Tagarchief: Iris Koops ‘Het verdwenen Zelf’

Killer stories, a true story to die for, moordwijven en dodelijke kerels,bloeddorstige bloedbroeders versus een geslepen zus die haar zuster offert. De wereld zit vol gevaarlijke gekken. Niet iedereen overleeft hen.

Posted on by

Vandaag ben ik laat. Ik ben pas om half vijf in slaap gevallen, vandaar. Het is dan ook al rond het middaguur als ik eindelijk met Ysbrandt in een park loop. De zon schijnt, het is droog. Goddank.

Vannacht bekijk ik diverse afleveringen van het programma ‘Born to kill’. Afgewisseld met ‘Bloodrelatives’ en andere griezelige reality programma’s vol moorddadige mensen met zieke geesten en verdorven karakters, die elkaar naar het leven staan. Vol ongeloof zie ik het verhaal van een serieverkrachter in love. Zijn geliefde gaat vanaf dag één mee in zijn verdorven fantasieën.

Als ze eenmaal getrouwd zijn gaat het van kwaad tot erger. Hij baalt ervan dat ze geen maagd meer is en laat zijn oog vallen op haar jongere zusje. Een onschuldig meisje van vijftien. Samen drogeren ze het arme kind om haar vervolgens te verkrachten. Helaas is de dosis verdovende drugs uit de dierenkliniek (!) waar de slechte zuster werkt te hoog voor het jonge meisje. Het is geen paard tenslotte: Ze overlijdt ter plekke.

Het gruwelstel komt ermee weg….. Nu begint hun echte terreur. Was de man voorheen tevreden met een stevige verkrachting, nu wil hij bloed zien. Zijn vrouw helpt hem zoveel ze maar kan. Onvoorwaardelijk. Ze plegen nog een paar moorden op jonge maagden voordat ze gepakt worden.

Hierna volgt een item over drie moordbroers. Ook weer walgelijk en afschuwelijk. Gewetenloze psychopaten aan het werk. De jongste broer is pas 15 jaar oud. Hij heeft wel emoties en gevoelens. Hij doet niet mee met het moorden, maar is natuurlijk wel met zijn familie op stap. Roadtrip met pief paf poef geluiden. Heks zit verbijsterd te kijken.

Uiteindelijk worden ook zij gepakt. De jongste broer wordt later gevangenispriester…..

Dan komt er nog een aflevering over een sociopaat van de bovenste plank. Hij liegt over zijn beroep, achtergrond, opleiding, financiele status en ga zo maar door. Toch weet hij zich te profileren als politiek lobbyist en op die manier in de hoogste kringen dor te dringen. Hij maakt mensen handig geld afhandig en weet de schijn op te houden zelf ook een rijke stinkerd te zijn.

Op een gegeven moment trouwt hij met een zakenvrouw met drie jonge kinderen. Niemand weet dit, hij houdt haar succesvol verborgen voor de buitenwereld. Zodoende kan hij rustig doorgaan met zijn vele affaires en avontuurtjes. Hij manipuleert de vrouw naar de andere kant van het land. Zo heeft hij lekker zijn handen vrij om door te gaan met zijn rare leventje.

Hij trouwt nog een vrouw. Ook haar weet hij enige tijd een rad voor ogen te draaien, maar uiteindelijk valt zijn kaartenhuis in duigen. De dames ontdekken elkaar. Ze ontdekken nog meer bedrog. De meest recente echtgenote besluit de eikel erbij te lappen wegens bigamie, maar dat moet ze met de dood bekopen. Meneer schiet haar door de kop…..

Wat heb je toch een rare mensen. Wat zit de wereld vol met mafkezen. Neem nu die broers. De middelste is de leider. Hij is vrij jong in een gevangenis beland en daar tijdens een opstand door andere gevangene verkracht. Acht uur lang! Door grote gewelddadige horken van kerels!  Afschuwelijk natuurlijk. Het heeft hem gebroken. Het heeft van dit rotjong, deze kleine crimineel, een monster gemaakt……

Terwijl de beelden nog door mijn hoofd spoken geniet ik van het zonnetje. In het park kom ik een vrouw tegen met een schat van een hond uit Roemenië. We raken aan de praat. Opeens komt de malle molenaar ter sprake. Hoe? Geen idee. De man blijkt klusjes te doen voor de vrouw. ‘Hij is ongelofelijk aardig voor me, ik krijg regelmatig een lekkere eend of gans cadeau. Die schiet hij zelf…’

Dat weet Heks. Hij wilde zijn jachtgeweer ook een keertje op mijn hond richten. Die zat achter een haas aan op de golfbaan. Hij behoort die zigzaggende haas af te schieten. Nog niet zo gemakkelijk natuurlijk. Dat is zijn bijbaantje, maar nee, hij pakt liever mijn hond, de held. Ik ben niet de enige met deze ervaring! De man is een regelrechte griezel. Hij heeft een goeie klap van zijn eigen molen gehad mijns inziens. De laatste die ik over de vloer zou halen…..

