Tagarchief: erg leuk

Genieten via anderen. Parasitair genieten van wat het leven je niet biedt is zo slecht nog niet. Het klinkt wel raar. Dat is waar. Indirect genieten dan? Worden we daar gelukkig van?

Posted on by

Epke Zonderland zit op televisie te praten met Beau van Erven Dorens. 5 jaar later. Meestal vermijd ik dit programma als de pest. In het verleden al helemaal, toen Jeroen Pauw het presenteerde. Ik heb door de jaren heen een allergie ontwikkeld tegen die man. Compleet met jeuk en Praagse lentekriebels.

Beau kan ik beter verdragen. Hij neemt zichzelf niet al te serieus. Dat scheelt. Maar Epke is toch wel erg leuk. Oh, wat een fijne jongeman. Eerlijk, nuchter, gedreven en succesvol kan dit jongmens gewoon tegen zijn verlies. En hij studeert ook nog eens medicijnen! Een toekomstige dokter!

Een heerlijk joch! Daar willen we er wel meer van. Als we dan toch zo nodig mensen willen klonen, laten we dat dan bij zulke fijne mensen doen.

Dirk Kuyt komt ook in aanmerking vindt Heks. Ik ben al sinds zijn debuut zwaar fan van deze authentieke Katwijker, ondanks het feit, dat mijn halve familie uit Noordwijk komt! Zoals iedereen weet kunnen Kattukkers en Nortukkers elkaar wel schieten……

Heks is dol op sport. Ik zit me stiekempjes al maanden te verheugen op de Olympische Winterspelen. Alles kijk ik dan. Vooral schaatsen natuurlijk. Maar van curling tot bobsleeën tot snowboarden of de reuzenslalom: Heks geniet met volle teugen.

Mezelf zie ik helaas niet meer dit soort dingen uithalen. Een paar jaar geleden kon ik nog redelijk schaatsen, maar intussen hangen mijn heupen en knieën bij tijd en wijlen uit de kom en dat komt mijn prestaties niet ten goede. Gelukkig kan ik uitstekend genieten va anderen. Dat doe ik al jaren. Indirect leven zogezegd. Parasitair genieten…..

Zo heb ik altijd heel veel lol gehad in mijn neefjes en nichtjes en de kids van vrienden, hoewel ikzelf geen kinderen heb gekregen. Had ik best gewild, maar het zat er niet in. Een goeie baan is ook nooit gelukt. Toch geniet ik ontzettend van het succes van mijn dierbaren. Als het hen lukt om hun dromen waar te maken ben ik ook blij. En trots!

Een leuke duurzame relatie is tot op heden ook niet voor me weggelegd. Toch ben ik blij dat er mensen om me heen bestaan, die wel hun zielsverwant aan hun zijde hebben. Niet dat dat nu altijd zaligmakend is. Zo’n zielsverwant kan soms behoorlijk veeleisend zijn!

Het is levenskunst om te genieten via anderen. Je moet het hen eerst gunnen om er zelf van te kunnen genieten. Voor jaloerse types is dan ook helaas niet weggelegd vrees ik.

Toen ik nog werkte, lang geleden alweer, fietste ik elke dag een stuk door de polder bij Alphen. Op een dag had het gesneeuwd. De wereld was opeens fris en nieuw. Onderweg kwam ik een man tegen in een scootmobiel. Hij kon zelf geen kant op, maar zijn roedel wel!

Drie uit de kluiten gewassen energieke honden waren als gestoorden door de sneeuw aan het rollen om vervolgens in een razend tempo achter elkaar aan te jagen. ‘Go for it, jongens!’ schreeuwde de man, ‘Zet em op, vooruit!’ Zijn stralende gezicht met een grijns van oor naar oor staat sinds jaar en dag in mijn geheugen gegrift.

Hij rende vliegensvlug via hen, rolde door de sneeuw met hun lichaam, genoot van de winter middels zijn dierbare roedeltje.

