Spontaan dood gaan is niet voor iedereen weggelegd. Heks bezoekt het huis van Schilder, mijn goede vriend, die er zo plotseling tussenuit kneep afgelopen voorjaar. We missen hem verschrikkelijk, maar hij maakt het best goed. Is wat ik vermoed. Een lang liefdevol leven en dan lachend sterven. Dat is wat ik wil. Wie niet?

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM Spookheks

Zaterdagmiddag loop ik met een paar potten kweeperenjam bij Schilder binnen. Zijn familie heeft een afscheidstentoonstelling georganiseerd in zijn intussen vrijwel lege huis en het is alweer het laatste weekend. Vorige week ben ik ook eventjes gaan buurten, maar het was best druk en ik wilde fietsen met Vik vanwege het prachtige weer. Gelukkig is de expositie wegens succes verlengd.

‘Ik kom volgende week nog eventjes een wijntje drinken,’ beloof ik de broer van Schilder, mijn oude vriend Galeriehouder. Wat je belooft moet je doen, ook al lig je total loss in je bed. Zodoende hijs ik me in de kleren en ga op pad voor een rondje met mijn trouwe hondje. Onderweg doen we de expositie aan.

Voel jij hem hier, Heks?’  Broer kijkt me nieuwsgierig aan, ‘Jij bent daar toch supergevoelig voor?’ Ja, ik voel hem zeker. Hij heeft het prima naar zijn zin. ‘Gisteren toen ik de badkamer in liep hier rook ik hem gewoon. Alsof hij naast me stond!’ vervolgt broerlief.

Zo grappig vind ik dat. De meeste mensen vinden Heks maar een rare Tinus met die gezellige onderonsjes met haar geliefde doden. Onverwacht krijg ik zo nu en dan toch weer begrip voor mijn ijle kwaliteiten: Zodra er iemand overlijdt, die heel dichtbij staat, voelen de achterblijvers zelf ook opeens van alles. En dat vertellen ze dan weer aan mij!

Vorig jaar werd ik met enige regelmaat gebeld door het nummer van een vriend. Alleen beweerde hij bij hoog en bij laag niet degene te zijn geweest, die het nummer had gedraaid. Ook hoorde ik helemaal niks als ik de hoorn op nam. Dus belde ik maar terug naar het nummer. Kreeg de vriend, die niet het nummer had gedraaid, maar me wel had gebeld. En die behoorlijk om een praatje verlegen zat!

TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM Ik dans en dans, gekke Heks. Mijn hemelse spitzen zitten honderd keer beter dan die hopeloze martelwerktuigen die ik gewend ben……

Zijn geliefde was net overleden. Hij ging door een persoonlijke hel. Dus belde zijn engeltje Heks op. Via zijn nummer. Vraag me niet hoe het kan, maar het is een paar keer gebeurd.

Ooit -lang, lang geleden, toen ik nog in de IT werkte- kreeg ik een baan als systeembouwer bij een bedrijf, waar net 1 van de 2 bazen was verongelukt. Hij was met grote vaart tegen een boom geknald. Zeer waarschijnlijk onder de invloed van alcohol.  Het bedrijf kreeg postuum een boete vanwege die boom herinner ik me.

Het slachtoffer -van zichzelf- was een piepjonge, beeldschone, reteslimme man. Iedereen was nog in shock, toen ik mijn proeftijd begon. Vooral de secretaresse. Zij had onlangs een liefdesrelatie met de jongeman gekregen. Ze waren net terug van een romantische vakantie in Griekenland.

Iedere vrijdagmiddag werd er lustig geborreld in de vergaderzaal. Het was een leuk bedrijf met een losse sfeer. De nog in leven zijnde baas hield ook van een slok. En van zijn secretaresse. In de korte tijd dat ik werkzaam was bij het bedrijf verliet hij zijn vrouw en trok in bij zijn zakelijke rechterhand. Die in de loop van haar loopbaan heel wat minder zakelijk geworden was jegens hem. Met die rechterhand…..

Zodra we allemaal zaten met een drankje en een hapje begonnen de lichten te knipperen. Alsof de dierbare dode verontwaardigd was over onze volle glazen en zijn gebrek daaraan. Alsof hij toch eventjes in het middelpunt wilde staan. Alsof…..

Kortom: Het spookte behoorlijk daar in de Baarnse bossen. Want daar stond dat bedrijf. Daar reisde ik elke dag heen met de trein. Een mijl op zeven. Daar zat ik me urenlang de tyfus te vervelen in een zuurstofloos noodgebouw. Mijn rug gegrild door een gevelkachel. Mijn buik koud als een steen.

