit hoe het er in deze club aan toe gaat, ‘Ik kon me eigenlijk niet echt vinden in andere kerken. Hier voel ik me echt op mijn gemak,’ besluit hij zijn betoog. Heks kan hem een hand geven. Ook ik krijg accuut jeuk bij de gemiddelde preek in de doorsnee kerk. ‘Bovendien is God hier ook een vrouw. Dat is echt essentieel voor mij.’

We praten verder over het geloof en spiritualiteit. Natuurlijk komt mijn Boeddhistische leermeester Thich Nhat Hanh ter spraken. Ze blijkt hem te kennen! Heks houdt en warm pleidooi voor de Wake Up beweging van deze Zen Boeddhist.

©TOVERHEKS.COM

Tijdens mijn verblijf in Plumvillage heb ik deze jonge enthousiaste gasten volop in de weer gezien. Een genot voor het oog. Balsem voor het hart. In één klap van al je vooroordelen af. De jeugd is helemaal niet hopeloos. Ze zitten vol idealen. In een goede omgeving kunnen die gedijen tot prachtige initiatieven. En Plum is zo’n omgeving. Tegengif tegen zoiets als IS……

Deze jonge vrouw doet een speciaal vormingsjaar in Zeist. Volgend jaar gaat ze studeren. ‘Ik ben bezig met het onderwerp vrijheid. Je kunt niet vrij zijn als je niet bent verbonden,’ zegt ze plotseling. Wat een wijsheid in zo’n meissie. Want het is waar. En ik herinner me opeens mijn voornemen om lid te worden van de Ecclesia. Dat moet ik dan toch maar eens doen…..

Zo kletsen we een half uurtje genoeglijk met elkaar. Op de valreep stellen we onszelf aan elkaar voor. ‘Francesca,’ ‘Imker’, ‘Heks’. Dan nemen we afscheid. ‘Wat een leuk gesprek, bedankt,’ roepen we om beurten.

Heks moet nodig even naar het bos met haar hondje. De leuke meid gaat terug naar Alphen aan de Rijn. En Imker gaat naar zijn korven. ‘Zo leuk, Heks, als je naar binnen kijkt kijkt zo’n heel bijenvolk terug. Ze zitten je echt te observeren. Voor hen ben ik natuurlijk ook een soort God…..’ Thuis mag hij er niet meer over praten van zijn vrouw, maar aan mij kan hij dan toch zijn verhaal soms kwijt……

©TOVERHEKS.COM

Mijn viervoetige vriend is zo ziek als een hond en hondsberoerd. Zelfs in dit hondenweer heeft hij nog last van de hitte. Heks maakt slapende hond wakker en gaat naar dierenarts.

Posted on by

Vorige week woensdag tijdens een laatste avondlijke zoekronde naar Snuitje is Ysbrandt niet vooruit te branden. Al dagen loopt hij extreem te puffen en te sukkelen: Het arme beest heeft last van de warmte. Nu is het echter goed afgekoeld. Ook miezert het een beetje. Ideaal voor oude hondjes!

Bezorgd neem ik waar dat hij alleen maar terug naar huis wil. Iedere stap is hem teveel. Eenmaal thuis zit hij zo te hijgen, dat ik er niet goed van word. Angstig kijkt hij me aan. Het arme beest krijgt nauwelijks lucht! Zijn bek houdt hij gek genoeg dicht. Ploffend beweegt hij met zijn opgetrokken wangetjes. Ook al zo’n vreemde ontwikkeling.

Mijn hondje is echt in paniek nu. Ik heb het idee, dat hij er gewoon in kan blijven! Het is zaak om hem kalm te krijgen. Terwijl ik hem voorzichtig neerleg en behandel met mijn gouden handjes voel ik hem rustiger worden. ‘Het komt goed schatje, morgen gaan we naar de dierenarts en ik ga niet weg zonder plaspillen.’

Al maanden heb ik het idee dat Ys last heeft van een lekkende hartklep. Hij heeft al jaren een hartruisje en ook is zijn gulle hondenhart een beetje vergroot. Daarnaast heeft hij vocht in de longen en een rare rochelhoest. ‘Het kan ook bronchitis zijn,’ aldus mijn dierenart, ‘Maak eerst maar eens een echo.’