Ik voetbal via Kuyt, ik zwier aan de rekstok à la Epke, ik fiets een berg op in de geest van  Tom Dumoulin, ik schaats de tien kilometer zoals Sven. De 1500 met de benen van Wust……

Ook al lukt het me nauwelijks meer om een beetje fatsoenlijk te zwemmen, toch geniet ik nog steeds van sport. Ik weet het, het is niet zaligmakend, topsport. En ook verre van gezond. En ook is niet elke sporter een toonbeeld van sportiviteit. De beste prestaties worden soms neergezet door mensen die niet tegen hun verlies kunnen……

Maar uiteindelijk verliezen diezelfde winnaars ook wel weer een keer. Verliezen is inherent aan sport. Het is misschien wel de belangrijkste les, die eruit valt te leren.

Helaas is onze narcistische maatschappij vooral gericht op winnaars, zonder verliezers zijn er echter geen winnaars!!!

Ik ga maar eens naar buiten met mijn hondje. Elke dag een flinke ronde lopen of fietsen, dat is mijn topsport. En geloof me, voor iemand met ME is dat echt zo. Mijn hondje is mijn trainer, motivator en zen meester. Hij dwingt me om dagelijks naar buiten te gaan en om te bewegen.

Door hem houd ik een zekere basisconditie. Als hij er niet zou zijn was ik vanmorgen niet eens mijn bed uitgekomen. Nu heb ik alweer anderhalf uur met hem getoerd. En nog is het niet gedaan. We gaan er nog heerlijk eventjes tegenaan!

En het mooie is: Ik ren door het bos via hem, spring zonder meer in de eerste beste blubbersloot. Ik rol door het gras en speel met andere honden. Alleen het ruiken aan kontjes en drollen laat ik aan hem over. Daar geniet hij honderdduizend keer meer van dan ik.

 

De lepeltheorie maakt duidelijk hoe het is om te leven met ME. En wat blijkt? Het valt niet mee! Gebrek aan energie went echt NOOIT!

Posted on by

Het is altijd lastig om uit te leggen wat het betekent om te leven met ME. Deze invaliderende ziekte doet ons patiënten, ogenschijnlijk blakend van gezondheid, rücksichtslos achter de geraniums verdwijnen.

Omgeven door onbegrip zitten we daar dan vervolgens te vegeteren. De medische wetenschap maakt dankbaar gebruik van ons gebrek aan energie door ons gek te verklaren. Officieel zijn we psychiatrisch patiënt! We zijn toch te moe om te protesteren…..

Afgelopen week ligt de MEdium in de bus, het blad van de patiëntenvereniging van deze ernstige aandoening. Er staat een artikel in over de spoontheory ofwel lepeltheorie. Deze door Christine Miserandino ontwikkelde theorie maakt in 1 klap duidelijk hoe wij met onze energie moeten woekeren. Hoe zuinig wij moeten zijn op onze energie. Hoe we altijd energie te kort komen.

Pijn kun je bestrijden, met pijn valt te leven, aan pijn kun je zelfs wennen….. Ik crepeer dagelijks van de pijn, dus ik weet er alles van. Gebrek aan energie went nooit. Het is het meest invaliderende aspect van mijn aandoening.

In het artikel zit een vrouw met haar vriendin in een restaurant. Haar maatje wil weten wat het inhoudt om ME te hebben. De vrouw geeft haar een set van 12 lepels. Elke lepel hangt samen met een activiteit die energie kost. Klik hier voor het volledige verhaal:

Ik zocht naar de juiste woorden. Hoe moest ik reageren op een vraag waar ik zelf het antwoord nog nooit op gevonden had? Hoe legde ik uit dat elk detail van iedere dag weer beïnvloed wordt door de ziekte en hoe maakte ik dat dan duidelijk aan een gezond persoon? Ik had het erbij kunnen laten, er een grapje van maken zoals ik gewoonlijk doe en van onderwerp veranderen, maar ik bedacht me dat, wanneer ík het niet eens duidelijk kon maken, hoe ik dan van haar begrip kon verwachten? Als ik het niet eens kon uitleggen aan mijn beste vriendin, hoe zou ik mijn leven dan aan anderen kunnen uitleggen? Ik moest het dus in elk geval proberen.

Op dat moment werd de Lepeltheorie geboren.

Ik greep elke lepel die op tafel lag, joh, ik greep zelfs alle lepels die ik maar zag, ook die van andere tafels. Ik keek in haar ogen en zei tegen haar: ‘Alsjeblieft, hier heb jij een chronische ziekte’.

