Vanmorgen ligt er een rekening van de tandarts in de bus. Met een lekkere incassosom erbovenop. Heks staat er glazig naar te kijken. Daar heb ik toch uitstel voor aangevraagd? De  andere rekeningen heb ik betaald. Wat is dit nu toch weer?

Ik bel met het administratiekantoor van mijn smoelsmid. Eerst word ik tien minuten rondgedold met één of ander stom bandje. Dit nummer kost 20 cent per minuut. Welnu, ze hebben alweer twee euro aan me verdiend door me onnodig in de wacht te zetten. Zogenaamd om een factuurnummer in te toetsen. En om nog wat onnodige en stompzinnige informatie toe te voegen. Ik luister er niet naar, het gaat maar door. Bladiebla.

‘Stelletje stumpers. Pak nu maar gewoon een keertje de telefoon aan!’ foeter ik. Op dat moment krijg ik een vriendelijke vrouw aan de telefoon. Ik blijk de rekening wel degelijk betaald te hebben. Wel twee keer zelfs! Per abuis. Maar ik heb het verkeerde factuurnummer vermeld. Oh jee, wat een ramp. Dan moet je als administratieve kracht natuurlijk je hersens gaan gebruiken. En daar ben je niet voor aangenomen.

‘U hebt geluk, dat het nog niet is teruggestort, anders moest u die incasso wel degelijk betalen,’ aldus de vrouw. Tjongejonge. Wat een flexibiliteit! Mweuh!

De vrouw is de kwaadste niet. Ze koppelt het goeie nummer aan mijn betaling en het probleem is verholpen. Scheelt me een een smak geld…… Het teveel betaalde geld wordt teruggestort. ‘Er staan nog twee facturen open, voor één daarvan hebt u uitstel aangevraagd.’

Ik leg de vrouw uit, dat ik bij mijn zorgverzekeraar onlangs in een man ben veranderd en van adres ben gewisseld. Buiten mijn medeweten. Hetgeen een enorme stofwolk aan onbegrijpelijke financiële ellende oplevert. Waarvan ik dan weer niet op de hoogte ben, omdat de correspondentie hierover bij mij buurman in de brievenbus terecht komt. En die leegt die bus maar ééns per maand…..

‘De zorgverzekeraar moet die rekeningen gewoon betalen, ik ben ervoor verzekerd. Maar ik heb al sinds begin november nauwelijks een rekening vergoed gekregen. Het is een ongelofelijke puinhoop bij de Amersfoortse. Ik heb dan ook eventjes niet het geld om dit voor te schieten.’

‘Wat vervelend voor u. Ik geef u uitstel tot begin april. Maar dan moet het toch wel betaald zijn.’ Heks begrijpt het. Ik ga maar weer eens bellen met die hopeloze prutclub. Dagelijks goed voor een paar euro telefoonkosten…….

Straks komt mijn financiële hulptroep me helpen om mijn financiële troep weg te werken. Ik heb er een bloedhekel aan, administratie. Dus rampen zoals mijn recente geslachtsverandering zijn voor dit Heksje een regelrechte straf. Niets vind ik ellendiger, dan dat gewroet in paperassen, op zoek naar factuurnummers, polisnummers, sofinummers. Saai en weinig creatief.

Ik maak liever een nummertje, of zing een nummertje. Of ik zet iemand op zijn nummertje…..

Helaas ben je bij al die instanties slechts een nummer. En nog niet eens een nummer met nummerbehoud. Ik ben binnen diezelfde verzekering al een paar keer opgezadeld met een geheel nieuw polisnummer….

En om als nummer aan de beurt te komen, moet je vaak eerst ook nog een nummertje trekken: Ze zetten je rustig met een afgrijselijk muziekje een eeuwigheid in de wacht! Als je net als Heks niet naar het uitgebreide keuzemenu luistert weet je niet hoe je dit muzak-nummertje kunt voorkomen….

Afgelopen week word ik gebeld door een kwibus van de gemeente. Hij gaat per telefoon beoordelen hoeveel thuiszorg ik in de toekomst nodig zal hebben. De man weet duidelijk van toeten noch blazen. Hij zat misschien wel parkeervergunningen uit te delen tot voor kort. Hij riedelt een lijstje vragen af, waarvan niet altijd duidelijk is waar hij die informatie voor nodig heeft. ‘Kunt u zelf koken?’ Het antwoord doet er niet toe, want je krijgt sowieso geen hulp bij het bereiden van maaltijden.

Aan het eind voeg ik hem toe, dat hij dit alleen maar doet om me in uren te kunnen korten. ‘Dat is wel de bedoeling, ja.’ geeft de sukkel toe. ‘Dat is de hele opzet, mijnheer. Gewoon de voorwaarden zo veranderen, dat jullie mensen kunnen korten betreffende hulp in het huishouden.’ Het gaat helemaal niet meer om wat mensen nodig hebben. Heel triest…..

Heks pleit voor de zoveelste keer voor een maatschappelijke ommezwaai. Maak ons weer mensen in plaats van nummers. Kijk naar wat medemensen nodig hebben, in plaats van wat je van zo’n kale kip nog kunt plukken. Of hoe je je er zo snel mogelijk van af kunt maken. Wees een barmhartige Samaritaan en geen schijnheilige eikel. Maak van je naaste geen nummer. Het is ook maar een mens.