Ik sus mezelf en hou me koest. Vanbinnen bang. Vanbuiten woest. Zit aan mijn leunstoel vastgeroest! Zolang ik maar niet ernstig hoest……..Geen zin meer om nog zwaar te tillen, geen lust om anderen te villen, maar wat ik wel zou willen vanbinnen, is me verbinden, echt verbinden…..

Dit stuurde een heksenvriendinnetje me. Ik ben er echt blij mee!

Wat gewoon doorgaat is de ME. Heks is zorgmijder geworden, net als velen met mij. Het is zelfs op het nieuws. Hartpatiënten worden opgeroepen om toch vooral wel te komen als ze klachten hebben. ‘Ja, ik zal me daar gek zijn, me wagen in het hol van de leeuw….’ hoor je deze risicogroep massaal denken.

Heks heeft ook dergelijke gedachten. Mijn hartje klopt dan probleemloos, mijn immuunsysteem rammelt in zijn voegen. Zonder Corona. Ik heb geen idee, wat dat haperende systeem met dat virus kan. Wie weet heb ik het al gehad. Met super milde klachten. Heks heeft altijd klachten. Al dertig jaar. Dus misschien heb ik het helemaal niet gemerkt.

Een paar weken geleden heb ik  een griepje onder de leden. Precies in het weekend. Ik zie sowieso niemand natuurlijk. Behalve de thuiszorg. Ik heb dan net een nieuwe, een jongeman. De eerste en derde keer komt hij niet vanwege griep. Was het griep? We weten het niet.

Heks heeft het weekend na zijn tweede dienst dus keelpijn, hoofdpijn, buikpijn en kriebelhoest. Ook val ik een keertje bijna flauw en heb ik het een dag behoorlijk benauwd. Maar het duurt kort, een paar dagen. Het gewone griepvirus waart ook rond. De kans is groot, dat ik daar een staartje van mee heb gepikt.

Intussen heb ik iemand ontdekt in mijn naaste omgeving, die het Coronavirus heeft doorgemaakt. Een ijzersterke  jongedame. Ze is 3 weken strontziek geweest. Milde klachten heet dat. Zo’n anderhalve dag Spaans benauwd en nu nog, al ruim anderhalve week klachtenvrij, zo slap als een vaatdoek.

Vorige week haalt ze mijn hondje op. Zij zit in het vaste VikThor dreamteam. Mijn ventje heeft een heerlijke dag met zijn favoriete vriendinnetje. Bij de voordeur draag ik hem over. Met mondkapje op. We houden voor de zekerheid nog een tijdje afstand.

De berichten over hoe lang het duurt, voordat je het virus niet meer kunt verspreiden, nadat je klachtenvrij bent, zijn verwarrend. In Nederland zeggen ze 24 uur. Ik krijg een artikel toegestuurd, waarin bevindingen staan van recent onderzoek. Al het onderzoek naar dit ziektebeeld is natuurlijk recent.

Het virus is tot een week na de laatste klachten aangetroffen bij volledig genezen mensen. Nog maar even voorzichtig dus.

Stiekempjes is Heks blij, dat ze iemand kent, die al antistoffen tegen deze plaag in haar systeem heeft. Voor het geval de boel hier toch mis gaat. Dan durft er in ieder geval iemand mijn huis in om de beestjes eten te geven. En ze haalt VikThor op. Die mag dan een tijdje bij mijn zus logeren…..

Heks wil graag wat positiever uit de hoek komen. Maar ja, ik ben geen poppenkastpop. Ik worstel dagelijks met een lastig lijf in mijn eentje. Ik zie geen behandelaar meer, veel te link vind ik. Maar intussen zakt mijn lijf wel een beetje in. Ik doe mijn best, maar mijn rare gare spieren raken meer en meer verkrampt. Mijn zenuwstelsel is volstrekt van de kook.

‘Hoe gaat het daar, Heks?’ app’t de fysiotherapeut. ‘Prima hoor, alleen 2 centimeter smaller geworden in de schoudergordel. Ik denk door verkramping… ‘ grapt Heks terug. Het is niet eens echt gelogen. Ook mijn kuiten zijn gekrompen. Ik trek me letterlijk in mijn lijf terug.

Ik zou best beter willen worden, hoor. Dat is het niet. Heks is al dertig jaar bezig met dat project. Het is echter niet zo, dat ik verwacht door deze crisis opeens van mijn ziekte te genezen. Wel van mezelf. Dat is altijd een groot streven van me.

Maar wat ik voornamelijk heb geleerd van mijn ziekte door de jaren heen, is dat het is zoals het is. Dat er wonderen bestaan, maar dat ze aan mijn deur voorbij gaan. Dat ik wel door keihard ploeteren, diëten en voedingssupplementen, dit niveau heb bereikt. Ik lig niet met sondevoeding in mijn neus en een flatus uit mijn kont in een verpleeghuis.

