Zondagmorgen ben ik al vroeg uit de veren. Mijn wekker staat nog op zomertijd en zodoende is het nog veel vroeger dan ik in de gaten heb. Pas als ik een kop koffie achter mijn kiezen heb valt het kwartje.

Mooi zo. Nu kan ik op mijn gemak het hondje uitlaten alvorens naar de kerk te gaan. De laatste keer dat ik mijn gezicht daar heb laten zien is al maanden geleden. Griep en gedoe hielden me aan huis gekluisterd. Vandaag ga ik mijn zonden maar weer eens laten vergeven. Een beetje absolutie kan geen kwaad in mijn geval. In ieders geval. Dat in elk geval!

Omdat ik zo buitensporig vroeg ben voor mijn doen, kom ik zelfs op tijd in de kerk. Ik schuif naast Jip en Janneke aan. ‘Hoe gaat het met je?’ fluistert mijn vriendin. Ik draai met mijn ogen en trek een bek.

‘Waardeloos, ik heb een vervelende tijd achter de rug.’ ‘Laten we straks ergens gaan koffiedrinken…’ Haar laatste woorden verdwijnen in de eerste klanken van het openingsgezang, maar Heks heeft het goed begrepen: Na de kerk gaan we naar de kroeg.

Vandaag gaat onze dirigent, Wim de Ru, voor. Hij preekt over de kracht van muziek. Heks weet er alles van. Al weken zingt een prachtige alt onafgebroken het ‘Erbarme Dich’ van Bach in mijn innerlijke geheime klankkast. Mij tot tranen toe beroerend. Telkens weer! Gelukkig is ze tijdens de dienst even stil…..

Als er echter gebeden wordt voor alle mensen, die iemand waar ze veel van houden hebben verloren stromen de tranen weer volop. Heks is een vat vol hevige emoties. Gek word ik ervan.

Na de dienst spoed ik me met Janneke naar het cafe. Jip heeft verplichtingen elders. We bestellen bier en wijn en frietjes. ‘Ik neem ook koffie,’ verzucht Janneke tegen de ober, ‘We hebben een zware preek achter de rug.’ De jongen begint te grijnzen. ‘Wat een pittig wijfie,’ zie ik hem denken. En dat is ze ook. Met haar gekke felle verhalen maakt ze me verschrikkelijk aan het lachen.

Vooral als ze vertelt hoe ze een vermeende vreemdganger in haar sociale cirkel bij de kladden heeft gegrepen. ‘Verhalen ophangen dat je op de bank bij die vrouw hebt geslapen, ha! Wie denk je wel dat je voor je hebt? Ik ben de zeventig gepasseerd! Ga iemand anders die onzin maar wijsmaken! Je hebt gewoon de hele nacht liggen ….!’

Ondeugend kijkt ze me aan als ze vertelt hoe haar slachtoffer met de staart tussen de benen het veld ruimde. ‘Welke staart?’ vraag ik onschuldig. We liggen dubbel!

Het is heerlijk om weer eens uitgebreid bij te praten. Voor we het in de gaten hebben is het alweer half drie. We moeten er vandoor!

Thuisgekomen gaapt een lange lege zondag me aan. Ik heb al zovele zondagen alleen stukgeslagen in mijn leven. Maar vandaag valt het me zwaar.

De telefoon rinkelt. Het is Joy. Ze komt op de thee met een verlaat verjaarspresentje. Wat lief! Zo kom ik de dag wel door. Vooral als Frogs ’s avonds ook nog eventjes iets langs komt brengen.

Liefde is het mooiste wat er is. Helaas kunnen wij mensen er maar beperkt mee uit de voeten. Om een eindeloze bron aan te boren moet je toch niet bij je gelimiteerde zelf zijn. Daar is meer voor nodig. Verbinding. Met Godin, God, Bron, Eeuwige, Allah, Boeddha, Jahwe of één van de vrouwelijke varianten op de laatstgenoemden.

Een keertje naar de kerk gaan kan dan geen kwaad. Zeker niet voor een Toverheks!

1 Korintiërs 13:

1  Al ware het, dat ik met de tongen der mensen en der engelen sprak,

maar had de liefde niet,

ik ware schallend koper

of een rinkelende cimbaal.

2  Al ware het, dat ik profetische gaven had, en alle geheimenissen en alles, wat te weten is, wist, en al het geloof had, zodat ik bergen verzette,

maar ik had de liefde niet,

ik ware niets.

3  Al ware het, dat ik al wat ik heb tot spijs uitdeelde, en al ware het, dat ik mijn lichaam gaf om te worden verbrand,

maar had de liefde niet,

het baatte mij niets.

4  De liefde is lankmoedig,

de liefde is goedertieren,

zij is niet afgunstig,

de liefde praalt niet,

zij is niet opgeblazen,

5  zij kwetst niemands gevoel,

zij zoekt zichzelf niet,

zij wordt niet verbitterd,

zij rekent het kwade niet toe.

6  Zij is niet blijde over ongerechtigheid, maar zij is blijde met de waarheid.

7  Alles bedekt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles verdraagt zij.

8  De liefde vergaat nimmermeer;

maar profetieën, zij zullen afgedaan hebben;

tongen, zij zullen verstommen;

kennis, zij zal afgedaan hebben.

9  Want onvolkomen is ons kennen en onvolkomen ons profeteren.

10  Doch, als het volmaakte komt, zal het onvolkomene afgedaan hebben.

11  Toen ik een kind was,

sprak ik als een kind,

voelde ik als een kind,

overlegde ik als een kind.

Nu ik een man (VROUW) ben geworden, heb ik afgelegd wat kinderlijk was.

12  Want nu zien wij nog door een spiegel, in raadselen,

doch straks van aangezicht tot aangezicht.

Nu ken ik onvolkomen,

maar dan zal ik ten volle kennen, zoals ik zelf gekend ben.

13  Zo blijven dan:

Geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de meeste van deze is de liefde.