Heks als vlijtige huisvrouw: Vuile was hang je niet aan de lijn. En al helemaal niet buiten! Aan de lijn doen helpt je evenmin af van je vuile was. Een sopje doet wonderen. Schone was moet je eerst goed uitwringen. Was ophangen met een whiplash is geen pretje. Een droger doet wonderen in zo’n geval…..

Posted on 21 januari 2018 by lagriffeheks

Zaterdag koop ik dan eindelijk een nieuwe droger. Het geld staat al enige tijd op mijn rekening, maar Heks had geen puf om er achteraan te gaan. Eigenhandig was op de waslijn hangen is echter geen optie. Ik doe het wel, maar het bekomt me slecht.

Mijn nek verdraagt geen enkele belasting sinds een kakwijf uit Wassenaar haar BMW erin parkeerde. Nou ja, aan gort reed op mijn nek. Totall loss. Toen ik stopte voor een voetganger op een zebra. Het mens zat ongetwijfeld te smsen, want ze heeft niet geremd. Ze had Heks naar eigen zeggen niet eens gezien.

Afgelopen vrijdag stuurt de thuiszorgorganisatie opnieuw dezelfde invalkracht. Mijn tijdelijke dromertje. Waar dat meisje toch met haar gedachten zit…… Ik heb weliswaar een half uur extra gekregen, maar er gebeurt toch veel minder……

Ze haalt de vuile was uit de wasmand en vouwt het slordig op. Stopt het in lades en kastjes. Vervolgens vist ze de schone was uit de machine. Die heeft nog niet gecentrifugeerd. Evenzogoed hangt ze alles kletsnat over de diverse rekjes. De badkamer lijkt wel een zwembad. Uren is ze in de weer met dit als resultaat.

Eerst maar centrifugeren, want dit schiet niet op. Ik ben nijdig. Ik kan nu eenmaal slecht tegen dit soort gekwezel. Ramen zemen, iets dat ik op zeer jonge leeftijd al voor mijn moeder deed, kan ze ook al niet heb ik ontdekt. Na een half uur aaien over het glazen oppervlak heeft ze het vuil louter verdeeld. En nu dit weer.

Ik verbijt mijn nijd.

‘Haal het er maar weer af,’ verzucht Heks tenslotte. Ik zal het toch zelf moeten ophangen, want mijn hulp is door haar tijd heen. Grrr.

Heks is nog steeds gestresst over geld. Vorig jaar hing totale armoede als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Het bleek een hoax te zijn, want ik zit toch goed in de slappe was blijkt. Totaal op het verkeerde been gezet. Doodsangst om niets. Even laten merken wie er aan de touwtjes trekt? Is er sprake van pesterijen?

Angst werkt verlammend. Dat heb ik weer goed gemerkt. Maar ik heb ook de bescheiden basis waar ik op sta gevoeld. En ik heb hele goeie hulp gekregen. Het komende jaar wil ik weer grip krijgen op mijn bestaan.

Een tijd terug word ik gebeld door mijn oudste nicht precies op een moment, dat ik op het punt sta de deur uit te gaan. ‘Ik bel je terug,’ beloof ik. Ik schrijf haar nummer op een envelop en raak die kwijt. Maanden later vind ik em terug. Oeps. Eerst maar eens terugbellen.

Snel draai ik het nummer.

Ik kom uit een grote familie, waar de vuile was bepaald niet buiten wordt gehangen. Binnen in onze clan hangt echter genoeg van dat spul. De klamme bevlekte lakens spoken als vanouds tussen ons in. Door al die lagen vies wasgoed heen maken we contact.

Als een roze olifant fladdert overspelig beddengoed door onze conversatie. Beslapen kussenslopen lopen weg met een oude volgespoten zakdoek. Een wrattige handdoek krijgt ongewenst commentaar. Een eenzaam schimmelig washandje vraagt wroetend om aandacht.

Dan floepen er toch wat ongerechtigheden uit mijn mond. Voor ik het weet is het deksel van de put, heb ik mijn doopceel gelicht, vliegt een kledder vuile was door het raam naar buiten.

Het ligt opeens op straat! Dat wast al het water van de zee niet af…..

