Vrijdag ben ik lekker met mijn hondje op stap. We fietsen de Singel rond en doen een paar parkjes aan. Varkentje heeft goede zin. Vrolijk draaft hij naast de fiets. Het is heerlijk herfstweer. Prachtig zacht licht, vlammende kleuren en de kruidige lucht van rottende bladeren.

In het van der Werfpark loopt een man in een fluoriserende jas papier te prikken. Hij neemt zijn taak serieus. Om hem heen dwarrelt een Cocker Spaniël in een identiek jasje. ‘Is dat je hulphond?’ vraagt Heks. Zonder op of om te kijken beaamt de man mijn veronderstelling. De bijzondere band tussen mens en hond blijft me fascineren. Soms kunnen wij mensen beter met onze viervoetige vrienden uit de voeten, dan met onze medemensen. Er gaat een enorme troost uit van de onvoorwaardelijke liefde, waartoe honden in staat zijn.

Aan de andere kant van het park komt een opvallend roedeltje honden door de ingang naar binnen. Drie Ridgebacks. Voorop stuitert een puppy, al zou je dat gezien zijn formaat niet direct zeggen: Hij is al groter dan Ysbrandt en pas 15 weken oud!!!

De kleine Pumba

Natuurlijk knuffel ik eventjes met de vriendelijke pup. Ik raak aan de praat met het baasje van dit olijke drietal. Ysbrandt is lang geleden opgegroeid met een Ridgeback, dus ik weet uit ervaring dat het pittige honden zijn. Geweldige dieren ook. Je moet echter weten wat je doet, want het zijn enorme bakbeesten. Ze zijn gefokt om op leeuwen te jagen!

‘Consequent zijn’, zegt hun bazin laconiek, ‘Mijn vader fokt deze honden, dus ik ben ermee opgegroeid.’ Ja, dan weet je waar je aan begint. Hoewel…. ‘Skip heb ik uit een asiel, ik ging voor een paard en kwam met hem thuis!’ vertelt de vrouw, ‘Hij was zwaar mishandeld, pas twee jaar oud en al helemaal op. Hartworm, gebroken en uitstekende ribben. Ze hadden met een hamer een gat in zijn kop geslagen. Daar zit nu een metalen plaatje in. Ook waren er overal op zijn lijf sigaretten uitgedrukt……’

Verschrikkelijk. Wat zijn mensen soms toch beesten. Heks heeft wel eens een mishandelde kitten opgelapt. Ik word nog misselijk als ik denk aan hoe ik dat diertje binnenkreeg.

En tenslotte Simba, de oudste van het stel.

‘De dierenarts achtte zijn overlevingskans slechts VIJF procent. En het zou me klauwen met geld gaan kosten…. ”Dat interesseert me niet” heb ik hem laten weten. Vanaf het eerste moment hebben Skip en ik een klik.’ Ze vertelt hoe dit getraumatiseerde dier al haar broers wel een keer heeft gebeten. Jarenlang liep hij gemuilkorfd aan de lijn. Daar is niets meer van te merken. Het bakbeest springt vrolijk en vrij in de rondte!

‘Geduld, heel veel geduld moet je hebben. Uiteindelijk is het gelukt om hem weer helemaal te socialiseren. Er zijn echter maar twee mensen, die hij volledig accepteert,mij en mijn vriend. En die heeft er zijn gloeiende best voor moeten doen! Dat ging bepaald niet vanzelf….’

‘Als het binnenshuis is, op eigen terrein, dan kunnen ze je hond niets maken. Skip heeft onlangs bij ons in de tuin een stelletje Bulgaarse inbrekers achterna gezeten. Hij nam een hapje uit een kuit. Met dat DNA heeft de politie die gasten kunnen pakken!’

Ik kijk naar de jonge vrouw met haar drie fantastische honden. Wat een ongelofelijke toewijding spreekt er uit haar verhaal. Geen mens ter wereld zou deze prachtige, maar getraumatiseerde  hond nog een kans hebben gegeven. En dan ook nog zo’n geslaagde kans! Daar kan menig zelfbenoemde hondenfluisteraar nog een puntje aan zuigen……

Fantastische honden