Hopla. Het is weer dag. Weer een dag. Dag dag.
Heks rent verwilderd naar de voordeur, wakker geworden door de bel? Door iets? Nee, niets. Het is nog niet eens licht. Net als ik weer slaap, gaat de telefoon. Iemand van de psychologenpraktijk, waar ik therapie volg. Belt veel te vroeg, ik ben nog helemaal niet aanspreekbaar.
Mijn vorige afspraak was begin december. De rest is afgebeld of viel op een feestdag. En ook in oktober en november viel er om de haverklap een afspraak uit. ‘Uw consult vrijdag gaat niet door. Eind januari staat de volgende gepland…..’ Dat duurt nog weken!
Godver!
Alsof ik niet zwaar depressief word van eenzame feestdagen. Alsof ik niet herhaaldelijk heb aangegeven, dat ik enorm baal van de gang van zaken. Alsof ik niet geweldig veel last krijg na een EMDR sessie met de daardoor losgewoelde emoties.
Alsof mijn mening er helemaal niet toe doet. Heks is ook maar een mens. Een mens met 1 wens: Weg met de shit en hier met menselijk contact.
Ik ben te moe om te reageren. ‘Krijg de klere,’ denk ik, terwijl ik me nog een keertje om draai. Ik ben aan het bijslapen van niets. Het hele weekend heb ik horizontaal doorgebracht. Met af en toe een uitlaatronde met de hondjes.
Ja, hoe gaat het? Niet slecht, niet goed. Meer van hetzelfde.
Zaterdag wandel ik met een vriendin en haar dochter door een overbevolkt Cronesteijn. Het zonnetje schijnt. Half Leiden marcheert gezellig met ten minstens drie idioten naast elkaar over de smalle paadjes.
Men wijkt geen millimeter bij tegenliggers. Heks springt om de haverklap in de bosjes. Ik wil geen vreemde adem in mijn gezicht gewasemd krijgen. Ik wil me verre houden van mijn ademhalende medemensen. Minstens anderhalve meter.
Ik ben heel moe na een slapeloze week. Mijn rechterschouder hangt uit de kom en mijn rechterheup ook. Ik crepeer van de pijn. Het trekt niet weg, maar wordt erger. Ondanks een enorme hap pijnstillers.
Een uitslaande binnenbrand. Al mijn zenuwbanen op tilt. Chagrijn welt op in mijn lamme lijf. Waarom loop ik hier? Waar ben ik aan begonnen? Hoe kom ik zo snel mogelijk weg uit deze mensenmassa? In de verte nadert een jogger.
De man vindt het een goed idee om dwars door al die mafkezen rennend, hard hijgend, zijn dwangmatige sportactiviteiten te ontplooien. Heks springt opnieuw een belendend modderveld in om de man te ontwijken.
Minstens acht meter wil ik tussen ons in hebben. Ik wil ’s mans aerosolen niet in mijn systeem. ‘Asociale eikel,’ schreeuw ik vanaf veilige afstand. De man is het er niet mee eens. ‘U loopt hier toch ook?’
Ja, maar ik hijg geen tien meter in de rondte. Ik ga hier niet vanuit mijn tenen iedereen recht in de bek toezingen bijvoorbeeld. Mijn vriendin staat me perplex aan te kijken. Zij en haar dochter zijn verbijsterd door mijn machteloze geschreeuw, hoor ik achteraf.
Ik vind al die hardlopende idioten verbijsterend. Dwars door alles en iedereen heen. De nietsontziende heilige dodelijke gang van de Hollandse jogger. Verantwoordelijk voor wie weet hoeveel besmettingen. Als ze het onder de leden hebben zijn het superbesmetters. En mondkapjes dragen? Ho maar.
Nu zit Heks natuurlijk al een jaar thuis te koekeloeren. Ik durf echt nergens te komen. Ik ben bang, dat ik eindig in een verpleegtehuis, als ik dat ellendige virus krijg. Of op het kerkhof. En daar heb ik geen zin in. ME is een postviraal syndroom. Ik weet niet wat mijn lijf gaat doen, als er nog een niet te hanteren virus in huishoudt.
Maandag bel ik met mijn huisarts. Ik wil hem er van doordringen, dat ik tot de absolute risicogroep behoor. En opnieuw krijg ik een zeer onverkwikkelijk gesprek met de man, van wie ik altijd dacht, dat hij me serieus nam.
‘Toen je me afgelopen najaar zei, dat griepprikken alleen voor kwetsbare mensen zijn en mij er geen wilde geven, omdat er een tekort was, schrok ik. Ik behoor namelijk tot de kwetsbare groep en het verbaast me, dat je dat niet weet. Je hebt zelf jarenlang met eigen ogen kunnen zien, hoe vreemd mijn lichaam reageert op van alles en nog wat…..’