De echo moest wachten, want de beoogde maker lag in het ziekenhuis. Daarna ben ik naar Frankrijk vertrokken. Daarna had ik geen geld meer. Mijn hondje ging weer helemaal goed. Misschien waren al die problemen gewoon naweeën van zijn castratie…..

Tot vorige week. Mijn schat lijkt er in te blijven. Heks schrikt zich een ongeluk. De volgende dag zit ik bij een invaller. Mijn eigen dierenarts is op vakantie. Al snel is ze het met me eens, dat hier sprake is van hartfalen: Volle longen, vergoot hart, dikke opgezette buik en een stevige hartruis…..

‘We weten pas precies wat het is na een echo. Maar je hebt gelijk, 999 van de 1000 keer gaat het om hartfalen met een lekkende klep. Het ligt er in dit geval dik bovenop. Laten we direct de behandeling inzetten, want het dier voelt zich hondsberoerd…. Je kunt die echo altijd nog maken…’

Ik krijg een doos plastabletten mee.

‘Volgens mij is er nog meer aan de hand,’ vertel ik de vrouw, ‘Ik heb op internet zitten zoeken naar problemen met de kaak bij de hond en ben me rot geschrokken. Al enige tijd heeft Ysbrandt last van zijn kaak. Uw collega kon niets vinden, het gebit is goed. Ik dacht eigenlijk dat het in het gewricht zat, maar wat ik gevonden heb is veel ernstiger!’

‘Volgens mij lijdt mijn hondje aan Kaakmyositis. een progressieve ziekte van de kauwspieren, ze sterven geleidelijk af. Of accuut, maar dit lijkt me de chronische vorm te zijn. Werkelijk alles wat ik bij Ysbrandt waarneem aan symptomen, zie ik in dit ziektebeeld terug. Zoals het feit dat hij zijn bek niet meer kan openen. En zijn veranderde gezichtsuitdrukking. Hij heeft inderdaad een vossenkoppie gekregen.’

Toevallig heeft deze dierenarts in haar leven een keer eerder met deze zeer zeldzame aandoening te maken gehad. Ze herkent dan ook de symptomen. Die hond heeft overigens maar twee maanden geleefd na het stellen van de diagnose…… ‘Bij die hond kreeg ik de bek helemaal niet meer open, maar bij Ysbrandt ook maar nauwelijks. En de kop is ingevallen… Je weet het pas zeker na een biopt van de kauwspier. Die sturen we dan op voor onderzoek….’

‘Ja, maar het lijkt me toch duidelijk dat het die aandoening is. Dus waarom eerst weer weken onderzoek doen. Hij heeft misschien nog maar een paar maanden…… Ik wil gewoon behandelen. Het enige dat werkt zijn cortisonen. Dus daar wil ik op inzetten….’

Helaas betekent het toedienen van cortisonen ook weer dat die verdraaide Demodex ofwel pupyschurft een nieuwe kans krijgt om mijn hondje kaal te maken… Het immuunsysteem moet plat om de resterende kaakspieren te redden, maar eenmaal plat krijgt die ellendige parasiet weer een kans! ‘Zou je hem niet gewoon chronisch behandelen met Tactilgifbaden en Ivomec?’ vraagt de dierenarts. Oh jee. Wat een gedoe.

Ysbrandt is gigantisch opgeknapt van al dat plassen. Hij rochelt en hoest niet meer, want het ventje krijgt weer lucht. Intussen hebben we ook nog een hartpilletje ingezet en mijn acupuncturist heeft me nog wat alternatieve medicijnen meegegeven. Mijn dagen bestaan uit hondje uitlaten en nog eens hondje uitlaten en alweer hondje uitlaten.

Ontelbaar veel kleine piesrondjes door de steeg. Net zoals toen hij nog een puppy was.

 

Daarnaast probeer ik een ritme te vinden om al die medicijnen op het juiste tijdstip bij hem naar binnen te krijgen. De smakelijke kauwtabletten voor het hart vindt hij bijvoorbeeld smerig. ‘Wat nu smakelijk? Maak dat de kat wijs!’ zie je hem denken. Die peperdure pillen moeten echter nuchter gegeven worden. dus door zijn eten mengen is geen optie…..

Met veel kabaal staat hij daarna hele bakken water weg te slobberen. Van al die cortisonen en plaspillen krijg je maar dorst! Ook aast hij weer op broodkorsten en kippenpootjes in de Leidse parken. Ook door de cortisonen. Met enig regelmaat pakt hij stiekem iets van de grond. Schijnheilig probeert hij het dan ongezien naar binnen te werken voordat ik het in de gaten heb. Maar de baas heeft altijd alles in de gaten!

Balend laat hij het beoogde stuk voedsel dan maar weer vallen. Behalve de kreeftenpoot, die hij afgelopen week scoorde. Die rook toch zo lekker! Halsstarrig houdt hij hem in zijn bek. Geen gezicht natuurlijk.

Pas na drie keer streng ‘los’ roepen laat hij de poot vallen. Je hoeft geen medelijden met hem te hebben hoor. Mijn Varkentje wordt gruwelijk verwend!

Waar ik erg aan moet wennen, is dat ik mijn stoere onverslijtbare hondje zo moet ontzien. Ik ben zo gewend veel van hem te vragen. En geloof me, als ik dat nu nog doe probeert hij het ook nog te geven. Omdat het nu eenmaal het beste hondje van de hele wereld is!

Na een onrustige week met een lamlendig hondje ga ik gisteren samen met hem de auto wassen. Op een kussen in de schaduw ligt hij me te observeren. Er waait een verkoelend windje. De vrouw wast haar kanariepiet. Ook wordt al het vakantiestof eruit gezogen. Tot slot strooi ik wat lavendelolie door mijn karretje.

Daarna gaan we naar het Valkenburgermeertje. Op ons gemak kuieren we langs het strandje. Mijn Varkentje vraagt om de bal. Met beleid gooi ik dan toch maar weer een balletje voor hem. Ik zorg dat hij zich goed afkoelt in het water. Ook mag hij niet te lang achter elkaar spelen.

Als een jonge god rent hij achter zijn balletje. Het is heerlijk weer. We hebben het weer overleefd!

Die avond zit Ysbrandt eindeloos bij me te knuffelen. Oh, vrouw, wat was het gezellig vanmiddag. Wat hebben we genoten saampjes. Heerlijk! Waf!

 

 

Hijgend Hert aan je voet, het moet niet gekker worden. Je bent zelf ternauwernood de jacht ontkomen tenslotte!Intussen verzuip je bijna in een blubberpoel en je zusje staat erbij en kijkt ernaar….. Beetje raar. Maar waar!

Posted on by

Ik zit op mijn balkonnetje in de zon. Ingepakt in jassen en dekens en een soort schapenvacht. Ik slurp de zonnestralen in. Vanmorgen had ik weer eens therapie. Dat was een tijdje geleden, want ook therapeuten krijgen griep.

‘Ik maak een soort studie van enge mensen. Soms kijk ik naar de meest vreselijke programma’s op televisie. Gewoon om mezelf ervan te doordringen dat het bestaat, zulk afschuwelijk gedrag.’ Ze knikt en geeft me groot gelijk. Wat een verademing. Geen vermanende woorden over het aandacht geven aan negativiteit.

‘Jouw krachtige basis komt juist voort uit het feit, dat je zoveel hebt meegemaakt,’ ze kijkt me indringend aan. Het is waar. Mijn leven is een aaneenschakeling van extreme gebeurtenissen geweest. Wie is er bijvoorbeeld zeker drie keer op straat in elkaar getimmerd? Heks! Ik heb er de krant mee gehaald.

En dat is nog het minst vervelende. Dat zijn maar klappen, blauwe plekken en een flinke hersenschudding door een trap tegen mijn hoofd. De laatste keer door uitsmijters van ‘Het Koetshuis’. Omdat hun vriendinnen me in het voorbijgaan uitscholden en ik iets terug riep…… Dan kun je als kleerkast vol anabole steroïden natuurlijk niet achterblijven. Zeker niet als je ook al impotent bent, en regelmatig voor lul staat met je knakworst bij diezelfde vriendin. Want impotent word je van die troep. En agressief.

Maar goed. Beurse plekken trekken wel weer bij. Andere verwondingen zijn lastiger te helen.

‘Een ander had al lang aan een touwtje aan het plafond gehangen,’ geef ik toe, ‘De meeste mensen worden al gek als ze drie weken griep hebben, laat staan een chronische versie daarvan. Ook worden mensen er over het algemeen helemaal niet goed van als ze zoveel alleen zijn als ik.’

‘Hopeloze relaties alsmede vriendschappen drijven nogal eens iemand naar de rand van de afgrond, maar ook dat heb ik overleefd. Daarbij kom ik ook niet uit een achtergrond waarbij ze de deur bij me plat lopen om voor me te zorgen als ik helemaal om lig. Eufemistisch uitgedrukt. Dus ja, ik doe het lang niet gek.’

‘Jij komt er wel uit, Heks. Je bent er nog niet. De bezem moet er door en je moet eindelijk eens voor jezelf gaan kiezen. Maar uiteindelijk komt het goed met jou!’

Als ik later met Ysbrandt langs de Zijl wandel spookt zo’n griezelprogramma door mijn hoofd. Een jongeman rijdt zichzelf bijna dood tegen een boom. Hij blijkt ternauwernood een aanslag op zijn leven te hebben overleefd. Gepleegd door zijn eigen zus!

Zij en haar vriendje en nog een paar trawanten sloegen het joch half dood alvorens hem in een grote vijver te dumpen met een zwaar gewicht aan zijn been. Ze lieten hem voor dood achter, maar hij wist zichzelf los te rukken van het betonnen tuinbeeld aan zijn voet. Een hertje notabene.

Hij sleept zich zijn auto in met een grote bloedende hoofdwond en longen vol smerig water. Langzaam maar zeker verliest hij het bewustzijn en rijdt zichzelf bijna te pletter tegen een boom. Maar hij wordt snel gevonden en gered!

Hij is er verschrikkelijk aan toe. Bont en blauw en opgezwollen. Buiten bewustzijn…… Zijn zus zit schijnheilig naast zijn bed gedurende de gehele periode dat hij in coma lig. Zijn overlevingskans is 1 op 4 miljoen. Hoe ze dat hebben berekend is mij dan weer een raadsel.

De gruwelzuster wijkt niet van zijn bed en als hij dan eindelijk zijn ogen opent, een waar wonder,  begint zij hem direct onder druk te zetten. Het is een echte bitch! Hij mag niet reppen over het feit, dat zij hem heeft geprobeerd te vermoorden voor een paar honderd dollar. Want daar ging het allemaal om, zuslief wilde dat hij zijn spaargeld aan haar gaf.

Oh ja, ze heeft ook nog het ouderlijk huis in brand gestoken om de sporen van het bloederige gevecht van drie volwassen kerels tegen één leptosome adolescent uit te wissen…..

Maar goed, het komt toch uit natuurlijk. De boosdoeners worden opgepakt. En nu komt het: De jongeman weigert te getuigen tegen zijn zus. ‘Ze is toch mijn zuster, ik hou van haar, ik heb altijd een sterke band met haar gehad…..’

Hij houdt voet bij stuk, dus de criminelen komen er vanaf met een lichte straf en de monsterzus gaat vrijuit. Ze neemt een nieuwe vriend en verhuist naar de andere kant van de wereld. Veel berouw lijkt ze niet te voelen. Waarschijnlijk een narciste/psychopate. De broer heeft nog steeds contact met haar.

De moeder van de jongen komt ook aan het woord. Zij houdt natuurlijk van allebei haar kinderen. Met een extatische uitdrukking op haar gezicht geeft ze gedurende het gehele item commentaar op de gebeurtenissen. Een vreemd gezicht.

Ja, zo kan het ook. Dit is heel erg hoe Heks altijd heeft geprobeerd te leven. Vergeven bij voorbaat en dan gewoon doorgaan met liefhebben. Als iemand je iets flikt zet je gewoon nog een tandje bij.

Gevangenissen kweken nu eenmaal in het algemeen kleine crimineeltjes op tot monsters. Het is dus nogal wat om je broeder of zuster er bij te lappen om hen naar een dergelijk oord te doen verbannen…..

Toch is er een verschuiving in me aan de gang. Ik heb geen idee welke kant het op gaat, maar ik kan je één ding zeggen: Probeer me niet te vermoorden of iets dergelijks, want je hangt! Als ik het overleef tenminste. De tijd dat Heks Jan en Alleman met alles liet wegkomen is definitief voorbij.