Klein Geluk door Groot Geluk: Joyful bruiloft tilt me een beetje op. We stijgen allemaal boven onszelf uit tijdens het bijwonen van de trouwplechtigheid, het aansnijden van de taart en de toost met champagne. Een knallend feest bekroont deze vrijdag de dertiende: Een lekkere heksige datum, die garant staat voor ultiem geluk!

bruidspaar-op-fiets

Joy en Boy

Vrijdag 13 oktober trouwt mijn vriendinnetje Joy. Het is prachtig weer die traditioneel als ongeluksdag beschouwde vrijdag de dertiende. Geen verkeerde dag om te trouwen in mijn heksenoptiek: De godin Freya geeft haar vruchtbaarheidszegen. En dertien is bovendien ook nog eens een Keltisch geluksgetal!

Omdat ik van mening ben dat het huwelijk om 11 uur ’s morgens voltrokken gaat worden overweeg ik om VikThor ergens onder te brengen. Anders kan ik nooit acte de présence geven op dat tijdstip. Maar nee. Mijn gekke hoofd heeft tijdstippen door elkaar gehusseld. Het is pas om 14.00 zover. Ik heb alle tijd om mijn ochtendprogramma rustig af te werken.

Even over half twee arriveert Heks in het trouwstraatje. Snel zet ik mijn fiets vast aan een lantarenpaal. Met zes sloten. Ik ben net op tijd, ondanks mijn warhoofd.

Met een boot arriveert het bruidspaar bij het stadhuis. Mijn fototoestel ligt nog op de oplader en ook mijn telefoon ben ik vergeten. Ik kan dan ook geen foto maken van de beeldschone bruid. Jeetje, wat ziet ze er mooi uit! Een prachtige klassieke  jurk met een kanten top. Blote rug. Sluier en sleep……

images-62

Het mooiste is echter Joys stralende gezicht. En dat van haar aanstaande man! Met een big smile op hun gezicht lopen ze voor het gezelschap uit richting de grote trap aan de voorkant van het stadhuis.

In een volgepropte trouwzaal geven mijn vrienden elkaar het jawoord. ‘We hebben een hele leuke ambtenaar, Heks, iedereen roept al tijden, dat we ons door hem moeten laten trouwen…’ vertrouwt mijn vriendinnetje me een week geleden tijdens een kopje koffie toe, ‘Dat lijkt me toch zo leuk om te doen, als buitengewoon ambtenaar van de Burgerlijke Stand mensen trouwen…….. Ik zou dat best zelf willen!’

‘Ja, dat is echt iets voor jou,’ Heks is het helemaal met haar vriendin eens, ‘Een tante van me heeft dat jarenlang gedaan, ze had er enorm veel plezier in. Allebei mijn zussen zijn door haar getrouwd!’

9200000021202959

Het was sowieso een familietraditie bij ons. Mijn opa heeft het jarenlang gedaan, alsmede een oom…….. Mijn moeder is bijvoorbeeld door haar eigen vader in de echt verbonden!

‘En jij gelooft daar ook helemaal in,’ roep ik er enthousiast achteraan. Wat klinkt dat raar. Alsof een huwelijk zoiets is als God of Sinterklaas: Het bestaat bij gratie van ons geloof! En als je pech hebt trek je de Zwarte Piet. Hoewel dat tegenwoordig ter discussie staat…..

download-31

‘”Ik wil alleen maar bij Joy zijn, of we nu een geweldige reis maken of thuis op de bank zitten….. Zolang ik met haar samen ben is het goed,” zei Boy een paar weken geleden tegen me, toen ik hem aan de tand voelde over zijn aanstaande huwelijk,’ vervolgt de buitengewoon ambtenaar zijn betoog.

Heks zit het allemaal gade te slaan. Dit zit wel goed. Jeetje, wat is het lang geleden dat iemand op die manier van mij heeft gehouden. Onvoorwaardelijk.

