Tagarchief: amoebe-leventje

Heks gaat naar de dierenarts. Ze krijgt de schrik van haar leven! Slecht voorgevoel, echt foute boel…. ‘Zeg die dierenverzekering voor je hond toch op, het is pure oplichterij….’ adviseerde iemand me een tijd geleden dringend, toen ik drastisch moest bezuinigen. Het is een peperdure verzekering en mijn hond heeft nooit wat. Tot nu toe dan. Gelukkig luister ik zelden naar goedbedoeld advies. Ik heb mijn verzekering dus nog!

Posted on by
©Toverheks.com

©Toverheks.com, Net na de operatie…….

‘Je hondje loopt niet lekker, Heks,’ de vrouw van mijn acupuncturist en zijn dochter kijken me bezorgd aan. Het is een paar dagen voor kerst. Mijn allerlaatste behandeling waar dan ook van dit jaar.

Heks maakt zich niet al teveel zorgen. Waarschijnlijk heeft VikThor zich verstapt. Dat had mijn vorige blaffende vriend ook wel eens. Een paar dagen rust en het is weer over.

Vlak na kerst hinkepinkt mijn schatje alweer. Nu na een wandeling met de Don. Hij heeft lekker achter een balletje aangejaagd. Maar dat doet hij wel vaker. ‘Ga eventjes naar de dierenarts met hem,’ dringt Don Leo aan. Een uur later loopt mijn ventje weer prima. Ik geef hem de nodige rust. Voorlopig even geen balletjes. Niets meer aan de hand.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Maar als begin januari mijn hondje weer pijn aan zijn pootje lijkt die hebben zit ik een halve dag later bij de dierenarts. Ze onderzoekt hem grondig. ‘Het lijkt iets te zijn in het kniegewricht, misschien de kruisband of de meniscus. Ik kan zijn onder en bovenbeen niet onafhankelijk van elkaar bewegen, dus de kruisband lijkt me nog intact…’

‘Ik ben echter niet gespecialiseerd in orthopedie. Ik zal je een verwijzing geven voor fysiotherapie of een orthopeed als je wilt…..’ Met een pijnstiller/ontstekingsremmer sta ik weer buiten. Mijn hond heeft gigantisch veel pijn na het gekloot aan zijn achterpoot. Ik bel een fysiotherapeut.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Een dag later komt ze bij me langs. Uitgebreid inspecteert ze VikThors rechterknie. ‘Het is de kruisband, kijk maar. Er zit veel te veel beweging in het gewricht. De band is beschadigd, opgerekt of gescheurd. Ik zou er zeker naar laten kijken door een specialist. Hij verrekt waarschijnlijk van de pijn…..’

Zo zit ik een week na het eerste bezoek aan de dierenarts bij een orthopeed in Rijswijk. Ik moet walgelijk vroeg op om er op tijd te kunnen zijn. Trillend van mijn dagelijkse ME kater rijd ik de stad uit. VikThor ligt naast me te balen. Hij heeft nog niet eens een lekker ontbijtje gehad. ‘Uw hond moet nuchter zijn…’ werd me verzocht.

Deze dierenarts heeft niet veel tijd nodig om zijn conclusies te trekken. ‘Kruisband is helemaal door. Kijk!’ Opgewekt wiggelt hij Viks onderbeen en bovenbeen onafhankelijk van elkaar heen en weer. Heks ziet het. Dat ziet er uitermate vreemd uit!

©Toverheks.com

©Toverheks.com, Rode oogjes van de drugs……..

Wauw! Heb ik dat ook eens gezien in mijn meutige amoebe-leventje. Heel bijzonder blijkt: ‘Ik heb dat nog nooit gezien,’ moppert mijn eigen fysiotherapeut met honderd jaar ervaring later tegen me.

VikThor kan direct blijven. Nog dezelfde middag gaat hij onder het mes. ‘Kruisbandproblematiek bij honden is iets geheel anders dan bij mensen. Het komt niet door trauma, zoals bij ons, maar het is een ziekte. De band raakt aangetast en na enige tijd breekt hij bij de minste geringste inspanning af. Er is niets aan te doen. Gewoon enorme pech!’

