Heks gaat weer eens naar de kerk en krijgt een preek over woede voor haar knarsende kiezen. Ook Phil preekt er lustig op los! Tegen een zeer disfunctioneel gezin met een lekkere hopeloze zondebok van een dochter. De ouders hebben hun losse handjes ervan afgetrokken. Ze staan ze druk te wassen in onschuld. Het water kleurt scharlakenrood! Zeer verdacht allemaal……..

Posted on 8 februari 2018 by lagriffeheks

Zondag ga ik naar de kerk. Met mijn korte jakje aan. Ik schuif in de bank voor Jip en Janneke. In mijn oude vertrouwde hoekje. Jeetje, wat ben ik lang niet geweest. Met kerst voor het laatst. En daarvoor ook al een hele tijd niet of nauwelijks.

Elke zondagmorgen neem ik me rond twaalf uur voor om volgende week dan wel te gaan. Nadat het weer eens een keertje mislukt is. Omdat ik m’n bed niet uit kan komen, te kort geslapen heb, mijn ene been niet voor de ander kan krijgen….. Noem maar op. Er is altijd wel wat.

Het lukt me al tijden niet om op zondagochtend te pieken. Maar vandaag is het wel gelukt. Ik heb de wekker gezet, mezelf daadwerkelijk uit bed gehesen, koffie erin gegooid en pijnstillers, gevolgd door een rondje fietsen met hondje, beesten eten geven……. En ja hoor, daar zit ik dan toch weer in het huis van God. Goddank.

De dominee preekt over woede. Hij zegt vandaag dingen louter voor mij. Althans, daar lijkt het op. Terwijl mijn gedachten afdwalen vertelt hij over een predikante uit de Bronx, die hij ooit op een seminar ontmoette. ‘Als je in zo’n omgeving opgroeit lijkt het alsof er vijf mensen bovenop je liggen, die je het bewegen onmogelijk maken….. Woede is dan noodzakelijk om je eraan te ontworstelen…..’

Heks is zich ook aan het ontworstelen. Het gewicht van een hele clan rust op mijn dodelijk vermoeide lijf. Autonomie is er niet bij, hoezeer ik er ook naar verlang. Hoe meer ik me er hard voor maak, hoe zwaarder dat dode gewicht me plet. Retteketet. Dolle pret, maar niet voor mij.

Woede is een kracht, aldus de dominee. Ja, dat roep ik ook al jaren. Omarm je woede, doe dit, doe dat….. Wees er lief voor, luister ernaar! We moeten altijd af van die woede, maar stilstaan bij het feit, dat je die woede niet voor niets hebt is er vaak niet bij. Het is namelijk zo negatief. Weg ermee is meestal het devies. Of bedek em met de mantel der liefde…..

Respect voor je woede mag ook wel eens. Gebruik maken van de reinigende kracht van dit gouden vuur. Schoon schip maken. De bezem erdoor! De fik erin!

De fameuze woedeuitbarsting van Jezus richting Farizeeërs komt ook ter sprake. Was de heiland gewoon een heetgebakerd mannetje, die met enige regelmaat uit zijn plaat ging? Of kunnen we toch stellen, dat de zoon van god ons ook dit heeft voorgeleefd? Je stem laten horen, opkomen voor hetgeen juist is. Stelling nemen tegen corruptie en schijnheiligheid, ook al maakt het je impopulair. Kritisch zijn en niet uitsluitend op jezelf…..

Al geruime tijd heb ik moeite met mezelf. Met de woede in mijn hart: Nijd die mijn leven overhoop woelt. Strijdbijl aan de wortels van mijn bestaan. Strijdend ten onder gaan. Allemaal dingen die ik eigenlijk niet wil.

Maar een manier om met mijn realiteit om te gaan, waarin ik mezelf wel kan vinden is er niet. Mijn vergevingsgezinde aard gepaard met vruchteloze pogingen tot acceptatie hebben me al die moeizame jaren niets opgeleverd. Integendeel: Die houding hield me slechts gevangen.

Plat op de grond met een hele stapel krachtpatsers erbovenop.

Autonomie lijkt verder weg dan ooit. Hoe harder ik knok, hoe meer ik word tegengewerkt….. Overgave is echter geen optie.

Soms is woede je beste vriend. Geeft het je de power om uit te breken, af te breken, los te breken. Nijd scheidt. Snijdt koorden door. Karmische kabels.