De mannen in het leven van Heks hadden altijd allerlei voorwaarden. En restricties. En eisen. Waar ze zich zelf overigens helemaal niet aan hielden. Of aan voldeden. Geen wonder dat ik  niet meer zo warm loop voor een relatie.

Ik zou dan ook een waardeloze ambtenaar van de Burgerlijke Stand zijn. Gelukkig heb ik die ambitie geenszins.

Na de plechtigheid drinken we champagne op deze gouden verbintenis. Daarna ga ik als een gek met mijn hondje fietsen. Gevolgd door een paar uur in bed liggen. Vanavond is er nog een feest.

download-35

En ben je erheen geweest, Heks? Dat is toch eigenlijk een beetje teveel van het goede op 1 dag. Gezien je zeer beperkte voorraadje energie?

Ja, ik ben geweest op het feest. Het was namelijk op een steenworp afstand van mijn huis. In een prachtige ruimte van de Stadspodia! Een chique zaal met hoge plafonds, zuilen en lambrisering is gevuld met familie en vrienden. Iedereen is prachtig gekleed, in jurk of pak, maar de sfeer is zeer los.

L2hvbWUvY29uY2VwdC9kb21haW5zL2thYXJ0c2hvcHN0YXJ0ZW4ubmwvcHVibGljX2h0bWwvZHluYW1pYy9tZWRpYS81L2NhcmRzLzczMDQzL3Ryb3V3a2FhcnQtYnJ1aWRzcGFhci1ib290amUtaG91dC0xLnBuZzM1OV8zNTlf

Keiharde muziek knettert in mijn oren. Ik ben nog niet doof genoeg om er geen last van te hebben en niet meer jong genoeg om er echt van te genieten. Alhoewel: Heks heeft eigenlijk altijd moeite gehad om harde muziek te verdragen. Dientengevolge is mijn gehoor nog zo goed. Ik heb me altijd verre gehouden van een teveel aan decibellen.

Een paar DJ’s draaien voor elk wat wils en het duurt dan ook niet lang of we staan massaal op de dansvloer. Ik dans met de jeugdvriendin van de bruid en met oma. Tussendoor kruip ik eventjes in het pasfotohok.

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

Een hele kist verkleedspullen staat klaar en iedereen takelt zich geweldig toe. Ook Heks zet zoveel mogelijk rare dingen op haar hoofd. Daarna maak ik een serie pasfoto’s voor in het fotoboek van Joy en Boy. Een vrolijke herinnering aan deze geweldige dag.

Om een uurtje of twaalf, half 1 sluip ik het gebouw uit. Ik ben doodmoe en kan het bruidspaar nergens vinden. Dan maar zonder afscheid wegpiepen……

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

Met tutende oren zit ik thuis na te genieten. Wat een geweldige dag. Alles liep werkelijk gesmeerd. De sfeer zo ontspannen. Twee verliefde mensen in de echt verbonden. Een echt paar. Echt fantastisch!

 

 

 

Leven bij de dag. Dag na dag. Soms een leuke dag. Dan weer een hoop gezeur en gedoe. En elke dag weer doodmoe. Maar dat is een oude koe. Laat die maar lekker in de sloot.

Zondag ga ik een dagje Indiaas zingen. Het is ongelofelijk lang geleden dat ik dat gedaan heb. Dit jaar nauwelijks. Op een privélesje na dan, hier en daar.

Omdat ik zo gammel ben en verrek van de pijn zie ik er tegenop. Ik hou een paar dagen van tevoren alvast m’n gemak. Een eitje, want ik lig sowieso gestrekt. Maar de zaterdagmiddag ga ik naar de verjaardag van Joy. Verstandig of niet. Ik reanimeer mezelf tot een acceptabel niveau en rep me naar het huis van mijn jeugdige vrienden. Daar is het al een drukte van belang. Supergezellig!

Ouders, schoonouders en andere familieleden bevolken de piepkleine woonruimte van Joy en Boy. Heks strijkt neer naast oma. We blijken veel gemeen te hebben. Allebei verwoede zanglijsters! In no time zitten we te ginnegappen. ‘Wat zie je er mooi uit, Heks,’ roepen de andere bezoekers in koor. Klopt. Ik heb een listig glitterpakje aan!