‘We weten nog helemaal niet, hoe het zal gaan met dat vaccineren. De echt kwetsbare mensen worden in eerste instantie thuis gevaccineerd, naar het schijnt. Maar jij bent 60, dus jij krijgt ergens in maart of april waarschijnlijk bladiebladiebla….’ De man is volstrekt onwillig om naar me te luisteren. Geen speciale behandeling voor Heks. Stel je niet aan. Met jou is niks aan de hand.
Pas na heel veel vijven en zessen zegt hij toe aan me te denken, als de vaccinaties er eenmaal komen. Maar Heks gelooft hem al niet meer. Hij heeft me iets te vaak gezegd, dat er bij mijn niks aan de hand is. Dat ik, met mijn halvezolige niet functionerende immuunsysteem, niet tot de kwetsbare groep behoor. Ik ben er klaar mee.
‘Ik ga een andere huisarts zoeken en vinden. Deze weet helemaal niets over ME, hij heeft zich er nog nooit 1 seconde in verdiept. Hij wilde me ooit vol stoppen met morfine, dat leek hem nu een goed idee, grrrrr’ mopper ik nog uren door. Zelfs nu de ziekte erkend is loop ik nog tegen dit soort geëikel aan. Bah.
Vanmorgen zet ik de televisie aan. Na een eindeloze storing bij Ziggo heb ik eindelijk weer beeld op mijn beeldbuis. Een akelig aartslelijk mannetje staat te oreren over Diederik Gommers. ‘Druktemaker’ staat er op de achtergrond. Het kereltje gaat maar door en door. Niets is er goed aan de man, die Heks als nationale held beschouwt. Hij brandt mijn held volledig af.
Wie is die druktemaker? Al snel heb ik hem gevonden, het is Marcel van Roosmalen. Een mij volstrekt onbekend figuur. Onbemind ook en niet alleen bij mij. Zijn naam googelen levert een hele reeks weinig lovende artikelen over de man op.
Hijzelf heeft het ook moeilijk met zijn zure zelf. Vooral met hoe anderen tegen hem aankijken.
Verbijsterd kijkt Heks naar die fulminerende man. Mijn voorland als ik niet uitkijk! Ik ben blij, dat ik probeer een andere richting in te slaan in mijn bestaan. Schelden is niet voor helden. Venijn voelt niet fijn.
Snel zap ik weg van die nijdige vent. Die zelf nog nooit in de vuurlinies is gesignaleerd, maar wel de mond vol heeft van iemand, die elke dag zijn leven waagt. Al een levenslang jaar lang.
De man, die ons wakker probeert te schudden over dit virus. Die goddank in elke kutterige talkshow het gesprek weer aan gaat. De man, die domme idioten zoals die druktemaker, altijd respectvol te woord staat. De man, die probeert ons te verbinden.
Als ik online naar het gescheld van Marcel van Roosmalen op Gommers zoek, ontdek ik dat het oud nieuws is. Van Roosmalen heeft al in oktober 2020 zo dom lopen oreren. Krijg de klere. Waarom word dit nog steeds uitgezonden? Zucht.
Het zijn moeilijke tijden en een aanval van spontane antipathie ligt voortdurend op de loer. Joggers, die in je gezicht rochelen. Druktemakers, die de verkeerde op de korrel nemen. Heks is gelijk klaar met die lui….
Ik moet weer terug, naar ‘iedereen is mijn partner’. Maar het lukt voor geen meter. Alleen al hier in de straat wonen mensen, die ik totaal niet meer kan uitstaan. En ook in de omliggende gemeenten bevindt zich een handvol aartsvijanden van Heks. En ook verder in Nederland wonen nog een paar persoonlijke minkukels.
Voor dat predikaat hebben die mensen enorm hun best gedaan. Sommigen doen nog steeds hun gloeiende best. Een enkeling is niet langer in staat om enorm haar best te doen, maar die heeft haar zaakjes zo geregeld, dat iemand anders zijn gloeiende best voor haar doet om Heks te treiteren. Diegene wordt daar dan rijkelijk voor beloond.
Terug naar ‘iedereen is mijn partner’ zit er eventjes niet in, ben ik bang. Maar ik blijf het proberen. Waar een wil is, is een weg, toch?
Wat wel mogelijk is, is het verschil maken in een mensenleven ergens op de wereld. Dat kan ik doen. En dat doe ik dan ook. Afgelopen slapeloze nacht. Om een uurtje of 4.
Heks adopteert een kind. Ze mag lekker blijven wonen waar ze woont. Maar Heks verbindt zich aan dit mensenkind. Ik ga financieel zorg dragen voor dit meisje. En dat voelt goed.
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.