Goddank, want daar moet je nu echt niet zijn met een aggenebbis immuunsysteem.

Het kan ook pure mazzel zijn dat ik nog steeds rond loop te springen. Dus niet tengevolge van mijn niet aflatende inspanningen. Van het ‘mijn best doen‘. Van mijn positieve levenshouding. Ik acht de kans, dat mijn inspanningen er niks mee te maken hebben, best hoog.

Evenzogoed krijg ik met enige regelmaat een lekkere terugval. Dat hoort bij de pathologie van ME. ‘De kunst is om daarvan niet in paniek te raken,’ vertelde een reumatoloog me ooit in verband hiermee. Een kunstje, dat ik nooit echt goed onder de knie heb gekregen.

Dusssssss. Ik sus mezelf en hou me koest. Vanbinnen bang. Vanbuiten woest. Zit aan mijn leunstoel vastgeroest! Zolang ik maar niet ernstig hoest……..

Verliefd op de verkeerde man, waar begin je an? Dat zouden we ons eens wat vaker moeten afvragen dunkt me. Heks is er redelijk van genezen in elk geval. Tegenwoordig kijk ik eindeloos de narcist uit de boom: En word gewoon helemaal niet meer verliefd! Wat een saaie boel. Het wordt tijd voor een narcistloos tijdperk.

‘Hoe is het nu in de liefde, Heks? Is het nog iets geworden met 1 van je aanbidders?’ Steenvrouw zit ondeugend te lachen. Ze is ook wel een beetje nieuwsgierig. En er is absoluut sprake van een grote gun-factor. Heks moet ook lachen. Al is het maar om haar guitige snoetje. ‘Nee schat. Ik ben nog immer vrij gezellig.’

Het afgelopen jaar heeft me op liefdesgebied nog eens extra getrakteerd op een paar rasnarcisten. Aan beide kanten van het spectrum. Zo heb ik een keertje koffie gedronken met zo’n flamboyante fantast. Licht kwijlend zat hij Heks te observeren. Intussen sloeg hij de gekste dingen uit. Zoals hoe ongelukkig hij de vrouw had gemaakt, die ooit zoveel van hem hield, dat ze hem kinderen schonk.

‘Ja, ze wilde te graag huisje, boompje, beestje,’ verkondigt hij dit feit alsof het iets onbetamelijks betreft, ‘En ik had veel geld. Eh…. Heb…’ verbetert hij zichzelf snel.

Een idiote poging om op die manier zowel zijn minachting uit te spreken naar zijn ex, omdat ze op zijn centen uit zou zijn geweest, alsmede Heks een dikke bankrekening voor haar geestesoog te toveren. Om me binnen te vissen vermoed ik. Ja, duh.

Nou ja. Na twee cappuccino’s houd ik het voor gezien. Het woord narcisme is dan al gevallen. ‘Dat zeggen mensen altijd over mij!’ roept hij enthousiast, alsof het een compliment betreft. Heks weet genoeg.

Op de valreep begint hij over zijn vriendin. Vanuit het niets tovert hij het arme kind op tafel. Een piepjonge verpleegster. Nu hij het versierspelletje niet kan winnen moet hij me nog eventjes om de oren slaan. Narcist eigen. Helaas voor hem interesseert het me geen biet.

‘Fijn voor je, dat er iemand zo gek is om je te verzorgen. Voor jou waarschijnlijk  het hoogst haalbare op relatiegebied,’ roep ik over mijn schouder, terwijl ik me uit de voeten maak.

Mijn ex Staartje schrijft me vervolgens een waarschuwingsmailtje. ‘Kijk uit met die vent, waar je het laatst over had. Hij heeft achter een vriendin van me aangezeten. Ze kreeg er de grootst mogelijke ellende mee. Zijn bijnaam is de Neuker van Naaldwijk. Hij stroopt de Hollandse stranden af op zoek naar vrouwelijk schoon. Zo is zij ook aan hem gekomen: Toen ze halfnaakt lag te zonnen! Dus dan weet je het wel.’

Ja, Heks weet het nu wel. Zou je zo zeggen.

Helaas kun je deze persoonlijkheidsstoornis niet aan iemands neus zien. De flamboyante types vis je er nog wel uit. Met hun groteske gelieg en openlijke bedrog. Juist de thin skinned narcisten willen nog wel eens op verlegen aardige kerels lijken. Veel moeilijker te doorgronden. Vooral niet als je er stekeblind voor bent, zoals ik.

Tot mijn grote spijt heb ik een absolute aantrekkingskracht op dit volkje. Heks is een te lekker hapje om klein te krijgen. Een beetje narcist ziet mij als de ultieme uitdaging. Ik kan de keren niet tellen, dat zo’n type vanuit het blinde niets boven op me sprong.