‘Bij 1 op de 3 honden met dit probleem breekt ook de kruisband van de andere knie op zeker moment af. Daarnaast ontstaat er artrose bij deze dieren. Jouw hond gaat daar flink last van krijgen, dat geef ik je op een briefje. Waarschijnlijk heeft hij al artrose in deze knie ontwikkeld. Dat gaat razendsnel bij honden. Binnen een paar dagen of weken….’

©Toverheks.com

©Toverheks.com

‘Gelukkig kun je nog veel bereiken met voeding en supplementen. En met een juist gewicht. De grote vijand in geval van artrose is overgewicht. Iets dat bijna alle honden hebben tegenwoordig. Maar die van jou niet! Complimenten hoor, hij ziet er echt geweldig uit!

Het is niet het enige compliment, dat ik over mijn geweldige hondje zal krijgen de komende dagen. Hij laat alles toe, Een infuus inbrengen? Geen probleem. Heks ziet voordat ze de deur uitgaat hoe een uitermate agressief exemplaar wordt binnengebracht, vastgebonden op een brancard. Grommend en grauwend. Aan zulke monsters hebben ze hier hun handen vol……

Zo rijd Heks dan in haar eentje naar huis. Ik kruip een paar uur in bed. Mijn beestje zal pas tegen 3 uur onder het mes gaan, ik mag hem pas vanavond ophalen.

Om even over drieën gaat de telefoon. ‘VikThor is weer bijgekomen, de operatie is zeer geslaagd, u mag uw hondje over anderhalf/twee uur komen halen……’ De hond voor hem kwam niet opdagen, dus toen hebben ze mijn ventje maar te grazen genomen. De ingreep is al achter de rug. Wat een opluchting!

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Ik spreek af om na de spits te gaan rijden. Het scheelt ongeveer een uur reistijd. In plaats van vijf kwartier slechts twintig minuten. Zo kan ik nog eventjes verder slapen en dat is hard nodig……

’s Avonds haal ik een heel zielig hondje op bij de kliniek. Zijn kaalgeschoren beurse pootje helemaal opgetrokken hinkt hij verdwaasd naast me naar de auto. Ik til hem er voorzichtig in. Rijd behoedzaam weer terug naar Leiden. Parkeer voor de deur….

Mijn buurman tilt hem voor me naar boven. Ik zal dit nog oneindig vaak zelf moeten doen. VikThor mag voorlopig geen trappen lopen. Dat gaat nog wat worden. Heks maakt zich hevig zorgen. Hoe krijg ik het allemaal voor elkaar?

Een zielig hoopje hond in de grote bench in de woonkamer. Met een lampenkap op zijn kop. Gelukkig heb ik voldoende pijnmedicatie meegekregen. En een middeltje om mijn ADHDer rustig te houden. Absoluut noodzakelijk. Want Vik geeft zich niet zomaar gewonnen.

Dat zal de komende dagen blijken. Ik moet mijn kleine held tegen zichzelf beschermen. Een enorme rotklus. Als een politieagent bewaak ik al zijn bewegingen. Een gevangenbewaarder ben ik. En nog een hele strenge ook………

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Hoera, het is volop lente! Moeder natuur draagt haar schitterende bruidskleed! Heks kruipt onder haar steen vandaan om naar buiten te gaan…. Ik fiets me suf op die ouwe trouwe Batavus. Met lekker wat trapondersteuning. En fietskar……… Zo redden we het wel op en neer naar het Valkenburgermeertje, mijn kleine hondje en ik!

Posted on by

Zondag fiets ik aan het eind van de middag de stad uit. VikThor zit in zijn kar. In een parkje aan de Singel laat ik hem zwemmen. Het ene bommetje na het andere produceert mijn kleine stoere mannetje. Tot groot vermaak van de omstanders. Het is ook geen gezicht, zo’n vliegende hond.

Zijn laatste kunststukje is direct op de bal duiken, kopje onder gaan en vervolgens met bal in bek weer boven komen. Voorwaar geen sinecure na een vlucht door de lucht!

