Woensdagmiddag loop ik door de Haarlemmerstraat. Er zit een vrouw gitaar te spelen. Ze zingt een prachtig lied voor Moedertje Aarde. Ik blijf staan luisteren. Ze heeft een hele mooie stem en kan ook nog eens fantastisch spelen! In een mandje voorop haar scootmobiel huist een piepklein hondje. Hij zit geduldig en tevreden naar zijn vrouwtje te luisteren …..

Als de muzikante eventjes pauzeert maak ik een praatje met haar. Ik complimenteer haar met haar verfijnde zang en spel. Wat leuk, dat ze dit doet! Daar worden we allemaal vrolijk van!

‘Oh, het is de eerste mooie dag van het jaar. Het kan nu weer: Op straat muziek maken….. In de winter is het te koud. Ik heb reuma, moet je weten. Eigenlijk kan ik niet echt goed gitaar meer spelen, zeker vergeleken met vroeger.’ Het is niet hoorbaar, wat ze speelt klinkt geweldig!

Het hondje van de zingende vrouw, zelf wil ze niet met een foto op internet!

‘Vrienden zeggen altijd: Doen meid! Mensen genieten er zo van, als je speelt! En ik vind het  zelf ook erg leuk om te doen. Vooral door de bijzondere ontmoetingen met allerlei mensen gewoon midden op straat, zoals nu met jou!’

Als ik vraag of ik een foto mag maken vindt ze dat prima. ‘Als je em maar niet op internet zet.’ Jammer hoor, het is echt een plaatje, deze zingende muze met haar hondje!

Geboren met een te lange tong

Later die dag ontmoet ik alweer een speciaal hondje met een bijzonder baasje. Dit teefje heeft een soort roze washandje uit haar bekje bengelen. Het is geen gezicht! ‘Haar tong is gewoon te lang,’ zegt haar baasje, ‘Ik ben er al helemaal aan gewend. Zij ook. Alleen met eten knoeit ze ongelofelijk. Het vliegt werkelijk alle kanten op!’

De vrouw wappert met haar handen door de lucht om haar woorden kracht bij te zetten. Dan schiet ze in de lach. Ik ook. Ik zie het voor me!

We wandelen gezamenlijk op. Het lustige teefje is verzot op Ysbrandt. Hij laat zich de avances van deze royaal van de tongriem gesneden dame goedmoedig aanleunen. Intussen hoor ik allemaal verhalen over dit kleine wonderhondje. ‘Het is echt m’n allessie!’ besluit de vrouw.

Het is mijn allessie!!!!!

Vandaag kom ik alweer een speciaal hond-en-baas-span tegen. Het hondje in deze combi is een piepkleine pup, een Samojeed als ik het goed heb onthouden….. ‘Het is een ongelofelijk leuk beest, maar er zit natuurlijk wel een poolkop op!’ zegt de vrouw, verwijzend naar de natuurlijke habitat van dit schatje.

‘Het is al mijn derde Samojeed. Ik ben verslingerd aan dat ras. Ik wandel altijd met hen door Europa.’ Huh? Enorme afstanden wandelen met je hondje? Wat leuk!

Ik spits mijn oren! Ik herinner me hoe ik vroeger de ambitie had om de Camino te gaan lopen met Ysbrand. De eerste jaren trainde ik met hem in de duinen. Hij deed het fantastisch en had steeds meer in zijn mars. Helaas werd mijn conditie er niet bepaald beter op….

Nu is Ys alweer een bejaard hondje. Dagen wandelen door de bergen zit er niet meer in met hem, denk ik.

De Samojeed pup

De vrouw vertelt hoe ze al wandelend en fietsend met haar trouwe viervoeter werkelijk enorme afstanden heeft afgelegd. Soms met tent. Soms met nauwelijks bagage. ‘Ik laat ook wel eens spullen vooruit sturen…’ Wat een ondernemende tante!

‘Komende zomer hoop ik richting Athene te vertrekken. Misschien lopend. Maar ik denk ook wel eens aan fietsen met een kar voor de hond. Kan hij stukjes meelopen en de rest achterin.’

Opeens merkt ze dat ze haar tijd staat te verkletsen met deze toverheks. ‘Ik heb visite thuis, ze zitten op me te wachten. Ik moet er vandoor!’

Wat een leuke ontmoetingen toch allemaal. Wat een geinige hondjes. En wat een bijzondere baasjes. Ieder met haar eigen unieke verhaal.

HET ALLERLEKKERSTE HONDJE VAN DE WERELD!