Vanmorgen vroeg gaat de wekker. Het is weer zover: Mannetjes! Vandaag komt een klein leger van deze wezens nieuwe ramen en deuren in mijn huis plaatsen. Ongewenst. Overbodig. En lelijk: Ze zijn uitgevoerd in een vieze tomatenkotskleur……

Met een grote kop koffie hang ik voor de televisie. Ik kijk naar een oude ‘The Bold  and the Beautiful’ op uitzending gemist. Ik loop een beetje achter, want vorige week zat ik te kramperen in Normandië. Met Cowboy.

Bijna had ik het weekje in mijn eentje in die tent gezeten: Crisis in ons liefdesnest. Een belangrijke spelbreker is mijn fysieke gesteldheid blijkt. Niet verbazingwekkend. Het is ook mijn persoonlijke grootste spelbreker in mijn zwabbergang door het leven.

‘Tjongejonge Heks, die ziekte van jou is toch zo verschrikkelijk. Je bent zo vreselijk beperkt. Daar heb ik soms moeite mee. Ik moet er altijd rekening mee houden. Het houdt me tegen.’ Na twee jaar is mijn vriend er wel achter. ME is een ernstig invaliderende aandoening. De godsganse dag heb je ermee te maken. Elke dag. Het hele jaar door. En het jaar daarna. En daarna…..

Bovendien is het een volstrekt onzichtbare aandoening. De meeste vrienden van Heks hebben totaal niet in de gaten hoe ik er vaak bij zit. Ze zien me alleen op goeie momenten. Regelmatig wordt mijn conditie gebagatelliseerd en weggewuifd. Ik ben lastig of een zeurkous. Ik krijg zelfs ongevraagde adviezen en betweterige opmerkingen naar mijn hoofd. Lekker als je je al rot voelt. Zit je echt op te wachten!

Maar goed, niet getreurd. We leggen het bij en gaan op vakantie. Met hindernissen. Zoals het feit dat mijn auto het begeeft een dag voor ons vertrek. Met Duck Tape wordt de boel weer aan elkaar geplakt….

Mijn lijf heeft de vakantie overleefd. Met mijn Tens-apparaat op de hoogste stand. Morgen ga ik naar de fysiotherapeut om mezelf weer helemaal uit de knoop te laten halen. Mijn rug is natuurlijk een slagveld na al dat gekruip in een tent.

Bovendien heb ik mijn enkel verstuikt tijdens het opzetten daarvan. Met een luid gekraak klapte mijn voet dubbel in een listig en tevens onzichtbaar edoch diep kuiltje verborgen in het hoge gras. Volgens Cowboy keek in gewoon niet uit mijn doppen, toen ik als een dolle koe de tent poogde op te zetten. Zit iets in…. Ach ja, een ongeluk zit in een klein kuiltje,

De rest van de week kon ik natuurlijk niet echt uit de voeten….

De Bold heeft in korte tijd weer enorme ontwikkelingen doorgemaakt. Absurde toestanden natuurlijk. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat mensen zulke idiote dingen doen met elkaar. Zussen, die elkaars mannen inpikken. Echtgenoten, die elkaars bedrijf naar de knoppen helpen. Familieleden, die elkaar bestelen, beliegen en bedriegen. Geliefden, die zich tegen elkaar keren en elkaar ten gronde richten!

Heks zelf is gelukkig in rustiger vaarwater gekomen. Ondanks de crisis hebben Cowboy en ik het tien dagen uitgezongen met elkaar. We hebben gekibbeld en gebakkeleid. We hebben elkaar met onze eigen wijsheid om de oren geslagen. Geluisterd. Ons met elkaar verzoend.

Voor de zoveelste keer in mijn leven ben ik er achter gekomen dat je geen idee hebt wat er in de ander om gaat. Alsof je telkens opnieuw het wiel uitvindt.

Communiceren is zo belangrijk, maar tegelijkertijd soms ook zo moeilijk. Je moet zo ongeveer boven jezelf uitstijgen om de ander recht te doen. En dat lukt niet altijd.

Daarom is het ritueel Beginning Anew zo goed. Als je het tenminste doet…..

Gelukkig volgden er een heleboel fijne dagen in de prachtige setting van eindeloze stranden met de Atlantische oceaan op de achtergrond. En daarop een hondje rennend  achter een balletje…..

In feite zijn we elke dag een ander mens. Je kunt niet zeggen dat je dezelfde bent als gisteren. Dat geldt ook voor de ander. Waarvan je toch al niet weet wat er in diens hoofd omgaat. Onzekerheid is inherent aan leven.

Vertrouwen is een kwetsbare vogel. Als ‘ie zich veilig waant zingt hij het hoogste lied. Vanaf de daken schreeuwt ‘ie zijn zonnige zekerheden de wereld in. Iedereen mag het horen!

Eenmaal beschaamd verschuilt hij zich in een klein hoekje. Een gaatje onder de grond. Een kuiltje in het lange gras. Daar ligt hij listig te stoken in alles wat goed en vertrouwd is. Schopt tegen je schenen. Grijpt je bij de lurven. Doet je struikelen en wankelen. Ruggelings tuimelen in je eigen valkuil.

Alles van waarde is weerloos. Dus kwetsbaar…..

Na maanden van klussende Mannetjes en gruwelijke griepaanvallen gevolgd door een intense vakantie is de rust weergekeerd in Huize Heks. Vandaag zijn de Mannetjes hier voor het laatst. Goddank.