Gisterenmiddag rijd ik naar een tuincentrum. Al de tweede keer deze week. Ik haal daar altijd kattenvoer en houtkorrels voor in hun bak. Ook heb ik er deze zomer voor een godsvermogen vlooienbestrijdingsmiddelen gekocht. Frontline, Beophar, Advantix….. Ik heb alles bij elkaar een paar honderd euro uitgegeven voor die gekkigheid, om er vervolgens achter te komen, dat de middelen niet langer werkzaam zijn in deze contreien!

Toen ik me daar een keer over beklaagde, zei een medewerkster:’Ja, dat is bekend, die middelen zijn uitgewerkt. ‘Huh? En dan verkoop je me die troep gewoon voor honderden euro’s? Ja, in dat tuincentrum doen ze dat gewoon. Vervolgens smeert ze me een ander middel te aan, dat naar later blijkt ook niet werkt Dank je wel voor dit flutadvies. En ook feestelijk bedankt voor die vlooienplaag hier afgelopen zomer!

Deze week sprak ik opnieuw een medewerker aan op dit achterlijke advies. Deze jongeman had iets meer begrip en beloofde, dat ik de niet aangebroken verpakkingen terug mocht brengen. Helaas waren dat er maar drie van de pakweg tien. Een aantal heb ik tevergeefs gebruikt en de rest is al aangebroken. Ook bracht bij me op de hoogte, dat het middel voor honden, Advantix, dodelijk is voor katten. Ook als ze aan die hond gaan likken bijvoorbeeld!

‘Hoe is dat nu mogelijk’, roept Heks, ‘Ik koop datzelfde middel al jaren bij de dierenarts. En die hebben dat nooit gemeld. Ook werkte het toen prima!’ ‘Dat is een ander middel’, repliceert de gifkenner, ‘Het heet Advantage.’ ‘En het ziet er praktisch hetzelfde uit!’ concludeert Heks nijdig, ‘Wat een schandalige praktijken!’ en niet zonder gevaar. Gelukkig wassen mijn katten Ysbrandt niet al te vaak, maar ze zijn wel close met dit blaffende lid van hun familie.

Zodoende sta ik gisteren voor de zoveelste keer voor de gifbalie. De meewerkende medewerker is vrij, maar gelukkig blijkt zijn toezegging voldoende om zonder bon de doosjes weer in te leveren. Leuk vinden ze het niet. Er wordt flink heen en weer gebeld, voordat de zaak beklonken is. De caissière gaat opnieuw moeilijk doen. Ik heb een kar vol kattenbrokken, die in de aanbieding zijn. Twee voor de prijs van één.

‘Mag dat wel? Zoveel van die aanbieding meenemen?’ zegt ze pissig, ‘Volgens mij is het maximaal vier zakken per klant!’ Njjdig bladert ze in hun krantje met voordeeltjes en reclame. Er staat niets in over een maximale hoeveelheid af te nemen artikelen. Er is ook nergens een bordje te bekennen. Haar opgetrommelde collega weet ook van niets. Ze baalt als een stekker.

‘Hoe is het nu mogelijk, dat ze dit allemaal meekrijgt voor het retourneren van drie doosjes vlooienmiddel? En ze krijgt ook nog tien euro terug!’ sist ze verontwaardigd in het oor van haar collega. Ik kan haar prima verstaan. Wat een hork! Kan je overigens nagaan hoe belachelijk duur die vlooienzooi is en hoe schandalig het is om dit te verkopen, terwijl je weet dat het niet werkt!

Ik heb toch zo’n 150 euro door de plee gespoeld. En zwaar moeten investeren in allerlei andere dure middelen om die vlooienplaag weer onder controle te krijgen. Voorkomen is goedkoper dan genezen in deze……

Die drie doosjes vlooienpipetten zijn goed voor 85 euro retour! ‘Was het soms een aanbieding?’ probeert de kassamedewerkster nog, in een ultieme poging me dit bedrag door de neus te boren. ‘Nee hoor,’ liegt Heks en laat zich het volle bedrag terugbetalen. Om het direct weer uit te geven aan een waanzinnige berg kattenvoer. Een heerlijk leugentje. Niet goed voor mijn schone geweten, maar geweldig voor mijn humeur!