Dan valt de telefoon uit. Het komt goed uit, want Heks is volstrekt uitgeput. Ik heb ook een beetje spijt van het laten ontsnappen van die vuile was. ‘Ik ben al zeventig, hoor,’ verbaasde ze me halverwege het gesprek. Ja verrek. De tijd tikt door. Dan zit je echt niet meer te wachten op dit soort wasgoed. Gemeengoed. Gemeen wasgoed.

In de documentaire ‘Liefde is aardappelen’ van Aliona van der Horst wordt dat fenomeen mooi uit de doeken gedaan. Hoe mensen uit hetzelfde nest totaal verschillend omgaan met de plunjezak oud vuil op hun rug. Sommigen beweren zelfs: ‘Vuil? Waar heb je het over?’

Eigenlijk moet ik een timer zetten als ik met iemand telefoneer, zodat ik niet zo over mijn grens ga. Ja, dat ga ik voortaan doen. Twintig minuten bellen hooguit. Zonder aanziens des persoons. De rest bespreken we de volgende keer wel…..

Oh, oh. Blij dat donderdag die nieuwe droger wordt bezorgd. Het wordt de hoogste tijd dat de natte was niet meer als was in mijn handen is. Dinsdag komt mijn nieuwe vaste hulp. Goddank. De schat van een dromerige studente met twee linkerhanden komt nog een paar keer op de vrijdagen, maar het eind is in zicht. Een kind kan weliswaar de was doen, maar dit mensenkind bepaald niet.

Vuile was moet je niet buiten hangen. Noch moet je het smerig en wel in de kast stoppen. Het moet gewoon in de wasmachine. Met een lekker fris zeepje erbij. En daarna als het even kan in mijn nieuwe zuinige condensdroger!

Je kunt er ook wollen truien in drogen. En schoenen! En hondjes? Passen die er ook in? Dan ga ik gelijk dat varkentje wassen.

Gemaskerde mannen, vissige paringsdans, Red Nose, Little Salmon en Big Salmon! Cowboy kijkt zijn ogen uit op de Schotse vrienden van Heks. Een heerlijk weerzien!

Posted on 9 maart 2015 by lagriffeheks

Mijn oude vrienden in het midden

Vorige week krijgt Heks een berichtje op Facebook van een oude vriend: ‘Hi Heks, hope you are well. Just to say that Red Nose and myself are going to be in Amsterdam next weekend 6th March for a few days. It would be great to meet up somehow but I’m not sure if this will be possible. Let me know what you’re up to. Cheers Little Salmon.’

drakenman met gitaar, draak, vrouw met masker

Little Salmon met een drakenhoed en Heks met masker

Ha! Heks springt een gat in de lucht. Wat een goed nieuws. Ik begin plannetjes te maken om elkaar eventjes te kunnen zien. Het makkelijkst is het om in de hoofdstad af te spreken. Dat komt goed uit. Ik ben toch al van plan om een paar dagen naar Cowboy te gaan. We hebben kaarten voor een mooi concert.

Zo reis ik dan zaterdagavond af naar mijn liefje. Varkentje mag natuurlijk mee. Zondagmiddag spreek ik met mijn oude vrienden af bij café Cuba op de Nieuwmarkt. We gaan muziek luisteren en lekker eten met elkaar. Als we arriveren zijn ze echter in geen velden of wegen te bekennen. Misschien kunnen ze de locatie niet vinden? Ik loop net de bar weer uit om eventjes te telefoneren, als ik opeens rare geluiden hoor vanaf het terras.

Ik kijk achterom. Nog steeds geen spoor van mijn vrienden. Wel zie ik twee ongelofelijk vreemde snuiters mijn aandacht trekken. Wat een rare koppen! Bizar gewoon! En toch komen ze me bekend voor……. Opeens zie ik, dat het wel degelijk mijn vrienden zijn. Met een masker op! Bijna identiek aan exemplaren, waarmee we ons zo’n dertig jaar geleden onsterfelijk maakten.

Wat zien ze er weer uit. Geweldig. Cowboy staat er een beetje beduusd bij te kijken, als ik hem aan deze rare snoeshanen voorstel. Maar al snel wordt hij volledig in het gezelschap opgenomen: Hij krijgt zijn eigen masker cadeau!!! Gek genoeg past het prima bij zijn gezicht, dit vierkante-kaaklijn-Mick-Jagger-exemplaar……

Zo zit ik dan met drie uitermate vreemde types op een Amsterdams terras. De kwinkslagen vliegen door de lucht. ‘Je vindt het toch niet vervelend, dat we allemaal oude herinneringen ophalen?’ vraagt Rode Neus aan mijn lief. Die zit met gloeiende oortjes te luisteren naar al die rare verhalen uit vervlogen tijden.

