Donderdag 12 juni
Het is bloedheet. De hele middag lig ik uitgeteld in mijn hangmat tussen de bomen. Mijn tent is een no go area. Ondanks het feit, dat ik em helemaal heb bedekt met slaapzakken en dekens teneinde de warmte buiten te houden. ’s Avonds ga ik mediteren in de grote hal. Het zweet loopt in straaltjes van mijn rug.
Het lezen van de sutra, soort Boeddhistische versie van bijbeltekst, laat ik voor wat het is. Ik moet die hele tent nog organiseren, alle dekens en dergelijke naar binnen. Mijn hangmat ontmantelen. De was binnen halen. Er zou wel eens een heel welkom donderbuitje kunnen ontstaan…..
Ik neem een lauwe douche. Althans, ik probeer het. Het water is dan weer loeiheet, dan weer ijskoud, naar gelang of er iemand in de douches naast me de kraan open of dichtdraait. Dan slenter ik nog even naar de schuur, ingericht als theetafel, annex eetzaal. Het klooster zit midden in een grote verbouwing. Het is een behoorlijk geïmproviseerde retraite….
‘Mauw’, hoor ik achter me. Harmony, een schat van een kat, komt me eventjes begroeten. Ze laat zich lekker achter haar oren kroelen. Ik heb het rijk alleen. Iedereen is uitgevloerd door het warme weer en ligt al op 1 oor.
Op de terugweg naar mijn tent kom ik Little One tegen, ook een kat. Hij begint te snorren, als ik even naast hem neerhurk. Terwijl ik hem lekker over zijn koppie kroel, zie ik in de verte een bekende gestalte met wapperende pij aan komen lopen. haar tred heeft iets van een dans. Het is een mij zeer dierbare zuster. Gisteren tijdens Lazy Day, een soort zondag in de zin van rustdag binnen deze orde, hebben we vier uur lang zitten kletsen. Onder het genot van een kopje koffie. En nog eentje….
“Ik zocht jou!’ roept ze enthousiast. We mogen eigenlijk niet meer praten, behalve als het echt niet anders kan, want na de avondmeditatie heerst er Noble Silence. Kop houden dus. Ik weet al waarvoor ze me zoekt. Morgenochtend gaan we naar een ander klooster, 25 kilometer verderop. Voor het vervoer zijn bussen geregeld. Maar dat is altijd een heel gedoe. Wachten in de hitte, je kunt em ook missen. Ik ben wel eens te laat geweest voor de bus terug….. Ooit.
Maar Heks gaat lekker met de auto. En deze non wil graag meerijden.Samen met nog een paar gegadigden. We spreken af en staan ondanks de verplichte stilte nog even zachtjes te giebelen. Vanmiddag zijn we op excursie geweest samen, naar een huisje waar ze ooit heeft gewoond. Hier in de buurt. Zo kom je op de meest speciale plekjes.
Stel je voor: Een oud bakkerijtje in een middeleeuws dorpje met hooguit twintig huizen. En een kasteel. Bovenop een berg. Uitzicht over de Dordogne. Idyllisch!
De huidige bewoner ontvangt ons allerhartelijkst. We krijgen een rondleiding. Er zijn veel dingen verbeterd intussen. Een grotere kachel, het dak is geïsoleerd….
Wat een schattig huisje. Muren van een meter dik zorgen dat de hitte buiten blijft. In de winter is het er stervenskoud. En het is behoorlijk primitief.
Een paar jaar geleden gaf ik deze non een lichtgevende lotus en een vogeltje cadeau. Allebei werkend op zonne-energie. Het vogeltje fluit, als je er langs loopt. En de lotus verandert van kleur. Ze vond het prachtig. Want ondanks de bruine habijt, is deze dame dol op alles wat kleur en fleur heeft.
‘Weet je dat die lotus en dat vogeltje steeds met me meereizen. En ze doen het nog steeds!’ vertrouwde ze me gisteren tijdens onze koffiesessie toe. ‘Niet iedereen in het klooster kan die dingen waarderen, vaak wordt dat vogeltje verplaatst, of uitgezet…’
We lachen. Ja, ook in een omgeving als deze, waar mensen vanuit idealen werkelijk proberen de wereld een betere plek te maken, ontstaan wel eens spanningen. Maar in plaats van elkaar te lijf te gaan, is er een ander protocol om dit soort dingen op te lossen.
Afgelopen week kregen we daar les in. ‘Opnieuw beginnen’. Maar dat is stof voor een volgend verhaal…….
recepten van de toverheks 