©TOVERHEKS.COM, Emptiness

‘Jeetje Heks, wat ben je laat,’ Kras doet de deur open. Het is woensdag. Een week geleden alweer. Onze Sangha avond. ‘Ik heb je net zitten bellen, ik dacht dat je het vergeten was.’ Heks moet lachen. Vorige week lag Kras zo vast te slapen, dat ik dacht dat zij het vergeten was. Pas nadat ik alle telefoons over liet gaan en ook nog op de deurbel bleef drukken schoot ze uiteindelijk wakker……

Ja, je bent een Sangha voor Kneusjes of niet. Natuurlijk gaat het er bij ons met enige regelmaat zeer achenebbisj aan toe! We rommelen met de aanvangstijd. Beginnen altijd te laat. Veranderen regelmatig van houding. En dat is bepaald geen lotus te noemen, al komt Heks een heel end maar haar hypermobiele fysiek.

We winnen dus geen schoonheidsprijs. Noch blinken we uit in accuratie. Maar dat mag de pret niet drukken. Als we eenmaal zitten dan zitten we ook goed. Veertig minuten schoon aan de haak. Bewust aanwezig bij onze ademhaling: Een hele prestatie met onze pijnlijven!

We maken die avond geen wandeling. Daar zijn we gewoon te moe voor. Een halve week later wapper ik gezellig aan bij Kras met een portie zelfgemaakte roti. Al dagenlang probeert Kras bij me te komen eten. Eerst is ze het vergeten. Als ik haar bel waar ze blijft schrikt ze zich dood.

‘Jeetje Heks, ik sta bananenbrood te maken. Voor jou! Gisterenavond wist ik nog dat ik naar je toe zou gaan. Daarom ben ik dit brood gaan bakken. Toch ben ik onze afspraak ergens onderweg kwijtgeraakt…….’

Heks baalt als een tiet. Ik heb me gek lopen racen om alles op tijd klaar te krijgen. De hond uit te laten. Mijn huis gezellig te maken. Als er iemand bij me komt eten lever ik een topprestatie. En als die persoon dan niet op komt dagen, dan kun je me wegdragen…..

©TOVERHEKS.COM

‘Ik vergeet zelf alles waar ik bij sta. En toch ben ik hartstikke teleurgesteld. Idioot toch? Zondag herkansing?’ Maar zondag is mijn vriendin hondsberoerd. Zodoende pak ik van alles in een koeltas en fiets naar haar toe.

En dan maken we alsnog een prachtige wandeling. Het is heerlijk weer. Alle mensen zijn vrolijk. De hondjes van Kras loeien van plezier. Het zijn Brakken. Een heel apart volkje onder de blafbeesten. Loeien als koeien, rennen als hazen en komen nooit terug. Hoor je ze in de verte loeien……… Daar waar de echte hazen zich ophouden!

Kras houdt haar wegloperige viervoeters dan ook stevig aan de lijn. Ooit hebben we ze in een zotte bui losgelaten, maar dat moesten we bekopen met eindeloos wachten in een koud schemerig landschap. Tot ze er genoeg van hadden en terug kwamen naar de hand die hen voedt. Want zo’n haas is hartstikke leuk natuurlijk, maar je hebt er niks aan. Vooral als je em maar niet te pakken krijgt!

Onderweg komen we mijn puppy-juf tegen met haar chocolaatje. ‘Ze is loops,’ verklaart ze het opdringerige gedrag van VikThor ten opzichte van haar labrador teef. Hij kruipt bijna in haar achterwerk. Ze vindt het prima en doet haar staart opzij. ‘Nestje nemen?’ grijnst Heks. We beginnen hartelijk te lachen.

©TOVERHEKS.COM Een stuk of vijftien? Help!

‘Ik zou het best willen, maar ze komt zelf uit een nest van twaalf en bij haar ouders was het nog erger. Vijftien, zestien pups tegelijk. Ik moet er niet aan denken.’

‘Ik ken haar nog van toen ze een klein meisje was,’ vertelt Kras op de terugweg, ‘Zij en haar zusje reden altijd mee op de scootmobiel. De ene bij mij en de ander bij mijn partner achterop. Ging ik soms heel hard rijden….. Haha! Ze kwamen ook wel eens met alle hondjes spelen…..’

Kras en haar lief hadden wel zeven honden indertijd. Of zes. Ik weet het niet meer, maar heel veel. Ze liet ze in etappes uit, zodoende kwam ik haar altijd tegen bij de golfbaan. Zo is ook onze vriendschap ontstaan. Door de hondjes!

Het leven hangt vaak van toevalligheden aan elkaar. Ik zat me dat laatst nog te bedenken, toen ik weer getuige was van allerlei in elkaar grijpende gebeurtenissen. Wat was het ook alweer?

Oh ja. Ik kreeg de uitnodiging voor de bruiloft van Joy en Boy. Het ging ooit aan tussen hen, omdat hij midden in de nacht naar het poesje van mijn vriendin kwam kijken. ‘Ja hoor, wat platvloers,’ hoor ik je denken. Maar de man kwam echt naar een katachtige kijken. Joy was net de trotse bazin geworden van Siep, de kleindochter van Snuitje en Ferguut, dochter van Pippi en de boskat……

Boy was destijds haar collega en een enorme kattenliefhebber. Dus hij kwam kijken en ging nooit meer weg!

©TOVERHEKS.COM

Maar als Ferguut niet was weggelopen destijds, dan was dit allemaal ook niet gebeurd. Want toen heb ik Joy leren kennen. Zij heeft me geholpen met zoeken totdat de panter weer opdook. Hij werd kort daarop opa en mijn nieuwe vriendin kwam op kraamvisite. En ging vierkant voor de bijl toen ze de kleine Siep zag…….

Toevalligheden, dingen die je toevallen. Weer eens iets anders dan dat je van alles overkomt. Vandaag ben ik met mijn vroegere thuiszorg op stap geweest. Saar en Heks zijn nu vriendinnen. Ook louter toeval dat ik haar hier destijds over de vloer kreeg.

Vanavond houden we alweer Sangha voor Kneusjes. Ik ga eerst een uurtje slapen, want ik ben uitgeteld van een lange wandeling met Saar en hond Baris. Toch wil ik het voor geen goud missen.

Maar nog voordat ik mijn ogen kan sluiten gaat de telefoon. Kras belt af. Er is iets tussen gekomen. Misschien later op de avond? Dat ga ik niet meer redden. Zal ik morgen komen met een heerlijke pan Dahl? En een keur aan uitgelezen bijgerechten? Is dat een goed idee?

Zo op het oog wel. Maar dingen zijn niet altijd wat ze lijken…….

©TOVERHEKS.COM Rondje om de golfbaan…..