Dr Phil is terug op de televisie. Alweer een maand, maar pas vandaag zit ik er weer eens met een half oog naar te kijken. Een disfunctioneel gezin van heb ik jou daar zit in de studio.

De moeder schreeuwt moord en brand over haar oudste dochter. De vader heeft al een keer in de bak gezeten, omdat hij zijn dochter in elkaar sloeg. Dronken. Hij zuipt wel vaker teveel blijkt. Broers en zusters kiezen de kant van de ouders…..

De gebeten hond, ofwel zwarte schaap, heeft ook al zeven maanden in de bajes doorgebracht. Ze wilde namelijk niet in een kindertehuis…… De politie heeft in feite een deel van de opvoeding overgenomen, concludeert Phil.

En het schaap is ook nog eens zeven weken zwanger………

Heks ziet het circus aan zich voorbij trekken. Het onmogelijke woedende kind, een wandelende bom met een bijzonder kort lontje. De eveneens ontploffingsgevaarlijke vader met een drankprobleem en losse handjes. De slachtofferige loeder van een moeder. De schijnheilige schijterige zuster en broer, die beweren beter af te zijn zonder hun enge waardeloze zus…..

Nou, offer dat kind dan maar op. Gooi op de brandstapel. De fik erin ten bate van het hele gezin. Een slachtoffer voor het grotere geheel. Een brandoffer aan de goden. Wie een beetje wil offeren moet toch echt iets of iemand doden. Afmaken. Elimineren……

Phil baggert manmoedig door dit verwoeste familielandschap. Hij neemt zijn gasten bij de hand. Redden wat er te redden valt. Eerst die ouders maar eens op hun nummer zetten. De brutale onopvoedbare adolescent krijgt ook een flinke veeg uit de pan.

De broer en zus worden direct ontmaskerd. Hun kritiek zit vol eigenbelang. Zij worden er alleen maar beter van als ze hun zuster afschrijven. Maar is het eigenlijk wel terecht?

Woede. Het meisje heeft een geweldig probleem met woede. Dat is de conclusie van Phil. Een zeer terechte woede overigens. Want ze krijgt van alles de schuld.

Ook heeft ze allerlei diagnoses, ADD, ADHD, Posttraumatische stress disorder en ga zo maar door. Op zeer jonge leeftijd is ze al volgegooid met pillen. Heks herkent het. Ik heb ook vanaf mijn negende aan de valium gezeten, omdat iemand anders binnen ons gezin zich misdroeg…..

Het wicht wil echter haar pillen niet innemen! Iedereen verontwaardigd, behalve Phil. ‘Je hebt gewoon een enorme misdiagnose gehad en ik begrijp prima, waarom je die pillen niet wilt nemen, daar heb je helemaal gelijk in…’

The Good Doctor gaat het meisje helpen natuurlijk. Al is het maar opdat ze de ellende niet gaat herhalen met haar aanstaande kindje. Want dat is wat er altijd weer gebeurt: De ellende herhaalt zich.

Hij zet het kind flink op haar nummer en gaat dan iedereen vertellen hoe ze de boel weer op de rit kunnen krijgen…. Het meisje gaat hij herprogrammeren. Zodat ze haar woede kan hanteren. Die prachtige gouden kracht. Die overlever in ons.

‘Jullie manier om problemen op te lossen is niet goed,’ zegt Phil tegen de ouders, ‘Zacht uitgedrukt, want het is echt bar en boos.’ Ook zij krijgen een traject aangeboden. Laten ze maar flink aan die lui sleutelen, denk ik bij mezelf. Een hele grote spiegel voor hun neus zetten…..

Het getroubleerde meisje wil geen hulp. Ze is murw. Het vertrouwen in Jan en Alleman is volledig weg na jarenlang pillen slikken, gevangenis, slaag en ga zo maar door. Maar ja, uiteindelijk lult hij haar toch om. Eind goed, al goed. Mijn dag kan niet meer stuk en hij is nog maar nauwelijks begonnen.

In de werkelijke wereld zonder bemoeienissen van Doctor Phil, die werkelijkheid waarin grote idioten zich bezig houden met het opvoeden van hun kinderen, waarin zich vaak nog grotere idioten van hulpverleners bevinden die het stokje overnemen als de ouders het verknallen…..

