Maandagavond ga ik sporten, althans: Het moet ervoor doorgaan. Ik heb al tijden een sportkaart, maar ik maak er zelden gebruik van. Bij mijn huidige poging om mezelf weer aan de praat te krijgen hoort echter ook bewegingstherapie. De ligamenten rond mijn gewrichten moeten sterker worden. En ook voor andere aspecten van mijn leven kan het positief werken.
Eerst ga ik onder de zonnebank. Door die antibioticakuur heb ik weinig meegekregen van het mooie weer van de afgelopen periode. Ik kan wel een kleurtje gebruiken! Daarna volg ik een yogales. Ik doe lekker voor spek en bonen mee, zodat mijn gewrichten enigszins in de kom blijven. Lekker is anders, maar toch is het prettig om te doen. Tot slot een sauna’tje toe.
Woensdag ben ik alweer in de sportschool te vinden. Tijdens een buikspierklasje word ik aangestaard door een vrouw. Ik staar terug. Ze komt me vaag bekend voor. Pas als ze glimlacht zie ik wie het is. Een saunamaatje uit het verleden. ‘Ik herken je niet met je kleren aan,’ roepen we over en weer. En: ‘Ga je zo de sauna in?’
‘Mijn partner heeft me verlaten na 20 jaar,’ vertelt ze me later al zwetende. ‘De mijne was een narcist. Die ellendeling en vreemdganger heb ik hoogstpersoonlijk de deur gewezen,’ puffend vul ik haar in over mijn meest recente liefdesleven. We hebben allebei een klotejaar gedraaid door onze mislukte relaties. ‘Ga mee naar een singleparty zaterdag. Hartstikke leuk, ik ga regelmatig. Als je zegt dat je alleen voor de gezelligheid komt laten de heren je redelijk met rust. Je kunt er heerlijk salsadansen, partners zat!’
Heks heeft er wel oren naar, maar ik moet natuurlijk maar zien of ik het ga redden. We wisselen telefoonnummers uit. Terwijl we zo bezig zijn hoor ik opeens iemand mijn naam roepen. ‘Heks, wat leuk, ben jij het? Ik herken je niet met je kleren uit.’ Een hondenvriendinnetje van me springt spiernaakt door de kleedruimte mijn blikveld in.
Ha, wat een gezelligheid. De dames blijken elkaar ook te kennen. Ze zijn hier iedere avond! Fijn. In mijn pogingen weer te gaan sporten heb ik regelmatig naar een maatje gezocht. Helaas loopt niemand in mijn vriendenkring warm voor lidmaatschap van één of andere stomme sportschool.
De zondag erop heb ik alweer een afspraak aldaar. Deze keer met een trainster. Zij gaat me oefeningen geven om mijn ligamenten te versterken. Eerst sta ik eindeloos te wiebelen op een gehalveerde bal. De onderkant is rond en de bovenkant plat. Een beetje à la het wereldbeeld uit de middeleeuwen met de platte aarde en het ronde uitspansel, maar dan ondersteboven.
Daarna moet ik op een grote bal gaan staan en kunstjes doen. ‘Vind je het niet eng?’ vraagt de bijzonder coole instructrice. Het is een beer van een dame. Volgende week gaat ze de landmacht in. Echt iets voor haar! Nee, Heks is niet bang. Althans niet om op die bal te gaan staan.
Wat ik wel vrees is hoe ik me morgen voel. Het is altijd tricky als een ME-patiënt gaat bewegen. Voor je het weet beland ie een half jaar in bed….
Na de instructie en een buikspierklasje kletsen we wat na. ‘Zou je niet bij het Korps Mariniers willen?’ Heks is gewoon nieuwsgierig. Het lijkt me echt iets voor haar!
Haar ogen gaan stralen. Ze is echt een hele stoere meid! Dan komt er echter tot mijn verbijstering een geheel ander verhaal uit haar mond. ‘Dat kan ik beter niet doen,’ haar stem wordt mat. Hoe is dat nu mogelijk?
Wel: Eén of andere kerel heeft op haar in zitten praten, dat dat geen goed idee is. En waarom dan wel niet?
Omdat het zo moeilijk is voor de mannen. Ze kunnen hun werk niet goed doen met een vrouwelijke exponent van het menselijk geslacht in hun gelederen. Ze kunnen een vrouw nu eenmaal niet zien lijden. Ze zal dus de zwakste schakel zijn in het peloton blablabla.
Ik hoor het al. Een eikel van een vent heeft zijn frustraties op haar botgevierd en met succes. Ze heeft het idee om haar droom te volgen opgegeven. Door zo’n gefrustreerde kwal. Dan maar bij de landmacht……
Heks wilde vroeger brandweer worden of zeeman. Dat dat toentertijd echt niet kon werd me al snel duidelijk. Gelukkig zijn de tijden enigszins veranderd…..
Als mannen gynaecoloog kunnen worden en zich het recht verwerven om recht in onze kut te kijken, dan mogen wij ook best eens een brandje blussen toch? Of een stoomboot besturen. Bij wijze van vrouwelijke Sint Nicolaas.
(Niemand hoor je overigens over de discriminatie van vrouwen in het Sinterklaasverhaal. De volstrekte afwezigheid van onze sekse in de beeldvorming rondom dit feest. Zelfs buitenlanders krijgen meer voor elkaar op dat vlak…. Maar goed, het is nogal vroeg om alweer te beginnen met de hopeloze Zwarte Pieten discussie…)
‘Ik hoop dat je voor het hoogst haalbare gaat, gewoon toetreden tot het Korps Mariniers, wees de eerste vrouw die dit doet,’ enthousiasmeer ik haar. Ja, waarom ook niet? Het Korps zal er waarschijnlijk gigantisch van opknappen!
Korps Mariniers open voor vrouwen!
Experiment met vrouwen in Korps Mariniers in VS loopt uit op drama.
Toelating vrouwen in Korps Mariniers bekeken.
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.