Tagarchief: telefoon vergeten

Twee paradepaardjes op Parade 2017: Trui en Heks zien graag iets geks en worden niet teleurgesteld. Roodkapje brengt inspiratie. Grootmoeder zijn is bepaald niet saai, maar juist vergeven van woeste seks en sensatie! En geef gewoon altijd de jager de schuld!

Posted on by

 

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM De geniale zoon met zijn geluidsapparaat en de jarige moeder.

Dinsdag zit ik scheldend in de auto om mijn hondje naar de oppas te brengen. De hele dag gaat alles al mis. En dat na een brakke nacht! Ik moet juist veel energie hebben vandaag, want ik ga naar de Parade met Trui.

Werkelijk elk stoplicht springt op rood. De weg is vergeven van de zondagsrijders, verdwaalde Duitse toeristen en traag kakkerlakkende lesauto’s. ‘Hoepel eens lekker op allemaal, idioten,’ bries ik onstuimig achter het stuur. Ik ben al zeker drie keer uit mijn vel gesprongen vandaag, omdat alles in het honderd loopt. Maar het helpt niks……

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Een contraproductieve dag dus. Maar ik heb wel een doel: Ik moet om kwart voor vier op het station staan. Met een leuke outfit aan. En een noodrantsoen glutenvrije en lactosevrije producten. Voor het geval er niets eetbaars te vinden is op het feestterrein.

En het lukt me! Precies op het beoogde tijdstip sta ik bepakt en bezakt op Leiden CS. Geen Trui te bekennen echter. Mijn punctuele vriendin laat het lelijk afweten! Ik stuur een app waar ik sta. En een sms waar ze blijft? ‘Ik ben mijn telefoon vergeten,’ verklaart ze de radiostilte volgend op mijn getyp, als ze dan eindelijk opduikt.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Natuurlijk hebben we net de trein gemist en rijden de daaropvolgende treinen vandaag niet. Er zijn weer allerlei storingen en werkzaamheden. We moeten dus eventjes wachten. Op een ander perron. Heks haalt een complete maaltijd uit haar tas tevoorschijn. Trui zet grote ogen op.

‘Wat heb je nu toch allemaal bij je? Het ruikt heerlijk, jeetje.’ Verrukt gaapt ze naar de bakken met Dahl en salade. Ze accepteert de vork, die ik haar aanreik. ‘Prik maar een vorkje mee,’ grap ik jolig. Dit is nog maar het hoofdgerecht. De voorgerechten zitten nog in mijn rugzak.

In Amsterdam spoeden we ons naar het Waterlooplein. Daar meert een boot aan, waarop een voorstelling zal worden gespeeld: MAN MET DE MICROFOON
SPANNING EN SENSATIE OP EEN RONDVAARTBOOT. We hebben kaartjes! De boot zal ons uiteindelijk afzetten bij het terrein van de Parade.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM Allemaal platliggen voor de Russen…….

Zodra we aan boord zijn begint de gekte. We zijn in een familiereünie beland en het wachten is nu op moeders. Even later duikt ze op en gaan we op weg. Allerlei idiote ontwikkelingen verder komen er een paar geweldige apen uit de mouw.

Heks en haar vriendin zitten geweldig te lachen. Oh, oh, wat is dit grappig. De man in de voorstelling heeft een apparaat, waarmee hij alles kan horen. Zelfs iemands gedachtes! Dit leidt tot hilarische situaties. Als hij bijvoorbeeld luistert naar de gedachten van een aantal passagiers.

Een vrouw zit naast haar man te proberen vooral niet te denken aan haar minnaar met zijn grote kolenschoppen van handen…… Een knallende ruzie tussen de geliefden volgt. Maar ook Eberhart van der Laan horen we praten als we langs het stadhuis varen. Over dreigend gevaar……..

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM ‘Niet denken aan die grote geile handen van mijn geheime minnaar, oh nee, niet aan denken…..’

De situatie loopt uit de hand als we ook nog worden achtervolgt door Russen in een onderzeeër, terwijl helicopters van de binnenlandse veiligheidsdienst ratelend over ons heen cirkelen……..

Zo zitten we er direct lekker in. Nog voordat we een stap op het Paradeterrein hebben gezet! Uiteindelijk meren we aan. De kop is er af.

