Zes passagiers in mijn gele autootje. Zo’n Peugeotje 107 biedt onverwacht veel ruimte, vooral als de passagiers van Aziatische afkomst zijn……

zes mensen in een peugootje 107

zes mensen in een peugeotje 107

Vanmorgen, 19 juni, word ik om kwart voor vijf wakker van een droom. Ik probeer de details te achterhalen. Terwijl ik daarmee bezig ben begint er een non megahard op de enorme bel te rammen. Ik hoor het door mijn oordoppen heen. ‘Iets zachter asjeblieft’, smeek ik in gedachten, want ik heb maar vier uurtjes geslapen. Het lukt me niet meer om in slaap te vallen, ik heb een gigantisch snothoofd. Dan maar naar de ochtendmeditatie besluit ik.

Terwijl ik erheen loop voel ik dat nu ook mijn andere oog raar aanvoelt. Ik heb al een afschuwelijk ontstoken oog aan de linkerkant. Rechts zit nu een enorme zandkorrel over mijn oogbol te schuren. Althans daar lijkt het op. Als ik uit frustratie in dit oog wrijf, wordt het nog veel erger.

De ochtendmeditatie wordt begeleidt door teksten als: ‘Inademend word ik me bewust van mijn lichaam, uitademend glimlach ik naar mijn lichaam.’ Ik doe dat laatste als een boer met kiespijn. Mijn lijf voelt verschrikkelijk. Alles doet zeer en ik heb mijn ochtendportie pijnstillers nog niet binnen. Ook mijn Tens-apparaat ligt nog in de tent. Mijn verkouden kop produceert een lichte hoofdpijn. En dan ook nog dat schuurpapier in mijn oog….. Wat een ramp!

‘Boeddha, Aartsengelen, help me, dit is geen doen. Ik begin boven het acceptabele niveau van fysieke ellende uit te stijgen. Straks moet ik echt een arts consulteren en daar heb ik helemaal geen zin in!’ Als door een wonder begint mijn rechteroog enorm te tranen. De zandkorrel verdwijnt. Voor even dan. In de loop van de dag steekt ‘ie regelmatig de kop op…..

Na alle pillen, koffie en mijn externe pijnstiller voel ik me een stuk beter. Ik ben zo verrekte vroeg. Heerlijk gewoon. Op het parkeerterrein word ik benaderd door een jonge Aziatische vrouw. Uit Boston. Of er wat mensen mee kunnen rijden. ‘Natuurlijk, ik heb plaats voor drie personen.’  We hebben les van Thay in het klooster boven op de berg. Een hele klim. Heks begint er al niet meer aan.

 

zes mensen in een peugootje 107

Vier piepkleine dametjes zitten op de achterbank gepropt

Er komen nog drie piepkleine dametjes bij. Nou ja, dat moet wel lukken. Drie wurmen zich op de achterbank. De vierde zit vrolijk naast me te kwetteren. ‘Mijn man moet ook mee hoor’, benadrukt ze met klem, ‘Hij kon niet wachten en is al gaan lopen. Maar dat hele end redt hij nooit. Hij is al vierentachtig!’ Het is wel drie kwartier lopen naar de monniken. Inderdaad een beetje te veel van het goede op die leeftijd.

Na een paar minuten halen we hem in. De vier dametjes zitten op de achterband gepropt en dit vieve heerschap nestelt zich naast me. ‘We kunnen zo in het Guiness book of records’, grapt de oude baas. De gekscherende opmerkingen zijn niet van de lucht. Kwinkslagen vliegen om mijn oren. Er wordt flink gelachen zo op de vroege ochtend.

Onderweg zwaaien sommige mensen enthousiast naar dat kleine gele autootje. Normaal gesproken fungeer ik als een soort bezemwagen. Links en rechts veeg ik de vermoeiden of laatkomers op. Ik zie heel wat verbaasde gezichten als ze zien hoe vol mijn wagentje vandaag zit. Ik heb ook wel eens een paar nonnetjes op de achterbank. Maar zoveel mensen tegelijk……

Helemaal verfrist kom ik boven aan met mijn kostbare lading. This made my day! Ondanks de beroerde start is de rest van mijn dag luchtig en vrolijk. Ik geniet van Thays wijze woorden. Doe op mijn gemak mee met de wandelmeditatie. En blijf daarna eten in het mannenklooster.

Ze koken hier veel meer binnen mijn dieet. En heeeel erg lekker. Ik schep een enorm bord op. En eet het op tegenover een vrouw, die oefent in het zo min mogelijk eten. Aan haar postuur te zien, is ze daar pas onlangs mee begonnen. Ze kauwt eindeloos lang op een piepklein beetje voedsel.

Daarna scoor ik in de boekwinkel een paar lege dozen, waar allemaal boeddhaplaatjes op staan. Ze gooien ze weg. En ik plak er weer kaarten van. Of andere knutseldingen.

Dan ga ik nog eventjes op de schommel zitten onder de enorme Lindeboom. De eerste keer, jaren geleden alweer, dat ik die boom zag, stond hij volop in bloei. Een enorme kolonie bijen zoemde rondom de bloemen. Gek genoeg meende ik te verstaan ,dat ze het “The Living Tree” noemden’. Dat vond ik mooi. Die zoemende boom. Zo vol leven….

Op de terugweg geef ik een lift aan een kunstenares. We hebben elkaar al in de workshop ontmoet. Ze is met hele leuke projecten bezig en woont niet al te ver uit de buurt. Heks heeft er weer een Facebookvriendin bij.,,,,

vijf lifters passen er in mijn autootje, peugeootje 107

Het hele gezelschap komt niet hoger dan mijn navel……

Grote levenslessen van een kleine bescheiden man. Thich Nath Hanh komt op stoom op alweer de zevende dag van de 21-dagen retraite!

