Vanmorgen om negen uur staat Frogs op de stoep. Hij komt alle spullen in de auto stoppen, de engel, zodat ik niet bij voorbaat al kansloos ben om dat hele eind naar de Dordogne te rijden. Om een uur of tien hebben we zowaar het meeste in mijn piepkuiken gepropt. Goeie hemel, wat heb ik weer veel bij me……

Heks moet nog wat laatste regeldingen doen, het neemt meer tijd dan gedacht, maar uiteindelijk steek ik de sleutel in het contact. ‘Prut’, zegt mijn auto. En dat is dat. De accu is leeg. Gek genoeg. De alarmlichten hebben geknipperd….. That’s all!

De ANWB laat even op zich wachten, want iedereen wil vandaag op reis naar het schijnt. En er zijn blijkbaar meer pechvogels, die niet zonder hulp hun eigen straat uit komen…..

Nadat er een nieuwe accu in mijn autootje is gezet, kan ik dan eindelijk op weg. Een goed begin is het halve werk. Wat heeft dit nu weer te betekenen? Ben ik bij voorbaat al helemaal leeg wat betreft energie deze vakantie? Heb ikzelf soms opstartproblemen? Of krijgt mijn lijf ook een nieuwe accu en herkennen jullie me niet meer terug bij thuiskomst?

Nou ja, hoe dan ook, met veel pijn en moeite ben ik dan toch ergens in Frankrijk beland. In een hotelkamer met ligbad. Ik neem het er maar eens lekker van!

De engelen houden de wacht. Ja, ze zijn meegegaan. Gabriël, Michaël, Uriël, Rafaël en Metatron. Tijdens hun recente logeerpartij in huize Heks gaven ze te kennen me te willen vergezellen tijdens mijn retraite in Plumvillage. Gestoord natuurlijk: Een Heks met Aartsengelen in een Boeddhistisch klooster. Het moet niet gekker worden.

Maar eerlijk is eerlijk, het is hartstikke gezellig met dit gevederde gezelschap en route. In mijn toch al overvolle Gele Gevaar.

Af en toe vliegen ze een stukje vooruit. Ook hebben ze een konijntje gered, dat over de snelweg liep. Er reed een vrachtwagen net niet overheen….. En daarna liep het verdwaasde beestje precies de goede kant op, weg van de snelweg! Alsof ‘ie een zetje in de goede richting kreeg……

Morgen nog een uur of vijf rijden en dan ben ik in Lower Hamlet, het klooster van de nonnen. Ik hoop, dat de ontvangst beter verloopt dan twee jaar terug. Toen had ik met een uiterst chagrijnig nonnetje te maken, die me met mijn whiplash en al verzocht mijn spullen over een bobbelig terrein twee kilometer te verplaatsen met een kruiwagen! Ik stond serieus op het punt om direct rechtsomkeer te maken.

Ze heeft me die retraite nog een paar keer het leven zuur gemaakt. Nou ja, zure nonnen moeten er ook zijn, voor het volledige smaakpalet. Maar geef mij toch maar de vrolijke, zonnige exemplaren.

Maar nu moet er geslapen worden. Heerlijk! Eindelijk…..