Tagarchief: Het ergste is

Heks valt van haar fiets. Bont en blauw spoed ik me huiswaarts om eens een lekker potje te grienen. Heks weent om bloemen in de knop gebroken. Om stilletjes naar de knoppen gaan door een onzichtbare ziekte. Telkens uit je eigen as herrijzen is niet te doen. Ik ben een Heks, niks Feniks.

Posted on by

Vanmorgen lazert Heks hardhandig van haar fiets. Precies op de plek, waar een paar agentjes me gisteren sommeerden om niet te fietsen. In de berm van de Singel. Ik heb me een hele dag kapot geërgerd aan hun bemoeizieke actie. Kwestie van ouwe baardige pik en piepjong blond huppeltje. Ouwe probeert indruk te maken op Huppeltje. Ten koste van Heks.

Maar misschien had die ouwe toch gelijk. Is dit niet de aangewezen plek om te fietsen. Hoewel ik hier nog nooit eerder onderuit ben gegaan. Het is de allereerste keer. Wellicht heeft het gezeik van die politieagent mijn fietsvaardigheden aangetast.

Onzekerheid is een ernstige kwaal. Het ligt aan de basis van menige val. Soms is de suggestie dat je waarschijnlijk zult vallen al genoeg om flink onderuit te gaan. Of niet? Is dit weer een pittig geval van Psychologie van de Koude Grond? Een veel bedreven vak. Vooral door psychologen.

Blauwe plekken vallen als gaten in mijn benen, een schaafwond prijkt rossig op mijn knie en zelfs mijn rug krijgt een gevoelige por van mijn stuur. Ik lig machteloos verstrengeld in onvermurwbaar staal. Tranen prikken achter mijn ogen. Een veel te grote vloed. Ik moet snel maken dat ik thuis kom.

Vanmorgen lees ik een heel verhaal over Cognitieve therapie en ME. Hoe schadelijk is dé therapie die ME/CVS-patiënten wordt aangeraden? Mijn god. Zijn ze daar nu nog over bezig? Wanneer houdt het nu eens op? Waneer gaan wetenschappers nu eens hun werk doen en ontdekken wat ME is en hoe het wordt veroorzaakt? Wanneer krijgen we nu eens medicatie tegen deze ernstig invaliderende multi-systeemziekte?

Heks kan nog geen deuk in een pakje boter slaan, maar dat komt omdat ze niet beter wil worden. Vindt men. Het feit, dat ik me van dag tot dag moeizaam door de dag ploeter interesseert bijna niemand. Elke dag opstaan met een stevige kater zonder de lol van uitgaan en lekker dronken worden. Overal pijn in je donder. Een hoofd dat het te pas en te onpas opgeeft. En moe, moe, moe. Zo moe.

‘Zou je niet eens voedingssupplementen gaan slikken?’ durft iemand onlangs te suggereren. Wagonladingen heb ik geslikt. En het helpt geen bal. Ik ben volstrekt slikmoe.

‘Ik ken een therapie, waarbij ze je anders laten omgaan met stress. Ik ben er enorm van opgeknapt!!’ maakt een ander er zich er vanaf.  Na een weekend samen mediteren, waarin Heks heeft aangegeven niet van dit soort aanbevelingen gediend te zijn. Aan dovemansoren natuurlijk!

Dit volstrekt gezond ogende mens slaapt beter na die peperdure therapie. Van drie dagen achter elkaar. Met therapeuten, die met zijn vijven op je nek springen. Ze voelt zich veel beter na al die aandacht, dus het helpt. En aangezien je tegen een ME patiënt alles maar mag zeggen word ik er weer eens mee om de oren geslagen. Niet voor het eerst.

En helaas ook niet voor het laatst.

Ik moet er werkelijk niet aan denken. Maar ik moet me dus wel verdedigen, dat ik dat niet wil. Net zoals ik me moet verdedigen, dat ik nog steeds niet beter ben. ‘Ze wil gewoon niet beter worden,’ wrijft een vroegere vriendin het er jaren geleden in. Ze praat over een andere ME patiënt, maar het gaat natuurlijk ook over mij …..

