Contemplaties over woede: het vermoeden rijst dat ik in de aanvaringsfase zit. Mooi zo. Het is een fase, dus het gaat voorbij. Ei, ei. Heks is blij.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM, Agressieve dronken dropjes slaan Heks in elkaar

Het is raar dat ik alsmaar exploderende types op mijn pad krijg. Toch? De afgelopen week was ik beide keren dat het gebeurde zelf in een heel goed humeur. Dus wat roept het op? Heb ik soms een onzichtbare wolk razende kolkende woede om me heen hangen, waar ik geen weet van heb?

Het baart met zorgen. Vandaag of morgen krijg ik een hengst van deze of gene. Hier of daar. En daar heb ik geen zin in, ik ben geen masochist.

Net als ik me dit allemaal bedenk, schiet me te binnen dat ik ooit eens hetzelfde probleem had met fysiek geweld. Heks zat net op kamers en werd om de haverklap op straat in elkaar geslagen. Precies op het moment in mijn leven dat ik besloten had, dat me dat nooit meer zou gebeuren.

Ik volgde lessen in karate en Jiu Jitsu op het universitair sportcentrum. In het Leidse Volkshuis trainde ik met een groepje fanatieke kickboksers. Onder bezielende leiding van een studievriend van me, wiens studentenkamer het meest weg had van een gym. Zoveel apparaten stonden er opgesteld. En dat in die tijd!

Alsof de duvel ermee speelde: Telkens kwam ik op straat in de problemen. Bijvoorbeeld omdat de in die tijd florerende Haarlemmerstraat gang mijn pacifistische vriendje in elkaar sloeg. Dat pikte Heks dan niet, dus ik sloeg er op. Maar ja, zelf had ik achteraf ook een blauw oog en een gesprongen lip.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM, De franse politie staat ons terzijde met zijn knuppeltje. De knuppel. Het is echt de druppel, maar gelukkig niet de kwak, die de emmer doet overlopen……

Ook werd ik een keertje te pakken genomen in Parijs. Ook hier was ik in gezelschap van iemand. Een kleine frêle vriendin met een bijzonder grote bek. Zij kreeg geen enkele klap, maar Heks natuurlijk wel. Gelukkig werden we gered door een piepjonge politieagent. We mochten in het huis van zijn ouders logeren die nacht, want die waren op vakantie. Waar hij ons vervolgens probeerde aan te randen…

Ja, je krijgt het niet cadeau als vrije vrouw. Die agent kon ik wel hebben. Het was een supersukkel, dus de grote smoel van mijn maatje volstond. Zolang Heks zich maar vierkant voor haar petite vriendin posteerde om gericht een flinke lel uit te delen, telkens als zijn handjes weer vanonder het bed onze richting uit kropen……

De leiperd was onder het bed gaan slapen. Nadat we hem er hadden uitgetrapt.

Heks werd altijd bloedlink als je aan haar vrienden kwam, maar mezelf verdedigen kostte meer moeite.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Tot slot werd ik in Leiden nog een keertje aangevallen door twee agressieve dronkelappen. Gewoon op weg naar huis op de Stationsweg. Om een uurtje of half twaalf ’s avonds. Ze begonnen me net helemaal in elkaar te meppen, toen ik hulp kreeg van een taxichauffeur met een honkbalknuppel. Gevolgd door een jong stel met een hoge graad in vechtsporten.

Door hen kon ik ontsnappen aan mijn belagers. Die hielden er allebei een gebroken kaak of neus aan over. En een nachtje brommen in de cel. Het was voor het eerst in mijn leven dat iemand het voor me opnam in zo’n Kop-van-Jut-situatie. Zo bijzonder vond ik dat! Ik wist gewoon niet hoe ik die mensen kon bedanken!