Kijk, zo doe ik mijn best in het leven om er toch iets van te maken. Hoewel ik nauwelijks op een stoel kan zitten, zit ik intussen toch maar mooi bij. Het heeft zowel voor- als nadelen, dit verhullen van hoe het werkelijk met je gesteld is.

Het nadeel is natuurlijk dat je altijd veel te goed wordt ingeschat en daardoor voortdurend wordt overvraagd. Voordeel is dat je er zelf enorm van opknapt. Als ik mijzelf van een verfje en mooie kleertjes voorzie, dan trek ik bijna vanzelfsprekend een vrolijk hoofd. Als je glimlacht ontspannen vervolgens de spieren in je lichaam en dat helpt weer mee aan je algehele welbevinden.

Als dat laatste allemaal niet lukt dan houd ik het voor gezien. In zo’n geval worden dingen afgebeld en ga ik maar weer mijn bed in. De laatste tijd meer regel dan uitzondering.

Zondagmorgen om negen uur vis ik een zangmaatje van het station. We rijden zonder oponthoud naar Barendrecht. ‘Heks, wat ben je vroeg!’ mijn zangjuf valt me om de pijnlijke hals. We hebben elkaar maandenlang niet gezien!

Een half uurtje later zingen we Karwatjs. Mijn stem is door een verkoudheid extra laag, ik zak weg tot onder de lage Pa! Ik lijk wel een vent! Daarna gaan we ons wijden aan Chandrakauns. Heks heeft het zich in haar hoofd gezet binnenkort een stukje Indiaas te zingen voor haar koor tijdens een soort Bonte Avond. Na tien jaar zangles moet dat toch tot de mogelijkheden behoren.

‘We gaan het helemaal vastzetten, Heks, ik help je wel,’ roept mijn lerares enthousiast, ‘We spreken gewoon een extra les af.’ Oeps. Ik hoop dat het gaat lukken, want lekker met je medeleerlingen een dagje zingen is 1 ding. Voor mijn koor in mijn dooie eentje een compositie laten horen is natuurlijk iets geheel anders!

Zondag is een heerlijke dag. We worden weer fantastisch verwend met een heerlijke lunch. ’s Middags improviseren we rondom de compositie van Chandrakauns. De man van juf speelt een ongelofelijk ingewikkeld ritme op de Pakhaway. We klappen het mee. 14 tellen. KLAP-1-2-3-4, klap 1-2-3, klap-1-2, klap-1, en weer opnieuw KLAP 1-2-3-4, etcetera. En niet iedere klap is hetzelfde, je hebt een kali en een thali…. Ook dat nog!

Op een gegeven moment ben ik echt moe. ‘Sjakie in zijn nakie,’ vertaal ik de tekst nogal vrij vanuit het Sanskriet, ‘Naaaakte Sjaaakieieie…’ Mijn stem draait en kronkelt. Het klinkt prachtig! Iedereen ligt dubbel.

‘Jeetje Heks,’ roept een zangvriendin, ‘Wat heerlijk toch dat je zo lekker gek kan doen, je inspireert me!’ Om vervolgens zelf ook over de naakte Sjakie te gaan zingen……

De rit naar huis verloopt voorspoedig. Als ik echter thuis in een grote stoel neerzijg is de koek plotseling op. Ik zet mijn TENS apparaat op de ontspanningsmodus. Een speciale stand om spieren uit de knoop te krijgen. Andere spiergroepen verwen ik met de morfinestand. Een soort geklop in spieren is het resultaat. Hierdoor maakt je lichaam ter plekke een soort lichaamseigen opiaat aan.

De spieren in mijn nek voelen blauw aan. Mijn arm vlamt pijnlijk langs mijn flank. Mijn knie is dik, mijn heup hangt uit de kom…….. Ik kan maar op 1 manier zitten. Moeizaam. Een uurtje later lig ik al in bed.