De dame in kwestie verzorgt beroepsmatig zo’n hopeloze MEer, die in een soort verpleeginstelling is beland. Het mens ligt half bewusteloos met sondevoeding in haar neus in een pot in bed te schijten. ‘Ze is strontchagrijnig, niet te kort,’ moppert de vriendin.  Ja, vind je het gek?

Het is een wijdverbreid misverstand, dat je beter wordt omdat je het wilt. Voornamelijk beweerd door mensen, die nooit wat mankeren. De maakbare mens. Geschetst door onmensen.

In die zin vind ik Maarten van der Weijden een verademing. Dit icoon van de strijd tegen kanker bestrijdt ten zeerste, dat je beter wordt omdat je je best doet. Hijzelf heeft gewoon het geluk gehad, dat de behandeling aansloeg. Terwijl hij lui in bed lag te liggen. Velen hebben dit geluk niet. Kankerpatiënten vallen nog steeds bij bosjes. En daar wil hij iets aan doen: Hij gaat 200 kilometer zwemmen.

Fantastisch natuurlijk. Heks ligt een heel weekend aan de televisie gekluisterd in bed. Ik blijf tot vier/vijf uur s nachts wakker. Wat een kerel! En dan de elfstedentocht. De Tocht der Tochten. Een afstand, die Heks zo graag eens op de schaats zou afleggen. Ik ben nog steeds lid van de vereniging. Voor het geval er een medicijn tegen ME wordt gevonden.

IK WIL DUS WEL DEGELIJK BETER WORDEN. IK WIL ZELFS DE 11-STEDENTOCHT SCHAATSEN. IK HEB DUS GEEN BEWEGINGSANGST. OF WAT DE HEREN DOKTOREN TOCH ALLEMAAL VOOR EEN ONZIN BEWEREN……

Als ik reëel ben acht ik de kans dat een ME patiënt ten bate van onderzoek naar deze ziekte de 11 Stedentocht bijvoorbeeld op zijn tandvlees gaat afleggen nihil. Actie voeren is sowieso niet aan ons besteed. Veel te vermoeiend.

Vanmorgen sta ik doodziek op. Verschrikkelijke hoofdpijn en zo misselijk als een kat. Uitzonderlijk? Niet bepaald. Maar geen mens, die het in de gaten heeft. ‘Wat zie je er goed uit,’ hoor ik iedere dag. Sommige idioten zijn zelfs jaloers op mijn looks. Bizar.

Eindeloos een niet erkende ziekte hebben holt je uit. De eenzaamheid is niet te filmen. En toch moet je vrolijk zijn tegen je medemensen, anders hou je je klachten in stand. Je moet positief zijn. Daar word je beter van. Niet dus.

Ik breng het eventjes niet op.

Het ergste is het als ik me een projectje ga voelen. Als mensen goede daden doen, door eventjes aandacht aan me te besteden. Heks moet dan wel positief reageren natuurlijk. Een beetje zeuren is er niet bij, want de projectleider wil wel een lekker gevoel over houden aan zijn of haar projectje……

Maar goed. Er gebeuren ook echt leuke dingen in mijn leven. Schelden lost niks op. Ik moet door.

Zo ben ik onlangs toch weer suikertante geworden. Mijn vriendin Joy heeft een wolk van een dochter gekregen! Heks gaat regelmatig even baby’tje knuffelen en snuffelen. Ze ruikt naar de hemel. Meiregen en engeltjes. Ze is ook zo ontzettend knap! En heeeeeeeeel lief.

Bill’s roep om vergeving spant de kroon in The Bold And The Beautiful: ‘Jij kunt zo goed vergeven. Jij vergeeft als geen ander!’ maant hij zijn zoon. Die heilige sojaboon. Maar ook een heilige haalt adem. Lange adem: in en uit. Tot het op is. Over en uit.

