Vrijdag 27 juni. Vanmorgen krijgt ik een verschrikkelijk bericht. Eén van mijn vriendinnen is gisteren verongelukt.

Toen ik zondag terug reed, dat enorme stuk vanuit de Dordogne, heb ik flink in de file gestaan. Een paar keer vanwege een ongeluk. Een keer vlak bij de plek, waar mijn vriendin werd aangereden. Wel zeven auto’s met zwaailichten zag ik afgetekend in de nacht.  Schokkend. ‘What happens when we die’ krijgt nu toch wel een geheel andere lading.

Vorige week vrijdag ga ik een dagje op stap met mijn lievelingszuster. Na de talk van Thay nemen we de benen . Of beter gezegd, het ‘Gele Gevaar’. In de buurt van het klooster is een heel oud kerkje, nog van voor de christelijke tijd.

Omdat er een gebeeldhouwde afbeelding in te vinden is van een mythisch beest met ‘Het Boze Oog’,  hebben de katholieken dit heiligdom destijds niet durven verwoesten. Zoals ze verder bijna alles hebben geëlimineerd, dat verwijst naar de Grote Moeder.

Eerst picknicken we in de schaduw van de oude muren van een belendend gebouw. We kijken uit over het prachtige landschap met een kasteeltje.

‘Daar woont een oude dame, een markiezin’, vertelt mijn vriendin. ‘Zij onderhoudt het kerkje, best veel werk. Maar ze is niet in voor hulp vanuit Boeddhistische hoek. Dat gaat haar dan toch weer te ver, ondanks de heidense tendensen binnen dit kerkje.’

Het kapelletje is wel opgeslokt door het Katholieke geloof, maar de heidense afbeeldingen zijn nog intact en levendig aanwezig.

Een aantal copulerende echtparen op de pilaren rondom het altaar. een mannetje met een enorme hoorn in de hand, naast hem een gat in de muur, waar mensen van oudsher hun vinger in staken. Om vruchtbaarheid af te roepen? Wie zal het zeggen. Dat er een oude vruchtbaarheidscultus heeft geresideerd op deze plek lijkt me evident.

Mijn non-vriendin en ik dwalen geruime tijd door het kleine gebouw. Heks maakt foto’s van de prachtige overblijfselen uit de tijd voor de inquisitie. We zitten rustig te genieten van de fijne sfeer in dit kleine goed onderhouden heiligdom.

Daarna dwalen we over het lieflijke kerkhof. Het is allemaal van een ongekende schoonheid. En de rust in de omgeving is een verademing, na alle drukte van de retraite…… Wat een heerlijk plekje om eeuwige rust te vinden….. We drentelen, dreutelen en talmen, maar uiteindelijk is het echt tijd om terug te gaan naar ons klooster.

Op de terugweg praten we over de dharmatalk van Thich Nhat Hanh. Over hoe hij heel vanmorgen vroeg ‘What happens when we die?’ Om daarop heel guitig te roepen: ‘Nothing!!!!’ Iedereen lag in een deuk. ‘Ik vond het niet zo grappig,’ zegt mijn vriendin, ‘Je zult maar net iemand verloren hebben, dan kan zo’n statement behoorlijk pijn doen!’ Haar rake opmerking dreunt na, galmt door mijn versufte hoofd.

Want alle gekke Zen-wijsheid op een stokje: We willen onze dierbaren niet missen en afscheid doet zo verdomd veel pijn. Vooral als het zo onverwacht is, zoals nu. Een moeder, vrouw, dochter, tweelingzus, vriendin. Weggerukt. Ontnomen.

Uit liefde en respect voor mijn vriendin vandaag de mooie foto’s van Mombos. Zij kon als geen ander schoonheid in al haar facetten waarderen. Zij had er haar beroep van gemaakt.

Tijdens één van de vele missies voor haar werk is dit fatale ongeluk op haar pad gekomen. Haar man, kinderen, familie en vrienden….. we zijn verbijsterd. Ik denk overigens niet dat er na de dood niets is. Thay zou nog wel eens raar kunnen opkijken als het voor hem zover is…..