Vanavond zie ik alweer een oude film op televisie: Mr. Jones met Richard Gere. Over een manisch depressieve patiënt, die te maken krijgt met een vrouwelijk psychiater, welke verliefd op hem wordt. Ik kijk met een half oog, val ook eventjes in slaap. Maar pak de film dan weer moeiteloos op.
Wat een charmante psychiatrische patiënt. De pillen lijken geen effect op hem te hebben. Ik bedoel in de zin, dat hij volledig zombie wordt of enorm dik. Verschijnselen, die je buiten de fictieve filmwereld regelmatig ziet optreden in combinatie met hevige medicatie. Hij zit goed in de kleren en is uitermate schoon en fris. Ook dat lijkt me niet geheel conform de realiteit. In werkelijkheid zie je vaak , dat mensen met deze indicatie zichzelf enorm verwaarlozen….
Een happy end is natuurlijk altijd fijn, maar ook hier blijft het gevoel knagen, dat het niet erg reëel is.
Heks heeft zelf te maken gehad met een dierbare, die last had van algehele gekte bij tijd en wijlen. Met name het uitzichtloze van zijn situatie staat me heel goed bij. Ondanks allerlei experimenten met medicatie ging hij er alleen maar op achteruit. Uiteindelijk heeft hij het niet gered. Het leven werd een te zware opdracht.
‘Lief Heksje, blijf toch altijd hopen dat je eens helemaal beter wordt,’ schreef hij me een jaar voor zijn dood. Op een prachtige antieke ansichtkaart met een engel. Zijn eigen hoop veranderde intussen steeds meer in wanhoop.
We trokken regelmatig samen op. Het was een beetje de lamme leidt de blinde…. Elke week aten we met zijn tweetjes, altijd spaghetti bolognese. Hij deed dan de boodschappen en kookte het eten. Ik betaalde en stopte de afwas in de vaatwasser.
Zijn gekke vlugge geest hield het nooit lang vol op één plek. Na het eten was hij snel weer verdwenen. Om een paar dagen later plotseling weer op te duiken voor een klein bezoekje met een goed verhaal.
Wat ik heel mooi vind aan de film van vanavond is hoe je ziet, dat achter al die drukte en onaangepastheid een heel gewoon mens zit. Zoals jij en ik. Met een aandoening, die compleet ontregelend werkt op zijn leven. Dat wel.
Een paar dagen geleden kreeg ik wat filmpjes toegestuurd. Onder andere een serie Youtube filmpjes ‘Spirit Science’ genaamd. Als ik het eerste exemplaar bekijk, ‘Nr1 ~ Thoughts’ word ik voor de zoveelste keer geconfronteerd met de visie van sommige spirituele leraren op ziekte.
De maker hiervan is zeer gecharmeerd van het gedachtengoed van ‘The Secret’. Je gedachten creëren je leven. Als je de hele dag aan succes denkt word je succesvol. Als je alsmaar aan ziekte denkt word je ziek. Blegh!!!! Mag ik even een teiltje?
‘Wie de hele tijd over ziekte spreekt is ziek. Ziekte is ook een creatie van jezelf. Als je een slecht immuunsysteem hebt, heb je het aan jezelf te danken. We geven virussen en de staat van ons immuunsysteem de schuld, maar dat we bevattelijk zijn komt van binnenuit. Door een negatief of slecht gevoel, dat we toelaten in onszelf. We kunnen onszelf helen, maar dat komt in een ander filmpje.’
Ja, we mogen de schuld niet meer geven aan iets anders. Maar wel aan onszelf. Wat een waardeloze invalshoek. Daar knap je nu niet bepaald van op.
En het is ook te gek voor woorden. Ik zie de dingen helemaal niet zo. Mijn visie ligt op een heleboel punten heel dicht bij deze zienswijze. Maar ik hanteer liever het begrip verantwoordelijk dan schuld.
Heks pleit er voor om helemaal niemand de schuld te geven van je ongeluk. Het hoort bij het leven. We leven in een onvolmaakte wereld, vol eikels, idioten, geestelijk gestoorden en chronisch zieken. Dikke en dunne mensen. Engbekken zoals Poetin bijvoorbeeld. Maar het zijn allemaal mensen.
En geen van deze mensen wil ziek zijn, of slecht. Of gek. Ze zijn het geworden door wie weet wat voor’n oorzaken. Helen is prachtig natuurlijk. Maar ook hier krijg ik kromme tenen van de kort-door-de-bocht manier waarop het wordt gebracht. Waar iemand beter van wordt is altijd maar de vraag. Sommigen zijn dood misschien beter af. Verlost van de verstoorde chemie in hun hersenpan. Of de chronische pijn in hun donder.
Heks is best een optimist, al zou je het niet zeggen als je me zo bezig hoort. Maar ik beschouw het als mijn missie om de echte geestelijk gestoorden, de mensen die zulke dingen straffeloos uitbraken als zijnde diepe wijsheid, tegen te spreken. Het is onzin en gelul. En niemand schiet iets op met zulke verhalen. Geen mens wordt beter van het idee, dat hij zijn ellende aan zichzelf te danken heeft.
Behalve de mensen, die al gezond en gelukkig zijn. Zij kunnen dit soort gedachtengangen vaak enorm waarderen. Ten tijde van ‘The Secret’ verdienden een heleboel mensen goud geld aan allerlei onzincursussen op dit vlak. Zijzelf waren het levende bewijs, dat het werkt. Deze nepgoeroe’s hadden hun zakken reeds goed gevuld met het geven van peperdure workshops!
Wat staat er in de andere 49 filmpjes? Ik zal het nooit weten. Ik ben halverwege de eerste al afgehaakt…..
Oordelen en de schuld geven. We moeten ervan af. We zijn meer de ander dan niet. We zijn die gestoorde gek, de gemene dictator, de bloem, de wolk. Ik doe maar een greep. En we zijn ons goddelijke zelf. Waar je juist veel van moet houden in plaats van te denken, dat die mooie binnenkant ziekte zit te creëren.
Toen ik nog programmeerde in de IT ontdekte ik, dat er altijd ontzettend veel mis gaat binnen zo’n computersysteem. Spontaan wel te verstaan. Buiten alle programmeerfouten om. Dat is gewoon een gegeven. Net zoals elk meetapparaat een meetfout heeft.
Alle techniek is afgeleid van wat we weten over het menselijk lichaam. Als het in de nagemaakte versie al zo rommelt, moet het in het origineel ook regelmatig mis gaan. Het is eigenlijk heel bijzonder, dat het zo vaak goed gaat. Elke gezonde baby is een voorbeeld van dit wonderlijke fenomeen. Laten we ons misbaksels koesteren in plaats van te verfoeien. Een beetje anders is uiteindelijk hartstikke leuk in die Grote Saaie Eenheidsworst van het leven.
I rest my case…..
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.