Deze tekst hangt op mijn voordeur……

Vandaag kruip ik richting fysiotherapeut. Het huilen staat me nader dan het lachen. Bovendien geeft deze fysio louter ritmische massages, waar ik juist behoefte heb aan de martelpraktijken van de orthopedisch fysiotherapeut. Zijn methoden willen nog wel eens aanslaan, maar bij hem kan ik pas volgende week terecht….

Zelfs de subtiele ritmische massage van mijn rug is te pijnlijk. Ik hou het niet vol. Uiteindelijk legt de therapeut me op mijn rug en pakt mijn oorlellen. Intussen vertel ik over wat me dwars zit. Dat heeft ze me namelijk gevraagd.

De woorden rollen uit mijn mond. Allemaal verdrietige dingen waar ik weinig invloed op heb. Centraal is wel het thema van mijn eeuwige geluister. Jaren heb ik met bepaalde mensen rondgesjouwd. Er is grif gebruik van gemaakt, maar het is nooit gewaardeerd. En het is ook nooit genoeg geweest.

‘Je bent niet verantwoordelijk voor andermans geluk, hoorde ik gisteren iemand zeggen en dat trof me diep. Ik heb me namelijk altijd verantwoordelijk gevoeld voor andermans geluk. Ik heb me jarenlang ingespannen om anderen tevreden te houden. Of op te peppen. Of gezelschap te houden in hun eenzaamheid of ellende……. En precies diezelfde mensen behandelen me dan achteraf echt lullig.’

Ik weet niet wat mijn behandelaarster allemaal aan het doen is, maar er schijnt ruimte te ontstaan in mijn lijf. ‘Er zitten allemaal herinneringen vast in je lichaam. Laat het maar los. En bescherm jezelf een beetje beter. Er komt gewoon heel veel bij je binnen.’

Grenzen stellen. Ik hoor het bepaald niet voor het eerst. Ja, als je andermans geluk hoger acht dan je eigen geluk, dan wordt het niks met die grenzen natuurlijk. Voor de zoveelste keer neem ik me voor om mijn eigen ruimte beter te af te schermen. Ik wil ook geluk in mijn leven tenslotte!

Na de behandeling loop ik een uur met VikThor door het Bosje van Bosman. We dwalen helemaal door tot aan de bossen rondom Endegeest. De rest van de dag lig ik in bed. Mijn lijf voelt wel iets beter na mijn bezoek aan de fysiotherapeut, maar echt veel stelt het nog steeds niet voor. Straks nog een rondje met het hondje en dan houd ik het voor gezien. Morgen gaat het weer beter misschien.

Leven bij de dag. Zo doen we dat.

Miljonairs op zoek naar een vrouw. Lekker belangrijk. Mijn opa was multimiljonair. Als een echte Dagobert Duck bewaakte hij zijn schat. Verder heeft niemand er veel aan gehad. Mijn oma al zeker niet. Na zijn dood kwam de fiscus en dat was dat. Een koekje met een gat.

Allereerst: Zit op je geld als een rechtgeaarde krentenkakker.

Heks zit weer naar vreemde programma’s te kijken op TV. Eerst zie ik die rare koppelaarster voorbijkomen. Een angstaanjagende forse vrouw met haar op heur tanden. Ze bemiddelt uitsluitend ten behoeve van miljonairs. Daar heeft ze een hele theorie over,  met woorden als commitment en liefde erin, maar de bottom line is gewoon dat het bakken geld in haar laatje brengt.

‘Je bent zelf niet getrouwd, wat is dat nou?’ Een lelijke zelfingenomen rijke stinkerd van 33 zit haar te stangen, ‘Dat is zoiets als een dieetgoeroe met overgewicht…’ De man is een ramp voor de gehele vrouwelijke populatie in zijn omgeving, maar vooral voor meisjes jonger dan twintig!  Als hem gevraagd wordt waar hij op valt luidt het antwoord ‘Piepjong met grote opgespoten joekels.’

Meestal zijn ze niet zo knap, maar dat hoeft ook niet. Een man mag zo lelijk zijn als een aap zeggen ze in Indonesië. Als hij maar geld heeft......