En dan ben ik tot overmaat van ramp ook nog eens altijd erg lief geweest voor de dunne huidtypes met hun eeuwige moeite met vrouwen en hun impotentie-problematiek. Soms zie ik nog hun zielige zuigende gezichtjes voorbij komen in een akelige droom. Als ik zwaar getafeld heb.

‘Ja schat,’ mijmer ik tegen Steenvrouw, terwijl we heerlijk zitten te dineren aan mijn keukentafel, ‘Zo’n dunne-huid-narcist slaat haken in je buik. Daarna gaat hij daaraan zitten trekken. Heel stiekempjes…..’

‘Maar als je te dichtbij komt duwt hij je weer weg. Of hij levert je een streek. Gaat vreemd bijvoorbeeld…… Of hij draait zelf weg. Hoe dan ook. Het schiet niet op. Niet zolang ik niet enorm mijn best doe. Want narcisten laten altijd jou al het werk doen in een relatie, zelf werken ze uitsluitend tegen. En dat doe ik dus niet meer. Gelukkig maar!’

Mijn vriendin kijkt me verbaasd aan. Haken in buik? ‘Ja, energetische haken. Met daaraan lange lijnen. Een heel naar gevoel, als iemand dat bij je doet: Je krijgt er buikpijn van!’

‘Die flamboyante narcist pakte me in. Energetisch. Ik voelde hoe hij zijn flauwekulverhalen als een deken om me heen sloeg. Strik eromheen! Voetstuk eronder: En zo ben je voor je het weet helemaal door iemand ingeduffeld! Daarom luisteren de dames niet meer naar wat hij nu eigenlijk zegt. Ze horen slechts wat ze willen horen…..’

Voor we het in de gaten hebben zitten we over energie te praten. Over het licht dat we allemaal in ons dragen. ‘Drunvalo Melchizedek zei nog eens tijdens een seminar dat alles licht is. Werkelijk alles. Maar als het zich van ons af beweegt nemen we het waar als donker……..’

‘Ja schat, wij zijn zelf een heelal. Vanbinnen. Ik ben wel eens met mijn bewustzijn mijn lijf in gevallen en wat ik zag was wonderbaarlijk. We lijken sprekend op het grote universum om ons heen. En ook in ons lijf zit voornamelijk veel ruimte….’

‘Misschien zijn narcisten de zwarte gaten van ons universum. Hihi. Ze willen hun licht niet delen. Zo snel als ze kunnen bewegen ze van alles en iedereen af….. Ze zuigen je naar zichzelf toe en eten je op. Je kunt dus echt maar beter bij hen uit de buurt blijven!’

Zo zitten we als toetje smakelijk te lachen om serieuze zaken. Ach, de liefde. Heks moet blijkbaar eerst nog langs een paar narcisten. Pas als ik alle mogelijke narcistische modellen het hoofd heb geboden, zonder in de zwarte gaten waar gewoonlijk ogen zitten te storten, is er ruimte voor licht. Naar elkaar toe te bewegen. Te verbinden.

Verliefd op de foute man.

Is hij meer geïnteresseerd in zichzelf dan in jou? 1 Hij geeft niets om jouw gevoelens, gedachtes of ideeën. 2 Alles draait altijd om hem. 3 Hij leeft naar zijn eigen regels. 4 Hij heeft niet zo veel zin in jouw issues. 5 Wanneer jullie ruzie hebben is het altijd jouw schuld. 6 Wanneer hij boos is is het jouw schuld.

Heks kan de kanker krijgen en wordt vervolgens in een hoek gedreven, waar ze ook al niet wil wezen. Lang leve de geniale gekte van het leven. Je neemt je iets voor en moet tegenstreven. Maar ik wil leven. Niet langer overleven!

© toverheks.com

© toverheks.com

Mijn voornemen om me niet te laten opnaaien, noch boos te worden, te schelden of uit mijn plaat te gaan over dingen waar ik toch niks aan kan veranderen, alsmede me vreedzaam in te zetten om rust en vrede in mijn persoonlijke ei te waarborgen worden direct behoorlijk op de proef gesteld in het nieuwe jaar.

Zo is er een lezer van mijn blog, die me onmiddellijk vervloekt op die eerste januari. Ik moet vooral kanker krijgen en in mijn bloed stikken. Lees ik het nu goed? De idioot in kwestie gaat persoonlijk bidden dat ik zal worden gestraft voor mijn betweterigheid. En de mafkees beweert gelijk ook nog dat hij een tovenaar is.

Mij eerst blij maken en dan dat je tegen bent na minuten lezen. Ik hoop dat je net als ik kanker krijgt en na één jaar mensen zeggen ben je 25 kilo afgevallen? Ja, ik wacht op een longbloeding op te stikken in mijn eigen bloed. Wat jij vind is jouw waarheid. Als tovenaar bid ik vanavond dat je gestraft zal worden als eigenwijze betweter.

Eentje uit een zeer duistere hoek dan. Dyslectisch bovendien. Ik ken geen heksen en aanverwanten, die bidden (Tot wie? De duivel? Kun je daar eigenlijk wel naar bidden? Daar sluit je toch een pact mee?) om iemand in het ongeluk te storten. Mijn liefdevolle soortgenoten breien dekentjes van licht en vrede als ze aan het werk zijn.

© toverheks.com

© toverheks.com

Ik heb ook geen idee, wat deze persoon heeft getriggerd om me te verwensen. De reactie is geplaatst onder een liefdesgedicht aan de gehele mensheid, waar echt niets op aan te merken is.

De schrijver ervan is er niet al te best aan toe begrijp ik uit zijn bericht. Hij heeft zelf kanker en zal binnenkort in zijn bloed stikken. Niet best. Daar is mijn gezever natuurlijk niks bij vergeleken. Maar om me dan hetzelfde toe te wensen gaat wel weer erg ver.

Even overweeg ik om iets bemoedigends terug te schrijven. Me te verexcuseren voor… Ja waarvoor eigenlijk?

Heks heeft nog nooit iemand ME toegewenst. Zelfs mijn ergste vijand niet. Ik scheld wel veel, maar dat stuur ik naar de ‘Planeet Scheld’. Daar wonen kleine boze mannetjes en vrouwtjes, die dat lekker vinden. Het is een soort voeding voor hen. Ze worden er betere wezentjes van. Vrolijk en gezellig. Dartel ook.

Hetzelfde soort omzetting als bij fotosynthese in een boom of plant. Ze lijken ook wel wat op een plant met hun giftige chlorofylgroene lijfjes en hun nijdige zure gele en rode kopjes. Moeiteloos zetten ze mijn kwaaie dronk om in zoete mede. Een soort citroenzuurcyclus voor boze gedachten…..

© toverheks.com

© toverheks.com

‘Nou ja,’ denk ik bij mezelf, ‘Ik zal wel onbedoeld tegen iemands schenen hebben geschopt met iets wat ik heb geschreven. En die persoon lijdt zelf al zo verschrikkelijk. En mensen worden er vaak niet beter op als ze ziek zijn……’

Niet van karakter in elk geval. We denken wel dat dat zou moeten, maar het is niet zo. Een zeikerd blijft een zeikerd, ook als ie iets gaat mankeren. Een zieke zeikerd, maar evenzogoed een stomvervelend medemens. Het idee dat ziekte loutert is ook maar zo’n idee fixe. Het overgrote deel van de mensen is met enige regelmaat niet te nassen. Ziek of niet ziek. Heks niet uitgezonderd.

© toverheks.com

© toverheks.com

De hele week staat in het teken van ‘Heks, laat je niet kisten!’ Er zijn mensen zat, die het me behoorlijk moeilijk maken, zonder me te vervloeken. Vanuit de beste bedoelingen wordt ik in de hoek gedreven en gebonden. Mijn diepe wens om weer autonoom te functioneren wordt niet door iedereen gedeeld.

Maar mijn voornemen om bepaalde zaken achter me te laten houdt me overeind. Je kunt het niet iedereen naar de zin maken. Soms is het pijn doen of pijn lijden.

Heks heeft genoeg tussen haar gefrustreerde klapperkaken weggeknarst intussen. In feite heb ik het afgelopen jaar niet anders gedaan dan wanhopig knersen. Want ik kan geen kant op. Het lot heeft me totaal afhankelijk gemaakt van mijn voorouders. En het betreft niet louter mijn genenpakket……

Het lot kan helaas niet meer met me praten. Het lot is haar verstand kwijt.

© toverheks.com

© toverheks.com

Ik zal dat lot moeten dragen. In mijn hart. Stilletjes. Niet als een strop om mijn hals, want dan komt er echt geen geluid meer uit mijn heksenbekje. En dat willen we niet. Er moet meer geschreven worden het komende jaar.

Je kunt me evenzogoed benijden in mijn situatie. Wie heeft er niet het etiket ‘Van Lotje getikt’ voor over om goed in de slappe was te zitten? Je zult ze de kost moeten geven!

Toch ervaart Heks 1 en ander als een regelrechte strop. Om haar heksenhals. Naar. En niet ongevaarlijk! Je kunt ervan in coma raken!

Hopelijk zit daar niemand voor te bidden. Stiekempjes. Na die bizarre reactie afgelopen week op mijn blog sta ik nergens meer van te kijken……..

© toverheks.com

© toverheks.com