De vriendin krijgt net al de MEpatiënt een beperkt set lepels per dag toebedeeld. Daar moet ze het mee doen. Heeft een normaal mens misschien wel zestig lepels energie per dag beschikbaar, of tweehonderd zoals Frogs, wij hebben er maar twaalf.

Opstaan en ontbijten kost al een lepel. Een paar boodschappen halen? Een lepel. Aankleden en douchen? Al gauw twee lepels. Zo lopen ze de hele dag na en raad eens? De vriendin komt natuurlijk ernstig lepels te kort. Herkenbaar!

Ook wordt uitgelegd dat je in geval van nood lepels van de dag erna kunt gebruiken. Het nadeel is dat je dan een dag zonder lepels zit. Dan kun je helemaal niks! Ook herkenbaar: Mijn dagen in bed. Weken nu, omdat ik aan het bijkomen ben van mijn retraite.

Zo’n vakantie is eigenlijk gekkenwerk. Weken van tevoren spaar ik al mijn lepels op. Voor zover mogelijk. Dan raak ik het grootste deel kwijt aan de voorbereidingen en de heenreis. Volledig naar de klote kom ik dan op de plaats van bestemming. In de vakantie kan ik alweer gaan sparen voor de terugreis en eenmaal thuis lig ik weken om. Wegens gebrek aan lepels.

Telefoongesprekken, eten, hondje uitlaten? Alles kost lepels. Soms heb ik genoeg energie om te koken, maar lukt het me niet meer om het op te eten bij gebrek aan lepels. Aan een echte lepel heb ik dan helaas niets….

Er is iemand op mijn pad gekomen, die heel wat lepels verorbert. Er wordt een zwaar beroep op Heks gedaan. Soms geeft het leven iemand zo op zijn donder, daar kun je met je petje niet bij. Natuurlijk laat je je broeder of zuster dan niet barsten. Wel is het zaak om goed mijn grenzen aan te geven!

De persoon in kwestie snapt duidelijk helemaal niet hoe het werkt bij Heks, want ondanks herhaalde pogingen om het uit te leggen word ik overlopen.

Al dagen zit ik daar mijn hoofd over te breken. Hoe leg ik nu uit dat je niet zes keer per dag bij me op de stoep kunt staan? En al helemaal niet ’s morgens vroeg of ‘s avonds laat. Hoe maak ik duidelijk, dat ik niet dagelijks in ben voor allerlei bezoekjes. Hoe beperk ik het eindeloze luisteren naar allerlei problemen? Hoe zorg ik dat ik niet telkens wordt benaderd voor allerlei kleine klusjes?

De lepeltheorie! Elk bezoekje, klusje, luistersessie, praatje kost me handenvol lepels. En ik heb er maar zo weinig. Het zegt niets over de compassie, die ik voel. Die is levensgroot. Ik kan er alleen geen scheppen energie instoppen.

Vandaag en gisteren lig ik alweer de gehele dag in bed. Uitgevloerd en uitgekacheld. Ik heb gewoon teveel lepeltjes verstookt van de zomer. Gelukkig was het erg leuk in Plum. Ik ben er gigantisch van opgeknapt. Behalve mijn lamme lijf, dat denkt er heel anders over!

De lepeltheorie. Heel interessant en boeiend. Ik kan er wel achter staan. Toch lig ik liever: Lepeltje/lepeltje als ik mag kiezen.

 

Buitenkunst eerste dag: Een goed begin is het halve werk. Heks stort zich op dans en theater. Intimiteiten met een boom. Ongewenste intimiteiten van een ouwe taartige tante. Pas een dag op vakantie en al van alles beleefd!!!

Posted on by

  
Het leuke van Buitenkunst in Drenthe is dat je elke dag iets anders kunt doen. Indien gewenst zelfs twee verschillende dingen op 1 dag! Heb je zin in schilderen? Dan kies je het programma van een van de docenten uit deze vakgroep. Wil je zingen? Of muziek maken. Er is ook genoeg keus op dit gebied. Dansen of schrijven. Het aanbod is groot.

Omdat het een drukke week is midden in het hoogseizoen is er nog eens extra veel te doen! Wat een mazzel.