Posted on by

Vandaag zit ik weer schaterend te kijken naar The Bold. Ik loop een paar dagen achter, dus ik kan mijn lol op. Maar terwijl ik me suf lach om narcist Bill, die denkt zich overal uit te kunnen leuterkoeken, zelfs uit het feit, dat hij de vrouw van zijn zoon heeft geneukt, genaaid en gepaald, dwalen mijn gedachten af naar herkenbare situaties in mijn eigen leventje.

‘Jij kunt altijd zo goed vergeven, niemand kan zo goed vergeven als jij. Je moet je vrouw vergeven. Je moet mij redden van mezelf, jij bent degene die deze familie bij elkaar houdt,’ schreeuwt Dikbill  wanhopig als hij de strijd niet kan winnen. Welja. Vergeef hem maar weer, voor de zoveelste keer.

Een narcist vergeven heeft totaal geen zin. Hij ziet dat slechts als een uitnodiging om hetzelfde nog eens te doen. En dan erger. En het ergste is: Ze hebben er geen erg in. Het zijn mensen zonder enige vorm van zelfbeschouwing. Alles ligt altijd aan de ander. En als ze er dan niet onderuit kunnen dat ze fout zaten, dan jammeren ze als een klein kind, dan hebben ze het toch zo moeilijk: Je moet hen maar zo snel mogelijk vergeven!

Heks heeft ook heel wat vergiffenis uitgedeeld aan volstrekt onverschillige veelplegers. Een ware aanmoediging om maar door te gaan met die praktijken is gebleken, want ook ik ben meermalen door dezelfde mensen eindeloos diep gekwetst. Respectloos behandeld tot op het bot.

‘Liefde en respect is hetzelfde,’ zei ooit een kruidenmannetje tegen me, toen ik bij hem in behandeling was, ‘Als je familie je respectloos behandelt, kun je niet spreken van liefde. Ook al zeggen ze dat ze van je houden….’ Ik lag finaal in de clinch met mijn clan en was naarstig op zoek naar middelen om de harmonie te herstellen. Een harmonie, die er nooit geweest was overigens. Behalve in mijn heksenhoofd.

Mijn hardwerkende overuren makende drukke heksenhoofd.

Een paar jaar later zat die kruidenkwibus in de bak. Hij had zich vergrepen aan een minderjarig vrouwelijk familielid. Meermalen. Jarenlang. Gewelddadig. En het bleef niet bij dat ene familielid……..

Uiteindelijk deed iemand aangifte. Omdat zijn eveneens zeer kwaadaardige vriendin het gefilmd had, hetgeen de politie natuurlijk terugvond op zijn computer, kwam de incestpleger er niet onderuit. De gelauwerde kruidenman, die zijn mond vol had over respect.

Den Haag, 30 mei 2008.

Een typische narcist. Of eigenlijk meer een psychopaat. Bizar toch? Hoe die man jarenlang iedereen voor het lapje heeft gehouden? Inclusief een oude vriendin van Heks, die jarenlang voor de griezel gewerkt heeft. Voor haar is dit een enorme klap geweest. Dat weet ik zeker.

Een psychiatrisch onderzoek heeft uitgewezen dat de gedragingen van de verdachte kunnen worden gerekend tot ‘parafilie’, een verzamelnaam voor uiteenlopende seksuele stoornissen die gekenmerkt worden door terugkerend, sociaal minder aanvaarde fantasieën, drang of gedrag ter opwekking van seksuele opwinding.

Grenzeloze en kwaadaardige mensen. Je vindt hen overal. In alle lagen van de maatschappij. In alle beroepen. Er zijn wel meer mannelijke gevallen, dat is dan wel weer opvallend. Het zou ermee te maken kunnen hebben, dat jongens nog steeds een flinke streep voor hebben in het leven. Een enorme lange en brede streep. Een scheidslijn van jewelste.

En ook is bekend, dat je narcisten kunt kweken. Er zijn aanwijzingen dat er genetische componenten meespelen, maar van je lieve jongen een prins op de erwt maken werkt deze persoonlijkheidsstoornis absoluut in de hand. Dus.

