Het is prachtig weer als ik wakker word. Terwijl ik de katten van brokjes voorzie hoor ik mijn mobiel rinkelen. Ergens. In één van mijn handtassen. Ik graaf in een berg tassen en jassen, die op een stoel liggen gestapeld.

Het is mijn liefje zie ik op het display. Natuurlijk ben ik net te laat met opnemen. Snel bel ik terug. We hebben vage plannen om met Varkentje op stap te gaan. ‘Helaas Heks, het wordt niets met mij vandaag. Ik moet aan de slag met mijn bedrijf. Komende week heb ik een hele belangrijke afspraak. Ik krijg een adviesbureau over de vloer. Ik moet me grondig voorbereiden.’

Jammer hoor. Maar niet heel erg, nu kan ik me op de Matthäus Passion storten. Over een paar weken is de uitvoering. De partituur zit er in grote lijnen wel in, maar ik moet nodig de puntjes op de i zetten.

Vorige week teistert een griepje ons om de beurt. Eerst snottert Cowboy zich een slag in de rondte, daarna is Heks aan de beurt. Zodoende worden al onze afspraakjes op de lange baan geschoven.

Vrijdag heb ik een etentje met vriendinnen. Het zit al weken in de pen, afzeggen is geen optie. Bovendien heeft Heks speciaal een restaurant geboekt, waar ze een beetje binnen mijn dieet kunnen koken. Gezien mijn beperkte energie en algehele snottebellerigheid lig ik de dag voorafgaand aan dit uitje in bed.

In het weekend lig ik natuurlijk ook grotendeels om. Na zo’n etentje ben ik normaal gesproken al even bezig om bij te trekken. Met virusjes op bezoek is het eigenlijk einde verhaal.

Toch ga ik zaterdagavond lekker naar het verjaardagsfeestje van de Wilde Boerenzoon. Wat kan mij het schelen. Tegen half elf ’s avonds heb ik mezelf volledig gereanimeerd. Alle beesten zijn verzorgd, Varken is uitgelaten. Ik neem een langdurige en gloeiendhete douche, trek een flinke kwast over mijn gezicht en ben weer als nieuw.

Het voordeel van de feestjes van mijn oude vriend is, dat ze doorgaan tot in de kleine uurtjes. Het is totaal geen probleem als je om half elf ’s avonds pas aan komt zetten. Ik ben zeker niet de laatst arriverende gast!

Dagenlang staat hij in de keuken te kokkerellen. Taarten, slaatjes en exotische droomdrankjes zien het licht. Hoe later de avond, hoe lekkerder de hapjes…. Aan het eind komen er een paar ongelofelijk stinkende franse kazen op tafel.

Het is supergezellig. Ik zie allemaal oude vrienden uit mijn studententijd. We zijn samen lid geweest van een studentenvereniging. De leukste tijd van mijn leven. Vooral als je in aanmerking neemt, dat ik in die tijd nog zo gezond was als een vis. En zo sterk als een paard. En zo onschuldig als een lam….. 😉

Op het feestje worden weer de vreemdste gesprekken gevoerd. Wat is het toch een heerlijk stelletjes nerds bij elkaar, dit vriendenclubje. Heks zelf niet uitgezonderd. Je ziet het niet direct aan me af, maar ik heb behoorlijk nerd-achtige trekjes.

Toch houd ik het dit jaar niet zo lang vol. Na een paar uurtjes zit ik alweer op mijn onvolprezen elektrische vouwfiets naar huis. Met een enorme bak hummus in een tas aan het stuur, gekregen van de Wilde Boerenzoon. Zelf gemaakt. Ongelofelijk lekker, weet ik uit ervaring.

Zondag volgt opnieuw een volledig-voor-Pampusdag. De feestelijkheden worden duur betaald, maar ja, dat weet ik al jaren. Oud nieuws. Opnieuw heb ik weinig puf om af te spreken met mijn lief. Ik moet er niet aan denken om te koken. Of een uitgebreid gesprek te voeren. Of een enorm eind te wandelen.  Bewegen is sowieso geen optie vandaag. Leve de elektrische fiets!

‘Heb je dan zo’n pijn?’ vraagt Cowboy. ‘Schat, ik heb altijd pijn. Ik gooi ’s morgens eerst een hap pijnstillers naar binnen. En dan nog kan ik creperen van de pijn in mijn donder. Virusjes zetten wat dat betreft de deur open naar allerlei extra spier- en gewrichtspijn. Ik heb gewoon geen zin om er altijd melding van te maken. Ik kan wel bezig blijven.’

Zondag wil ik eigenlijk helemaal niet naar buiten. Maar het moet. En dat is ook goed. Mijn hondje zorgt dat ik ook op hopeloze dagen toch een paar keer een frisse neus ga halen.

‘Volgend weekend gaan we allemaal leuke dingen doen,’ beloof ik mijn schatje, tijdens één van onze vele telefonades. Elke keer komt één van ons met een voorstel om elkaar toch eventjes te zien. En dat wordt dan vervolgens getorpedeerd…..

Hemelsbreed is het niet eens zover van het huis van mijn geliefde naar mijn huis. Maar je moet er wel een half uur voor in de trein zitten, altijd tricky gezien de staat van dienst van onze spoorwegen. Op momenten zoals vandaag baal ik wel van de afstand. Het zou zo leuk zijn om nu eventjes samen te lunchen. Of zomaar ergens een kopje koffie te drinken in het zonnetje……

Of om ’s avonds gezellig af te spreken.

Gelukkig komt het zelden voor, dat we een weekendje overslaan. Bijna wekelijks slaan we een paar dagen stuk samen. Ja, wie had ooit gedacht dat deze Heks nog eens vaste verkering zou krijgen?