‘Agressieve of vervelenden mensen hebben zelf gewoon ergens last van. Die zitten niet lekker in hun vel,’ aldus mijn hondenvriendin.

Als ik laat in de avond de deur uit loop met mijn hondje lanceert de Zwarte Panter zich onder een geparkeerde vrachtwagen vandaan voor onze voeten. ‘Ha vrouw! Ik loop even gezellig mee!’ Hij geeft Ysbrandt een kopje en rent vrolijk achter ons aan. Met enige regelmaat zigzagt hij voor mijn hondje langs. Soms geeft hij hem een speelse poeier op zijn natte hondenneus……

Dit ventje heeft een hazenlipje….

Terwijl ik zo loop glijden alle ergernissen van me af. Gedachten komen tot stilstand. Een diep besef, dat het zo ook kan doet zich aan me voor. Dit is dus wat er bedoeld wordt met loslaten.

Niet één of ander actief proces, waarbij je al je problemen nog eens de revue laat passeren. Ze zodoende aandacht gevend. Als water aan zaad. Nou ja, je weet wat er gebeurt als je zaadjes gaat besproeien. Dan gaat er van alles groeien….

Met het flesje groot gebracht…

Maar gewoon lopen wandelen met je huisdieren, terwijl alle beslommeringen nihil worden. Alsof je er naar kijkt door een omgekeerde verrekijker!

Afgelopen weekend zie ik met Cowboy een vrouw op televisie. Een hippe hoogleraar hersenkunde. Ze legt uit, hoe je je hersenen kunt foppen met betrekking tot pijn. Als je met een vergrootglas naar een pijnplek kijkt, bijvoorbeeld een muggenbult, ervaar je die vele male pijnlijker. Als je daarentegen met een verkleinglas kijkt, verminderd je pijn.

De vrouw lacht koket in de camera. Ze heeft in elk item een nieuw outfitje aan. Ze heeft ook een goeie kleding-engel zo te zien!

Op het moment, dat ik het zie, erger ik me dood aan de kort door de bocht verbanden-leggerij. Met een lijf als het mijne, kan ik wel bezig blijven met dat verkleinglas. En de meeste pijnplekken zijn met het blote oog niet waarneembaar…..

Maar dat zaadjes-water-geef-verhaal draagt wel ditzelfde principe in zich…..

Onafscheidelijk!

Later zien mijn lief en ik nog een programma rond de ijsman, Wim Hof. Cowboy is stiekem een fan van deze man. Het spreekt hem aan, dit ‘Wilskracht beheerst het zenuwstelsel’. 

De man is in het dagelijks leven best een stressventje. Maar zodra hij bewust gaat ademen in een grote bak ijs, in zijn zwembroek, verandert hij in een evenwichtig wezen. Hij heeft ook een leuke manier om anderen te bewegen om hetzelfde te doen. Tragiek in zijn persoonlijk leven jaagt een passie aan om zijn lijdende medemensen te helpen in balans te komen. Deze extreme manier is de zijne. Het past bij zijn karakter….

En het is nu ook wetenschappelijk bewezen, dat zijn methode werkt! Hij is er vol van.

Nou ja, ik zie mezelf niet in een ijsbad zitten. Maar in het nu komen lukt me wel. Met behulp van mijn have bijvoorbeeld.

Het heerlijke heilzame nu, waar leven is. Waar we weer communiceren met onze pijnappelklier, aldus Wim Hof. Waarin pijn naar de achtergrond verdwijnt. Van je afglijdt. Het nu laaft en troost. Het nu is er altijd. Het nu heeft geen einde en geen begin. Het is er gewoon. Elke dag weer.

Ik een rare neus?

‘Opereren is geen optie!’