Daarna heb ik jaren geen last gehad van dit soort geweld. Tot ik een jaar of vijftien geleden in elkaar werd geslagen door uitsmijters van het Koetshuis. Waarom heb ik nooit begrepen. Het had iets te maken met hun vriendinnen, die me zaten uit te schelden toen ik langs liep. Heks zei iets terug en boem.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM, Van anabolen word je impotent, dat is algemeen bekend. Dus zoek je een echte vent? Houd dit soort types dan uit je tent!

Drie volwassen hersenloze anabole kleerkasten sloegen me een hersenschudding. Dat zal henzelf niet overkomen met die holle vaten op hun romp. Maar goed.

Heks stond te schreeuwen dat ze niet onder de indruk was, maar dat was louter grootspraak. Ik gedroeg me als Mohammed Ali in het gevecht van zijn leven met teksten als ‘Is dat alles wat je in huis hebt?’, maar ik kon het natuurlijk niet afmaken zoals hij…..

Nee, Heks delfde toch echt het onderspit tegen die drie idioten van kerels. Sukkels die vrouwen slaan.

Uiteindelijk ben ik ook geholpen door iemand, maar het kwaad was al geschied.

Er is dus niet zoveel voor nodig om klappen te krijgen. Toch heb ik het in mijn privé-leven vanaf het moment dat ik op mezelf ging wonen nooit meer gehad. Het is me net zo vergaan met grensoverschrijdend seksueel gedrag. Du moment, dat ik besloot niks meer te accepteren van wie dan ook werd ik in het openbaar chronisch besprongen door allerlei idioten.

Ik werd er helemaal gek van. Uiteindelijk kwam het tot aangiftes en noem maar op. In die tijd ontdekte ik hoe hopeloos het is om als slachtoffer van seksueel geweld genoegdoening te krijgen. Ermee voor de draad komen levert zoveel problemen op, dat ik best begrijp dat velen hun kop dan maar dicht houden. Die hap zaad doorslikken. Bij vieze wijze van spreken.

Zou het met die woede ook zoiets zijn? Dat net nu ik ermee in het reine probeer te komen, het thema zich aan alle kanten opdringt? Ik constant op de proef word gesteld? Alsof er geen gezellige mensen meer los rondlopen?

Gek genoeg stelt dit inzicht me gerust. Het zal dus echt wel ergens goed voor zijn, deze toestanden. En er zit ook een einde aan, alles gaat voorbij uiteindelijk!

De kunst is om het gif niet meer binnen te krijgen, niet meer zijn werk te laten doen. Zodat ik niet verbitterd raak. Of verzuurd.

Dus laat ik het echt bij een keertje terugschreeuwen als het me te gortig word. Maar ik ga maar niet mensen in de gracht gooien, zoals de sexy glazenwasser onlangs deed met een handhaver, die zijn hond wilde bekeuren…….

Wel enorm grappig, dat verhaal. Ik zit er al twee weken inwendig om te lachen.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM, Handhaver te water na onterecht bekeuren van glazenwasser.

 

Ex Animo zingt Matthäus met bevindelijke en vitale momenten, aldus de lovende recensie van Lidy van der Spek. Heks heeft een heerlijke bevindelijke dag en avond met dit prachtige meesterwerk van Johann Sebastian Bach. Ik ben fit genoeg: Het kan en mag! Elke dag wat mij betreft……

Doorkijkje door de enorme kerk

Matthäus Passion, woensdag 23 maart 2016, Pieterskerk te Leiden. Koor: Christelijke Oratorium Vereniging Ex Animo. Dirigent: Wim de Ru. Solisten: Tetsje van der Kooi, Ingeborg Bröcheler, Pascal Pittie, Laurens-Alexander Wyns, Joep Bröcheler , David Greco. Begeleiding: Holland Orkest Combinatie, m.m.v. Jeugdkoor BplusC, Thijs Kramer, orgel-continuo en Takeshi Sudo, Viola da gamba.

