Afgelopen week ga ik eventjes bij de boer langs, waar ik ThayThay en Aafje ooit vond. Met nog een derde katje, dat helaas al snel overleed. Heks was ontroostbaar. Maar ze kreeg een Boeddhistische begrafenis hier op het terrein van het klooster. In een heel mooi versierd doosje. Begeleidt door een vrouw, die begrafenisondernemer is in haar dagelijkse leven…..

De boer kijkt raar op, als ik uit mijn knalgele autootje spring. Alsof hij water ziet branden.

>

‘Wat ziet hij er goed uit’, denk ik bij mezelf als hij me breed lachend meetroont naar iets, dat ik MOET zien. ‘Viens voir!’ roept hij, alweer met een stralende lach. Dan zie ik het. Hij heeft een nieuw gebit. Nee, sterker nog: Hij heeft nu een gebit. Vorige keer zaten er niet veel tanden in zijn mond, hetgeen hem jaren ouder maakte. Wat fijn voor hem.

‘Misschien is hij ook wel verliefd’, denk ik bij mezelf, ‘Net als ik en Cowboy…’

We lopen naar de boerderij, Vlak voor de deur volgt de tweede verrassing. KITTENS. Wel zes exemplaren. Prachtige witte boskatjes. Goddank met een moeder deze keer. Wat een schatjes!

‘Ik neem er geen mee naar huis, hoor!’ roep ik uit, alweer in verleiding gebracht. ‘Ik heb het mijn vrienden moeten beloven!’ En Ferguut, de zwarte panter. Als ik weer met een exemplaar aankom gaat hij echt ergens anders wonen, vrees ik. Nou, ik weet het eigenlijk wel zeker.

‘Ik kom nog een keertje langs, dan drinken we iets en gaan we weer over spirituele boeken praten’, beloof ik. Deze man leest alles wat los en vast zit op dat gebied. Vorige keer heeft hij me zijn gehele boekenkast laten zien. Ik was diep onder de indruk. ‘Doe de groeten aan je broer!’ Zo nemen we afscheid. Intussen heb ik al heel wat gegadigden om poesjes te gaan knuffelen. onder andere de non, die net als Heks ook zoveel van katten houdt.

‘Zou je me kunnen helpen met een kat hier in het klooster? vraagt ze, als ze erachter komt, dat ik met katten kan praten. ‘Natuurlijk, wat is het probleem?’ Het blijkt om een jong katertje te gaan, Winston. Sinds enige tijd bijt hij. Venijnig! We bespreken het geval en Heks geeft advies. Volgens mij is Winston boos, omdat zijn moeder, de poezennon, een tijdje op reis is geweest.

De volgende dag steekt hij vlak voor mijn auto de weg over. Ik zie alleen zijn achterkant in de bosjes verdwijnen. maar wat blijkt? Vanaf dat moment bijt hij niet meer! De non is dolblij. later komt zelfs Moeder Overste me bedanken, het nieuws heeft snel de ronde gedaan.

Nou ja, hoe het dan ook gekomen is, belangrijkste is, dat ie niet meer bijt. Ik verdenk mijn gevederde vrienden van zekere interventie. Of misschien ben ik wel een betere kattenfluisteraar dan ik zelf in de gaten heb. Wie zal het zeggen.

Mijn panter is in elk geval al een week niet gesignaleerd door de oppas. Dus daar moet ik ook maar eens grondig mee gaan fluisteren…..