Zit ik mijn liefje op te hemelen om er vervolgens achter te komen, dat hij er met mijn fietssleutel vandoor is…… Eerst heb ik een half uur lopen zoeken in de eeuwige puinhoop hier in Huize Heks. Zodoende ben ik te laat voor mijn prikken, net nu ik wel een shotje B12 kan gebruiken. Wat een ellende.

Mijn reservesleutel ben ik al weken kwijt. En mijn elektrische vouwfiets staat vast aan de fiets, waarvan de sleutel een weekje in Amsterdam logeert. Dat wordt dus lopen. Met stramme benen, want ik sta stijf van de spierpijn na mijn overdreven activiteiten van de afgelopen dagen.

Als ik terug ben van een uitgebreide wandeling dan maar met Varkentje door een prachtig fluitenkruidbos, staat er een schilder aan mijn voordeur te morrelen. Hij heeft de daar nog steeds hangende kerstkrans er brutaal vanaf getrokken en is druk aan het schuren. Even later staat er een andere schilder te roepen om een stuk hout, dat van de deur  is afgebroken. Hij gaat het er weer aan vast plakken…..

‘Kunt u eventjes de spullen uit de hal verwijderen? Dan kunnen wij er beter bij!’ Welja. Zodoende loop ik met mijn slappe pijnlijke armen alweer te sjouwen met van alles en nog wat. In de gang staat nog allemaal troep uit de slaapkamer. Zal ik dat dan maar weer in de werkkamer zetten? Maar die probeer ik nu juist leeg te ruimen, zodat ik bij mijn administratie kan…..

Mijn hoofd is een wattenbol en mijn lijf houdt het helemaal voor gezien vandaag. In paniek schrijf ik mijn administratiedame een briefje. Ik leg haar uit, hoe ik stomweg niet toekom aan het optellen van een stel bonnetjes. Hoe ik sowieso helemaal niets kan vinden in mijn eigen huis. Hoe ik eigenlijk nergens echt aan toe kom. Het is een beetje paniekvoetbal hier.

Ach, waar hebben we het over? Bonnetjes en troep verslepen. Als dat nou helemaal het probleem is….. Afgelopen weekend kijk ik naar een mooi reisprogramma met Cowboy. Althans, dat is de bedoeling. ‘Reizen in de voetsporen van Abraham Kuyper (IKON TV)’ Helaas voert de reis door oorlogsgebied. Niks mooie plaatjes. We worden geconfronteerd met afschuwelijke beelden….

Een paar jongetjes in een opvangkamp vertellen hoe ze over de bergen zijn gevlucht voor Moslim extremisten. Een kamp verder zitten overigens weer Moslims op de vlucht voor de dictator Assad. De jongetjes behoren tot de Jezidi’s, een Koerdisch volk dat recent in Irak en Syrie in de problemen is gekomen. Ze worden door de terreurgroep ISIS uitgemoord. En waarom? Ze aanbidden engelen en doen geen vlieg kwaad.

q

Hoe is het toch mogelijk dat mensen maar blijven moorden uit religieuze overtuiging? Is het nu nog niet tot onze botte hersens doorgedrongen, dat de grootste zonde die je kunt begaan is een ander om zeep te helpen? Of te misbruiken? Toch zie je in elke religie juist die vormen van machtsmisbruik floreren. Of je nu bij Moslims, Boeddhisten, Surinaamse Marran of ons eigen ChristenDOM te rade gaat: Misbruik en geweld vieren hoogtij…..

De jongetjes vertellen hun verhaal. Schijnbaar onbewogen praten ze als eeuwenoude mannetjes over hetgeen hen is overkomen. Hoe ze op de vlucht gingen. Hoe ze over de bergen trokken. In ijzige kou. Hoe op een gegeven moment die kloterige Moslims achter hen aan kwamen. Hoe het die lui lukte om hun moeder een kogel door de kop te jagen. Zijzelf ontsprongen de dans.

‘We hadden alleen maar tijd om wat stenen op haar lichaam te leggen,’ zegt de zoon, een mannetje van elf jaar oud. Zijn ogen staan oneindig triest. Zijn leven is in feite voorbij.

Cowboy en Heks kunnen het niet langer aanzien. Met een brok in onze keel zitten we even later aan een heerlijke maaltijd. In mijn gezellige heksenkeuken. Veilig voor elke vorm van geweld. ‘Weet je wel hoe goed we het hebben?’ We kijken elkaar aan. We weten het.

Ik mag dan misschien wonen in een rampenlijf, chronisch last hebben van Mannetjes van Portaal en eeuwig op mijn tandvlees lopen: Ik heb genoeg zegeningen om te tellen. En dat lukt niet eens op 1 hand!

A

Als ik