De Parade staat ergens in een uithoek van Amsterdam. Als we het terrein betreden koekeloert een man in mijn handtas. Op zoek naar verboden zaken. Ongezien smokkel ik tegelijkertijd mijn rugzak met hapjes naar binnen.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM Moeders vindt het allemaal best, als ze  eindelijk maar eens een keertje kleinkinderen krijgt

‘Een kwestie van magie. Hocuspocus dus. Je leidt iemands aandacht gewoon af, de andere kant op….’ grinnik ik tegen een verblufte Trui. Ze heeft me al vaker zo door controles zien lopen met mijn glutenvrije picknickmandjes. En elke keer is ze weer verbijsterd.

Het heeft geregend, dus de omgeving oogt licht druilerig. De stemming is echter opperbest. Eerst lopen we natuurlijk een grote ronde over het terrein.

‘Kom, we gaan lekker een wijntje drinken,’ we zoeken een terrasje en installeren ons. Er valt zoveel te zien, we draaien onze hoofden er bijna af. ‘Hoe laat begint onze volgende voorstelling?’ Trui heeft allemaal kaartjes geregeld, zodat we zeker ergens terecht kunnen. Ik ben wel eens in Den Haag naar de Parade geweest, toen werkelijk alles was uitverkocht…..

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Het is helemaal niet zo druk vanavond.  Lijkt het. We gaan een hapje eten en kunnen zo terecht. ‘Kijk eens wat een rij,’ zegt mijn maatje echter als we de tent verlaten. We zijn net voor de troepen uit gaan dineren. Hetzelfde overkomt ons als we in de carrousel willen. We kunnen zo terecht, maar mensen na ons moeten een uur in de rij staan!

Alles valt op zijn plek, alles gaat vanzelf! Ongeveer het tegenovergestelde van wat er vanmorgen bij me gebeurde…..

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM Een Rus?

Na het diner zien we de voorstelling van ALINK&PLUKAARD:
WHO IS / WE ARE / WANNA BE LIKE MARTHA & GEORGE. Een voorstelling over twee oersaaie doodnormale acteurs, die graag groots en melodramatische meeslepend willen leven. Ongeveer zoals de personages in ‘Who is afraid of Virginia Woolf?’

We kunnen nog naar 1 voorstelling. Best moeilijk om te kiezen. We zien zulke grappige dingen om ons heen. Uiteindelijk besluiten we om naar DE AFGROND:
ROODKAPJE … HET WARE VERHAAL te gaan kijken. Een hilarisch toneelstuk dat nergens over gaat…..

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM Een verliefde vrouw aan de kade, gelukkig kunnen we verstaan wat ze zegt……

Heks heeft ook wel eens een versie van Roodkapje opgevoerd, gebaseerd op het boek van Erich Fromm ‘Dromen, sprookjes en mythen‘. Dat weer verwijst naar Jung en diens interpretatie van het rode kapje. Het symboliseert de menstruatie van de vrouw. En grootmoeder is natuurlijk in de overgang. En de wolf is het beest in de man……

Roodkapje zet op weg naar dat ouwe wijf met haar wauwse waarschuwingen de bloemetjes maar eens lekker buiten en raakt ernstig van het rechte pad. De wolf vreet bij gebrek aan beter eerst grootmoeder maar eens op. Om zich daarna te focussen op wat jonger vlees.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM We hebben allemaal een koptelefoon op!

In deze interpretatie heeft grootmoeder een woeste seksuele verhouding met de wolf. En Roodkapje schiet hem daarom dood met het geweer van de jager, die daarom in de bak belandt…..

‘Oh wat errug, oh wat errug,’ zingen de drie acteurs vol erbarmen. Trui en Heks liggen in een deuk. Wat een mafkezen, oh, wat is dit leuk! ‘En ze zijn helemaal niet zo piep meer, dat vond ik ook gaaf,’ zegt mijn vriendin achteraf. Ja, op de Parade hoef je niet jong, strak en mooi te zijn. Het is voor iedereen, door iedereen.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM ‘Geef me terug de ogen van een kind!’

‘Ga je zo optreden?’ roepen een paar kerels naar Heks. Ik heb me natuurlijk lekker uitgedost. Maar nee. We gaan zo naar huis, het is weer mooi geweest. Mijn vriendin zit paniekerig op mijn telefoon te zoeken naar de snelste manier om op het station te komen. Het ziet er niet al te best uit, we moeten een flink stuk lopen.