‘Ik heb de politie een keertje op zijn dak gestuurd, toen hij me stond uit te maken voor hoer, kutwijf en erger. En dat hij me wist te vinden. Hij sloeg regelrecht bedreigende taal uit. En dat in combinatie met dat geweer….. Mijn actie heeft wel geholpen. Sindsdien laat hij me met rust.’

Er komt een loopse teef aanlopen met een meneer eraan vast. Varkentje is instant verliefd. Zo snel gaat dat bij honden in hun wereld van geur. Zodoende moet ik hem vliegensvlug aanlijnen.

‘Dank voor de tip. Ja, je hebt vreemde snuiters op de wereld,’ zegt de vrouw bij het afscheid. ‘Ach, jij hebt geen problemen met de man. Het is net als bij de gemiddelde psychopaat. Superaardig voor sommige mensen, maar voor anderen gevaarlijk….’

‘Ik maak een studie van rare mensen momenteel,’ vervolg ik opgewekt, ‘Ik probeer de vinger te krijgen achter bepaald gedrag, waar ik vaak tegenaan loop. Ik heb zelf ook relaties met narcisten achter de rug. Het thema houdt me dus behoorlijk bezig.’ Ik vertel maar niet over de griezelmarathon van vannacht. Wel noem ik het boek van Iris Koops, Het verdwenen Zelf.

‘Oh, wat interessant! Ik werk met moeilijke mensen, intelligente types vaak, maar zonder enige vorm van empathie. En ik heb een moeilijke broer….’ Klinkt bekend. De wereld zit vol narcisten, maar veel mensen weten er de ballen vanaf. Heks ook tot voor kort. Nu mijn ogen open zijn gegaan zie ik dit verschijnsel overal. Het komt toch vaak voor. 1% van de bevolking is best veel, dat zijn er 100 op de duizend!

Mijn overtuiging is ook, dat je er meer op je dak krijgt als je hen niet herkent. Zodra je een narcist ontmaskert heb je een enorm probleem. Het is het ergste dat je deze mensen kunt aandoen. Dus maak je borst maar nat: Er volgen geheid levensgevaarlijke represailles. Het goede nieuws is, dat als je het overleeft, je waarschijnlijk ook van die kwibus af bent…… Omdat ie in de bak zit.

Heks wordt uit bed gebeld door een knappe politieagent! Mannetjes slaan een enorm gat in Museum Boerhaave om ’s werelds op één na grootste elektromagneet te verkassen. Het is prachtig weer. De week begint weer goed!

Posted on by

Vandaag lees ik de laatste bladzijden in mijn mysterieuze boekje ‘Mooie Mensen‘: Het wonderbaarlijke boekwerkje over het ontstaan van auto immuunziekten. Hè, jammer dat ik het uit heb. Het is dan ook maar een klein boekje, maar zeer inspirerend.

Sinds ik me bewust ben geworden van het fenomeen narcisme staat mijn wereld op zijn kop. Zodra ik het geweldige boek van Iris Koops ‘Het verdwenen Zelf‘ had doorgelezen wist ik dat er een enorm verband moest bestaan tussen alle vormen van narcistische mishandeling waar ik in mijn leven mee te maken heb gehad en de ondraaglijke pijnen die ik lijd.

Je hoeft hier niet eens diep over na te denken of ver voor te zoeken: Chronische stress geeft een scala aan klachten. Dat weet intussen iedereen. De stress, die een gemiddelde narcist je oplevert is genoeg om in no time fysiek het loodje te leggen. Of zelfs letterlijk het loodje te willen leggen…… Jarenlange blootstelling aan dit soort stress heeft me uiteindelijk genekt. Op vrij jonge leeftijd. De meeste slachtoffers zijn ouder, ergens tussen de dertig en veertig, als dit gebeurt.

Vanmorgen word ik wakker gebeld door oom agent.  Ik steek mijn hoofd uit het keukenraam en roep wie daar is. Het is de knappe verkeersagent! Ik zie dit geüniformeerde snoepje regelmatig door de wijk lopen met zijn bonnenboek.

‘Oh, het gaat zeker om mijn auto,’ Heks ziet een enorme vrachtwagen staan verderop in de steeg. Mijn kanariepiet staat er vlak achter geparkeerd. Al dagen zijn ze weet ik wat aan het doen in die steeg, ik vermoed dat mijn bolide in de weg staat.