  
 Om tien uur ’s avonds geven de medewerkers een impressie van hetgeen ze de volgende dag aanbieden. Heks vond de presentatie afgelopen zaterdag van een dansdocente erg leuk. ‘Zoveel mensen in dit bos. Dat vind ik een bijna niet te bevatten idee. Het hele bos staat op zijn kop. Hoe is dat voor de bomen? En de dieren? Ik wil een stukje bos afbakenen om mee te werken. Zodat het weer behapbaar wordt.’

  
Zodoende sjok ik zondagmorgen met een hele sliert mensen door het bos op zoek naar een speciale plek. Daar worden we losgelaten op een stel boomstronken. We klimmen en bungelen en leven ons uit. Het blijkt slechts een opwarming voor wat komen gaat.

  
Wat later staan we tussen hoge bomen. Iedereen krijgt de opdracht om drie poses rondom een boom te verbinden. Een minidansje. Later worden die stukjes aan elkaar geplakt. We werken in groepjes. Jong en oud door elkaar. Er volgt een kleine voorstelling. En nog is het niet klaar. Ook die stukken worden weer verbonden. Er ontstaat iets nieuws…..

   
Heks danst met haar boom. Ik hang achterover en kijk door de boomtoppen naar de lucht. Ik omhels mijn boom. Voel zijn wortels in de verende bosgrond. Ik vlei mijn wang tegen zijn ruige bast. Ik adem de boom. Vloeiend draait mijn lijf achter mijn rechtervoet aan om de boom. Ruggelings leun ik zijwaarts. En opnieuw kronkel ik rond mijn nieuwe bomenvriend. Ik hel achterover. De dans begint opnieuw…..

  
Om het extra spannend te maken verstopt mijn groepje zich achter een dikke boom. We zijn voor het publiek onzichtbaar. Plotseling komen we aan alle kanten tevoorschijn. Lopen patronen door het bos. Doen onze individuele bomendans!

  
Het bos is zo stil. Soms tjilpt een vogeltje. ‘Wat heb ik nu aan m’n snavel hangen?’ Elfjes en fauntjes vergapen zich aan onze trage bewegingen. Ze maken ons belachelijk door het tien keer zo snel en honderd keer zo elegant na te doen. Maar dat hebben we toch niet in de gaten. Dus wat geeft het?

  
Na deze heerlijke start ga ik ’s middags theater maken. Gênante scènes. Ik speel een ouwe tante, die haar twintigjarige neef in een houdgreepomhelzing neemt en in zijn wangen knijpt……. Weer worden we onderverdeeld in groepjes. ‘Wie wil er zijn team regisseren?’ Een paar handen gaan omhoog. Mijn mensen houden zich stil. Ik steek mijn hand op. Ik wil wel . Leuk! 

  
Natuurlijk zit er vervolgens een vrouw in mijn groep de boel te traineren. Ja zeg, zelf je hand niet opsteken en dan dit! Ik laat me niet kisten! Heks weet wat ze wil: het eindresultaat is super leuk. 

Ik ben nog geen dag hier! Toch is thuis en alles wat daarbij hoort ver weg. Wat een goed idee om nog een weekje hierheen te gaan! Een absolute aanrader!

  

‘Mi Rumba’: Het nieuwe nummer van Rik van Boeckel en Gatto Gabriel. Met videoclip!!!!

Posted on by
lachende man en vrouw, Rik van Boeckel

Frogs is altijd in voor en geintje

Mijn goede vriend Frogs is altijd met van alles bezig. Hij heeft van zijn passie, muziek, zijn beroep gemaakt. Zo zagen we hem onlangs voorbijkomen op dit blog met de gelegenheidsformatie Galactic Grooves. Maar ook voor een Spaans programma met ‘Bel Cante‘ draait hij zijn hand niet om. Daarnaast maakt hij hele leuke HipHopnummers!

Voor mij is het natuurlijk erg leuk om op de eerste rij te zitten bij al zijn optredens. Nou alle optredens….. Het is niet bij te houden!

Onlangs heeft hij, Rik van Boeckel, een videoclip opgenomen met 1 van zijn eigen nummers. Samen met Gatto Gabriel. Video: Robert Stomp. Productie: MB MB Ghettoflow. Het is hartstikke leuk geworden. Check it out!