Heks ziet een rare film op televisie. Lamlendig lig ik weer eens een griepje uit voor de beeldbuis, als ik midden in een mij onbekende animatiefilm terecht kom. Het gaat over gekke gele mannetjes. Minions geheten. Ik blijf kijken, omdat ik toch niks beters te doen heb. En na enige tijd ben ik verkocht. Wat een grappige figuurtjes. Wat een idioot gedoe.

Ik ontdek bovendien veel overeenkomsten tussen dit eencellige volkje en deze amoebe. Moi.

Minions zijn van nature vrolijk en goedlachs. Net als Heks. En ze hebben de onweerstaanbare neiging om de groots mogelijke etterbak uit te kiezen als heer en meester. Nog een overeenkomst. Ze keren zichzelf binnenstebuiten om het de snoodaard naar de zin te maken. Ook al herkenbaar. En ze bakken daar geen zak van: Het is nooit goed. I rest my case.

Minions liggen dubbel van de lach als iemand een klap voor zijn kop krijgt. Of uitglijdt over een bananenschil. Ook als ze zelf de dupe worden van deze of gene lijkt het hen niet erg te deren.  Ze doen me denken aan de Heilige Clown ‘Coyote‘. Mijn totemdier.

Ze zijn weergaloos grappig, zoals ze er lustig op los brabbelen in hun onverstaanbare jabbertalktaaltje. Onderbroken door constant gegiechel.

Ik ben niet de enige mens, die weg is van dit volkje. Ooit begonnen als bijfiguren in een andere film hebben ze nu wegens groot succes een eigen film gekregen. Ze zijn mateloos populair, deze domme goedgemutste idioten, die geen onderscheid lijken te maken tussen goed en kwaad……

Zoals ook bijna de gehele mensheid lopen ze achter de eerste beste schurk aan te prossen. Een groot verschil met de homo sapiens is dat ze niet echt op iets voor zichzelf uit zijn. Ze willen slechts een roedelleider. Met een slechte inborst.

Als 1 van de mannetjes per ongeluk koning van Engeland  wordt interesseert het hem geen bal. Hij geeft zijn net verworven kroon zonder probleem aan een enorm vilein manwijf. Een schurkig schatje. Een powerteef.

Het is een idiote film zonder meutige moraal. Maar wel vol humor. En dat bevalt me prima. Het leidt me een beetje af van allerlei rampzalige ontwikkelingen in mijn persoonlijke leventje. Heks heeft ook last van schurkige invloeden. Er zijn padden, die dit kikkertje als een pionnetjes heen en weer schuiven in haar moddersloot. En me daarbij alle hoeken van mijn amoebige zuchkasteel laten zien.

Neem ik me vlak voor de jaarwisseling ten stelligste voor om allerlei dingen los te laten, ben ik binnen een week terug bij af. Door externe invloeden. Door bizarre ingrepen van buitenaf. Door bemoeizuchtig geroer in mijn heksenketel. Door nog meer van hetzelfde. Machteloos gemaakt. Monddood.

Heks voelt al geruime tijd niet meer de minste behoefte om slechteriken ter wille te zijn. Ik heb afgeleerd te geloven dat een doorgewinterde narcist nog kan veranderen. Het is een zure conclusie, maar wel een terechte.

Gisteren komt er een maatschappelijk werkster over de vloer. We zijn bezig om meer hulp te regelen voor dit heksje. In hopeloze fysieke periodes, zoals de laatste vijf maanden bijvoorbeeld, als het me nauwelijks lukt om te koken en te eten, als de hond uitlaten ongeveer het hoogst haalbare is, mis ik een vangnet.

Heks heeft geen familie, die eens iets voor me doet. Ik heb wel familie. Heel veel zelfs. Maar ze komen hier niet over de vloer.

Mijn vrienden leiden hun eigen drukke leventjes. Of ze mankeren zelf van alles. Ik word echt wel eens door hen geholpen, maar het blijft een druppel op een gloeiende plaat.

‘Bij mijn administratie heb ik nu geweldige hulp. Blonde Buurman komt eens in de 2 weken orde op zaken stellen. Dus dat loopt goed. Maar allerlei praktische zaken blijven liggen. Ik heb er gewoonweg de energie niet voor…..’ vetel ik haar als een eventuele buddy ter sprake komt.

Het heeft nogal wat voeten in de aarde om die vorm van hulp  te realiseren. Ik ben er al een tijdje mee bezig.

‘Met een vrijwillige buddy kom je er niet, Heks. Daar moet altijd iets tegenover staan en dat lukt je eenvoudigweg niet meer,’ zegt de praktijkbegeleidster van het Antroposofisch Therapeuticum onlangs.

Heks heeft hulp nodig. De tijd dat ik louter aan het geven was is voorbij. De koek is zelfs al jaren enigszins op!

‘Je bent een hele warme vrouw, maar die mensen hebben je koud gemaakt, Heks,’ zei een paragnost een aantal jaren geleden tegen mij over dierbaren waar ik jarenlang dienstbaar achteraan holde, ‘Dat vind ik heel jammer. Ze hebben je helemaal leeggehaald. je hebt altijd enorm je best gedaan, maar nu is het op. Je kunt echt niet meer…’

En ook:’ Nooit meer jezelf verdedigen, Heks. Geef al die idioten maar gelijk. Zolang jij jezelf blijft verdedigen geef je ongelofelijk veel macht aan allerlei mafkezen. Laat ze maar kletsen……’

‘En hou op met die achterlijke loyaliteit van je. Jij blijft loyaal tot op het bot aan mensen, die het totaal niet verdienen. Nergens voor nodig. Zet jezelf nu maar eens voorop. En als mensen weer met allerlei problemen op de stoep staan, laat je ze maar betalen, als je ze toch weer helpt. Jij hebt genezende handen en bent zo paranormaal als een ui. Net als ik.’

Jammer dat Minions niets hebben met gewone mensen. Ze houden louter van echte slechteriken. Ik zou best een legertje van die grappige kletskousjes om me heen willen hebben. Het is waar, dat hun hulp je doorgaans gestolen kan worden. De snoodaards, die ze trachten te dienen raken zonder uitzondering in de problemen door toedoen van dit kleine gele volkje. Dus voor de taak van buddy zijn ze niet geschikt. Maar ze zijn wel super grappig!