Zaterdagmiddag strijken we neer op een heel apart terras naast het MAS, Museum Aan de Stroom. Het is een aan elkaar geknutseld hippie-gebeuren. Als ik naar binnen loop om iets te bestellen slaat de zoete lucht van gefrituurde linzenburgers me in het gezicht. Helaas is het niet mogelijk om hier te pinnen. Dat wordt weer lopen naar de dichtstbijzijnde pinautomaat. Heks heeft het helemaal gehad na viereneenhalf uur in het museum. Cowboy is ook moe. Toch sleept hij zich nog eventjes naar de geldautomaat.
handjes op de gevel
Ik raak aan de praat met mijn tafelgenoten. Twee leuke meiden uit Brabant. Zomaar een dagje in Antwerpen. ‘Niet vanwege de gay pride hoor’, verzekeren ze me, ‘ hoewel iedereen dat denkt hebben we gemerkt. Twee dames op stap …..’ Ze giebelen vrolijk.
Wij hebben ook al één en ander meegekregen van het homofestijn, dat zich dit weekend in deze stad vol’trekt’. Bij een feestterrein aan de Schelde kwamen we een wel heel bizarre waarschuwing tegen: ‘ betreding van het festivalterrein impliceert instemming met mogelijke aftasting. Bij weigering wordt de toegang verboden.’
Zo!
Het MAS is een fantastisch gebouw. Ik had er al over gehoord van mijn goede vriend en buurman, de baas van Duitse herder Carlos. Sindsdien staat het bovenaan mijn verlanglijstje. En vandaag is het dan eindelijk zover.
Het geheel uit rode stenen opgetrokken gebouw maakt aan de buitenkant al een overweldigende indruk. Binnengekomen blijft het genieten. De entreeprijs is extreem laag. De voorzieningen goed. De verschillende exposities divers en boeiend. Helaas zijn er verschillende musea gesloten om dit paradepaardje te realiseren. Hele collecties zijn verdwenen in depots en kelders….. Dit verklaart het gebrek aan diepgang van het tentoongestelde…..
Een vreemd bouwwerk met horecagelegenheid drijft pal naast het MAS in het water
Op een gegeven momentben ik wel erg moe. Ik ga op de grond zitten om van een filmpje over een Maori-kunstenaa te genieten. Plotseling komt er een klein meisje naast me zitten. Ze babbelt er lustig op los. We sluiten direct vriendschap! Die middag kom ik haar steeds weer tegen. Samen verbazen we ons over de vreemde voorwerpen, die worden geëxposeerd.
Bij het afscheid zegt ze hoopvol: ‘ Misschien droom ik vannacht van je!’ ‘Ja,’ roep ik enthousiast, ‘dan gaan we samen vliegen!’ Haar prachtige blauwe kijkers glinsteren. ‘Hoog in de lucht….’ Diepe zucht. Een kinderhand is snel gevuld……
Wat een heerlijke dag. De zo’n schijnt. Er staat een verfrissend briesje. We picknicken bovenop het MASGebouw. En nu zitten we op een uitgelezen plekje met wijn en bier. Straks gaan we verrukkelijk uit eten.want het weekend pakt financieel zo gunstig uit, dat het er vanaf kan…. Het leven is een feestje vandaag.
Helaas moet dit leuke initiatief binnenkort het veld ruimen. Zoals zoveel in deze leuke stad sinds de enorme verrechtsing
Zaterdagmiddag meld ik me bij Frogs. Ik ben vijf minuten te laat. Knorrig sputterend kijkt hij me aan. We gaan naar de vernissage van een tentoonstelling van zijn oudste vriend Trueman (Fred Rohde ). Hij wil niks missen!
Gelukkig is de tentoonstelling in Museum Het Leids Wevershuis. Op een steenworp afstand van het huis van mijn goede vriend. We gooien het varkentje bij Frogs naar binnen en gaan op pad.
Al we in de straat arriveren is het niet moeilijk op te maken waar de tentoonstelling is: De ramen van het Wevershuisje hangen vol afdrukken. Hartelijk worden we verwelkomd. We zijn gelukkig ruim op tijd.
Met een heerlijk gaasje wijn in de hand luisteren we naar de inleidende woorden van Dirk Ketting, een bekende fotograaf en oude bekende van Trueman. Na de opening haasten we ons naar de zolder van het huisje. Hier is een kleine voorstelling, verzorgd door vrienden van True en Trueman. Onder de schamele dakpannen genieten we van een intrigerende performance. ‘Echo-Kinesis Transient’. Verzorgd door Natasha en Irene. Prachtig verfilmd door Jiang Zhenghua:
Heks zit naast Blonde Buurman. Als het is afgelopen kletsen we eens uitgebreid bij. Het is altijd heerlijk om hem te spreken, deze oude vriend. Hij houdt er verrukkelijke denkbeelden op na. Een Docter Philachtige levensvisie, maar zonder het gelul.
‘Wat je voelt is waar’, zegt hij altijd. En ‘Zie mensen voor wat ze zijn. Leveren ze je een klotestreek, ga er dan gewoon vanuit, dat ze niet zullen schromen het nog eens te doen.’
Vandaag is hij heel aardig voor me. ‘Heks’, zegt hij, ‘Jij stond vroeger altijd naar Jan en Alleman te luisteren, met eindeloos geduld.’ Hij trekt een gezicht. Ziet mijn gezicht betrekken. ‘Niet dat dat verkeerd is hoor.’ ‘Ja, maar ik doe dat nog!’, verzucht ik, ‘Alleen hanteer ik een veel beter deurbeleid.’
Ik kijk naar mijn oude vriend. Hij glimlacht. Ok, Blonde B. Het kan beter, ik weet het….. Maar ja, alles op zijn tijd.
Intussen is Trueman begonnen met een speech. Hij bedankt zijn vrouw True. Zij heeft dit allemaal in gang gezet. Zij heeft met eindeloze toewijding zijn hele archief doorgespit. Deze bevlogen kunstenares heeft de hele tentoonstelling bedacht en ingericht. Ze heeft een keur aan vrijwilligers op de been gekregen en aangestuurd om deze ode aan haar man te realiseren. Een daad van Grote Liefde.
‘Weet je wat nu zo bijzonder is’, zegt Trueman, ‘Mijn vrouw heeft foto’s zodanig geëxposeerd, dat ikzelf versteld sta. Heb ik die foto’s gemaakt? Ja, ik weet dat ik ze nam, maar zij heeft het inzicht gehad om ze in een geheel nieuw perspectief te plaatsen!’ Dat is nu echte liefde. Mijn vriendin True heeft kans gezien om meerwaarde te geven aan het toch al zo prachtige werk van haar man. Terecht wordt ze flink in het zonnetje gezet.
Mijn vriendin, die het gewoonlijk bepaald niet schuwt om in het centrum van de belangstelling te staan, wuift vandaag alle lof luchtig weg. Het is de dag van haar man. Hij staat in middelpunt. Bovendien moet ze alweer ergens ingrijpen, iemand verwelkomen of uitlaten. Kortom: Ze heeft het druk.
Wat een heerlijke expositie. Ook het huisje op zich is al een bezoekje waard. Komt dat zien mensen!
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.