Meestal zijn ze niet zo knap, maar dat hoeft ook niet. Een man mag zo lelijk zijn als een aap zeggen ze in Indonesië. Als hij maar geld heeft……

Ik kan niet geloven dat de trol dat zegt, dus ik spoel het terug. En nog eens. Zijn lelijke mummelmondje vertrekt in een soort kwijlbeweging als hij het woord joekels uitspreekt. Hij voelt ze al tussen zijn dikke vingertjes. Hij proeft ze al tussen zijn brokkelige tanden……

Alles boven de twintig wordt afgekeurd. Ook vindt hij de regel van het bureau om geen seks te hebben tijdens de eerste date maar moeilijk, gewend als hij is om te scoren……

De eikel heeft vast op Trump gestemd, zodat hij in de toekomst straffeloos mag grabbelen en graaien naar al dat plastisch verbouwde speelgoed.

Zulke lieden zijn er alleen maar in geïnteresseerd om vrouwen klein te houden. En het geld en de macht bij mannen, zodat hun piepjonge bimbo’s zonder morren hun features als ballonnen laten opblazen door een malafide plastisch chirurg. En zij er vervolgens mee mogen doen wat ze maar willen en wanneer ze maar willen…..

De ideale maatschappij volgens de nieuwe president van de VS. Ik krijg het nog steeds slecht uit mijn bek. De functie past de man als een vlag op een strontschuit.

Heks zit intussen nieuwe visitekaartjes te maken op haar Mac, dus er ontgaat me ook van alles. Af en toe werp ik een blik. De koppelaarster laat allemaal vrouwen opdraven. Ze keurt ze alsof het koeien zijn. Trekt aan haren, prikt in boezems. ‘Je moet je haar strijken, mannen houden niet van krullen. En extensions nemen, want ze willen met hun handen door zijdezachte lokken strelen…..’

Ja, ik wil ook wel een geliefde met zijdezachte haren om te strelen. Haren überhaupt is al heel wat bij mannen boven de vijfendertig. En die valhelm onder de saaie sweater bij de gemiddelde penopauzale zwangere man kan me ook gestolen worden, maar hoor je mij klagen? Ik doe het er mee. Ik dwing niemand tot een operatie…..

‘En jij, jij bent hoerig. Trek iets anders aan.’ De vrouw die net is uitgescholden voor prostituee zit verbijsterd te kijken. ‘Ik vind mezelf mooi,’ probeert ze nog. Maar nee, zelfvertrouwen is niet de bedoeling als je een miljonair aan de haak wilt slaan. Verleiden en je bek houden. Dat is de echte ideale vrouw. Hopla!

‘Meer decolleté, meer van je lichaam laten zien. Je hebt een prachtig lichaam en daar vis je die mannen mee binnen,’ krijgt een keurige meid te horen, die er hartstikke leuk uitziet. De meisjes zijn in verwarring.

Tja. Het is natuurlijk ook een vorm van prostitutie, deze manier van koppelen. Ik begrijp de verwarring. Heks raakt er ook van in de war.

twee reebruine ogen keken de JAGER aan……

Gedurende het programma smelt de verschrikkelijke matchmaker ook een absolute nerd om tot vlotte vrijgezel. De man is te saai om drie minuten naar te luisteren, maar vakkundig wordt hij in belachelijke hippe kleding gehesen. Er wordt hem wat oppervlakkige conversatie in de mond gelegd.

Tevens wordt zijn eigenwaarde opgepompt. Niet chirurgisch natuurlijk. Dat is louter voor ons dames weggelegd. Een blonde bimbo doet snel een berg extensions in haar te korte haar en weet hem aan haar tepelpiercinghaak te slaan. Bingo. Het relatiebureau heeft flink aan die stervensrijke saaie piet verdiend! En zo gemakkelijk. Een kind met opgespoten neptieten kan de was doen…….

