Vorige week zondagmiddag loop ik met Cowboy en Ysbrandt door de Leidse binnenstad te wandelen. Het is waterkoud, miezerig en guur. Mijn lief rilt in zijn dunne zomerjas.

Om de paar meter tuur ik in achtertuintjes, steegjes en perkjes. ‘Ferguut,’ roep ik hoopvol. ‘Klerelijer,’ denk ik erachteraan, ‘kom nu verdorie eens tevoorschijn.’ Zaterdagmiddag zijn we mee geweest met een rondleiding door Haarlem. Ook daar betrapte ik mezelf op zoekende blikken. Vreemd? Welnee. De laatste keer dat Ferguut ervandoor was dook hij op in Hoorn!

De afgelopen week staat in het teken van mijn verdwenen panter. ’s Avonds brand ik wierook en kaarsjes en doe mijn prevelementjes. Mijn vriendinnetje Tanneke aan gene zijde is druk in de weer. ‘Maak je geen zorgen, hij komt terug,’ hoor ik in mijn geestesoor, ‘Niet schrikken, hij is wel gewond.’ ‘Geef me nog wat tijd, ik ben ermee bezig,’ is de reactie als ik taal nog teken van mijn dolende ridder krijg.

‘Wat een flauwekul,’ reageert Cowboy bot als hij me bezig ziet. Hij leeft in een wereld zonder andere dimensies. Het idee dat je met behulp van een dode heksjes je weggelopen kat terugvindt komt hem absurd voor! In het wilde weg door de stad lopen en maar zo’n beetje in het luchtledige roepen lijkt zinvoller….. Maar levert vooralsnog ook niets op!

Zondagnacht kan ik niet slapen. Mijn pijnlijke lijf is aan het stampen. Het kost me moeite om stil te liggen, dus uiteindelijk sta ik op. In de keuken zet ik thee. Cowboy ligt lekker te slapen en ik wil hem niet storen. Moeizaam hang ik op een keukenstoel. Zitten, liggen…. Het is allemaal niets vannacht. Wat een onrust. Ysbrandt zit nerveus naast me te hijgen, ook alzo ongedurig…..

Ik pak een flesje Bach Rescue Remedy uit de keukenkast en druppel een pipet van dit  wonderlijke goedje onder mijn tong. Terwijl ik mijn aandacht weer op mijn panter richt sein ik de levensreddende bloesemdruppels als het ware zijn energieveld in. Waar zich dat dan ook mag bevinden,

Ik praat met mijn verdwenen kat. ‘Kom naar huis…’ fluister ik nietsontziend in de stille nacht. Ik steek mijn hoofd uit het raam en speur de lege straat af. Niets. Na anderhalf uur ben ik zo moe, dat ik maar weer in bed kruip. Daar lig ik nog een hele tijd te luisteren. Hoor ik gemiauw? Zal ik nog eens gaan kijken?

Maandag ben ik natuurlijk super brak. De hele dag klungel ik maar zo’n beetje in de rondte. ’s Middags doe ik een paar boodschappen. Als ik thuis kom zet ik de balkondeur open. Gewoontegetrouw roep ik mijn zwarte kater. ‘Miauw!’ hoor ik zachtjes vanuit de binnentuintjes. Verrast tuur ik in het struweel.

Niets te zien, maar ik hoor toch echt iets. Ik pak de sleutel van de poort en ga op onderzoek uit. Drie tuinen verder vind ik mijn zwerver terug. zwaar vermagerd. En wat loopt hij vreemd! Dat komt omdat zijn halsband om zijn voorpoot zit. En om zijn hals! Datgene waarvoor je altijd wordt gewaarschuwd met betrekking tot halsbanden bij katten is hier bewaarheid: Het arme dier is ergens achter blijven hangen…….

In zijn pogingen om los te komen heeft hij zich ernstig verwond. Ik kom er achter omdat ik een soort rotte vislucht ontwaar. Het verdwijnt niet als ik hem een kleine wasbeurt geef met een washandje. Opeens zie ik de kwetsuur onder zijn oksel. Een half uur later zit ik bij mijn dierenarts……

‘Dat moet operatief worden afgehandeld, Heks. Breng hem morgenochtend om acht uur, dan fris ik de wond op, zodat ik hem kan hechten. Nu geef ik hem aalleen wat antibiotica en een pijnstiller.’

Zodoende sta ik vanmorgen heel vroeg alweer aan de balie van de dierenkliniek. Na een onrustige nacht met een grote zwarte kat, die me bij voortduring kopjes wil geven!

Over een paar uur mag ik hem ophalen. Opgelapt en wel. Hij een ervaring rijker. Ik een rib uit mijn lijf armer…..