En inderdaad. Of ik em maar eventjes wil weghalen. Niet veel later gord ik Varkentje aan de riem en ga naar buiten. In de steeg lopen allemaal Mannetjes druk te doen. Ze zijn blij als ze me zien, vooral als ik ook nog eens die verdraaide auto kom weghalen. Er staat een mega vrachtwagen te ronken. In de achtermuur van het Boerhaavemuseum is een enorm gat geslagen.

‘Komt er een nieuwe ingang hier?’ grapt Heks nieuwsgierig tegen een boom van een kerel in een groot knaloranje pak. De man kijkt me glazig aan. Het blijkt om de verhuizing van een enorme Elektromagneet te gaan, de op één na grootste ter wereld! De befaamde Leidse natuurkundige Kamerlingh Onnes is er wereldberoemd mee geworden, toen hij met behulp van dit gevaarte het absolute nulpunt tot op en fractie wist te benaderen!!

Dat ontdek ik allemaal later. Als ik door het gapende gat het museum in kijk lijkt het me gewoonweg gekkenwerk. Je gaat toch geen prachtig oud gebouw afbreken om één of ander stom overjarig instrument naar buiten te takelen? Gestoord gewoon. Zijn die Mannetjes wel capabel? Of lezen we later in de krant dat één of andere leiperd foutief een middeleeuw gebouw heeft gesloopt?

 

Of is het een actie van een narcistische projectontwikkelaar om dit museum in te doen storten, zodat er een lelijk kantoorpand voor in de plaats kan worden gebouwd? Helemaal niet vergezocht. Vorig jaar is nog een historisch monument ‘per ongeluk’ gesloopt door een dergelijke doorgestoken kaart …… Het ‘Van Der Klauwlaboratorium’. Schandalig natuurlijk!

Even later loop ik in Het Leidse Hout. Het is verrukkelijk weer. Alles bloeit door elkaar. Sneeuwklokjes, narcissen, krokussen…. Ook zie ik het fluitenkruid al boven de grond staan. Zelfs de daslook loopt al uit. Ruim drie maanden te vroeg!

Dus ik woon al jaren naast de op één na grootste elektromagneet ter wereld? Zou dat wel gezond zijn? Doet dat ding het alleen als je em aanzet of heb ik jarenlang in een raar magnetisch veld gezeten? Zou dat hebben gemaakt dat ik steeds zieker ben geworden? En ik maar denken dat dit zo’n goeie plek is om te wonen, omdat er onder de Schouwburg een bron ontspringt…..

Volgens het boekje ‘Mooie Mensen’ is mijn medemens de oorzaak van mijn ellende. Zoals de meeste mensen met een auto immuunziekte heb ik last van Darwinmensen. Die ijskoude harteloze overlevers ten koste van anderen. Hun kenmerken vertonen een verbluffende overeenkomst met de gemiddelde narcist. Volgens de anonieme schrijfster hebben alle lijders aan auto immuunziekten één ding gemeen: Het zijn gevoelsmensen.

Gevoelsmensen gaan vaak relaties aan met Darwinmensen en vice versa vanuit het principe: Opposites attract. Helaas ontwikkelen al dit soort relaties zich ten koste van de gevoelsmens. Die blijft met lege handen achter, terwijl de Darwinmens als winnaar uit de strijd komt. Daar weet ik alles van. Dat is me al zo vaak gebeurd! En echt niet alleen in liefdesrelaties…….

Het boekje raakt me. Het confronteert me met wie ik eigenlijk ben: Een mooi mens. De laatste tijd wordt het me steeds duidelijker hoe ik in elkaar steek. Ook zie ik in dat ik me regelmatig met verkeerde mensen in laat. Mensen, die helemaal niet bij mij passen. Medemensen, waar ik last van heb. Een oude gewoonte.

Doordat ik altijd omgeven ben geweest met Darwinmensen weet ik gewoon niet beter. Ik ben in mijn oude groef blijven hangen. Ik produceer nog steeds hetzelfde gedrag om me tussen hen te handhaven: Pleasen, me uitsloven, op eieren lopen, met niets tevreden zijn en geven, geven, geven. En als het dan echt niet meer gaat trek ik me terug…….

‘Ik doe helemaal geen concessies meer,’ zei een vriendinnetje van Ras en Heks onlangs hierover, ‘Dat betekent dat ik nog maar een paar vrienden heb.’ Ik vrees dat het bij mij ook die kant op gaat.  Als ik geen concessies meer doe blijft er weinig over: Een hele kleine basis om op te bouwen. Tja. Vooruit maar.

Klein, maar stevig als een rots!