Heks loopt ook al weer tijden met dat vergeef thema te worstelen. Op zich ben ik ook erg goed in vergeven. Ik ben vergeven met vergeven. Maar sinds mijn lange adem op is en ik er geen tandje meer bij kan zetten is de vergeefkoek opeens ook op. ‘Stom kutwijf, achterlijke eikel,’ scheld ik in plaats daarvan op alle ellendelingen, die me een kutgevoel bezorgen.

Vergeven doe je voor jezelf. En daarom moet je je er maar niet te druk om maken als iemand je smeekt om vergeving. Jezelf vergeven is veel belangrijker. En dat kan de smekeling ook best eens ontdekken.

Bovendien: Als je jezelf vergeeft is de kans klein, dat je nog eens in de fout gaat. Daarom is het zo waardevol om jezelf te kennen. En te omarmen. Vast te houden. Te vergeven dat je niet kunt vergeven. Of er eventjes helemaal geen zin in hebt.

 

Narcisme is de vloek van de huidige maatschappij. Uit onderzoek blijkt, dat de narcistische structuur van de Amerikaanse maatschappij een sterk stijgend percentage mensen met deze stoornis oplevert. Maar liefst 9.6 procent van de jongeren tussen de 20 en 29 valt binnen dit spectrum! Help! Elke narcist is er eentje teveel.

Posted on by

Narcisten? Ik kom er nooit vanaf. Mijn hele leven word ik al getergd door dit menstype. In elkaar gemept, gekleineerd, dreigen met kindertehuis, gedrogeerd, nog meer onderdrukking, slaag en getreiter. Machtswellust met geld. Tegenwerken. Onderuit halen. Belachelijk maken ten opzichte van anderen…….

Heks kan een gigantisch boek open doen over wat iemand met die persoonlijkheidsstoornis teweeg kan brengen als hij een kind opvoedt.

Tot overmaat van ramp heb ik zielsveel van de narcisten in mijn leven gehouden. Het is inderdaad een hele rij, want zodra je van zo’n portret gaat houden raak je stekeblind voor dit menstype. Zo heb ik nogal eens een rasechte narcist aan de haak geslagen. Nou ja, eerder andersom.

Tegen de tijd dat ik er achter kwam, dat er iets loos was, was het al te laat. Had zo’n idioot me helemaal uitgevreten en kapot gemaakt. Was er alweer vals gespeeld en vreemdgegaan. Was mijn bankrekening alweer geplunderd…… Duurde het weer jaren voordat ik er bovenop kwam. Was mijn zelfbeeld weer gezakt tot het absolute minpunt.

Narcisten zijn de rode draad door mijn liefdesleven. Ik mag van geluk spreken, dat er een paar aardige mannen tussen hebben gezeten.

Nu ben ik natuurlijk al enige tijd behoorlijk op mijn hoede als ik nieuwe mensen tegen kom. Maar ook bestaande contacten kunnen gevaar opleveren.

Vaak heb je niet eens in de gaten, dat je met een narcist van doen hebt. Zolang je namelijk doet wat een narcist zegt is er niets aan de hand. Zodra je echter tegen zo’n medemens in gaat heb je de poppen aan het dansen. Dan krijg je het op je brood. Dan zijn de rapen gaar.

Middels pesterijen, machtsvertoon, dreigementen en ga zo maar door. Niet leuk. Afschuwelijk zelfs.

Heks heeft haar gehele leven al met dit fenomeen te maken. Niet zo gek. Een behoorlijk percentage van de mannelijke bevolking en een geringer percentage vrouwen is narcist. Ze trekken een verwoestend spoor ellende door het leven van anderen. Maar zelf zullen ze dat nooit toegeven. Het ligt aan die ander. Die is dom, fout, crimineel, nymfomaan, randdebiel, slecht, lelijk of anderszins maatschappelijk niet acceptabel.

Omdat een narcist gewetenloos opereert is hij je vaak te slim af. Voor je het weet raak je verstrik in zijn netten. En zie er dan maar weer eens uit te komen!

Heks is heel erg moe van het nadenken over deze materie. Een logisch gevolg van het steeds weer geconfronteerd worden met alweer een narcist. Weer mezelf bij elkaar harken na pesterijen, kleinerende ondermijnende acties en rotopmerkingen……

Het ergste is: Van een narcist kun je het nooit winnen. Die mensen leven van het conflict, daar halen ze energie uit. Het is voeding voor hen, net als mijn gescheld voor de donderkopjes op Planeet Scheldt. Het beste blijf je volstrekt bij hen uit de buurt.

Niet zo gemakkelijk als je er stekeblind voor bent. Of als anderen er stekeblind voor zijn en zo’n figuur op je dak sturen.

Afgelopen weekend zie ik een televisieprogramma, waarin de bekende Amerikaanse filmmaker Michael Moore Europa binnenvalt om ideeën te stelen. Zoals Noorwegen, waar gevangenen gezellig met elkaar op een eilandjes zitten.

De bewakers dragen geen pistolen en de reïntegratie in de maatschappij is gewaarborgd. Nauwelijks recidiven. Dit in tegenstelling tot de Verenigde Staten, waar het gros van de vrijgelaten gevangenen terugvalt. In no time!

In Portugal wordt er nooit iemand opgepakt voor drugs. Je mag het gebruiken, verkopen, in je kast hebben liggen…… Als gevolg hiervan is het gebruik enorm gedaald! In de VS is het bezit en/of gebruik van de drugs, die populair zijn onder de gekleurde bevolking, uitermate strafbaar. Voor een joint kom je al in de bak. Als gevolg van deze opsluiting verlies je je stemrecht! En hoera voor de witte bevolking: Hierdoor kan dit wanbeleid worden gehandhaafd.

De zeer aan alcohol verslaafde Bush mocht gewoon president zijn! Kreeg hij ook nog eens politieke onschendbaarheid. Wat nou meten met twee maten?

Het is een interessante documentaire. Heel veel Europese landen komen aan bod. Gratis onderwijs of goeie seksuele voorlichting wordt vergeleken met het peperdure onderwijs in de VS en de oproep tot geheelonthouding onder jongeren in bepaalde staten…..

Hihihi. Dat werkt natuurlijk niet. Het grootste aantal ongewenste tienerzwangerschappen vind je uitgerekend in die staten. ‘Seksuele onthouding werkt,’ beweert de senator van de betreffende staat. ‘Maar jullie hebben het hoogst aantal zwangere tieners ter wereld!’ brengt Michael er tegenin. ‘Het werkt,’ houdt de man stug vol.

Castratie werkt ook. Maar dat wil niet zeggen dat tieners dat dan ook gaan doen. Kom op zeg.

In de ogen van een narcist is dit echter wel mogelijk. Als het zijn dochter betreft zal hij er persoonlijk op toezien, dat niemand er een piemel in stopt. En z’n zoon dan? Die gaat altijd vrijuit. Zijn zoon doet dat niet. Punt uit.

En als hij het dan toch doet is het niet zijn probleem natuurlijk. Wereldwijd wordt er wat dit fenomeen betreft met twee maten gemeten…….

Nederland komt in de documentaire niet voor. Verbaast me niks. Wij zijn een uiterst rechts griezelig kutlandje geworden. We apen die stomme Amerikanen in alles na. Ook hier wordt de zorg uitgekleed, de armen armer en de rijken rijker. Er is absoluut klassenjustitie. Zonder geld kun je het schudden. En gratis rechtsbijstand is een wassen neus als er een welvarende narcist tegenover je staat.

Mensen worden zonder pardon op straat gezet, als ze hun huur niet betalen. Buitenlanders worden gediscrimineerd. Nederland is uiterst achterlijk als het gaat om vrouwenrechten en kinderopvang. Zelfs Duitsland met zijn enge Neo Nazi’s brengt het er op vele punten honderd keer beter vanaf. Ik schaam me al jaren voor mijn eigen land.