‘Kom, we gaan naar het muziekcafé, voordat de jamsessies voorbij zijn,’ stelt hij voor. We tronen onze vrienden mee naar dit bekende literaire café, waar elke zondagmiddag een keur aan jazzmuzikanten hun kunsten vertonen. Het blijkt een schot in de roos te zijn:
Precies het soort gelegenheid, waar mijn Schotse vrienden van houden. Maar vindt zoiets maar eens als toeristische buitenlander in een vreemde stad.

Daarna gaan we naar een Thaise snackbar aan de Zeedijk. Op een bankje voor de deur wachten we tot er een tafeltje vrij is. Aan de overkant is hun restaurant. Daar is het ook enorm druk. Cowboy en Heks hebben echter een voorkeur voor het no-nonsense piepkleine eethuisje. Hun curry’s zijn fantastisch en ze serveren een verrukkelijk potje jasmijn thee.

Gelukkig vinden mijn vrienden het ook een goede keuze. Al snel zitten we met een paar enorme borden voedsel voor onze neus. Terwijl we ons te goed doen aan al dit heerlijks, staan onze kaken ook niet stil als het om allerlei gekke verhalen gaat. We informeren naar wederzijdse kennissen. Sommigen zijn ons al ontvallen. We halen anekdotes op. Doen de groeten aan allerlei mensen, die we al in geen eeuwen hebben gezien……

‘Kom, we gaan nog een dram, borreltje, halen. One for the road,’ zegt Little Salmon. We belanden in een horecagelegenheid op een steenworp afstand van het huis van Cowboy. Ik bestel een heerlijk glas Corenwijn voor de boys. Dat kunnen ze wel waarderen. ‘Ik zal voor jou eens een hele lekkere whisky uitzoeken.’

Rode neus loopt naar de bar. Even later komt hij terug met een tevreden grijns op zijn gezicht. Er wordt een groot glas van dit godendrankje voor mijn neus neergezet. Heks moet nu gaan raden welke whisky het is……

man met masker, mannen met masker, Freddy Mercuri, Mick Jagger, man met baard en masker, bril, gemaskerde mannen

Zet je masker op, Rode Neus

Schiet eens op, Mick Jagger is al klaar

Zo, eventjes onze nieuwe vriend omarmen

Zo, lachen naar het vogeltje

Drie kleine kleutertjes

Bij het afscheid zingen we gezamenlijk het lied over Mrs McGinty. Deze dame moest op haar sterfbed plotseling enorm poepen en deed dat toen maar uit het raam. Bovenop de helm van een politieman, die daar toevallig stond. Het is een mooi gevoelig lied, vol dramatiek. We hebben er allemaal bewegingen en maniertjes bij bedacht om de strekking kracht bij te zetten. Als we klaar zijn oogsten we een klein applaus van een paar mensen op het terras!

Wat een heerlijke middag, wat een cadeautje. Terwijl we weglopen kijken we steeds achterom om naar elkaar te zwaaien. Dag lieve vrienden, moge de Grote Zalm, Big Salmon, jullie beschermen. En hopelijk tot binnenkort.

Oude vriend ontmoet dubbelganger van Heks. Helemaal in Edinburgh. Het roept allemaal herinneringen op aan lang vervlogen tijden. Kijk: Een piepjonge Frogs, Blonde Buurman, Trui, Tweelingbroer en Heks…….

LITTLE SALMON VERBEELD PARINGSDANS MET AFBEELDING VAN BIG SALMON

man met rode neus ,ongeluk met fiets, gevallen man, verpletterde fiets

Red Nose lang geleden naast zijn fiets…..

Twee smulpaapjes treffen elkaar na jaren weer eens aan de keukentafel van Heks. Het gekwetter is niet van de lucht. Het wordt pas eventjes stil als het verrukkelijke eten op tafel staat!