Zaterdag 7 juni

Deze ochtend slaap ik uit. Tot half acht!!! Normaal gesproken begint er om 5 uur ’s morgens een non op een enorme bel te rammen. Daarbij zingt ze dan prachtig. Of iets minder prachtig, sommige nonnen zingen best vals heb ik door de jaren heen ontdekt. Maar ik heb natuurlijk een heel kritisch oor… Maar het klinkt altijd fantastisch, want ze zingen allemaal recht uit het hart.

20140609-153859-56339397.jpg

Hoewel ik heel laat ben opgestaan, zit ik een goed uur later al in de meditIehal. Iedereen is vroeg aanwezig. Geduldig zitten de leerlingen te wachten. Heks zit lekker te tekenen. Elke dag maak ik een zelfde soort afbeelding van de energie in de Sangha, de Boeddhistische gemeenschap. Dus ook altijd weer een beetje anders. En dit alweer vier retraites lang.

Naast me strijken de Aartsengelen neer. De zaal zit stampvol, maar die plek blijft wonderwel vrij. Tot grote ergernis van een man, die ernaast zit. Hij zegt nijdig tegen de man achter ons, dat hij het geen stijl vindt. Blijkbaar houdt die een plaats vrij voor een vriend. ‘Als hij er over vijf minuten niet is……’ fulmineert hij kwaad.

Heks moet erom glimlachen. Al die ergernis van beoefenaars over het asociale gedrag van hun medemensen. Het fanatisme, waarmee verlichting wordt nagestreefd is hilarisch.

Niets kan me deren vandaag, want Cowboy vertelde, dat hij erover denkt een weekje te komen. Het lijkt me fantastisch, maar ik ben bang, dat het helemaal niet haalbaar is. Want het is de bedoeling, dat je de hele retraite van het begin tot het einde meemaakt. Hoewel ik vele uitzonderingen voorbij heb zien komen de afgelopen jaren…..
En het is natuurlijk ook zielig voor Ysbrandt, zo alleen aan een boom in het Vondelpark…..

Thay heeft er ook zin in vandaag. Hij zaagt ons goed door over ‘mental formations’. Ook heeft hij veel te melden over relaties. ‘Als je geliefde zit te tobben, dus zijn concentratie richt op zaken, die hem doen lijden, zeg dan: “Darling, a penny for your thoughts”. Op die manier help je hem eruit te komen en zich weer te kunnen focussen op zaken, die hem gelukkig maken!’

Overigens is Thay geen voorstander van het vermijden van lijden. Het is zoals het is. Je lijden bewust omarmen kan leiden tot prachtige resultaten. ‘No mud, no Lotus !’
Vandaag doceert hij ook over het feit, dat niets geboren wordt of sterft. Alles verandert slechts. Een wolk wordt regen. Je kunt die wolk ook tegenkomen in je kopje thee. In de wetenschap zijn ze daar intussen ook achtergekomen. Het heeft even geduurd.

Alle tegenstellingen bestaan per gratie van elkaar. Links is niets zonder rechts. Ze worden als het ware uit elkaar geboren. Zoals de vader wordt geboren uit de zoon. Als er geen zoon is, ben je geen vader. Misschien broer of oom. Op het moment , dat de zoon wordt geboren is ook de vader daar!

Ook zijn subject en object 1. Hetgeen dat wordt waargenomen bestaat niet zonder de waarnemer. Je ziet deze visie terug in de quantummechanica. Maar deze zienswijze wordt niet door iedereen gedeeld. Sommige wetenschappers denken nog steeds, dat we afzonderlijk bestaan van de wereld om ons heen.

Ik denk aan Dick Swaab met zijn boek: ‘Je bent je brein.’ De arme stakker verkeert werkelijk in de veronderstelling, dat we niets anders zijn, dan wat onze hersengolven ons dicteren. Niet best lijkt me, want de gemiddelde mens heeft zulke hopeloze ingesleten patronen in z’n bolletje, dat het leven niet anders dan een grote lijdensweg kan worden….

20140609-154001-56401722.jpg

Ik zag Swaab een keertje op TV. Een arrogante man, overtuigd van zijn gelijk. Maar erg gelukkig zag hij er niet uit, in zijn wereld volgens Swaab. Blaat schaap, blaat! Dat is hoe het hem vergaat….

Thay heeft het ook over onze hersenpan deze ochtend. Ook hij heeft het over ingesleten patronen, die ons behoorlijk kunnen bepalen. Gelukkig is er ook een andere vorm van bewustzijn. Vanuit het hart. Vanuit het niet afgescheiden zelf, de staat, waarin je verbinding met alles en iedereen ervaart. Vanuit hier kun je die ingesleten patronen te lijf. Met dit bewustzijn is het mogelijk om nieuwe paden in de neuronen en neuroreceptoren in je kop te creëeren.

Psychotherapie biedt ook uitkomst , volgens onze leraar. Hier wordt bewust en zonder oordeel naar het lijden in je leven gekeken. Door de modder toe te staan er te zijn, kunnen prachtige Lotussen gaan bloeien…..

Ruim tweeëneenhalf uur houdt deze kleine man onze aandacht gevangen. En wat mij betreft had hij nog uren kunnen doorgaan. Maar we gaan wandelen met z’n allen. En ergens onder de hoge populieren mediteren.

En daarna is het alweer tijd voor de lunch. En nu lig ik in mijn hangmat. In de schaduw. Het is bloedheet. Gisteren ook al. Vannacht was het noodweer. Storm en regen. Maar ik sliep als een roos. Helemaal uitgeteld van al die wijze levenslessen…….

20140609-154311-56591800.jpg