‘Welke kant moeten we op?’ vragen we bij de kassa. En bij de garderobe. En nog eens hier en daar. Niemand die het weet. We lopen maar zo’n beetje achter de meute aan. Dan zien we zomaar in the middle of nowhere een taxi staan.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM De Fonteintent en de Carrousel

Er zitten geen passagiers in, we kunnen zo instappen! ‘Ik mag hier eigenlijk niet staan,’ piept de taxichauffeur. Hij krijgt dan ook direct op zijn donder van een handhaver als we het terrein afrijden. Ons maakt het niet uit. Deze schat van een man met stem van een piepkuiken rijdt ons in no time naar Amsterdam Zuid.

Daar springen we in een trein en even later zijn we thuis. Geen toestanden, geen eindeloze wandelingen, gemiste aansluitingen en wat er nog meer allemaal mis kan gaan bij zo’n thuisreis.

Op Leiden CS nemen we afscheid. ‘Wat een heerlijke avond, schat,’ roepen we tegen elkaar. Absoluut voor herhaling vatbaar!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

 

Heilzaam slapen onder een deken van kristallen met Maan in een liefdevolle baan om mijn geschonden universum: Heks wordt enorm verwend met een heel speciaal kerstpresentje!

Posted on by

Donderdagavond stop ik VikThor in mijn auto. We gaan naar Den Haag. Heks gaat een dutje doen onder een deken van kristallen en mijn hondje moet dan eventjes in de auto wachten. ‘We zijn een uurtje bezig,’ Maan instrueert me van tevoren, ‘Trek iets gemakkelijks aan.’

Halverwege de rit komen we in de file terecht. O jee, mijn vriendin houdt niet van te laat komen. De minuten tikken weg. Stapvoets gaat het. Geen idee hoe laat het intussen is. In de rush om weg te komen ben ik mijn telefoon vergeten.

Opeens slaat iedereen linksaf, de Landafscheidingsweg op. Heks rijdt rechtdoor. Binnen een paar minuten parkeer ik mijn auto voor het eeuwenoude nostalgisch sjieke appartementencomplex in de Hofstad. Ik bel aan en spoed me door de monumentale marmeren hal naar de antieke lift. Piepend en krakend vlieg ik naar de eerste verdieping. Een bezemsteel gaat sneller……

Aan het einde van de lange, recent opnieuw gestoffeerde voorname gang staat Maan me met open armen op te wachten. ‘Kom binnen, lieverd, hang je jas maar op. We gaan direct beginnen, alles staat klaar. Straks drinken we wel thee en gaan we lekker kletsen….’

Er is nog een ontvangstcomité in de hal aanwezig: Drie enorme bakbeesten van een Maine Coon katten. Een grote forse rode kater en zijn twee wat bescheidener zusters. Geïnteresseerd zitten ze me op te nemen. Mijn tas wordt grondig besnuffeld. Een gigantische kattenkop verdwijnt half in mijn schoen. De andere helft past er niet bij!

‘Kom,’ maant Maan, ‘We gaan beginnen. Loop maar achter me aan. Neem je tas mee, hoor, want die is niet veilig bij m’n monsters….’ Door de enorme gebeeldhouwde houten deuren volg ik mijn roodharige heksenvriendin naar haar werkkamer. Een kristallen paradijs! overal staan grote stukken bergkristal, staven, scepters, amethist geodes, de meest uitzonderlijke en bijzondere stenen en kwarts, pleiadische schijven en ga zo maar door.

IK heb geen idee wat me te wachten staat. Maan heeft het wel steeds over een kristallen deken, maar ik denk dat dat een metafoor is voor de ervaring, die ze me gaat bezorgen in dit kleine stralende paradijs. Niets is minder waar: Op de behandeltafel ligt een dikke rode vliesdeken, geheel bestikt met kleine zakjes. In die zakjes zitten allemaal kristallen! Het is een uiterst ingenieus stukje huisvlijt!

‘Goeie hemel, Maan, wat een knap staaltje handwerk! Ik wist niet dat je zo handig bent met de naaimachine!’ Maan giechelt ‘Alleen met dit soort klussen, ik kreeg vanuit een andere dimensie de opdracht…… niet met het gewone saaie naaiwerk, blegh.’

Voorzichtig stap ik op de tafel. Als een slang laat ik me onder de deken glijden, zodat de kristallen er niet uit vallen. ‘De middelste banen zijn allemaal stukken citrien. De rest is bergkristal,’ Maan legt de deken weer helemaal recht, er zijn toch wat stenen uitgerold, ‘ik leg nog een Ankh onder je voeten en een bol obsidiaan. Zodat je niet wegvliegt!’

Ik lig intussen lekker te ontspannen onder die speciale deken. ‘Je mag slapen, snurken, dromen, visioenen krijgen, alles is goed….’ Maan zet een stoel bij mijn hoofd en neemt mijn heksenhersenpannetje in haar vaardige heksenhanden. Een heerlijke geur verspreid zich door de ruimte. ‘Dat zijn essences van de geascendeerde meesters. Ik heb ze op mijn handen gesmeerd….’

Op de achtergrond speelt prachtige muziek. Langzaam zak ik in een tranceachtige staat van diepe ontspanning.

Wel een uur lang is Maan met me bezig. Waar haar handen mijn lichaam raken wordt het aangenaam warm. Gloeiend heet soms. De kristallen lijken mijn energie te verdikken. ‘Ken je het gevoel dat je in de verdunning komt bij mensen?’ leg ik de ervaring later uit aan Steenvrouw, ‘Dit is precies andersom. Ik liep vol met energie, een dikke behaaglijke mantel van liefde.’

We zijn al meer dan een uur verder als ik Maan door de kamer hoor scharrelen. Het zit erop! Wat gek! Ze loopt overduidelijk bij het hoofdeinde rond, maar heeft nog steeds mijn voeten vast!

‘Ja, grappig he, er waren een paar engelen aanwezig, dat voelde je dus ook!’ Mijn vriendin staat te grinniken. ‘Wat heb je allemaal beleefd? Kom, dan krijg je een kopje thee. Ik heb speciale glutenvrije koekjes voor je gehaald!’

Even later zitten we in haar royale woonkamer te klessebessen. Heks is helemaal rozig na haar kristallen bad. De beelden en ervaringen dwarrelen nog door mijn hoofd. Intussen geeft Maan me de informatie door, die ze tijdens de behandeling heeft opgepikt.

‘Je moet beter gronden, Heks. Zelfs al ben je de dochter van een vaste plantenkweker en zodoende genetisch geaard. Zelfs als je iedere dag met je hond wandelt. En zelfs al heb je lekkere stevige benen. Die heb ik ook. Juist omdat ik van nature niet zo goed geaard ben. Ook moet je goed je energie reinigen. Elke dag weer. Vooral als je ergens bent geweest!’

‘Ik weet dat je die medicinale cannabis nodig hebt voor je pijn, maar het kan gaten maken in je aura. Je moet daar extra aandacht aan besteden. Zorgen dat je aura intact is.’ Ze geeft me een aantal gouden tips. Ik herinner me opeens dat ik een pleiadische schijf heb voor dit doel. Die zal ik maar weer eens tevoorschijn halen!

‘Als je aura een gatenkaas is, kan er van alles in ploppen. Voor je het weet heb je een lifter. Die leven van jouw emoties. Als jij je rot voelt of kwaad bent zijn zij in hun nopjes, want het is voer voor hen! Je moet je maar eens afvragen of al die woede waar je last van hebt eigenlijk wel van jou is….’

Het is al ruim over tienen als ik bij de auto kom. VikThor zit braaf te wachten, maar hij heeft wel een drolletje gedraaid op zijn ligkussen. Het arme beest heeft weer last van zijn trophozoiet, een hardnekkig parasietje. De behandeling slaat wel aan, maar gaat gepaard met aanvallen van buikpijn en dit soort acties……

Die nacht slaap ik als een roos. Mijn innerlijk landschap schittert en straalt. Ik voel me veilig en geborgen.

‘Heks, wat zie je er goed uit!’ De doktersassistente lacht me de volgende morgen tegemoet, ‘Herboren gewoonweg! Heel wat anders dan een paar dagen geleden, jeetje. Je leek wel een dood vogeltje, zo ellendig. Ik dacht dat het misschien nooit meer goed zou komen met je, maar goddank: Je bent er weer.’