Ik kreeg zelf ook een collega achter me aan. Een knappe vent, maar Heks vond hem eng. Ik wist destijds niet waarom, maar ik denk achteraf dat het gewoon een narcist was.

De combinatie van dolende ziel, getraumatiseerde baas, narcistische collega en dodelijke verveling eisten al snel zijn tol. Binnen mijn proeftijd zegde ik mijn baan op. Ik had intussen iets gevonden dichterbij huis. Het betaalde ook nog eens veel beter. Heks werd gedetacheerd bij de Felicitatiedienst! Zat ik opeens tussen de Blije Dozen!

Een bizar geschenk overigens voor een net bevallen vrouw. Zit je te hannesen met je uitgescheurde doos waar je niet eens op kunt zitten, krijg je zo’n hostess op bezoek met een blije doos. Van het bedrijfsleven.  Voor straf.

It’s a mens world. En: Me too? Nee, ik heb geen kids.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM Horror de borrel elke vrijdag op zolder. De meesten vonden het kolder, dus ging het spook van pure ellende met mij mee naar huis……

Mijn leven lang heb ik met de doden gepraat. Ik heb ze gevoeld. Ben over hen gestruikeld hier in huis. Vooral als ze met geweld heen gingen. Geweld jegens zichzelf. Of door een ander. Of een vreselijk ongeluk……. Zielen, die moeilijk wegkomen kloppen altijd op de deur van mijn heksenhuisje.

Soms zitten ze wekenlang op een stoel in mijn woonkamer. In shock. Niet begrijpend dat het over en uit is hier op aarde. Daar heb ik dan mijn heksenhanden vol aan.

Dus beweer nou niet dat ik nooit iets uitvoer. Ik werk wel degelijk keihard, ik krijg er alleen niets voor betaald. Althans niet in aardse termen. In de hemel krijg ik vast een gouden bordje om van te eten.

‘Het is toch zo heerlijk om nog eens tussen al zijn schilderijen te zitten. Vorige week bedacht ik me opeens dat dit de laatste keer is dat dat kan. Vanaf nu zie ik er nooit meer zoveel bij elkaar!’ roep ik tegen de familieleden van Schilder.

Dan vertel ik hen dat hij in mijn huis ooit een enorme muurschildering heeft gemaakt. ‘Mijn werkkamer is rondom beschilderd. Abstract. Echt prachtig. Wij moesten er altijd om lachen, dat een volgende bewoner van dit huis er waarschijnlijk olifantjesbehang overheen zal plakken. Die heeft geen idee dat het een kapitaal muurtje is!’

Schilder is zo happy aan gene zijde. Dat bespeur ik steeds als ik hem voel. ‘Heks, zo mooi, van hieruit kan ik al mijn schilderijen zien, de energie. Ik zie hoe ze stralen in de huizen en gebouwen waar ze hangen. Echt prachtig!’ hoorde ik hem al snel na zijn dood enthousiast in mijn oor toeteren.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM Heks, het is hier zo mooi! En mijn schilderijen lijken wel licht te geven vanuit mijn huidige gezichtspunt! Ik zie alles als louter energie, haha! Mind over matter is er een beestje bij!

Hij is nog steeds even gedreven en begeistert. Die nieuwe wereld van licht en liefde vind hij dan ook geweldig!

‘Het is heel raar: Soms, als ik door de stad fiets, wil ik eventjes bij hem aanwippen, zoals ik voorheen zo vaak deed. Maar het kan niet meer. Daar kan ik slecht aan wennen. Hoezeer ik ook overtuigd ben dat hij gelukkig is…..’

Kijk, wij blijven natuurlijk gewoon mensen. En die houden nu eenmaal niet van verandering en afscheid. Wij zitten het liefst gezellig bij elkaar op de lip. Te liplezen. Of op zijn minst willen we de ander echt niet kwijt. Maar soms is het je tijd.

‘Niemand gaat voor zijn tijd,’ zei mijn grootvader vroeger. Zijn tijd was toen al bijna aangebroken. De man was pas 72. Schilder was nog veel jonger……

‘Ik wil lachend doodgaan,’ zegt de Don altijd. Dat is best een Boeddhistische uitspraak van dit notoire boefje. Boeddhisten schrijven hele boeken vol over dat onderwerp. Dood gaan we toch, maar de manier waarop je sterft is heel belangrijk in deze optiek.

