Vandaag installeer ik mijn nieuwe waterbed. Samen met Cowboy. Heb ik je ooit al verteld dat ik het leukste vriendje van de wereld heb? En dat ik hou van hoe hij de telefoon aanpakt bijvoorbeeld. Hoe zijn stem dan klinkt: Ik voel me lekker bij hem.

En dat is nog maar het begin. Dan is het ook nog zo, dat hij heel knap is. Maar vooral en bovenal is hij echt heel aardig. En behulpzaam. Hij steekt graag zijn prachtige handen uit zijn handige mouwen.

Gelukkig zijn we intussen redelijk aan elkaar gewend. Hij aan mijn chaotische aanpak en ik aan zijn rechttoe rechtaan benadering…..

Na alle opstartperikelen van deze dag beginnen we dan serieus aan de klus: Het grote pakket in de hal wordt opengemaakt. ‘Snij niet in het nieuwe bed!’ grapt Heks, als ze haar vriendje op het karton bezig ziet met een molenmes…. We krijgen de slappe lach…

Dan halen we het bed af en ritsen de tijk open. Binnenin ligt de schuldige: Mijn oude matras is gaan lekken bij de dop. Onherstelbaar! Ik schroef het gewraakte object open en stop er een slang in. Die is weer verbonden met een pomp. Vandaaruit loopt weer een andere hele lange slang naar mijn toiletpot.

Vervolgens giet ik een liter water in de pomp. Om oververhitting te voorkomen. Cowboy zet de pomp aan en hopla: Liters schuimend water lopen de pot in. ‘Waarom schuimt dat water zo?’ vraagt mijn lief verwonderd. Nou, dat komt door alle griezelige chemicaliën, die ik door de jaren heen in heb gegooid…… Tegen algvorming.

Het is nog een heel gedoe om al het water uit het matras te krijgen. Onbegonnen werk in feite. Steeds zuigt de pomp lucht. Dan zetten we em uit. Gooien er weer een litertje water in. Tillen het loodzware matras omhoog: En hopla, het water loopt weer!

Aan het eind van het traject ligt Cowboy met zijn hele krachtige lijf om de vacuüm gezogen matras heengevouwen om het laatste beetje water eruit te persen. Heks staat in het toilet te commanderen: ‘Ja nu loopt ie, nu niet, ja, zo gaat ‘ie goed!’

Het vullen is weer een heel ander verhaal. Cowboy bemoeit zich er niet mee. Hij brengt de pomp terug naar de winkel. Heks zit naast het bed voor te waken, dat er niet teveel water in het matras terecht komt. Heb ik slechte herinneringen aan. Ooit ging ik lekker eten met iemand, terwijl het matras zich vulde. Echt, ik was maar tien minuten weg. Het resulteerde in eindeloos emmertjes er weer uit halen later. Hopeloos.

Het bed stond helemaal bol! Als een soort berg……

Vandaag houd ik het scherp in de gaten. Ik check meermalen hoe het ligt intussen. Cowboy komt ook testen natuurlijk. Uiteindelijk bereik ik het kritieke punt. Bed of berg. Als ik de kraan uit zet is de waterzak nog heel licht bergachtig, maar dat komt door al de lucht, die automatisch meekomt met kraanwater. De rest van de middag lig ik met een handdoek over het matras te vegen om al die lucht er weer uit te krijgen. Het zal weken duren, voordat dat punt bereikt is weet ik uit ervaring.

Blubblub.

Aan het eind van de middag lopen we lekker de stad in. Er speelt een geweldige salsaband en onze vrienden zijn daar al: Frogs, Fiederelsje, Manlief en Lehrerin. Overal om me heen zie ik bekende gezichten!

Omdat ik helemaal fysiek in de kreukels lig, moet ik even acclimatiseren. Iemand geeft me een glas wijn. “Kom op spieren, ga uit de knoop! Ik wil lekker dansen!’ Ik neem wat pufjes medicinale cannabis. Dat scheelt enorm! Als Frogs me de dansvloer opsleurt laat ik me helemaal meeslepen!

Hij sleurt en sleept. Duwt en trekt! Draait commando’s met zijn vingertoppen! De kunst met Frogs is, dat hij mijn geschiedenis kent. Hij weet van de hoed en de rand met mijn lijf. Dus hij is voorzichtig! Hij sleurt, maar op een tedere manier: Ik kan erop anticiperen! En zo dansen we samen dan toch maar eventjes de sterren van de hemel. Echt HEERLIJK!!!!!

‘Goh,’ roepen onze vrienden, ‘Jullie oefenen zeker regelmatig!’  Nou, dat valt wel mee. Maar gelukkig dansen we af en toe weer. Ik ben er jaren gewoon niet toe in staat geweest. Zelfs niet met de subtiele aanpak van Frogs. ‘Fijn hè, dat het weer gaat!’ fluister ik hem toe. Mijn alsmaar lachtende dansende kikkervriend.

Later thuis met Cowboy smullen we opnieuw van mijn goed gelukte spaghetti bolognese. Al drie dagen eten we dit goddelijke goedje. Als kind was dit mijn favoriete verjaardagsmaaltje…….

Daarna moeten we die vermaledijde tijk nog om het watermatras ritsen. Een rotklus. Ik heb het ding gewassen. Dat is dan wel weer lekker natuurlijk. Maar oh, oh. Mijn lijf wil niet meer. Alle bewegingen slingeren zich een weg naar hun doel. Knersenknars en kreundersteun. We ritsen het onding eromheen. Ik moet zeggen, dat Cowboy zich volhardend in de strijd gooit. Een ook nadat de klus is geklaard helpt hij me enorm uit de brand.

Ondanks het feit, dat hij een trein wil halen, laat hij Varkentje nog even uitgebreid voor me uit. Ik kan wel spugen van vermoeidheid intussen, maar ik moet mijn bed nog opmaken. En dat doe ik. Met overgave. De helft is schoon en de andere helft doet mijn hulp morgen. Je moet consessies doen natuurlijk, als MEer.

Als het klaar is hang ik mijn volledige schone en gerepareerde klamboe weer boven het bed. Dan plof ik erin. Oh, wat ligt dit lekker. Is ‘ie te vol? Of moet er nog meer lucht uit? Waarschijnlijk het laatste. Maar dat is van later zorg. Voorlopig dobber ik zielstevreden met dit alles in mijn nieuwe waterbed; Cowboy, vrienden, salsa dansen, hulp, liefde, amour, love, liebe…….