In de Verenigde Staten is het percentage narcisten onder jonge mensen enorm gestegen. Bijna 10 % van de jongeren in de leeftijd 20 tot 29  vertoont het narcistisch spectrum. Dat geeft te denken. Blijkbaar heeft de narcistische structuur van hun maatschappij verstrekkende invloed op de vorming van de persoonlijkheden van de individuen, waaruit die maatschappij is opgebouwd…….

Dat moeten we hier toch niet willen! Een land vol egocentrische idioten. Domme edoch geslepen hebzuchtige blaaskaken. Laten we ons als niet-narcisten verenigen!  Interbeing is het enige antwoord op deze afschuwelijke ontwikkeling.

Laten we de Medemenspartij oprichten, waarin alle goede zaken, die Michael Moore in zijn documentaire heeft gestolen politiek worden geïntegreerd.

Heks moet zich persoonlijk over veel weerstand en walging heenzetten om er weer fris en fruitig tegenaan te gaan. Maar ik laat me niet doen! Het is mijn initiële narcist niet gelukt om me klein te krijgen en het gaat zijn opvolgers ook niet lukken.

 

 

Het leven is maar grillig. Vrienden blijken soms weinig loyaal. Wat is vriendschap nu helemaal? En ook: Wat met de ene mens niet werkt stroomt moeiteloos met de ander. Wederkerigheid en ware liefde. Thema’s die je terugziet in de franse film Rock’n Roll. Leuke film! Heks heeft lol!

Posted on by


Maandag kom ik alweer dezelfde vroegere vriendin tegen. Soms bijt ze mijn kop er bijna af, maar vandaag is ze poeslief voor de verandering. Heks volgt al tijden niet meer wat de vrouw bezield om zich zo te misdragen in haar bijzijn, maar dit is weer eens iets totaal anders.

Even denk ik dat het te maken heeft met het rare mailtje, dat ze me enige tijd geleden stuurde na zo’n bijna-kop-afbijt incident. ‘Je denk misschien dat ik ontzettend kwaad op je ben, maar dat ben ik niet. Het ligt allemaal aan jou. Ik kijk zo vanwege jou. Jij bent de boosdoener…..’

Niet dat ik die mail toen begreep. Ik snap het gedrag van deze vermeende vriendin al niet meer sinds ze mijn foute buurman Veter Aarsgat ging steunen in zijn verwoestende queeste tegen Heks. Een bizar feit.

Ze ging daar ook vrij ver in. Tot aan totaal negeren in het openbaar aan toe. Hetgeen niet meevalt, want Heks valt behoorlijk op met haar lengte en rare hoedjes. En dan zei ik haar ook nog enthousiast gedag!

Jarenlang heb ik er geprobeerd me eroverheen te zetten. Maar waarom? Het is intussen toch wel duidelijk?


Dinsdag ga ik met Trui op stap. Heerlijk. Zij doet niet raar, kijkt niet boos, negeert me niet als het haar zo uitkomt. Zit niet alleen maar over zichzelf te zagen en zuigen. Nodigt me altijd uit op haar verjaardagsfeestjes, maar manipuleert me niet zodanig dat ik ze moet gaan organiseren.

We zien een geweldig leuke film, ‘Rock’n Roll,’ met  Guillaume Canet en Marion Cotillard . Ik hoor mezelf voortdurend schateren. Wat een sukkelige hoofdrolspeler, geweldig. En wat zet hij zichzelf voor schut, heerlijk.

‘Weet je dat de hoofdrolspelers in werkelijkheid ook met elkaar getrouwd zijn?’ giebelt mijn vriendin als we naar de aftiteling kijken, ‘Hij heeft de film geproduceerd, ze spelen zichzelf, hun filmnamen zijn hun eigen namen, kijk het zijn ook zijn echte ouders, die als zijn filmouders meespelen……!’


Het verhaal heeft een onverwacht en heel geestig einde. Goedgemutst verlaten we het Kijkhuis. Wat kun je toch opkikkeren van een goeie film. Of een mooi toneelstuk.

Verrassend einde!

‘Weet jij eigenlijk hoe je een groeps-app van je telefoon gooit? Ik zit in een paar groepen, die ik niet meer op mijn telefoon wil en ik ben kwijt hoe ik er vanaf kan!’

Mijn vriendin is altijd zeer doortastend, dus ze pakt mijn iPhone en doet het me voor. ‘Welke groepjes?’ Ik zoek er een paar op en zie dan dat er weer allemaal berichtjes staan, die ik niet gelezen heb.


Snel laat ik mijn ogen eroverheen glijden. Nieuwsgierigheid is toch een vreemd fenomeen. De kans is groot dat ik dingen lees, die ik niet wil weten!

En inderdaad. Opeens begrijp ik waarom die vroegere vriendin zo bedrieglijk alleraardigst om me heen liep te draaien van de week. Ze heeft zeer onlangs een feestje gegeven en Heks was niet uitgenodigd.

Het is niet eens de eerste keer dat ze het me flikt. Jarenlang heeft ze me stiekem buiten haar verjaardagsfeestjes gehouden, -de rest van onze vriendenkring werd wel uitgenodigd,- terwijl ze hier intussen de deur plat liep! Met allemaal zeurverhalen om aandacht!


Je zou zelfs kunnen stellen, dat Heks ofwel niet werd uitgenodigd, ofwel zo stom was om zich door een bewust getrokken sneue smoel te laten verleiden om de feestelijkheden te helpen organiseren. Ja, hoe dom kun je toch zijn?

Dus al die poeslieve aandacht was bedoeld om me uit mijn tent te lokken? Wellicht. Het ligt voor de hand. Het past in het plaatje…..

Het meest absurde van dit verhaal is, dat zij wel altijd welkom is gebleven op de nieuwjaarborrels, die Heks jarenlang wist te organiseren. Ondanks haar brakke lijf en beperkte budget nodigde ze een berg oude vrienden uit. Maanden voorbereiding zaten er in. Voor een halve zool als ik dan. Een normaal mens doet er hooguit een week over…..


Heks wil nu eenmaal nooit iemand buitensluiten. Het is het ergste wat je kan overkomen. Vanaf de kleuterschool zit ik al regelmatig met allerlei kneusjes opgescheept, waar iedereen met een boog omheen loopt. Het zijn ook mensen. Ja toch?

Andersom gebeurt het me nogal eens, dat ik helemaal buitenspel word gezet. Mijn soort loyaliteit is bij die ander vaak juist ver te zoeken. Het achtervolgt me als het ware. Ik kijk er altijd weer raar van op.

In de dynamiek van groepen trek ik uiteindelijk vaak enorm aan het kortste eind. Mijn te vergaande loyaliteit wordt beantwoord met vergetelheid.

‘Het is projectie, Heks, je projecteert je eigen familiaire problemen op je vriendenkring,’ zegt iemand uit de vriendenkring.


Hoofdschuddend gooi ik de groep van mijn iPhone. Soms komt het echt nooit meer goed met iemand, stomweg omdat het nooit goed heeft gezeten. Heks heeft al zoveel scheve toestanden in de lucht gehouden, ik ben de tel kwijt. Maar dat in de lucht houden doe ikzelf. Ik kan moeilijk blijven beweren, dat het altijd aan de ander ligt.

Ik ben gepokt en gemazeld in het hebben van voor mij verkeerde vrienden. Waarbij de dynamiek niet klopt. Waarbij geven/nemen niet in balans is.

Begonnen vanuit een verkeerd uitgangspunt, om de ander te helpen bijvoorbeeld. Of omdat iemand heel zielig kijkt: Ook goed fout! Of ik slik afschuwelijke beledigingen, bijvoorbeeld van gefrustreerde dikke dames met gewichtsproblemen, waar ik niet kwetsend op kan of wil reageren.

Maar binnenkort krijg ik hele goeie aanwijzingen hoe ik het er in de nabije toekomst beter vanaf kan brengen. Dat weet ik, omdat ik al in die toekomst ben. Vergeleken bij dit vertelseltje uit mijn recente verleden.