Ik heb er een prachtig boek over in de kast staan: Het Tibetaanse boek van Leven en Sterven. Een hele inspirerende dikke pil. Werkt beter dan een pil van de dokter als je vrolijk sterven wilt.

Heks wil ook lachend doodgaan. En daarna ga ik nog heel veel pret maken. Lekker spoken bijvoorbeeld. Maar ook voordat het zover is wil ik mijn lachspieren blijven gebruiken. Dagdagelijks. Intensief! Tot ik er dood bij neerval!

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM Ik teken ervoor!

 

Vrouwen en hun gewicht, een precair onderwerp. Dat patriarchale condensatiepunt van onze zelfhaat houdt ons gevangen in ons dikhuidige afgescheiden zelf. Ook verschaft het ons mogelijkheden om onze zusters af te vallen als hun afvalpoging faalt. Nergens voor nodig! Kom op dames: Be beautiful, be yourself!

Ach, vrouwen en hun gewicht. Een zeer gevoelig onderwerp. Nadat ik gisteren voor rotte vis ben uitgemaakt door een matrone met vermoedelijk een gewichtsprobleem zit ik er over na te denken. Het is bepaald niet de eerste keer dat ik met dit fenomeen geconfronteerd word.

‘Zit je weer lekker slank te zijn?’ blèrde een voormalige beeldschone vriendin nog eens woedend in mijn oor, toen ik belde om haar een gelukkig nieuwjaar te wensen. Ze bleek enorm te zijn uitgedijd tijdens de feestdagen bleek later toen ik haar in levende lijve zag. Dit nadat ze juist het jaar ervoor gigantisch was afgevallen.

‘Ik word nooit meer dik,’ beweerde ze vastbesloten na haar geslaagde afvalrace. Het mocht niet zo zijn. Haar verslaving aan koolhydraten won het van haar goede voornemens. Het gevreesde jojo-erffect deed de rest. Met name een grote voorliefde voor versgebakken brood deed haar de das om. Of beter gezegd: De vetkraag.

Ik begrijp al die frustraties best. Ook Heks deed als adolescent aan de lijn. Ten eerste wist ik niet beter, mijn hele omgeving was chronisch op dieet. De raarste leefregels heb ik voorbij zien komen. De Margriet en Libelle stonden er vol mee. Het brooddieet, Atkins, calorieën tellen, appel-dieet, peer-dieet, zuurpruim-dieet en ga zo maar door……. De raarste vermageringskuur was wel het sherry-dieet.

In de jaren zeventig was dat een populair drankje. Massaal zaten onze voorouders aan de sherry. Je moet het dan ook in dit licht zien dat uitgerekend die consumptie voor dit doel werd aangewend. Het regime was simpel: Zes keer op een dag een flink glas sherry. Bezopen natuurlijk!.

Zo kon het gebeuren dat mijn oom mijn tante om negen uur ’s morgens katlam op de bank aantrof. Ze was op dieet! De kilo’s vlogen eraf!

Het sherrydieet is al een oud dieet dat bekend is geworden in de jaren 70 door koningin Juliana. Zij boekte succes met het sherrydieet.

Het sherrydieet is zeer simpel. Het Sherrydieet is gebasseerd op het eten van normaal voedsel (zoals je dat anders ook zou doen), alleen dan in halve porties (het MLM-dieet). Zorg tijdens het sherrydieet dat men bij elke maaltijd ruim voldoende drinkt, 1 tot 2 glazen sherry per maaltijd.

Calorieinname tijdens het Sherrydieet

Tijdens het sherrydieet zorg je voor een calorieinname van 990 Kcal. per dag (3780 Kjoules). Tijdens het sherrydieet moet men veel zwarte koffie nuttigen en bij elke maaltijd 1 á 2 glazen sherry drinken. Hierdoor houd u zich staande tijdens het sherrydieet.

Daarnaast had ik een zelfbeeld van lik mijn vestje en elke vetkwab leek dat te onderstrepen. Welke vetkwab bedoel je Heks? Jij bent toch altijd redelijk slank geweest?

Een vrouw kan zo dun niet zijn of ze heeft toch wel ergens rondingen. Dat is de aard van het beestje. Helaas overheerst hier ter lande de laatste decennia als schoonheidsideaal figuur strijkplank. Terwijl de meeste dames daar boven de 18 nooit meer aan kunnen voldoen.