Posted on 27 november 2014 by lagriffeheks

Woensdagavond komt mijn vriendinnetje Joli eten. We hebben elkaar op een kopje koffie een paar weken geleden na al een paar jaar niet gezien. Er is zoveel bij te praten! ‘I missed your cooking, Witch!’ laat ze me weten. Dat komt goed uit. Ik ga eens lekker voor haar koken!

We spreken rond een uur of vijf af. Eerst gaan we uitgebreid naar de Marokkaanse slager. Nou ja, beter gezegd supermarkt, vol delicatessen… Werkelijk alle kruiden van de wereld zijn hier te vinden in de volle schappen. Ook kun je kiezen tussen de meest verrukkelijke smeerseltjes en hapjes, olijven en artisjokken. We scheppen een heleboel bakjes vol. Intussen wordt er achterin de slagerij een lamsschouder in stukken gehakt. Bij de kassa blijken we een grote tas vol lekkernijen te hebben verzameld.

In de knusse keuken van Heks pakken we alles uit. Eerst drinken we een goed glas port, aangekleed met liflafjes. Daarna gaan we aan de slag. Alsof we gisteren nog samen in de keuken stonden, zo soepeltjes storten we ons in de handelingen. In no time staat het vlees te braden. In een grote schaal mik ik alle kruiderijen door elkaar. De groenten bereid ik in een stoompan. De rest van de ingrediënten gaan in mijn Tajine.

Een vriendin van Joli meldt zich. Ze komt gezellig eventjes borrelen. ‘Nee, ik eet niet mee, er zit een klein manneke op me te wachten!’ Moederschap is hard werken! Terwijl alles staat te pruttelen praten we honderduit. Ik hoor allemaal leuke nieuwe ideeën. Dit zijn echt twee dames van de wereld. We slaan een heel leuk uurtje stuk samen.

Later, als mijn vriendin haar eerste hap neemt, wordt het eventjes stil. ‘Mmmmm…’ klinkt het gesmoord, ‘This is delicious, Witch. Hoe komt het toch, dat het bij alles wat je klaarmaakt lijkt alsof je in het land van het betreffende gerecht geboren bent! Zo te proeven ben je opgegroeid in Marokko!’ Ze kijkt me met twinkelende ogen aan. ‘Toen ik in Indonesië ging wonen wist ik niet eens dat Soto een gerecht was. Ja, ik had het bij jou gegeten. Maar het is echt een soort basisvoedsel daar. En die van jou is ook daar nooit meer overtroffen!’

Ik grijns van oor naar oor. Wat een prachtige complimenten van deze fijnproever. Van haar heb ik de fijne kneepjes van de Chinese keuken geleerd. Nou ja, wat kneepjes dan. Haar vaderland is enorm en de variëteit aan kooktradities navenant. Ooit willen we er een keer een culinaire rondreis gaan maken samen. Ze heeft me er jaren geleden al voor uitgenodigd. Eerst moet ik nog een beetje beter worden. Maar wat in het vat zit….

Intussen loopt mijn grote boskat ThayThay bij voortduring om Joli heen te draaien. Hij klimt op haar schoot. Geeft kopjes. Knort en snort. Pakt haar helemaal in. Draait haar om zijn zwarte boskattenpootje. Of is het andersom? Ik herinner me een innige liefdesrelatie tussen deze jongedame en mijn indrukwekkende oude kat Koe…..

Zoals altijd ligt mijn vriendin na de maaltijd helemaal voor pampus. Het was veel te lekker. Ze heeft veel te veel zitten snoepen van deze overvloed. Vanouds wandel ik een stukje met haar mee richting haar onderkomen. Ysbrandt kwispelend naast ons. Hij is heel erg blij, dat zijn oude vriendin zich weer eens laat zien in Huize Heks. Zij is het baasje van zijn grote liefde, de Ierse Setter WeiWei.

Cowboy en Heks bezoeken het prachtige door van Eesteren ontworpen ‘Huis van Zessen’ in Alblasserdam tijdens hun éénjarig jubileum. Gevolgd door een romantisch etentje binnen hun budget…..

Posted on 13 november 2014 by lagriffeheks

Het is alweer eventjes geleden, dat ik met Cowboy een middag op stap ging in eigen land. Om een uurtje of twee rijden we richting Papendrecht. Het is prachtig weer. Eerst bezoeken we het afscheidsfeestje van mijn nichtje. Ze vertrekt met haar gezin drie jaar naar Aruba. Zowel zij als haar man hebben daar een baan op een middelbare school geaccepteerd.

Een telefoonnummer!

Een spannend avontuur. Heks snapt dat heel goed. Maar toch neem ik met pijn in mijn hart afscheid. Het zal weer een hele tijd duren voordat ik haar in m’n armen kan sluiten. Ik prent de snoetjes van haar kinderen goed in mijn koppie. Over drie jaar staan hier hele andere wezentjes. Twee keer zo groot. Drie keer zo wijs. En heel veel levenservaring rijker.

Na de festiviteiten gaan we lekker met Ysbrandt aan de wandel. Het is een prachtige omgeving. Als we weer in de auto stappen merkt Cowboy op, dat er een heel bijzonder huis in de buurt staat. Het gebouw is van de hand van de wereldberoemde architect Cornelis van Eesteren. Het kleurenschema is afkomstig van Theo van Doesburg. Helemaal binnen de denktrant van ‘De Stijl’.

Vanuit Parijs stuurden ze instructies, terwijl het huis werd gebouwd. Hetgeen ervoor gezorgd heeft, dat er een paar flinke fouten zijn geslopen in de uitvoering van het geheel. Op zich natuurlijk ook weer heel erg grappig. Een huis met een verhaal.

Bovendien is het het enige door Van Eesteren ontworpen woonhuis dat is gebouwd en ook nu nog bestaat.

Heks zoekt wat gegevens op op haar smartphone. Ideaal toch zo’n zakcomputertje. We blijken niet eens zo ver uit de buurt te zijn. ‘Kom, we gaan kijken,’ stel ik voor. Dat hoef ik geen twee keer te zeggen. We kachelen op ons gemak langs de dijk en na enige tijd vinden we het bewuste huis. Ik parkeer mijn kanariepiet aan de voorkant. Die blijkt perfect te passen in het kleurenschema van van Doesburg.

Cowboy is natuurlijk enorm in zijn nopjes. Stralend loopt hij heen en weer voor het huis, gluurt door de ramen, koekeloert de tuin in. Er hangt een bordje aan de straatkant, waarop een telefoonnummer staat dat je kunt bellen, als je het huis wilt bezoeken. Dat willen we wel! Helaas is het zaterdagavond 7 uur intussen. Ongeveer het slechtste tijdstip om je te melden voor iets dergelijks. Nederland zit aan de warme hap. En daarna kijken we massaal TV. Geen sterveling die zich laat strikken om dan nog een rondleiding te komen geven. Onverwacht. Aan wildvreemden.

Cowboy belt het nummer. Er staat niet bij, wanneer je mag bellen, dus niet geschoten, altijd mis! Tot onze verbazing wordt de telefoon gewoon opgepakt. Een vrouw staat mijn lief te woord. ‘Wat leuk! Natuurlijk kunnen jullie eventjes komen kijken. Wacht. Ik zit nu te eten, maar dat kan later ook. Met vijf minuutjes ben ik bij jullie.’ Ze heeft niet gelogen. In no time staat ze voor onze neus. Mevrouw Meijdam blijkt een paar huizen verder te wonen en dit vrijwilligersbaantje vanuit een enorme passie en betrokkenheid te vervullen. ‘Ik ben altijd dol geweest op dit huis. Daarom ben ik zo blij, dat het in oude glorie is hersteld.’

HUIS VAN ZESSEN, WEST-KINDERDIJK 89 , ALBLASSERDAM, MUSEUMWONING EN rijksmonument,architect van Eesteren, kleurenschema Theo van Doesburg

Het meubilair past in het tijdsbeeld

Van Eesteren en zijn vrienden

Ze opent de knalgele voordeur en de rondleiding begint. Eerst doet ze alle deuren in de gang dicht. ‘Zo komt het kleurenschema beter tot z’n recht’, verklaart ze. Uitvoerig vertelt ze over de perikelen rondom de bouw. Het verband tussen van Eesteren en mevrouw van Zessen, de eerste bewoonster van het pand. De band van de architect met deze omgeving, zijn geboortestreek. ‘Er gebeurde hier van alles op creatief gebied indertijd. Rietveld, van Doesburg en nog meer grote namen kwamen hier in Alblasserwaard bij elkaar.’

Daar staan we van te kijken. Dat zou je nu niet direct denken, als je hier in de omgeving rondtoert. Op zich een hele bijzondere omgeving. Vanuit de bovenverdieping van het huis kun je nog net de wieken van de molens van Kinderdijk zien. ‘Vroeger stonden al die gebouwen er nog niet voor’, vertelt onze gids, ‘Van Eesteren heeft zich in zijn loopbaan behoorlijk laten inspireren door die molens en hun techniek!’

HUIS VAN ZESSEN, WEST-KINDERDIJK 89 , ALBLASSERDAM, MUSEUMWONING EN rijksmonument,architect van Eesteren, kleurenschema Theo van Doesburg , molens van Kinderdijk

De molens van Kinderdijk vanuit het zolderraam

De vrouw heeft alle tijd van de wereld en laat ons werkelijk het hele huis zien. Van de kelder tot de zolder. In één van de kamers treffen we het stempelkussen van van Eesteren aan. ‘Hij doet het nog hoor,’ krijgen we te horen. Cowboy mag een stempel op een folder uitproberen en inderdaad. Het kleinood stempelt nog perfect!

HUIS VAN ZESSEN, WEST-KINDERDIJK 89 , ALBLASSERDAM, MUSEUMWONING EN rijksmonument,architect van Eesteren, kleurenschema Theo van Doesburg , stempel van van Eesteren

Stempel van van Eesteren

Zijn bureau

Dat is zo leuk aan een bezoek aan dit huis. Je loopt gewoon tussen de spulletjes van deze beroemde man. Je mag overal aankomen. Nou ja, we houden ons in, ik weet niet wat er gebeurt als je je misdraagt natuurlijk. De vrouw weet er veel van en vertelt dingen, die je anders zouden ontgaan. Zoals over de constructie van de ramen op de bovenste verdieping van het gebouw. ‘Doordat het een dijkhuis is, is ramen zemen aan de achterkant zo goed als onmogelijk. Veel te hoog. Daarom kun je de helft eruit halen en op die manier het geheel toch schoon krijgen.’ Superhandig! Ik wil ook zulke ramen in mijn huis. Scheelt me een glazenwasser…..

Zo’n handig raam!

Na de zeer uitgebreide rondleiding besluiten we nog eventjes naar de molens van Kinderdijk te gaan kijken. Van deze bijzondere plek, behorend tot het werelderfgoed, gaat iets magisch uit. Vooral in de invallende schemer. Een prachtige locatie voor romantiek. En dat komt goed uit, want Heks en Cowboy vieren hun éénjarig bestaan deze dag. Knorrend van de honger zitten we in de auto op weg naar huis. Het plan is om ergens feestelijk te gaan dineren bij kaarslicht, als we weer in Leiden zijn.

Mijn kanariepiet past goed in het kleurschema

Maar dat halen we niet. Zo zitten we dan uiteindelijk aan de friet met frisdrank in een Chinese snackbar. Onder de TL balken. Ergens in die prachtige Alblasserwaard. Ach, mijmert Heks. Dat is maar beter ook. We voelen ons dan wel ongelofelijk rijk, maar hebben uiteindelijk allebei geen cent te makken….. 😉

www.huisvanzessenalblasserdam.nl

www.facebook.com/HuisvanZessen

Huis van Zessen, EFL Stichting

molens van Kinderdijk, Windmill of Kinderdijk, werelderfgoed

Stukje werelderfgoed

In de winter kun je hier fantastisch schaatsen!

	stronglovechris op In memoriam Don Leo. Mijn liev…
	reinswart op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	stronglovechris op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: komt goed uit

Gemaskerde mannen, vissige paringsdans, Red Nose, Little Salmon en Big Salmon! Cowboy kijkt zijn ogen uit op de Schotse vrienden van Heks. Een heerlijk weerzien!

Twee smulpaapjes treffen elkaar na jaren weer eens aan de keukentafel van Heks. Het gekwetter is niet van de lucht. Het wordt pas eventjes stil als het verrukkelijke eten op tafel staat!

Cowboy en Heks bezoeken het prachtige door van Eesteren ontworpen ‘Huis van Zessen’ in Alblasserdam tijdens hun éénjarig jubileum. Gevolgd door een romantisch etentje binnen hun budget…..

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen: