‘Goedemorgen schat, ik heb een beetje last van pijngerelateerde Gilles de la Tourette vandaag, maar verder niks aan de hand. Nou ja, wel iets aan de hand. Artrose aan mijn handen! De nieuwste diagnose in mijn miezerige bestaan. Wat een weertje, hè. Zal wel lekker rustig zijn in Cronesteijn,’ de woorden rollen over mijn lippen, terwijl ik Saar omhels. We gaan wandelen met onze monsters. Het is weer zover.
Baris stopt zijn neus onder mijn hand ter begroeting. Snel geeft VikThor hem een paar likjes. Mijn vriendin straalt ‘Kijk nou, Heks, hoe schattig, ze zijn zo blij om elkaar te zien!’ Ja, het is waar. Onze hondjes zijn dol op elkaar, ondanks het leeftijdverschil.
‘Ik heb een nieuwe regenjas gekocht. Hoe vind je de kleur?’ Ik bewonder de extreem waterdichte aanwinst van mijn maatje mateloos. ‘Het is de perfecte dag om em uit te testen. Goeie hemel, wat een pokkenweer. Hij staat je in elk geval heel leuk!’
We steken het spoor over en lopen de polder in. We zijn inderdaad zo goed als alleen. Op een andere moedige wandelaar na. Ook met een ADHD-hond natuurlijk. Liever een nat pak dan een klier van een hond in je huis. Na een uurtje rennen zijn ze weer braaf en rustig. En wij? Wij zijn doorweekt. Na vijf minuten al.
Heks heeft twee waxjassen over elkaar heen aan. Allebei nodig toe aan een waxbeurt. Gezamenlijk houden ze het hemelwater goed tegen. Het loopt zo naar beneden linea recta mijn broek in. En mijn handschoenen. Na een half uurtje kan ik ze uitwringen. ‘Mijn jas houdt het niet, Heks, kijk maar,’ Saar maakt haar nieuwe aanwinst open en voilà: Een flinke natte plek op haar trui.
Dat heb je met regenjassen. Of ze nu ter bescherming tegen regen zijn of tegen vrouwen (condooms}: Het zijn net politici. Ze beloven van alles, maar maken het niet waar. Behalve ouderwetse waxjassen. Maar die moet je dan weer heel goed onderhouden.
We marcheren het hele polderpark door, van voor naar achter en van achter naar voor. Zo nat als een hond met twee nog veel nattere echte honden arriveren we bij de Tuin van de Smid. VikThor is ook nog eens zo zwart als een tor. Gelukkig houdt hij van zwemmen. En balletjes apporteren. Na een duik in een redelijk schone wetering is hij weer toonbaar.
‘Vraag even of we zo naar binnen mogen, Heks,’ Saar wacht met de hondjes in de hal van het complex. We zijn van harte welkom, ondanks onze kletsnatte staat. Snel laat ik mijn jassen van me afglijden. We hangen onze kliederkleren op de verwarming en bestellen koffie met veganistische cheesecake.
Wat een heerlijke middag toch weer. Een uurtje later moet ik naar de psycholoog. Die zit me weer verschrikkelijk door te zagen. Jeetje, wat stelt die vrouw toch een moeilijke vragen. Ik zit weer met mijn mond vol tanden.
De ene keer informeert ze of het eigenlijk wel zo’n goed idee is om zoveel dierbare mensen los te laten, de volgende keer moet ik weer nadenken over waarom het zo moeilijk is om afscheid te nemen. Wat houdt me tegen?
Dus ja. Het is ook ingewikkeld, het leven. En mijn amoebebestaan al helemaal. Ik heb geen werk dat me afleidt. Of een paar gezellige kinderen. Noch komt er een partner over de vloer, die eens wat leuks inbrengt. De laatste man in mijn leven kwam alleen maar halen, een terugkerend fenomeen in mijn liefdesleven, dus ik zit er ook bepaald niet op een nieuw exemplaar te wachten …..
Familie heb ik hier zelden tot nooit gezien……. Op frequent logerende neefjes en nichtjes na lang geleden, maar die zijn nu allemaal volwassen……
Denk nu maar niet dat jouw leven zo uniek is qua ingewikkeldheid, Heks. Toestanden zijn inherent aan de menselijke conditie. Het is zoiets als met de elektrische snoeren in het gemiddelde huishouden: Ze raken verward tot een kluwen!
Ik zag eens een item over dit onderwerp. Een professor van een technische universiteit houdt er een hele verhandeling over. Ja, snoeren zijn geneigd in de knoop te geraken. Het is zo. Waarom? Omdat het zo is. Dat is toch wel de bottom line van zijn bevindingen.
Je hoeft dus geen enkele moeite te doen om een wirwar van draden achter je bank te creëren. Of langs de plint. Het kost veel meer moeite om de boel netjes te houden. Een dagdagelijkse inspanning.
Het leven heeft nu eenmaal de neiging tot chaos te vervallen. En mijn leven heeft die geneigdheid nog eens extra super speciaal in het kwadraat. Het is ook eigenlijk heel logisch. Heks heeft gewoon niet de energie om de strijd tegen de chaos dagelijks aan te gaan.
Mijn lichaam zelf is al in een chronische strijd tegen verval. Schimmelinfecties en allerhande ontstekingen zijn aan de orde van de dag. Ik val zelfs letterlijk uit elkaar: Mijn gewrichten vallen uit de kom. Natuurlijk doe ik er alles aan om dit tegen te gaan. Die strijd kost me al zoveel energie: Ik heb geen puf meer om ook nog eens de puinhoop hier in huis te bestrijden.
Het uiteenvallen van mijn sociale netwerk is ook choquerend, maar niet tegen te houden. De bedrading ervan is lelijk in de knoop geraakt. Hier en daar is flinke kortsluiting ontstaan met desastreuse gevolgen voor het gehele netwerk……
De psycholoog heeft gelijk. Ik moet inderdaad afscheid nemen van een aantal situaties. Al is het maar om verdere schade te voorkomen. Want het is niet zonder gevaar om je bloot te stellen aan de excretie van sommige giftige medemensen.
Maar er zijn ook nieuwe verbindingen in de maak. Mooie glanzende snoeren zonder knikken en knopen. Het leven gaat altijd maar door. Vervalt tot totale wanorde en herrijst weer uit haar as. En dat is maar goed ook.
Alles vraagt onderhoud. Bij voortduring. Ook interzijn. Zonder inspanning vervallen relaties tot stof. Daar helpt geen beloftevol regenjasje tegen. Mooie praatjes vullen geen gaatjes! Heks heeft het geprobeerd met eenzijdige inspanning, maar daar word je toch wel heel moe van. Daar ben ik mee opgehouden.
Het voelt een beetje raar. Onwennig. Niet mijn gloeiende best meer doen voor hopeloze gevallen. In mezelf investeren en hulp accepteren. Grenzen trekken. Me daarop focussen.
De afgelopen week word ik benaderd door een hele foute kerel. Een absolute psychopaat. Slecht tot op het bot. En ook nog eens oliedom. Hij wil eens met me praten.
Ik ken de ex van deze idioot goed. Haar heeft hij een aantal maal volledig in elkaar geslagen, maar niemand die haar gelooft. Hij heeft nog veel meer op zijn kerfstok, waaronder het mishandelen van dieren. Brrrrr.
Nog geen jaar geleden was ik het gesprek met die gek gewoon aangegaan. Vanuit mijn overtuiging dat er iets goeds schuilt in elk mens……. Helaas geldt dat niet voor narcisten en psychopaten! Daar valt niet mee te onderhandelen of praten.
Nu kap ik het verzoek dus direct af. Zoek het lekker uit met je zootje. Ik wil er niets mee te maken hebben!
‘Dat vind ik jammer Heks,’ gnoomt de mafkees. ‘Ik vind ook wel eens iets jammer!’ is mijn respons. Dat hij bestaat bijvoorbeeld. En dat hij praat en loopt en allemaal vervelende dingen doet en zegt. Liegt en bedriegt. Steelt ook. Verkracht en mishandelt. Dat hij in mijn stad woont. Dat ik hem regelmatig tegenkom. Heel, heel jammer vind ik dat.
Doodzonde ook van alle gemiste kansen. Sommige mensen dragen chaos hoog in het vaandel. Anarchie dampt lustig uit hun poriën. Wanorde hangt als een stofwolk om hen heen. Ontwrichting volgt hen als een schaduw.
Daar kun je maar beter bij uit de buurt blijven dus!
Zo is het.
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.