Vanmorgen hebben we ook al uren in dit park doorgebracht. Nu echter gaan we door. De hete stad uit. Hop, naar het Valkenburgermeertje!

Daar zit Vlinder op me te wachten op een terrasje. Met haar lief. Ze gaat hem aan me voorstellen. Aan de keuringsdienst van waarde zogezegd.

Als ik arriveer zitten ze al breed lachend op me te wachten. Vik springt een gat in de lucht. Hij heeft de diepe liefde van Ysbrandt voor Vlindertje zonder meer overgenomen. Tevreden nestelt hij zich aan haar voeten.

Na een uurtje keuren en kletsen gaan mijn vrienden er vandoor. Goedgekeurd hoor! Heks gaat ook weer fietsen. Ik besluit nog eventjes naar Wassenaar te gaan. Hemelsbreed niet eens zo ver. Prachtig door de weilanden. Langs sloten en vaarten.

VikThor springt sloot in, sloot uit. Hij is toch weer zo gelukkig! In Wassenaar kom ik een paar jongetjes tegen. Een beetje in de leeftijd van de karakters uit Southpark. Eric Cartman en Kyle zeg maar.

‘Mogen wij een keertje met dat balletje gooien?’ vraagt Cartman. Zijn ondeugende koppie kijkt me enthousiast aan. Zijn vriendje staat me ook al te observeren.

Natuurlijk mag dat. Het volgende kwartier zijn de jongetjes druk in de weer met mijn hondje. Die qua hondenjaren ongeveer even oud is. Grappig toch weer!

Als ik terug ben bij het Valkenburgermeertje raak ik aan de praat met een vrouw in een rolstoel. Met hulphond. Ze vertelt me haar halve levensverhaal. Niet zozeer over wat ze mankeert, maar over haar spirituele reis door het leven. Een geschiedenis met veel dieptepunten, tegenwerking en duistere krachten……

Ja, helaas trekt groot licht vaak ook duisternis aan. Zoals motten onweerstaanbaar worden bekoord door een gemiddelde lamp. Heks mag van geluk spreken dat ze niet zo’n licht is……

Alhoewel…. Ik heb ook een flinke dosis duistere idioten te verstouwen gekregen in mijn amoebe-leventje.

Eenmaal terug in Leiden kan ik geen pap meer zeggen. Ik val in slaap zonder te eten of me zelfs maar uit te kleden. De beesten hebben gelukkig wel te eten gekregen.

Uren later word ik wakker. Het is alweer licht. Ik laat de hond uit en eet een banaan. Laat ik maar weer naar bed toe gaan…..

Maandagavond fiets ik alweer naar het Valkenburgermeer. Opnieuw rijden we helemaal door naar Wassenaar. En alweer kom ik jongetjes uit Southpark tegen. Ze springen een gat in de lucht als ze VikThor zien! Ze zien er niet alleen Amerikaans uit,  ze praten het ook. ‘We zitten op de American School of the Hague,’  klessebest Eric opgewekt tegen me.

Ze spreken werkelijk geen woord Nederlands. Een bizar verschijnsel in dit oer Hollandse landschap. Dit landschap van mijn jeugd. Deze weilanden waar ik als kind placht rond te dwalen. Weliswaar net iets oostelijker dan deze polder. Deze kleiklontgrond waar mijn wortels liggen……

De jongetjes hebben de hele middag gevist, maar niks gevangen. ‘We hadden wel tien wormen gevonden, maar het hielp niets,’ verklaart Kyle.

Vervolgens gaan ze als een dolle met mijn hondje aan de gang. Die plonst keer op keer in de vaart. ‘Zal ik ook springen?’ gilt Cartman dan telkens. Van mij mag hij. Het joch is sowieso al kletsnat.

‘Dat komt omdat we dit doen,’ schreeuwt Kyle begeesterd, terwijl hij de emmer water, waar ook vis in had moeten zitten, omkeert boven zijn ondeugende koppie. Cartman volgt zijn voorbeeld. ‘Nou moet ik zeker in de vaart springen,’ krijst hij vrolijk.

