Tagarchief: Thailand

Inspirerende vrouwen 2, Beth Hart. Heks kijkt tot diep in de kerstnacht met 1 oog naar een documentaire over deze bijzondere vrouw. Als ze echter ‘God take it easy on me, I break easily,…, I will trust you, I will let you hurt me carefully’ gaat zingen met haar rauwe loepzuivere stemgeluid ben ik weer klaarwakker. En instant fan. Dat nummer is tevens mijn lievelingslied vanaf nu.

Posted on by

Vandaag hoef ik niets. Ik moet nergens heen. Alle behandelaars zijn met vakantie. Mijn vrienden liggen massaal uit te buiken van allerlei woeste kerstdiners. Mijn familie is weet ik waar wat aan het doen. Waarschijnlijk aan het werk, want ledigheid is des duivels oorkussen in mijn clan.

Geen wonder, dat ze mijn ziekte totaal niet zien zitten: Ik voer al jaren helemaal niets uit. En als ik al eens iets uitvoer, dan lig ik vervolgens maandenlang voor Pampus. Zelfs vakanties vieren is doorgaans te hoog gegrepen voor dit heksje. Maar leg dat maar eens uit aan mensen, die altijd alleen maar aan het werk zijn. Ook op feestdagen.

Een loser ben ik. Al jaren. Geen wonder dus dat ik altijd overal een mooi verhaal van maak. Op familiefeesten beweerde ik bijvoorbeeld, nog jaren nadat ik ziek was geworden, druk met mijn studie bezig te zijn. Terwijl ik alleen maar in bed lag te rotten…..

Ik stond nog wel als student in geschreven overigens. Ik wilde ook wel studeren. Soms lukte het me zelfs om een college te volgen. Maar het overgrote deel van de tijd lag ik eenzaam in mijn studentenkamertje te creperen. Zonder geld, want ik had geen beurs en kon door die onbegrepen kloteziekte ook niet meer bijverdienen met allerlei kutbaantjes. Zoals de jaren daarvoor.

Na jarenlang doodziek te zijn geweest knapte Heks een beetje op. Voor ik het wist ging ik aan het werk natuurlijk. In het familiebedrijf. Ideetje van mijn moeder.

Twee keer twee uur in de week. Woensdag en donderdagmiddag. Een dag ertussen om uit te rusten zou beter zijn geweest, maar dat kon dan weer niet.

Ik sleepte me er met zoveel moeite heen, dat ik wel eens te laat kwam. Daar werd hoog aan getild. Dan werden mij eens goed de oren gewassen door deze of gene. Als ik te ziek was om te werken haalde ik het op een andere dag in. Vanzelfsprekend.

Laag zelfbeeld en je een loser voelen blijkt als een epidemie door bepaalde takken van de familie te woekeren merk ik als ik weer eens wat familie spreek. Heks is niet de enige minkukel. Gelukkig krijgen de nieuwe misbaksels wel alle steun van hun omgeving om hun ontspoorde leventje weer op de rit te krijgen. In plaats van hun vermeende tekortkomingen er nog eens extra goed in te wrijven.

‘Heks, je bent de oorzaak van alle ellende in ons gezin. Je moet maar naar een tehuis. We hebben alle informatie opgevraagd,’ hoorde ik als veertienjarige van mijn opvoeders, toen ik in de Jelgersmakliniek poliklinisch zat af te kicken van de valium.

Die had ik mezelf natuurlijk niet voorgeschreven. Maar blijkbaar was het niet genoeg, dat ik rondliep als een zombie. Ik moest helemaal wegwezen. Over ultieme afwijzing gesproken.

Ik wilde niet weg, ondanks dat mijn vader me regelmatig verrot sloeg. Nadat mijn moeder me uitleverde. Je hangt nu eenmaal aan alles wat bekend is als kind. Liever verraden en lens geslagen door een familieleden dan opgroeien tussen wildvreemden.

‘Heks, jij bent zo labiel. Je bent mijn meest getalenteerde kind, maar je doet er helemaal niets mee,’ placht mijn moeder het stokje over te nemen, nadat mijn vader er niet meer was. Ik had toen al in ernstige mate ME. Ik wilde heel graag van alles doen met mijn talenten, maar de energie ontbrak. En ik was strontziek. Nooit een compliment, dat ik me zo goed staande hield met mijn ziekte.

Tot slot heeft ze ultieme wraak genomen op de verloren dochter. Vijf jaar geleden kwam ik achter allemaal ellendige financiële zaken, die ze stiekempjes heeft zitten regelen achter mijn rug om.

Er zijn mensen, die menen, dat al haar misselijkmakende manipulaties bedoeld zijn om me te helpen. Maar ik weet toch zelf wel of ik ergens mee geholpen word of gestraft? Helaas kan ik er nooit meer iets over zeggen tegen die vrouw, ze was toen ik overal achter kwam al niet meer aanspreekbaar door die verrekte Alzheimer. Tegenwoordig rent ze heel hard weg als ze me ziet. Alsof ik haar weet ik wat misdaan heb…….

Ik heb haar juist jaren gedragen! In die moeilijke tijd, nadat mijn vader overleed. Ik was haar steun en toeverlaat. Meermalen ben ik met haar op reis gegaan. Thailand, Mexico. Allemaal op eigen kosten, ze mocht zogezegd met me mee. Er zijn nogal wat mensen, die denken, dat ze die reisjes voor me betaalde.

Niet dus. Geeft niks. Studie ook zelf betaald. Daarvan wordt ook vaak gedacht dat mijn ouders dat betaald hebben. Ik heb wel 5000 euro van hen geleend. En die moet ik twee keer terugbetalen. Een rente van 100% notabene!!!!!! Ik had het nog beter bij een woekeraar kunnen lenen.

Mijn zwaar demente moeder is de eerste afbetaalregeling van vijftien jaar geleden helemaal vergeten, dus toen iemand haar onlangs vroeg of ik het had terugbetaald meende zij van niet. En dan geloof je haar natuurlijk en niet Heks. De financiële man die deze vereffening der schuld destijds voor me heeft geregeld lijdt ook plotseling aan een soort tijdelijke Alzheimer. En zijn hierbij betrokken vrouw ook. Heel apart.

Een leven kan raar gaan. En wat heb je er aan? Ik worstel al jaren met een karrenvracht woede, een rijstebrijberg venijn, geen doorkomen aan. Het doorkruist intussen wie ik ben. Soms herken ik mezelf niet meer. Wie is die vreemde verlepte vrouw, die me mistroostig aanstaart in de spiegel?

Ik ontdek iets belangrijks. Ik ontdek eindelijk na 58 jaar wat er mis met me is. Ik heb een ernstige hechtingsstoornis. ‘Jeetje,’ realiseer ik me, als ik de diverse vormen van deze problematiek bestudeer, ‘Mijn eerste liefje had er ook last van. Alleen had hij een andere vorm. De variant, waarbij je ziekelijk jaloers wordt……’

‘Wat een ongelukkige samenloop van omstandigheden, want het was zo’n leuke vent. Ik ben juist zo onveilig gehecht, dat ik niemand meer echt dichtbij laat komen. Ik doe altijd het liefst alles zelf. Alleen. Autonoom. Ik wil van niemand afhankelijk zijn en al zeker niet van een man. Dat zat er al heel vroeg in.’

‘Dus jaloerse typjes met hun controledwang doen het niet goed bij Heks. Zelfs God, hoe liefdevol en eeuwig ook, kan de tering krijgen wat dat betreft. Je weet maar nooit wat er weer tegenover komt te staan. Moet ik zieltjes gaan lopen winnen voor die patriarchale toko ofzo. Laat maar. Ik zorg voor mezelf.’

Eerste kerstdag luister ik een heleboel keer naar het prachtige lied van Beth Hart. In de kerstnacht heb ik een documentaire over haar gezien. Half slapend. Totdat dit liedje kwam, ik was direct klaarwakker. Ze zingt mijn leven.

Ze drukt in dit lied precies uit hoe ik me voel momenteel. En waar ik zo’n behoefte aan heb. En ook mijn angsten verwoordt zij perfect met haar hese machtige stemgeluid.

Ik luister en luister. Allemaal verschillende versies passeren de revue. In eentje daarvan zit ze in een rokerige tent morsig en fors achter haar piano. Mensen kletsen erdoorheen, het is een amateuropname. Zo te zien is het in een hele slechte periode van haar leven.

Beth Hart is ook ziek, net als Heks. Ik heb wel eens ten onrechte de diagnose bipolair gekregen, nadat een behandelaar me bijna de dood in had gejaagd met een stevige dosis Prozac. ME patiënten kunnen niet tegen dit soort middelen. Ik werd er uiterst suïcidaal van in elk geval. ‘Ja, daar raken we mensen op kwijt,’ was de legendarisch laconieke reactie van de man die de gewraakte pillen voorschreef. Het kon hem dan ook echt geen zak schelen, dat ik me van kant wilde maken door die troep.

Beth is gelukkig in de liefde! Ze heeft een hele lieve man….

‘Je hebt geen ME,’ probeerde hij zijn gelijk te halen. Hij zag me toen voor de tweede keer. Hij kende me al bijna tien minuten! ‘Je bent bipolair. Ik ga je uppers en downers geven…’ Nog grabbelend naar zijn receptenboek maakte hij zich snel uit de voeten, toen Heks begon te dreigen met een proces. Dat is het voordeel van een goeie rechtsbijstandverzekering: Je kunt je enigszins verweren tegen zulke griezels.

Beth Hart is bipolair. Maar het duurde eindeloos lang voordat die diagnose werd gesteld. Tot die tijd behielp ze zich met zelf gekozen uppers en downers. Van de zwaar verslavende soort. Vanaf jonge leeftijd ook. Dat ze heel wat tijd in rehab heeft doorgebracht is dan ook geen wonder.

Wel bewonderenswaardig. Want ik geef het je te doen. Zo’n ziekte accepteren. Afkicken van middelen, die je erdoorheen hebben gesleept. Je leven inrichten op je aandoening. Beth kan bijvoorbeeld niet heel veel optreden of toeren. Ze moet zichzelf echt in acht nemen.

Heks is helemaal dol geworden op deze vrouw. Instant fan. Volgend jaar ga ik naar haar concert heb ik besloten. Ik moet wel een annuleringsverzekering afsluiten, want ja, ik weet natuurlijk niet of ik dan een enigszins goeie dag heb. Andersom geldt dat ook. Als alles meezit gaat het gebeuren. En dat is goed genoeg.

  Beth Hart – Take It Easy On Me

God bless this, God bless that
God I miss you now
All the people left when the blue sky crashed
And I can’t do this alone
I am scared to change and to stay the same
When I’m calling out your name

 

Take it easy on me
I will trust you I will let you
Hurt me carefully
Take it easy on me
I break easily and this steal butterfly
Will learn to fly eventually
God take it easy on me

 

When I talk like that
When I tear me apart
When I raise my voice
I break my heart
But if I gave it up, let the wall come down
Would you take my hand, would you show me how
I don’t know my place
I don’t know my own face
Just the lines I can’t erase

 

No I was never one to lean on
Fighting this war against the wind
When I find ground to rest my feet on
I will lay my weapons down

 

Paradijselijke LUSTthof gerund door een ex-monnik. Het klinkt tegenstrijdig, maar dat is het niet. Het woord strijd is sowieso volstrekt niet van toepassing op deze vredige locatie…..

Posted on by

De dag voor onze roadtrip ben ik ook al met mijn vriendin de non op stap. Probleemloos komen we deze keer om half tien uur ’s morgens aan in het andere klooster voor de dharmatalk. Een soort boeddhistische preek of les. ‘Zullen we samen lunchen straks? Ik heb geen zin om de hele middag hier in de drukte te blijven, maar ik weet wel een mooi rustig plekje om te picknicken….!’

Mijn vriendin kijkt me stralend aan, ‘Het is een prachtige rozentuin hier in de buurt. Met een theehuis erbij. De uitbater is een uitgetreden monnik. Hij heeft een praktijk voor osteopathie gecombineerd met die tuin. Dit nadat hij is getrouwd met een vrouw, die altijd met haar kinderen ons klooster bezocht, nadat ze heel jong weduwe was geworden. Zij stamt uit een familie met landerijen….’

Ze wijst in de verte, waar het landgoed zich bevindt. ‘Goh,’ zeg ik verwonderd tegen mijn gesprekspartner, ‘ Ik dacht dat je voor je leven het klooster in gaat, als je intreedt, maar ik hoor voortdurend verhalen over mensen, die na een paar jaar trouwen en kinderen krijgen.’  We grinniken.

‘Ja, het is inderdaad de bedoeling dat je blijft, maar in de praktijk werkt het toch anders. Uit mijn ordonatie-clubje is bijna niemand meer over. Ikzelf en nog iemand anders. Die is echter al een tijdje met verlof. Het kloosterleven is echt niet altijd gemakkelijk!’

Intussen heb ik ook dit jaar toch al weer heel wat aspiranten rond zien lopen; Mensen met een groot verlangen om permanent tot deze kloostergemeente te behoren. ‘Ben jij soms van plan om non te worden?’ roept mijn vriendin enthousiast, als ze me hoort oreren. We schateren van het lachen. Vrolijk hik ik nog een beetje na. Ik een non? Heks ziet er weinig heil in. Ze acht zichzelf totaal ongeschikt voor een dergelijk leven. Alleen het celibaat al zou me opbreken.