Die krijgen prachtige mollige zachte heupen en grote witte marmeren borsten. Dikke dijen vol reserveopslag van vet. Niets mis mee natuurlijk. De natuur bereidt het lichaam voor op een kinderschaar. In andere culturen worden deze vormen vaak wel gewaardeerd, daar zijn dikke vrouwen behoorlijk in trek bij de heren.

In ons land is het dubbel blijkt uit onderzoek. Mannen schijnen zich graag met een graatmager fotomodel te vertonen, maar in bed geven ze de voorkeur aan dikke hammen en zacht vlees. Superhypocriet.

Na het jarenlang gezellig met mijn mollige zusters meewalgen van vermeende vetkwabben en dikke benen heb ik me erbij neergelegd. Ik ontdekte mijn eigen unieke schoonheid, verzoende me met mijn lijf en besloot om nooit meer een dieet te volgen.

Grappig natuurlijk, zo’n voornemen. Ik had nog geen idee dat ik levenslang op een streng dieet zou gaan. Dat er periodes zouden komen dat ik zo mager zou zijn als een lat. Dat gewichtsverlies wel de laatste van mijn zorgen zou zijn….

Vrouwen en hun gewicht. Hoe vaak is het me niet overkomen dat ik een rotopmerking te verduren kreeg van een gefrustreerde stevige zuster? Bijvoorbeeld die keer dat ik een heel afgrijselijk dieet had omdat ik zo ziek was als een hond. Na een half jaar in bed ging ik met vriendinnen op stap. Ik deelde iets over mijn benarde situatie.

‘Goh,’ zei een lange stevige dame jaloers, ‘Je hebt er wel een mooi figuurtje aan over gehouden.’ Lekkere reactie toch weer. Het is geen domme vrouw hoor, ze heeft een universitaire opleiding en een humanitair beroep. Je zou wat meer verstand en invoelend vermogen verwachten.

Jaren later zei dezelfde vrouw bij wijze van diep spirituele uitspraak (Ze beschouwt zichzelf als half verlicht geloof ik) dat iemand, die haar meisjesfiguur had behouden nooit echt vrouw was geworden. Ze keek daarbij pissig naar mijn slanke lendenen. Die waren bij haar al jaren zoek, na het baren van een paar prachtige koters.

Dat Heks er in die tijd mee moest leren leven dat ze nooit kinderen zou krijgen interesseerde haar niet. Mijn intense verdriet hierover is haar waarschijnlijk totaal ontgaan.

Tot slot heeft dezelfde overigens hartstikke mooie meid me nog een keertje vertelt hoe mooi ze een bepaalde outfit van Heks vond ten tijde van onze studie. Ik herinner me die outfit goed, want veel meer kleren had ik toen niet. Ik had geen beurs en geen geld, had nauwelijks te eten, werkte me de blubbers…… maar was wel slank.

‘Ik was zo jaloers op je,’ verspreekt ze zich, ze schrikt er zelf van. Direct begint ze het weer te ontkennen, maar in zoveel toonaarden dat het verdacht is….. ‘o nee, niet waar, blabla…’ een compleet lulverhaal volgt.

‘Aha,’ denkt Heks bij zichzelf, ‘Je was dus wel degelijk al die tijd jaloers. En daarom heb je altijd van die kloteopmerkingen tegen me gemaakt. En je geeft het tegenover jezelf nog niet eens toe. Lekker is dat!’

Vrouwen en hun zwaargewicht. Hun modderfiguur. In de menopauze gaat ons lichaam steeds meer op onze Grote Moeder lijken, ofwel een bol. Er is geen kruid tegen gewassen. Ook de zwaartekracht van Moedertje Aarde krijgt steeds meer vat op onze lijven. Koekeloeren achttienjarige tepels nog fier de lucht in, menopauzale exemplaren doen vooral aan navelstaren…..

Vandaar dat wij dames in de overgang massaal gaan mediteren natuurlijk!

Het is heerlijk om slank te zijn, je kunt alles aantrekken: Alles past. Je sleept minder gewicht mee en het is in een aantal opzichten gewoon gezonder.

Het is ook heerlijk om gezond als een vis te zijn. Je kunt doen waar je zin in hebt en hebt altijd energie.

Het is ook heerlijk om kinderen te hebben, ze zelf te dragen en te baren, zelfs al ruïneert het je figuur.

Dingen zijn hoe ze zijn. Je bent hoe je bent.

