Het is zo lang geleden dat ik een dag Indiaas heb gezongen , nog voor mijn retraite in Frankrijk! Ergens in mei. Ik ben dan ook erg blij, dat de lessen weer begonnen zijn. Opgewekt zit ik maandagmorgen in de auto op weg naar Barendrecht. Het had wat voeten in de aarde, om tot dit punt te geraken, want mijn lichaam is zo stijf als een plank van de spierpijn. Ik kon nauwelijks m’n bed uit komen, laat staan aankleden, inpakken en wegwezen.

Als ik aankom zit de rest van de dames te zingen. Een uur AAAA. Ik schuif op een kussen in de kring. Binnen een paar minuten ben ik afgestemd.

Na enige tijd gaat de oefening over in andere oefeningen. We beginnen vandaag aan een nieuwe raga. Eerst verkennen we de mogelijkheden van de muzikale afspraken, waar je je aan te houden hebt.

–

Het is een lastige toonsoort. De bewegingen die je maakt met je stem bepalen of een bepaalde toon verlaagd is of niet. Omhoog bewegend niet. Omlaag ook niet, tenzij je weer omhoog gaat en daarna omlaag. Duh? Ja, voor onze westerse hoempapa-breintjes moeilijk te volgen….

Gelukkig is het al snel tijd voor een heerlijke lunch. De man van mijn juf heeft weer iets verrukkelijks op tafel getoverd. Kwetterend doen we de maaltijd eer aan. We ondernemen gerichte pogingen de pannen leeg te schrapen, maar er is genoeg voor een weeshuis…..

–

‘Hoe was het in Frankrijk, Heks?’ vraagt een één van de dames. Ik vertel over de geweldige tijd in het klooster van Thich Nhat Hanh. ‘Hoe is het nu met hem? Ik las op Facebook, dat hij ziek is. Mensen werden opgeroepen om voor hem te bidden.’ Jeetje, dat is me compleet ontgaan! Als ik later op internet zoek, kan ik er niets over vinden. Maar het zou me niet verbazen, als hij plotseling zijn aardse gedaante inwisselt voor iets vluchtigers!

‘Is die leuke non er nog?’ ‘Welke non, de Nederlandse?’ Er zijn bosjes nonnen verbonden met deze leraar, maar zij is mijn favoriet! ‘Zijn vriendin, je weet wel, ze is zo speciaal!’

–

Oh, sister Chang Khong! Ja, die is nog zeer aanwezig. Ik vertel de dames over deze oersterke vrouw. Ik ben niet de enige met een verhaal over haar: ‘Ik heb haar eens horen praten over woede. Haar advies was om te gaan lopen, totdat je het kwijt bent. Zelf moest ze soms dagen aan de wandel gaf ze toe. Dat vond ik zo fijn. Ze is zo’n gewoon normaal mens. Met flink wat woede van tijd tot tijd!’ Ik geloof het direct. Ik vermoed zelfs,dat deze temperamentvolle non soms weken noodgedwongen op stap is……

In ons zangklasje schuiven soms nieuwe leerlingen aan. Vandaag is er een heksje bijgekomen. Om haar hals hangt een zilveren ‘flower of life’ en als ik een beetje doorvraag ontdek ik, dat ze behalve met heilige geometrie ook bezig is met sterrenvolken. Zoals de Hathors. Onze grote vrienden. Leuk!

–

In de middag gaan we hard aan de slag met de compositie. Met de man van mijn lerares klappen we het ritme. Ook wijdt hij ons in in de verschillende klanken van de pakawaj, het ritme-instrument van deze muzieksoort. ‘De geluiden klinken zoals je de ritmes uitspreekt. ‘Dha, Dhin, Tak, Tite, Kate, Ghade, Ghana…. ‘ Hij doet het voor en inderdaad! De trommel lijkt te praten!

–

Tot slot improviseren we met elkaar rond deze nieuwe raga. Met een hart vol muziek rijd ik aan het eind van de dag naar huis. Varkentje is bij Frogs. En die gaat ook nog voor me koken. En dat is maar goed ook, want ik kan geen pap meer zeggen. ,!!