Het orkest zit klaar, het koor staat opgesteld, de generale kan beginnen

Woensdagmorgen schrijf ik een blogje in bed. Ik spaar mijn krachten, want ik moet de hele dag aan de bak met de Matthäus Passion. Eerst generale en dan uitvoering. Het blog gaat over de aanslagen, want daar is mijn bewustzijn van vergeven.

Om twaalf uur race ik naar de mondhygiëniste. Een ongelukkig geplande afspraak. Nou ja, ik zing vanavond in elk geval met een stralend gebit! ‘Er is een stukje van mijn kies afgebroken,’ vertel ik haar. Ze kijkt in mijn mond. ‘Oh nee, iet ies ein kroon gebroken!’ Mijn mondverzorgster is Oost Europees. Ze roept de tandarts erbij. Die maakt snel een foto en een vervolgafspraak.

’s Avonds hebben we natuurlijk allemaal mooie zwarte jurken en pakken aan…….

Dure grap hoor, zo’n gebroken kroontje. Deze prinses op de erwt is er in elk geval niet blij mee. Als een haas ga ik ervandoor. Ik ben door dit gedoe hartstikke laat voor de generale repetitie. Lunchen sla ik dan ook maar over.

Als ik in de kerk kom staat iedereen al klaar. Heks heeft een plekje buiten het koor. Krijg nou wat! Samen met mijn maatje zijn we aan de andere kant van het gangpad geposeerd, aan de rand van de te kleine tribune, waarop het koor zit. ‘We zitten op de strafbank,’ fluister ik in haar oor. Ze kijkt me berustend aan, maar baalt als een stekker.

kroonluchtertje

Door onze ongelukkige positie hoor ik de alten niet goed, behalve een paar alten achter me, waarvan er eentje enorm zit te broddelen hier en daar. Wel knallen via een pilaar de tenoren in mijn oor. Echt lekker zingen is er dus niet bij die middag. Maar ja, ik vind het al weer heel wat dat ik hier sta. En dat ik bij stem ben. Om dat te bewerkstelligen heb ik een hele week absolute rust gehouden: Het heeft gewerkt!

Na de generale repetitie scheur ik naar huis. Ik moet nog van alles, maar ik ben doodop. God, wat heb ik toch weinig energie. Hopeloos. Mijn lichaam vertoont slakkengedrag. Traag worstel ik me onder de douche door. En ik moet nog een hele avond knallen. Ik zorg dat ik op tijd terug ben in de kerk. Maar oh jee, extra pijnstillers innemen vergeten. En er is geen koffie voor ons vooraf!

Mijn maatje balend op de strafbank

Een koorvriendinnetje van me diept paracetamol op in haar van alle gemakken voorziene handtas. Ook trakteert ze me op een kopje koffie aan de bar. Zodoende trek ik net genoeg bij om er vol tegenaan te gaan. Onze inzingsessie doet de rest. Giebelig staan we even later aan weerszijden van de kerk opgesteld om in ganzenpas naar voren te marcheren.

Ik neem plaats op mijn strafstoel. De kerk zit stampvol. Er zijn nog maar een paar lege plekken. ‘Zo druk heb ik het nog nooit meegemaakt,’ sist mijn zangmaatje. Zij zingt al zeker voor de dertigste keer mee, dus dat zegt wel iets.

Even later komen de solisten en dirigent binnen. Het geroezemoes verstomt. Onze vice voorzitter neemt het woord. We gaan een minuut stilte houden voor de slachtoffers van de aanslagen bij onze zuiderburen.

bevriende sopranen

Even schrik ik, want ik heb soms moeite met het zich toe eigenen van allerlei leed door Jan en alleman. Tegelijkertijd gaat onze uitvoering van vanavond natuurlijk juist over onschuldige slachtoffers en foute politiek. Het wordt muisstil. De minuut duurt eindeloos. Heks kijkt vanuit haar hoge positie door doodstille kathedrale kerk. De kroonluchters verspreiden hun gouden licht kwistig door de enorme ruimte. Rond de eeuwenoude pilaren branden waxinelichtjes.