Zij is niet de enige, die het opvalt, dat er een diepe energetische transformatie heeft plaatsgevonden de afgelopen dagen. Ook de buurvrouw heeft het in de gaten. ‘Je zag er echt niet uit, Heks, gewoonweg verschrikkelijk. Maar nu gaat het wel weer. Gelukkig maar!’

Dank je wel, lieve magische Maan. Jouw kristallen deken is een waar wereldwonder.

Zalig saaie zondagmiddag, flitsend optreden van ‘Ex  Animo’ diezelfde avond, gevolgd door een heerlijke slome dag  in de armen van mijn lief.

Posted on by

–

Zondagmiddag meldt Cowboy zich in Huize Heks. We hebben elkaar bijna twee weken niet gezien. Een record! En gezien mijn drukke bezigheden momenteel is het er ook dit weekend bijna niet van gekomen.

–

Zodra mijn liefje binnen is begint Ysbrandt als een gek te blaffen en te huilen. Van enthousiasme wel te verstaan. Hij begroet mijn schatje alsof hij bang was hem nooit meer te zullen zien. We schieten in de lach. ‘Mafkees’, kom je mag mee naar het bos.’

–

–

Het is heerlijk weer. We pakken een grote thermos thee in en een bak pinda’s voor een geïmproviseerde mini picknick in het Leidse Hout. Heks is nog een beetje gaar van een reünie van de avond ervoor. Ook moet ik mijn krachten sparen voor een concert vanavond met mijn koor. We gaan meedoen aan een moderne variant op de Mattheus Passion in de Dorpskerk van Leiderdorp. De daar staande dominee zingt ook in mijn koor en heeft dit op stapel gezet.

–

Na een heerlijke wandeling smijten we een pasta in de pan.  Het is geweldig teamwork. Zodoende ben ik net op tijd in de kerk om mee te doen met het inzingen. Ter plekke kom ik er achter, dat ik mijn bril ben vergeten. Help. Zonder hulpstukken ben ik niets! Mijn liefje is nergens te bekennen, die zit met zijn leesbril op in de auto. Verdiept in een boek. Ik kan hem niet bellen, want ik ben mijn telefoon ook vergeten.

–
Gelukkig is er een koorlid achter me goed voorzien van leesbrillen. Net op tijd krijg ik de beschikking over een prima Hema exemplaar.
–
–
De kerk zit stampvol. Een groep jongeren neemt de rol van de evangelist op zich.  Een jongeman verwoordt de tekst van Jezus. Een professionele als en sopraan vertolken een aantal aria’s. Het koor zingt delen uit deze prachtige passie. Anderhalf uur later is het alweer voorbij. Alweer? Lieve hemel Heks, dat is een behoorlijk lange kerkdienst!
–
Ach, als je in aanmerking neemt, dat de Mattheus zo’n vier uur duurt, is dit een peuleschil. Het laatste zeg ik maar niet tegen Cowboy. Hij vond het wel lang genoeg zo. Volgende week is de uitvoering van het volledige werk en ik wil hem die bijzondere ervaring niet onthouden……
–
–
Maandag heb ik dan toch nog een lekker dagje met mijn lief. Niet dat we iets bijzonders doen. We brengen samen mijn gecrashte computer naar mijn achterneef in Voorschoten. Daarna wandelen we eventjes door het dorp. We rijden langs mijn ‘geboortehuis’ en langs het stuk land, waar mijn vader vroeger zijn vaste planten in pootte. Het huidige restant familiebedrijf. Het huisje van mijn grootouders. De boerderijen waar ik als kind rond liep te struinen…….
–
Dan kookt Heks een sublieme groene Thaise curry. Genoeg voor een paar dagen. Met een grote bak van dit goedje wandelt mijn schatje in de loop van de avond weer naar het station. Ik breng hem weg, samen met Varkentje. ‘Het was heerlijk om je te zien, lief. Heb een fijne week,’ fluisteren we in elkaars oor, als we langdurig en klef afscheid nemen. Ik kijk hem na, totdat hij uit beeld verdwijnt. Ik zie zijn enorme vierkante hoofd door de ruiten van een hoekpand oplichten. Wat is het toch een knapperd!
–