Vrijdagmorgen. Mijn hulp is druk bezig met stofzuigen. Een harig klusje in dit jaargetijde. Met de lente is de rui vroeg begonnen dit jaar. Ysbrandt zit zachtjes te jammeren in zijn bench. Met lampenkap. Zometeen gaan we het bed verschonen. Een wekelijks terugkerende rotklus. Dan prikken, zwemmen en fysiotherapeut. Tegen die tijd ben ik helemaal kapot.

Gisteren belt Cowboy met een leuk plannetje. Hij wil van het mooie weer genieten en halverwege, in Haarlem, afspreken voor een mooie wandeling. Maar ja, om nu met bekraagd Varkentje in de trein te gaan zitten lijkt me helemaal niks. Hij begint wel een beetje te wennen aan zijn ellende, hij scharrelt voorzichtig door het huis met zijn kraag,  maar er zijn grenzen. Eerst mijn monster uitlaten en daarna alleen op stap? Energetisch niet haalbaar.

Dus laten we het plan lopen. Zonder ons. ‘Vanavond misschien elkaar even zien? Ik kook we iets!’ roep ik dapper. Want mijn keuken is een puinhoop en het huis is stoffig. Ik zal dan echt een beetje moeten opruimen, want stofhappen tijdens een godenmaal is niet sexy. Cowboy moet er eens over nadenken, hij wil nog dit en hij wil nog dat vandaag.

Later blijkt er weer niets terecht te komen van de plannetjes. Heks is de hele dag druk met haar bekraagde viervoetige vriend. En doodmoe aan het eind van de middag. Blij, dat ze iets uit de vriezer kan pakken. Een potje koken zit er niet meer in.

We besluiten dit weekend af te spreken. Sinds mijn lief een maand de hort op is geweest lijken we beiden te zijn teruggeschakeld naar onze vrijgezellenmodus. Teruggeschoten in onze oude groef. In onze baan om de aarde in ons eigen universum. Gewend als we zijn om op eigen houtje te opereren. We spreken wel af, maar minder. Omdat we druk zijn met ons eigen leventje!

Cowboy is op zoek naar nieuw werk. Op zich een complete dagtaak. En schrijft een boek. En speelt in een band.  Heks heeft zo haar eigen bezigheden: Dit lijf aan de praat houden. Artsen en andere behandelaars bezoeken. Pillen innemen. Dat laatste kost momenteel moeite. Eens in de zoveel tijd raak ik slikmoe. Ik krijg de enorme handen met voedingssupplementen niet meer weggespoeld en beperk me tot de hoogstnoodzakelijke medicatie. Na een week begin ik het te merken: Spierpijn, energieverlies, pijn in mijn buik…… Nou ja, het motiveert in elk geval om toch maar weer braaf weer al die pillen in te nemen. Al heb ik er een broertje dood aan.

Vanmiddag ga ik eens goed opruimen hier. En een beetje vooruit koken. zodat ik dit weekend fris als een hoentje kan genieten van quality time met mijn geliefde Ali Blabaard.