In het echte leven moet zo’n meisje vaak maar zien. De hele familie kan vrolijk verder functioneren bij gratie van hun persoonlijke zondebok. En de hulpverlening heeft ook weer wat te doen. Te verprutsen vaak.

Want zeg nu zelf, dit meisje bij Phil heeft jarenlang pillen geslikt voor een vermeende ADHD. Omdat ze stemmen hoorde op haar zevende! Huh? Dan geef je Ritalin? Wat een sukkels! Bah. Walgelijk.

Heks bezoekt leuk feestje en raakt aan de praat met lotgenoot. ME is een vreselijke ziekte. Het wordt tijd, dat de wereld compassie gaat tonen met deze groep mensen in plaats van hen voor gek te verklaren en niet serieus te nemen. In Noorwegen krijgt deze groep chemotherapie. 70% geneest…….

Posted on 14 oktober 2014 by lagriffeheks

keukenkast vol pillen, medicijnenen, voedingssupplementen, poedertjes, pilletjes, vitaminen en mineralen,

Keukenkastje van Heks….

Heks is op een gezellig verjaardagspartijtje. De gastvrouw heeft rekening gehouden met mijn dieet, dus ik kan nagenoeg alles mee-eten. En dat is heel fijn, want de hapjes die worden geserveerd zijn uit de kunst. Linzensoep met citroen en munt, burgers met aardappel, ui en kruiden, muntsaus, auberginemousse…. De heer des huizes komt uit Iran. Hij heeft duidelijk zijn culinaire stempel gedrukt op het feestje!

Als ik met één van de gasten zit te praten komt het onderwerp dieet en het waarom natuurlijk ter sprake. ‘Ik heb ook een ziekte. Je zult het wel niet kennen, zegt ze, ‘ Het heet ME, maar ik noem het tegenwoordig ook wel CVS’. En of ik die ziekte ken! Ik heb de twijfelachtige eer ooit de eerste patiënt in Nederland te zijn geweest met deze diagnose. Als geen ander ken ik bijzonder moeizame weg, die de gemiddelde ME patiënt aflegt.

Het pad van deze dame is geheel anders verlopen dan het mijne. In feite heeft zij ervaringen opgedaan, waar ik altijd bang voor ben geweest. Veel is hetzelfde. De eenzaamheid, het onbegrip van de omgeving. De ontoereikende reactie in het reguliere medische circuit.

Haar verhaal grijpt me aan. Ik herken de pijn, omdat je er nagenoeg alleen voor staat. Elke dag weer. Jaren achtereen. Familie, vrienden, artsen en behandelaars verklaren je en masse voor gek. Of hebben totaal niet in de gaten, dat je een ernstige en invaliderende ziekte hebt.

Op die paar mensen na dan, die echt van je houden. En die staan vaak machteloos aan de kant.

Waar Heks echter al snel weigerde zich verder te laten behandelen binnen de psychiatrie (daar werd ik in eerste instantie geparkeerd door mijn huisarts) , daar is deze dame wel volledig in die hoek verzeild geraakt. Ik had het na een aantal afspraken bij een druiloor van een psychiater wel gezien. Hij stopte me vol met slaapmiddelen. Althans, dat wilde hij. Heks probeerde er een paar en knikkerde de rest in de vuilnisbak.

Als kind ben ik medicijnverslaafd geweest. Heks had een kleine hersenbloeding opgelopen tijdens één van haar vele valpartijen. Ik was een wild kind, een echte Tomboy. Ik klom overal op en viel wel eens ergens vanaf. Een neuroloog stopte me vol met valium. Op mijn veertiende moest ik ervan afkicken. Met veel moeite. Dientengevolge ben ik wars van dit soort medicatie. Het zijn bepaald geen snoepjes.

voedingssupplementen en vitamines, mineralen, pillen, dosis voor een dag

Middag portie pilletjes

Ook ben ik er vanaf het begin van overtuigd, dat ME een lichamelijke ziekte is en geen geestesziekte. Die psychiater probeerde me wijs te maken, dat ik een ongemotiveerde luie donder zou zijn. Ik moest streng worden aangepakt.

Heks was intussen zo ziek als een hond. Het lukte me nauwelijks om naar de afspraken te komen. Als ik er dan was, kon ik vaak geen woord uitbrengen van uitputting. Dat ergerde meneer de psychiater. Ik werkte niet bepaald mee, vond hij. De droplul haalde zijn supervisor erbij en samen probeerden ze me helemaal mentaal af te breken. Een beproefde methode in de psychiatrie.