Dan is het zover. Onze dirigent, Wim de Ru,  zwaait zijn baton door de lucht. Het orkest begint zijn slepende eindeloos modulerende melodielijn. De spanning bouwt op. We halen diep adem en beginnen. ‘Kommt, Kommt,  Kohohohommt, ihr Töchter, helft mir klahahahahahahahahahahahagen,’ zingt Heks op volle sterkte vanuit haar strafbank. Mijn hart zwelt op in mijn borstkas. Heerlijk! We knallen het eerste deel eruit.

Vrolijke noten in de pauze!

‘Seht! Wohin? Auf unsre Schuld,’ klinkt het om me heen. Boven alles uit zingt het jeugdkoor ‘O Lamm Gottes, unschuldig,’ met hun ijle zuivere hoge stemmen. Dat ontroert me altijd zo. Dat prachtige jongenskoor dwars door alles heen.

De kop is eraf. Het verhaal neemt een aanvang. We zingen en zingen alsof ons leven ervan afhangt. Soms zacht en ingetogen, vooral bij de koralen, dan weer voluit. De gekke spreekkoren…. ‘Herr, bin ich’s?’ zingen we om beurten en tegen elkaar in. Ik hoor een Herr teveel realiseer ik me. Bin ich’s? ‘Nee, ik was het ,’geeft de alt achter me later toe.

‘Ich will bei meinem Jesu wachen,’ de tenor heeft een schitterende stem. ‘So schlafen unsre Sünden ein,’ antwoorden we. ‘Wat is dat toch prachtig dit gedeelte,’ geniet ik al zingende. Dan volgt al snel een favoriet van Heks.

Kwek kwek kwek. Het koor heeft een grote sociale funcie…..

Sind Blitze, sind Donner in Wolken verschwunden?
Eröffne den feurigen Abgrund, o Hölle,
zertrümmre, verderbe, verschlinge, zerschelle
mit plötzlicher Wut
den falschen Verräter, das mördrische Blut.

Oh, wat zingt dat toch lekker weg. Waanzinnig!

Niet veel later is het pauze. Steenvrouw is komen luisteren, maar ook Trui en haar prachtige dochter Vlinder zijn van de partij. Wat een enorme verrassing dat deze jongedame de hele Matthäus komt uitzitten speciaal voor mij! ‘Het is supergoed!’ zeggen mijn vriendinnen.

Engel is er ook, ik zie haar recht voor me op de derde rij zitten. Wat een geweldige plek! Na afloop kunnen we elkaar niet vinden. ‘Wat me zo opviel bij de Matthäus, was dat het trager/wat slepender ging, en met zóveel gevoel….niet alleen bij de solisten of t orkest, maar vooral t koor. Zo zacht en teer er gezongen werd. Was prachtig, voelde me door de muziek omarmd!’ schrijft ze me ’s nachts.

Bas/Bariton David Greco en dirigent Wim de Ru tijdens de generale repetitie

En een paar dagen later ‘Ik zag gisteren een stukje Matthäus op TV…..een beroemd koor en beroemde solisten enzo….het werd afgeraffeld, uptempo, zonder enig gevoel en compassie. Veel en veel liever jullie intonatie….. zó persoonlijk en gevoelig gebracht, alsof jullie het voor mij speciaal zongen. Als t koor begon te zingen, was het ook net alsof een golf van zachte wattenklanken over het publiek uitgerold werd.’

Geweldige recensie toch?

Nog een bevriende alt

De rest van de avond vliegt voorbij. We sterven van verdriet bij het hart van dit beroemde muziekstuk, het ‘Erbarme dich’. En daarna is het een afglijdende beweging naar het graf. Tegen die tijd crepeer ik van de pijn. Al dat opstaan en zitten. Het staan. De lange dag. De virussen die in mijn lijf rondwaren. Ik ben ook aan een wederopstanding toe zo langzamerhand…..