Toch springt hij niet. Waarschijnlijk heeft zijn moeder het hem verboden. En haar verbod reikt ver! ‘Het is hier helemaal niet diep, hoor,’ Kyle heeft blijkbaar ervaring op dit gebied. Hij vertelt me een verhaal hierover dat ik niet snap. Niet vanwege de taalbarrière, maar omdat het zulke ongelofelijke kleine-jongetjes-logica is……

Op de terugweg pak ik een terrasje aan het meer. Heerlijk zit ik een uurtje te peinzen temidden van een dampende menigte uitgelaten mensen. Wat een drukte!

De molen van Molenaar!

Op mijn gemakje peddel ik terug naar de stad. Het is genoeg afgekoeld om mijn ventje te laten lopen. We fietsen nog een ommetje door de polder waar ik dan wel ben opgegroeid, de Stevenshofjespolder, langs de molen van Molenaar, maar dan is het toch echt mooi geweest.

Even later fiets ik de warme stad weer in. De terrasjes puilen uit. Het is al negen uur intussen. Thuis plof ik in mijn stoel. Zal ik eventjes gaan liggen? Eerst de beesten eten geven en dan…… Uren later word ik wakker.

Gelukkig heb ik ’s middags warm gegeten. Wijs geworden door een paar dagen overslaan. Even tanden poetsen, hond uitlaten en dan……. weer naar bed gaan.

Van griep naar grap is een kleine stap als Buurman op de stoep staat. Soms willen oren geen zware baren horen: Lang leve absurde prietpraat!

Posted on by

Zoals gebruikelijk in deze tijd van het jaar lig ik gestrekt met het meest recente griepvirus onder de leden. Het hele weekend lig ik om, maar maandag waai ik eventjes bij Steenvrouw aan. Ze zit ook bij te komen van een griepje. ‘Ik ben niet meer besmettelijk hoor,’ snuft ze aandoenlijk. Haar waterige oogjes hangen op halfzeven. Toch maken we een lekkere wandeling in de frisse vrieskou. Twee dagen later vertoon ik precies dezelfde verschijnselen……

Haar virusje heeft zich diep in mijn lijf genesteld. Een immuunsysteem is bedoeld om zulke bezoekers buiten te houden. Op een of andere manier vist mijn systeem zulke indringers er niet uit. ‘Kom maar binnen, pak een stoel, wil je iets eten of drinken?’ vraagt mijn halvezolige poortwachter ongetwijfeld beleefd aan elk voorbijvliegend virus……

Zodoende breng ik weer veel tijd door in mijn eigen fantastische gezelschap. Afspraken worden afgebeld. Bij andere gelegenheden kom ik eenvoudigweg niet opdagen. Intussen probeer ik de moed er in te houden. Ik heb een drukke week voor de boeg volgende week, dus ik moet bijtijds op mijn beide benen staan……

Donderdagmiddag komt Buurman langs samen met zijn enorme hond, de grote vriend van Varkentje. ‘Heks, wat zie je er fantastisch uit! Je lijkt wel een Russische Mamoesjka Tsarina!’. Heks draait een rondje in haar mooie Siberische outfit. ‘Ik lig al dagen in bed, maar vanmiddag moest ik naar een behandelaar. Dus ik dacht: Ik trek eens wat leuks aan. Daar had ik zin in!’ Mijn oude vriend kan het zeer waarderen.

‘Kom, ik neem je mee uit! Je moet jezelf laten bewonderen, Heks. Je ziet er fabelachtig uit!’ Heks blijft liever thuis. Ik heb me alweer genoeg uitgesloofd vandaag. De koek is op! Mijn bezoeker is in een drukke bui. Luidruchtig toetert hij zijn vrolijke en vermakelijke verhalen om mijn oren. Ik luister en luister. Ik kom er niet tussen. Nog meer luisteren……..

Dat gaat zo zeker een uurtje door.

Als hij hetzelfde verhaal voor de derde keer vertelt onderbreek ik hem. Vervolgens probeer ik iets over mijn amoebe-leventje te vertellen, maar hij laat me niet uitpraten. Hij geeft direct zijn mening. Ik heb geen behoefte aan welke mening dan ook. Ik wil dat iemand naar me luistert. Ik wil ook bestaan!