Daar ben ik als heks natuurlijk totaal op tegen. Het liefst zou ik de mensheid opvoeden in het hebben van goede seks, zoals de priesteressen van de Godin dat vroeger deden. In de tijd van het matriarchaat. Toen vrouwen nog tevreden waren met hun hangtieten, ronde kont en flappende schaamlippen. De gouden tijd voor de playboykutjes en vrouwenbesnijdenis. Overigens min of meer hetzelfde in mijn optiek.

Maar een paar jaar verplicht het klooster in lijkt me een prima idee. Op jonge leeftijd. Bij wijze van dienstplicht. Maatschappelijk weerbaar worden: Met mindfulness als wapen…..

In Thailand bijvoorbeeld is het heel gewoon voor jongemannen om voor een korte periode het klooster in te gaan. Een paar weken of maanden. Geheel vrijwillig overigens, dwang is meer iets voor ons chrgrgrrrristenen. Gewoon een beetje dreigen met zonde, hel en verdoemenis en je zet een groot deel der mensheid probleemloos naar je hand!

Maar goed, mijn vriendin moet ik helaas teleurstellen. Ik hang mijn toverstafje niet aan de wilgen: Ik blijf gewoon toverheks. We storten ons in de hectiek van de dharmatalk. Vandaag spreekt er een politieagente uit Seattle. Speciaal ingevlogen vanuit de Verenigde Staten. Ze blijft maar anderhalve dag!

De vrouw houdt een geweldig boeiend verhaal. Een Boeddhistische politieagente? Mindful schieten? Is dat wel gepast? ‘Politieagenten dragen nu eenmaal vuurwapens, daar kun je beter mindful mee omgaan,’ zei Thay haar ooit toen zij hem die vraag stelde. Intussen heeft zij haar sporen verdiend binnen haar beroepsgroep op het gebied van mindfulness. Thich Nath Hanh heeft zelfs een keer een retraite gegeven speciaal voor haar politiekorps.

Na de talk spoor ik mijn geliefde zuster op: We gaan lekker de hort op samen. Giebelend lopen we naar mijn autootje. Ik heb allemaal lekkere dingetjes in mijn koelbox gestopt en ook mijn vriendin heeft een picknickpakket bij zich. We rijden op ons gemak richting rozentuin. Binnen tien minuten zijn we ter plaatse.

Als we uit mijn kanariepiet stappen zweemt de zoete geur van egelantier ons al tegemoet. Het subtiele parfum bedwelmt onze zinnen en we zijn nog niet eens binnen in deze prachtige lusthof!

We duwen een groot smeedijzeren hek open. De tuin is enorm en we zijn de enige bezoekers! Wat een feest! Heks is flauw van de honger, dus we zoeken eerst een plekje in de schaduw voor onze picknick. Mijn oog valt op een intiem prieeltje. Ook hier geuren verschillende rozen je tegemoet. We installeren ons tussen de bomen, bloemen en planten en pakken ons lunchpakket uit.

Daarna dwalen we op ons gemak door de tuin. Overal hangen prachtige gedichten over rozen in het struweel. Er is ook een geweldige boomhut. Op de tafel iets verderop liggen pen en papier in een doos. Je kunt zelf iets schrijven en achterlaten in een brievenbus aan een dikke boom. Wat leuk allemaal. Interactiviteit avant la lettre.

DSC03905

Net als we de hele tuin mateloos hebben bewonderd stromen er andere bezoekers binnen, kloostergenoten en medeparticipanten. Als een duveltje uit een doosje komt ook de uitgetreden monnik tevoorschijn. Hij heeft al zijn haren weer terug, een dikke bos. ‘Het is de bedoeling dat je een kaartje koopt voor een bezoek aan de tuin,’ begint hij verontschuldigend, ‘het is vijf euro, maar dan mag je het hele jaar naar binnen.’ Een koopje natuurlijk, we betalen grif.

De andere bezoekers storten zich vervolgens in het charmante theehuis op ijsjes, maar wij maken ons uit de voeten. Het is weer mooi geweest. Vanmiddag wil ik nog een uiltje knappen. Wat een geweldige gewoonte in het klooster is dat toch: Ze staan hier wel idioot vroeg op (5 uur), maar iedereen gaat in de loop van de middag eventjes plat. Deep relaxation wordt het genoemd. De vlag dekt de lading. Ik ben er dol op.

Wat een heerlijke dag is het. En er gaan nog vele verrukkelijke dagen volgen. Met warme lieve mensen in een paradijselijke omgeving.