Mijn andere zangmaatje heeft er zin in!

Toch kan de Matthäus me nooit lang genoeg duren. Als we de laatste noten zingen baal ik dat het afgelopen is. Bij onze uitvoering wordt geklapt. Niet direct. Eerst is het zeker een minuut doodstil. Niet voor Brussel dit keer, alhoewel…. Indirect wel. Dan barst er een oorverdovend applaus los, we krijgen een staande ovatie! Het publiek wordt gek. Er komen bloemen voor de solisten en onze onvolprezen dirigent. Iedereen zweeft een paar meter boven de grond van geluk na het volbrengen van deze wereldberoemde lijdensweg…….

Een kwartier later zijn de meesten op weg naar buiten. Muziek ingepakt, vlinderstrikje aan de wilgen, leesbril opgeborgen, jas aan, tot ziens, was fijn, zit er weer op…. Heks drinkt nog een glaasje wijn met Trui en Vlinder in de leegstromende kerk. Daarna tref ik Frogs in mijn huis. Hij heeft voor Varkentje gezorgd. We nemen nog meer wijn en ik vertel over mijn belevenissen.

Ja, we gaan weer beginnen

Lang nadat hij naar huis is stuiter ik nog in de rondte. Ik luister nog naar een stuk of twintig uitvoeringen van ‘Ich will bei meinem Jesu wachen,’ sommigen zo mooi dat de tranen over mijn wangen rollen. Maar bij een licht nichterige balletuitvoering geïnspireerd op de muziek krijg ik de slappe lach. Alhoewel het einde daarvan wel weer prachtig is: Tijdens de laatste tonen van het stuk valt de danser in slaap……

De dagen er op zie ik nog twee fantastische documentaires over onze geliefde Matthäus Passion. Prachtig, allebei. In één ervan,  2Doc: Erbarme Dich’, zit ook veel dans en beweging. Het is een zeer interactieve uitvoering. De muzikanten, het koor, iedereen acteert mee: Fantastisch, heel dramatisch. Zo zou ik em ook wel eens willen zingen. De muziek leent zich er bij uitstek voor!

Nog wat laatste markeringen aanbrengen……

De andere, ‘2Doc: Mijn Matthäus’,  gaat over hoe dit meesterwerk het leven van mensen beïnvloedt. Ook heel mooi en indringend. En herkenbaar voor ons verslaafde amateurzangers…….Een aanrader voor alle Matthäus fanaten……

Tot slot de recensie in het Leidsch Dagblad:

We kregen een geweldige recensie in Leidsch Dagblad! 

Voor degenen die niet weten wat ze met het woordje bevindelijk aanmoeten, kijk eens hier: Wat bedoelt men nou eigenlijk echt met “bevindelijke prediking”? Een antwoord vanuit de reformatorische hoek……

Onze inzingruimte, tevens omkleedruimte

Heksentoeren: Kristallen schedelmeditatie bij Maan. Loslaten van angsten gaat veel gemakkelijker met een draak op je schoot……

kristallen schedel meditatie, februari 2014, veld loslaten van angst, kristallen draken, kristallen elfen, ET's, stenen en kristal, meditatie met stenen en kristal

Het veld

 

Woensdagavond is het weer zover. Kristallen schedelmeditatie bij Maan. Heksjes uit de hele regio verzamelen zich in haar gastvrije huis. Iedereen mag maximaal drie schedeltjes inbrengen. Op de lage tafel staat al een hele opstelling klaar. Het ‘veld’ van deze maand gaat over het loslaten van angst. Mooi zo. Ik ben me onlangs een ongeluk geschrokken en heb daarmee een heleboel angstige gevoelens opgeharkt. Die kan ik afgeven aan dit magische raster sterrenstof. Zodat ik niet chronisch scheldend door het leven hoef……