Luisteren is gewoon heel moeilijk voor ons mensen. Die zeilers aan de zijkant van ons hoofd hadden er over het algemeen net zo goed niet kunnen zitten: Ze dienen vaak louter als sierobject….

We hebben er allemaal wel eens last van. De één iets meer dan de ander.

Als je luistert houd je je mond. En daar zit em de crux. Wij mensen maken gewoon liever lawaai. We overschreeuwen de stille wateren in onszelf. We brullen tegen de diepe gronden in de ander. Luisteren is passief: We willen actie!

Lui luisteren. Achterover leunen en horen wat de ander zegt. Luisteren met je hart. Verstaan. Een goed verstaander heeft een half woord nodig. ‘Deep listening’ noemt Thich Nath Hanh dat. Zo belangrijk in de menselijke verhoudingen……

Essentieel!

Tijdens retraites met Thich Nath Hanh in Plumvillage werden we ingedeeld in zogenaamde ‘families’. Met je eigen familie werd je geacht iedere dag te ‘Dharma’delen. ‘Darmen-delen’ noemden wij het ook wel voor de gein.

Het ritueel gaat als volgt: Mensen zitten in een kring. Wie iets wil vertellen maakt een respectvolle buiging naar de anderen. De kring buigt terug. Vervolgens vertelt diegene zolang als ie wil over wat ie maar wil. De rest luistert. Niemand zegt iets, niemand onderbreekt de ander. Als je je verhaaltje hebt gedaan, maak je opnieuw een buiging. De rest buigt terug en zwijgt.

Je wordt geacht geen enkele reactie te geven. Ook niet later. Of de volgende dag. Geen goedbedoelde adviezen. Geen ongevraagde meningen. Geen aanbevelingen. Geen: Dat heb ik ook! Geen enkele reactie. Gewoon luisteren, luisteren en nog eens luisteren. Met je oren en met je hart.

Als dit ritueel goed wordt uitgevoerd is het zo fantastisch! Echt naar elkaar luisteren geeft zoveel intimiteit en verbinding! Ongekend!

Helaas heb ik ook in Boeddhistische kringen regelmatig meegemaakt dat wij mensen hier niets van bakken. In no time slaan we elkaar om de oren met wijsheden, oplossingen, meningen en andere zaken. Waar die ander nou echt niet op zit te wachten…..

Meestal goed bedoeld, maar het ellendige bijeffect is vaak dat de ander het gevoel krijgt heel dom te zijn nog steeds met zulke eenvoudig op te lossen problemen te tobben…… 

Na mijn verontwaardigde protesten houdt mijn goede vriend dan toch zowaar zijn mond. Het kost hem gewoon erg veel moeite vandaag….. Ik kan eindelijk vertellen over wat me bezig houdt. Lang duurt het niet, want al snel hebben we het over luchthartiger en lichtvoetiger onderwerpen:  Onze volgende theatrale projecten.

We verzinnen idiote plannetjes voor ons koor. Ja, we runnen samen een enorm zanggezelschap, ‘Het Dikkertje Tromkoor’. Bestaande uit Heks en Buurman……. We hebben vele successen geboekt in het verleden en ook nu roepen bepaalde situaties om een goed zelfgeschreven lied.

‘Ik ga mijn keukenstudio weer opzetten, lieve Buurman,’ roept Heks enthousiast, ‘Dan nemen we een paar nieuwe nummers op.’ We hebben allebei genoeg materiaal voor een avondvullende show. Buurman heeft ook een paar puike ideeën. Hij wil een website maken. En een standbeeld laten oprichten! Voor wie? Ja, dat is natuurlijk nog geheim……

Heks ligt in elk geval dubbel van het lachen bij al die snode plannetjes en bizarre initiatieven. Ik kan het absurde enorm waarderen. Zo heeft Buurman mijn miezerige snothumeur toch maar rigoureus verbeterd!

Benieuwd of onze gekke invallen en ideeën weer eens echt van de grond gaan komen. Zoals vroeger, in de hoogtijdagen van ‘Het Dikkertje Tromkoor’. Ik hou jullie op de hoogte……