Nog wat pilletjes voor bij het avondeten

Ik zat er verbaasd naar te luisteren. Ik lui? Ik ongemotiveerd? Kwam afspraken niet na? Ik herkende mezelf er totaal niet in.

Na deze afschuwelijke sessie ben ik weggegaan om nooit meer terug te keren. Wat een zelfingenomen randdebielen!!! Ga lekker zelf van die slaapmiddelen slikken!

Goddank heb ik die slaapmedicatie destijds geweigerd, want recentelijk is uit onderzoek naar voren gekomen, dat ze als bijwering vroegtijdige dementie hebben…….

Dertig jaar later is de medische visie op ME nog niet veel verder. Nog steeds probeert men middels cognitieve therapie die luie varkens weer in het gareel te krijgen, maar de enige die daar beter van worden zij de behandelaars zelf. Ze vangen gemiddeld 50.000 euro per patiënt voor dit traject! In het buitenland is uit onderzoek allang gebleken, dat deze therapie averechts werkt voor deze doodzieke mensen. Schandalige praktijken!

Mijn gesprekspartner is wel in het psychiatrische circuit beland. Ze is een aantal keren opgenomen. ‘Ik zag het soms helemaal niet meer zitten…’, verzucht ze. Dat herkent Heks. Ook ik werd regelmatig wanhopig bij het idee, dat ik nog jaren zou blijven leven. Elke dag dat geploeter om de dag door te komen. Al die pijn. Al die eenzaamheid. Dat eeuwige doodziek zijn. Ik ben een paar jaar geleden in een wanhopige bui zelfs gaan onderzoeken of ik in aanmerking kon komen voor euthanasie…..

Het uitzoeken en klaarzetten is vreselijk veel werk

Ik vertel deze bijzondere dame over mijn aanpak van ME ofwel Myalgische Encefalomyelitis. ‘Ik heb het helemaal zelf moeten uitzoeken. Het hele alternatieve circuit heb ik van binnen gezien. Het meeste baat heb ik bij acupunctuur, dat onderga ik al vijfentwintig jaar twee keer per maand. En een paar keer per week laat ik me uit de knoop halen bij de fysiotherapeut. Dan slik ik me nog een slag in de rondte aan voedingssupplementen en volg een streng dieet. Ik heb uiteindelijk een regulier middel ontdekt, LDN ofwel Low Dose Naltrexon,, dat iets doet voor mijn immuniteit.’

wat een gekke kruiden!, voedingssupplementen en vitamines, mineralen

Voor elke dag twee doosjes

Als ik dat allemaal niet had gedaan, zat ik nu waarschijnlijk in een psychiatrische inrichting. Want dat nog steeds het enige antwoord van het reguliere circuit. En ik zou daar volstrekt niet op mijn plek zijn. Sterker nog: ik ben overgevoelig voor dat soort medicatie. Veel antidepressiva hebben als bijwerking suïcide…..

In mijn badkamer heb ik dozen vol met voorraad

Stop Heks vol met Prozac, Lyrica of iets dergelijks en ze wil tegen bomen aanrijden met haar auto. Of midden in de nacht naar Engeland gaan zwemmen…. Alle soorten gammaboterzuurmedicatie zijn levensgevaarlijk voor mij!!!!

Gelukkig gaat het met mijn gesprekspartner intussen ook weer iets beter. Ze heeft net als Heks weer iets meer actieradius. Herkenbare activiteiten. zoals zingen, samen eten. Sinds kort is ze ook weer verliefd. Het beste medicijn ter wereld! Voor je humeur dan, helaas genees je er geen ME mee……

Op de dozen staat wat er in zit en hoeveel potten

	stronglovechris op In memoriam Don Leo. Mijn liev…
	reinswart op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	stronglovechris op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: af te breken

Heks bezoekt leuk feestje en raakt aan de praat met lotgenoot. ME is een vreselijke ziekte. Het wordt tijd, dat de wereld compassie gaat tonen met deze groep mensen in plaats van hen voor gek te verklaren en niet serieus te nemen. In Noorwegen krijgt deze groep chemotherapie. 70% geneest…….

Dit delen:

Dit delen: