Tijdens de ochtendronde met mijn lekkere hondje word ik bijna in de wielen gereden door een scootmobiel. De bestuurder is een oude bekende. Jaren geleden maakten we regelmatig een praatje. We bleken veel overeenkomsten te hebben: Schrijven, schilderen, hondjes….. Haar viervoeter springt van de treeplank en maakt zich uit de voeten.

We hebben elkaar al enige tijd niet gesproken. De laatste keer, dat ik haar zag scheurde ze met een rotvaart langs me heen. Misschien heeft ze haar invalidenwagen flink opgevoerd. Dat zou typisch iets zijn voor deze pittige dame!

Vandaag wandelen we vanouds gezamenlijk op. Ik informeer naar haar bezigheden. Ze maakt prachtige bronzen beelden met kristallen erin verwerkt Ze heeft me wel eens een aantal afbeeldingen gestuurd. Ook schrijft ze verhalen over haar hond. Jarenlang had ze een vaste column in een dierenblad.

‘Ik ben een boekje aan het samenstellen met een bloemlezing  van deze verhalen. Met tekeningen en foto’s van mijn vroegere hond Guus.’ Heks heeft dat hondje nog wel gekend, een geweldig beest! ‘Goh, wat leuk.’ ‘Regelmatig krijg ik mail van mensen wanneer het nu eindelijk eens af is. Maar ja, ik ben met meer dingen bezig.’

‘Een paar jaar geleden vond ik de dagboeken van mijn vader. Hij heeft die geschreven, terwijl hij aan de Birma spoorlijn werkte.’ Waanzinnig, wat een tijdsdocument! Het is een waar wonder, dat het bewaard is gebleven. ‘Ik ben bezig om ook hier een boek van te maken.’

Facebook en blogs vindt ze maar niks. Mijn bezigheden kunnen haar niet bekoren. ‘Voor mij is het juist ideaal, elke dag een klein stukje schrijven,’ probeer ik nog. Een poging mijn bezigheden te verdedigen? Waarom?

Een paar jaar geleden, na een vliegende start, liep ons contact dood. Misschien wel hierop. Eenzijdige interesse. Ik herinner me vooral, dat ze wilde, dat ik een website voor haar zou bouwen. Ze had ontdekt, dat ik een verleden heb in de automatisering. Ik bedankte voor de eer, maar daar wilde ze niet van horen. Mijn protesten, dat ik zeer beperkt ben in mijn energie deed ze af met : ‘Ik ook.’

Je zou denken, dat herkenning meer begrip genereert. In dit geval niet. Die stralende en blakende Heks moest gewoon niet zo zeuren. Kom op zeg. Vooruit met de geit. Het doet me denken aan de toestanden, die ik ooit heb meegemaakt met een vrouw in mijn kennissenkring, die plotseling werd getroffen door Parkinson.

Ondanks mijn protesten bleef deze zogenaamde vriendin een beroep op me doen. Nooit was het genoeg. Als ik het in mijn hoofd haalde om nee te zeggen tegen haar dringende verzoeken haar als een soort gratis taxi overal heen te rijden schold ze me verrot. Haar ultieme argument was: ‘Ik ben veel zieliger….’

En daar had ze dan wel gelijk in, bedenk ik me nu. Het is ongelofelijk sneu, als je uitsluitend uitgaat van gebruik in je contacten. Vriendschap is zoiets kostbaars, dat moet je koesteren. Het is een wederzijds gebeuren. Het werkt twee kanten op. Tegen vrienden mag je gerust nee zeggen, als men iets aan je vraagt. Vooral als je er een hele goede reden voor hebt…….

Zo heb ik door schade en schande geleerd, niet direct te reageren op een zielig gezicht. Ik blijf er gevoelig voor, dat wel. Maar ik ben niet de enige. Wereldwijd is het trekken van een sneue snuit de beste manier om dingen voor elkaar te krijgen. Dit is gebleken uit degelijk wetenschappelijk onderzoek……..

Anderzijds blijft het natuurlijk heerlijk om iets voor een ander te betekenen. En ook mag je gerust een gunst vragen aan Heks. Ik doe ook regelmatig een beroep op anderen. Nee zeggen is echter ieders goed recht!

Als ik het park verlaat kom ik Poezenman Peter tegen. Hij heeft een piepklein whisky-hondje, een schatje! Ik heb hem een kitten beloofd. Als er tenminste kittens komen. ‘Het kan elk moment gebeuren, Poezenman,’ licht ik hem in, ‘Maar of er kleine poesjes uitkomen…….  Dat is nog niet zeker.’  Snel wisselen we telefoonnummers uit.

‘Ik houd je op de hoogte! Veel zullen het er in elk geval niet zijn. Hooguit twee. Eentje voor Joy en eentje voor jou. Beter ook, anders houd ik er toch weer eentje zelf…..’ De man schiet in de lach. Ik hoor hem nog gniffelen, als ik tegen het steile bruggetje op fiets, op weg naar huis.

Vorige week was het precies twee jaar geleden, dat Bolster en Siep werden geboren. Joy stuurt Heks een enthousiaste sms. Intussen kan ik het met zekerheid melden: Deze keer geen babypoesjes! We moeten Pippi nog maar een keertje een nachtje uit logeren sturen binnenkort. Hopelijk heeft Kokeshi zijn balletjes nog…….