zondag 8 juli 2014

Vanmorgen zit ik in vol ornaat op mijn matje. Er stapt een klein mannetje over me heen. Hij gaat zitten en begint zich direct aan Heks te ergeren. Hij schuift haar doos met kleurpotloden op het kussen van de persoon voor me. Ik schuif ze terug. Hij legt de draden van zijn koptelefoon op de kleurpotloden. Ik schuif ze er weer af. Dit herhaalt zich zeker drie keer. Zonder woorden. Hij kijkt me zelfs niet aan. Verbeten gaat hij in en uit zitten ademen. Ik maak mijn dagelijkse tekening.

Aan de andere kant propt een jongeman zich in het gangpad. De hele talk peutert hij aan zijn grote teen. Het boze mannetje naast me kan zich halverwege het verhaal van Thay niet meer inhouden. Hij tikt me aan. ‘SSSSTTTTSSsstttt!’ sist hij zachtjes met een vinger voor zijn mond. Als tegen een klein kind. Hij lacht er wel bij, als een boer met kiespijn.

Nu ben ik al een paar uur stil, maar blijkbaar is mijn manier van aantekeningen maken niet Boeddhistisch genoeg.

Later hebben we een formele lunch. Dit is echt een ding hier. Alle leden van ‘The Order Of Interbeing’ , de lekenorde van dit klooster, lopen in hun bruine pakken achter Thay en de monniken en nonnen aan de meditatiehal in. Met hun lunch in de hand. Daarna mogen wij naar binnen.

Als Heks staat te kijken naar de stoet, ziet ze het boze mannetje weer lopen. Voorop, vlak achter de lekenorde. Hij doet enorm zijn best, dat is me nu wel duidelijk. Het moet niet meevallen voor hem, zo’n halvegare Toverheks. En dan zit ik nog op een betere pek in de hal dan hij uiteindelijk. Ik zie hem geërgerd naar me kijken vanaf de overkant van de zaal. De mannen zitten aan de ene kant en de vrouwen aan de andere kant.

Naast hem zit de nieuwe aanbidder van Heks, een jongeman uit Roemenië. ‘Ik heb een foto van je gemaakt’, begon hij een paar dagen geleden zijn hofmakerij. Hij vergist zich ernstig in mijn leeftijd. En in mijn beschikbaarheid. Nu heb ik elke retraite wel een bronstige practicioner achter me aan, waar de celibataire richtlijnen geen vat op hebben. Door de jaren heen heb ik hen leren vermijden of ontmoedigen. Na mijn innerlijk huwelijk is het gat in mijn verdediging tegen deze zoekende zielen gedicht. En nu met mijn geliefde Cowboy is hun kans definitief verkeken…….

Zo zitten twee archetypische manachtigen uit mijn vroegere leven naast elkaar naar Heks te staren. Ik heb er helemaal geen last van. Ze doen maar. Ik geniet buitengewoon van de formele lunch. In stilte genuttigd. Met misschien wel duizend mensen. Ik kan Thich Nath Hanh ook goed zien. Zijn lieve koppie. Hoe hij rustig van zijn eten geniet, zijn thee drinkt.

Daarna leest hij brieven voor, die mensen in de enorme bel, een soort klankschaal, hebben gestopt. Verzoeken om energie en liefde te sturen naar zieken, mensen met verdriet, vertrapten….De hele Sangha zit in aandacht bijeen. Je voelt de kracht van het Interzijn. Een term, die Thay heeft uitgevonden.

’s Middags worden we getrakteerd op ‘Deep relaxation’ van sister Chan Khong, de goede vriendin en reisgenoot van Thay. Al jaren staat zij hem bij in zijn missie. Een kleine vrouw, met de stem van een jong meisje. Maar ook een krachtpatser. Stiekem noem ik haar ook wel liefkozend sister King Kong. Zij beschermt haar frêle vriend met haar Moeder Aarde energie.

Eerst zingt ze ons helemaal van de wereld, tijdens haar speciale diepe ontspanningssessie. Overal om me heen hoor ik gesnurk. Zelf ben ik ook een flink stuk kwijt, ondanks mijn voornemen er helemaal bij te blijven.

Dan beoefent ze met ons Touching The Earth. Een praktische manier om met verdriet ten opzichte van je voorouders om te gaan. Je geeft het simpelweg aan Moeder Aarde.
Onze Grote Moeder is hier alom aanwezig. En in de gedaante van deze hoogbejaarde non zeer zichtbaar.

Ze leert ons nog wat Tibetaanse oefeningen. Ze staat nog net niet op haar hoofd, maar jeetje, wat is ze nog lenig op haar leeftijd!

Tot slot oefent ze met ons om niet bang te zijn voor de dood. Het is maar een verandering, meer niet. Zoals een golf even bestaat en dan alweer verdwenen is. Maar is ‘ie er niet meer? Het water is er nog immer, alleen de gedaante verandert…..