Heks wilde vroeger graag ‘petit’ zijn. Zo’n frêle elegant balletdanseresje. Ik was daarentegen een stevig robuust kind. En ik bleef maar groeien, er kwam geen end aan. Daarna leken alle nieuwe lichaamsdelen nog hun juiste plek te moeten vinden. En ook duurde het een tijdje voor ik dit grote machtige vrouwenlijf helemaal kon bewonen. En kleden. Als jonge vrouw was ik best een hosseklos.

Ik schrok me dood toen ik als achttienjarige een video zag van mezelf dansend in een jazzballetklasje. Tussen prachtige lichtgebouwde meisje, elegant en petit. Wat was ik groot! En plomp en lomp! Het heeft jaren geduurd voordat ik de zaken in het juiste perspectief zag, namelijk vanuit het centrum van het universum, vanaf het puntje van mijn neus!

Heks heeft zich met haar lijf verzoend uiteindelijk. We hebben dat dansend gevierd. Jarenlang: Buik dansend, Indiaas dansend, Flamenco dansend, Salsa dansend….

Vrouwen en hun lijven. Wij prachtige vertegenwoordigsters van de Grote Moeder hier op aarde. Met onze barende, zorgende, troostende lichamen. Wij wonderlijke menselijke broedmachines die zoveel te verduren krijgen. Het is verschrikkelijk dat we onze lichamen zo haten. Dat we het martelen om aan allerlei vermeende schoonheidsidealen te voldoen.

Mijn lijf doet ook niet altijd wat ik wil. Ik verander dan wel niet in een bol of een peer, maar mijn machinerie piept en kraakt. Zo is het altijd wat: Geen mens is volmaakt!

Ik vind het altijd jammer, het gedoe met sommige dames rondom dit thema. In mijn optiek zijn alle mensen prachtig. Op hun eigen unieke manier. De meeste mensen worden steeds mooier als je ze beter leert kennen. Het heeft allemaal niet zoveel met uiterlijk te maken, het heeft niet veel om het lijf….

We laten ons gek maken door uiterlijkheden en standaardnormen voor schoonheid. We leggen het onszelf op en slaan elkaar ermee om de oren.

Altijd maar weer die normen, altijd maar weer dat normaal. Dat vergelijken.

In mijn pubertijd had ik een kwelgeest van een vriendin, die me dagelijks uitschold voor ‘Dikke Vetlel’. Ik was een flinke puber, wiens lijf alle kanten opgroeide. Het bezorgde me een afschuwelijk gevoel, dat gepest. Pas later realiseerde ik me dat de pestkop zelf erg gefrustreerd was. Waar bij mij cup C moeiteloos aan mijn boezem ontsproot moest zij het doen met twee erwtjes op een strijkplank…….

Op een goeie dag tijdens mijn retraite in Plumvillage raak ik in gesprek met een jonge non. Zij werkt in de Bookshop. Het is al laat in de avond en normaal gesproken is de winkel allang gesloten. ‘Ik moet nog veel werk afmaken, dus ik blijf gewoon open,’ verklaart ze de situatie. Op mijn gemak snuffel ik eerst wat rond. Ik vind iets van mijn gading en ga afrekenen.

Ons gesprek gaat over de prachtige kalligrafieën van Thay, die niet langer te koop zijn. Althans, de originele versies. ‘Wij bewaren die allemaal en verkopen louter nog kopieën. Alle nonnetjes hebben echter een origineel gekregen van onze leraar. Met een tekst die op ons persoonlijk van toepassing is…. Op de mijne staat ‘Be beautiful be yourself’. Die tekst heeft mijn leven veranderd. Het vormt de kern van mijn beoefening!’

Sunny Bergman interviewde een aantal jaren geleden voor haar documentaire ‘Sunny Side of Sex‘ vrouwen op Cuba. Hun zelfbeeld was fantastisch, ondank bubbeltjes en rondingen. Ze hadden dan ook nauwelijks te lijden van beeldvorming via media, want het fenomeen glossies en dergelijke kwamen niet of nauwelijks voor op dit eiland. Er was dus geen norm. Heel prettig.

De behoefte om aan een standaard te voldoen is van alle tijden: Vrouwen hebben hun voorhoofd afgebonden, hun voeten ingebonden, hun nek uitgerekt, een schotel in hun onderop gestopt, hun doosje dichtgenaaid, playboykutjes in elkaar laten flansen, tieten vergroot of verkleind en de nieuwste mode is schaamlippen in je gezicht…… Kortom: Je kunt het zo gek niet verzinnen………

Lieve dames, zusters: Be beautiful, be yourself. Beter dan Thich Nhat Hanh kan ik het niet zeggen.