De onoprechten schreeuwen boven zichzelf uit in een onverstaanbaar geblaat….. )De onoprechten schreeuwen boven zichzelf uit in een onverstaanbaar geblaat….. )

De onoprechten schreeuwen boven zichzelf uit in een onverstaanbaar geblaat….. )

In het midden een enorme Elestiaal van rookkwarts

 

Het is een bijzondere avond. De door Maan geleide meditatie is krachtig. Het is heerlijk om in deze dierbare groep te werken aan levensthema’s. Na de gezamenlijke meditatie gaan we individueel met de schedels aan de slag. Heks heeft bij binnenkomst al een paar geweldige draken zien staan. Eentje van Sodaliet, een blauwe steen met in dit geval, heel bijzonder, roze strepen erdoorheen. De ander is van Mookaiet. Een Jaspissoort. Heel rustgevend blijkt…….

 

De onoprechten schreeuwen boven zichzelf uit in een onverstaanbaar geblaat….. )

De jonge draak van Sodaliet

De onoprechten schreeuwen boven zichzelf uit in een onverstaanbaar geblaat….. )

Is het geen schatje?

De onoprechten schreeuwen boven zichzelf uit in een onverstaanbaar geblaat….. )

De draak van Mookaiet

 

Dat is altijd zo leuk van deze avonden. Soms komen er de meest bijzondere kristallen gasten langs. Altijd heel bijzonder om mee kennis te maken! Ja, het heeft absoluut zijn voordelen om met stenen te kunnen praten. Een schizofreen is nooit alleen, maar een heks ook niet!!!!! Overal om ons heen horen we het gefluister van bloemen, bomen, dieren, stenen en hier en daar een oprecht mens. (De onoprechten schreeuwen boven zichzelf uit in een onverstaanbaar geblaat….. )

 

De onoprechten schreeuwen boven zichzelf uit in een onverstaanbaar geblaat….. )

De schedels van Citrien en Fluoriet

 

‘Goeie hemel, wat een vol en druk veld!’ reageren de hekjes achteraf. Iedereen vond het prachtig, maar heftig. ‘Ik vond het ook nogal druk’, zegt Maan, ‘Maar toen ik het had opgesteld, realiseerde ik me, dat onze angsten ook heel complex zijn. Dus dit veld sluit prima aan bij al die chaotische angsten in ons mensen….’

Heks heeft het prima naar haar zin, maar ik hou dan ook wel van druk en chaotisch. Eerst zit ik heel lang met de jonge onbevangen en stoutmoedige draak van Sodaliet. Daarna knuffel ik zijn harmoniserende broer van Mookaiet. Ik maak kennis met een geweldige schedel van Fluoriet, Soul genaamd. En een tintelend vrolijke schedel van Citrien, Esaulien genaamd. Ik versta aanvankelijk Ezelin. Daar moet ik al om lachen. Met die dame op schoot zit ik heerlijk te grinniken. Ach, was de wereld maar van Citrien. Dan zag het leven er zonnig uit…..

Aan het eind van de avond delen we onze ervaringen. Heerlijk om al die prachtige visioenen en inzichten mee te krijgen van elkaar. Het geeft een absolute meerwaarde aan de avond. Vanavond zijn we bijna de deur niet uit te krijgen. We kletsen eindeloos na in de woonkamer, drommen langzaam de gang op, plakken langdurig in het halletje, totdat Maan roept: ‘Er staat nog iemand binnen, die naar buiten wil, heksjes!’ Met andere woorden: ‘Maak plaats, wegwezen!’ Lachend zwermen we de straat op. Laatste afspraken worden gemaakt. Hier en daar nog een omhelzing. We stappen op onze bezemstelen en vliegen uit in alle richtingen in de maanverlichte nacht.

 

De onoprechten schreeuwen boven zichzelf uit in een onverstaanbaar geblaat….. )

Alles in het veld is gericht op het loslaten van angst