Gelukkig is het item op een gegeven moment afgelopen. Er komen dwangmatige schoonmakers in beeld. Mensen met een neurose. De godganse dag lopen ze te poetsen. Mijn grootmoeder van vaderszijde had hier last van. Ze was uiterst fibromyalgisch achteraf bezien, maar elke week werd het huis met bezems gekeerd!

Een man vertelt hoe hij een uur bezig is om zijn bed op te maken. Elke dag! Wat zonde van je tijd. Alles moet natuurlijk brandschoon zijn. Alle lakens, kussens en sierkussentjes moeten zonder plooien en vouwen in het gelid liggen. Om er dan ’s nachts weer een puinhoop van te maken. Of zou de man bewegingloos slapen? Met zijn handen boven de dekens?

Ook poetst diezelfde kerel dagelijks zijn WCpot op. Eerst baggert ie de binnenkant uit met een tandenborstel, ranzig maar misschien toch nuttig. Ik kan me er nog iets bij voorstellen. Vervolgens is de buitenkant dan aan de beurt. Eerst natuurlijk insmeren met een bacteriedodend middel. Vervolgens opschuren. Schuren? Ja. Schuren.

‘Daarna polijst ik em urenlang op tot ie glanst.’ De man kijkt zielstevreden. Het ritueel maakt hem rustig. Zijn relatie met die WCpot is volmaakt. Therapeutisch ook in zeker opzicht. Want de man kan er indien nodig zijn shit in kwijt. En symbiotisch natuurlijk. Het reservoir van het toilet spoelt niet door zonder de man, de man is niets zonder zijn geliefde smerige closet.  Wel is de pot met zijn handige vlotter veel hipper dan de zeurkous …… Zo zie je maar: Onder ieder dekseltje past een pot.

‘Ik gooi wekelijks zo’n 7 liter chloor in mijn toilet,’ de vrouw die dit zegt steekt er waarschijnlijk vervolgens haar kop in aan haar kapsel te zien. Ook zij heeft last van de aandoening obsessive compulsive cleaning disorder ofwel de schoonmaakziekte, poetspleuris, sopsores.

En ik maar veel geld in de natuurwinkel uitgeven aan biologisch afbreekbare schoonmaakmiddelen. Ik lijk wel gek. 1 zo’n poetser gebruikt meer chloor op een dag dan Heks in haar hele leven…… Misschien moeten we die mensen toch maar massaal opsluiten. Beter voor het milieu.

Wie weet komt die klimaatverandering helemaal niet doordat we teveel in auto’s rijden. Wellicht is er meer aan de hand. Heks heeft sterk de indruk dat de Dettol-generatie hiervoor grotendeels verantwoordelijk kan worden gehouden.

Miljonairs op zoek naar een vrouw met grote tieten. Goed kunnende koken? Niet belangrijk. Melk geven hoeft ook niet, dus ze mogen nep zijn. Liever nep, dat is gemakkelijker schoonhouden.

Gekke wereld. Die vrouwen sporen niet. Wie wil er nu een miljonair? Die denken maar dat ze god zelf zijn, op grond van hun bankrekening. Niets mee te beginnen. Als je niet uitkijkt word je hun slaafje. Plastisch verbouwd, zo zijn we getrouwd.

Het voordeel is dat je zelf niet hoeft te poetsen. Nooit meer. Daar huur je gewoon een minderheidsgroepering voor in. Zelfs Heks moet zelf haar huis bijhouden. Ondanks mijn pijnlijke lijf. Mijn geweldige thuiszorg is gewoonweg niet toereikend. Bij lange na niet.

Gelukkig maar dat ik geen last heb van de schoonmaakziekte. Ik kan prima door de troep heenkijken. Geen noodzaak voor Heks om een miljonair aan de haak te slaan…….

shy_girl_bimbo_tf_color_by_banedearg-d9xp810

Telefoontje met uitnodiging voor familiereünie voert me terug naar het verleden. Naar een klein juwelierszaakje in de Morststraat te Leiden. Even sta ik daar weer als klein Heksje met mijn vader, terwijl zijn oom een lieveheersbeestjesringetje om mijn vinger schuift.

ouderwetse juwelier, etalage, zilver en goud

De dag na kerst gaat de telefoon. Een man noemt zijn naam. Ik ken hem niet, maar zijn achternaam klinkt bekend. Het is dezelfde als die van mijn grootmoeder aan vaderskant. Het blijkt een achterneef te zijn! De zoon van de broer van mijn oma. ‘Je zult wel niet meer weten, wie mijn ouders waren. Ze zijn al ruim vijfentwintig jaar geleden overleden!’ Maar Heks herinnert zich deze oudoom en zijn vrouw nog heel goed. Als kind kwam ik regelmatig in hun piepkleine winkeltje aan de Morsstraat.

ouderwetse juwelier, etalage, zilver en goud

De broer van mijn grootmoeder was juwelier. Misschien in navolging van zijn vader, die zilversmid was. Er circuleren in de familie nog steeds voorwerpen van de hand van mijn overgrootvader. Ik heb nog een aantal zilveren vaasjes. Met een deukje hier en daar.

images-73ouderwetse juwelier, etalage, zilver en goud

Als je door de zware voordeur met aan weerszijden een kijkdoos van een etalage binnenkwam rinkelde er een belletje in een geluidloze ruimte: Je begaf je je in een andere wereld. Een donkere wereld. Een omgeving van houten lambrisering, spiegels en met fluweel bekleedde uitstalkasten.

ouderwetse leesbibliotheek

Mijn oudoom kwam dan joviaal uit zijn werkplaatsje achter de winkel tevoorschijn. Daar was het wel licht, want daar zat hij te priegelen aan horloges, kettingen, armbanden en wat er verder allemaal voor reparatie op zijn werkbank terecht kwam. Daar heeft hij ook gaatjes in mijn oren geprikt, toen ik twaalf jaar was en het eindelijk mocht van mijn ouders.

ouderwetse slagerij

Tot die leeftijd moest ik het met ringetjes om mijn vinger doen. Maar wel hele speciale exemplaren. Met een lieveheersbeestje erop. Voor mijn gevoel heb ik er wel dertig gekregen, steeds groeide zo’n ring niet mee met mijn vinger en dan kreeg ik weer een groter exemplaar. Maar eerlijk gezegd denk ik dat het maar een paar keer gebeurd is. Het maakte gewoon veel indruk. Ik was dol op die kleuterjuweeltjes!

ouderwetse juwelier, etalage, zilver en goud

Wel wilde hij altijd een kusje. Als kleine kinderen, ook mijn zusters kregen zo’n kleinood, hadden we daar weinig problemen mee, maar eenmaal in de pubertijd wilden we dat niet meer. Al snel verwaterden de bezoekjes aan zijn winkeltje. De ringetjes hadden afgedaan en zoals zovele pubers sloeg ik mijn vleugels uit en vloog de wijde wereld in. Uiteindelijk streek ik niet eens zover van zijn stulpje neer. In de tijd met Tanneke leerde ik de oude kapper uit die ouderwetse winkelstraat kennen. Die herinnert zich deze oom en tante nog heel goed. En ook mijn eigen oma.

ouderwetse kapperswinkel, etalage

‘Jouw grootmoeder was zo’n fantastische vrouw. Altijd heel sociaal en betrokken. Ze had het mooiste haar dat je je maar kunt voorstellen. Dik en pikzwart. Tot op hoge leeftijd had ze nauwelijks een streepje grijs in heur haar. Ik vond het een voorrecht om haar te kappen.’

ouderwetse juwelier, etalage, zilver en goud

Ja, Heks herinnert zich die goede ouwe tijd nog wel. Maar deze neef kan ik me echt niet voor de geest halen. Zijn stem klinkt echter bekend. Ik herken die typische intonatie, die me aan verjaardagen bij mijn grootouders doet denken. Binnenkort hebben we een reünie met alle neven en nichten van deze familietak. Dat zal een drukke bende worden, want volgens mij is ook die kant van mijn familie behoorlijk uitgebreid.

ouderwetse juwelier, etalage, zilver en goud