‘Bij ons in de wijk is een hele goeie slager. Daar verkopen ze elke woensdag zelfgemaakte kroketten. Mmmmm.’ Ik kijk in het verlekkerde gezicht van een kleine alt. Ze is al op leeftijd, maar oogt uiterst kwiek en levendig. Vooral als ze over haar geliefde ‘guilty pleasure’ praat. ‘Terwijl ik ze haal smeert mijn man alvast de broodjes!’

Een andere alt mengt zich in het gesprek. Ook zij gaat morgen voor ditzelfde product naar diezelfde slagerij. Ik word nu wel een beetje nieuwsgierig naar de wonderkroketten van die slager. Ze moeten behoorlijk indrukwekkend zijn! En ze vinden gretig aftrek onder de alten van dit koor. Maar ja, gluten. Deze oer-Hollandse lekkernij zit er vol mee!

Vanavond knallen we minstens de helft van de Matthäus er doorheen. Ondanks mijn magere oefenpogingen zit de muziek er aardig in. Dit is eigenlijk een heel leuk stadium. We zijn werkelijk de hele avond aan het zingen. Eerder in het proces zit je ook veel te wachten, omdat er aandacht wordt besteed aan de andere partijen. Ik heb wel eens een blog geschreven in die wachttijd…..

Thuisgekomen bel ik heel lang met mijn lief. We praten helemaal bij, kwebbelen nog een beetje over het leven. ‘We zijn er weer doorheen, Heks, ik ga even lekker tv kijken.’

Ik moet nog met het hondje op stap. Het is heerlijk zacht weer. Terwijl ik de straat uit loop, denk ik aan een paar dames op het koor, die elke week mijn outfit komen bewonderen. ‘Draai je om, Heks, laat eens zien allemaal,’ riep de ene vrolijk, vanavond toen ik binnenkwam. Ze weet, dat ik schrijf, maar ze weet niet wat. ‘Je schrijft zeker een blog over kleding. Met elke dag een foto van jezelf in één van je prachtige outfits!’

Terwijl ik zo loop voel ik die ‘schitterende kleding’ om me heen dansen. Ik loop lekker rechtop. Mijn blik gaat naar buiten. Ik zie de stad: de grachten, de oude huizen. Het is windstil. Een perfecte spiegelwereld duizelt me vanuit het water tegemoet.

Bij molen de Valk laat ik Ysbrandt los. Hij begint zijn eindeloze snuffelcampagne. Het is loopse teven-seizoen. Op graspollen her en der staan interessante geurvlaggen te wapperen. Met zijn bovenlip opgetrokken slobbert hij dit lekkers naar binnen. Het is geen gezicht. Maar dat maakt mijn Varkentje niks uit. Zijn wereld is geur. Het zal hem een worst wezen hoe hij eruit ziet…..

‘De Valk’, die enorme molen, torent boven het plantsoentje uit. Ik maak altijd een praatje met deze oude gigant. Sinds ik niet meer tegen de windmolens in mijn eigen leven vecht, heb ik veel meer oog gekregen voor deze statige nationale symbolen. Een vriend van Heks is molenaar. Hij heeft me bewust gemaakt van die wondere molenwereld. Het zijn prachtige bouwwerken met een ingenieus mechaniek. Molenaar heeft me wel eens een rondleiding gegeven in zijn ‘Grote Liefde’.

En dan heb ik ook nog molenaars als voorouders. Eén van hen klom vroeger in de wieken van een houtzaagmolen in Valkenburg.

Deze molen heeft het best zwaar nu. De gemeente is weer eens met een prestigieus project begonnen. Het terrein rondom de oude reus is volledig op de schop. Er wordt gegraven en gebouwd. Veel te druk natuurlijk voor zo’n bejaarde draaitol. Gelukkig is het nu lekker rustig. ‘Slaap lekker, Heks,’ wuiven de wieken. ‘Droom zacht, malle molen.’ We lopen het parkje uit.

‘Malle molen, ja, ik ben een malle molen,’ hoor ik ‘de Valk’ zachtjes mopperen achter me, ‘Nee, ik ben ik een mallemolen terecht gekomen!’

Op de Beestenmarkt zit kroeg na kroeg. Een airco blaast afgewerkte lucht in mijn gezicht. Een concentraat van lichaamsgeur, sigarettenrook, parfumwalm en alcohol. Blegh. Snel steek ik over naar een gracht. Mijn ogen volgen de contouren van de huizen. 1836 staat er op een gevel. Twee panden verder ontwaar ik Jugendstil. Weer iets verder staat de oude statige Lakenhal.

Als ik langs het gebouw loop lijkt het te murmelen. Ik voel de geconcentreerde energie van al die kunstwerken daarbinnen. Ze hebben ook werk van Ernst. Het is een bolwerk van, ja van wat? Al die zielsuitingen communiceren met de wereld, zelfs als de makers deze al lang verlaten hebben.

‘Miauw!’ hoor ik. Ergens aan de overkant van de gracht. En nog eens. Heel jammerlijk. Al mijn katten zijn binnen. Toch kijk ik even heel goed of ik niet een buurtkat in de gracht zie spartelen. Nee, gelukkig hoef ik niet in het ijskoude water te springen.

Met trage passen glijd ik langs de Schouwburg. Ik glip door wat kleine steegjes en even later ben ik weer thuis. Wat een lekkere wandeling. Het is zo heerlijk buiten nu. De stad stil en dromerig. Met hier en daar wat lentekriebels.