Heks heeft heerlijke middag in het Leidse Hout tijdens haar eerste afspraakje met Hawk. Het zonnetje schijnt. De eerste sneeuwklokjes piepen tevoorschijn. Ook in mijn hart breekt de zon door. Hoera! Lekker hoor!

Posted on 14 februari 2018 by lagriffeheks

Zaterdagmiddag haalt mijn beeldschone Friese fysiotherapeute me uit de knoop. Geniepig knijpt ze in mijn vastgeslagen nek en schouders. VikThor heeft voor de grap een keertje met succes naar mijn sjaal gesprongen, net toen ik voor de tweede keer met Hawk in gesprek raakte. Op het grote veld in het Leidse Hout.

Vliegensvlug sloeg mijn sjaal een strop om mijn hals. ‘Gheuhgeruhgl…’ gorgelde ik nijdig naar mijn speelse hondje. Maar het kwaad was al geschied. Precies vanuit dezelfde hoek als die vanwaaruit een BMW zich een aantal jaren geleden totall loss reed op dit kwetsbare lichaamsdeel krijgt mijn arme kippennek nu weer een harde klap te verduren. Meuh.

Mopperend en misselijk verlaat ik het park. Sindsdien crepeer ik van de pijn in die regio alsmede stekende koppijn en als charmant bijverschijnsel hangt mijn schouder chronisch enigszins uit de kom. ‘Klonk, klonk,’ konkelt het gewricht met enige regelmaat duidelijk hoorbaar. Hetgeen me dan op verbaasde blikken komt te staan. Waar komt dat rare geluid vandaan?

‘Heb je tijd om mijn kop eraf te zagen?’ app ik wanhopig naar mijn orthopedisch fysiotherapeut. De enige, die er echt raad mee weet. Er is dan ook bijna geen doorkomen aan, die verknoopte kabels van pezen waar mijn hoofd aan hangt……

‘Heerlijk, de Olympische Spelen zijn begonnen!’ roepen mijn fysio en ik naar elkaar. We zijn allebei dol op schaatsen. Haar vader heeft zelfs in 1972 de vijfhonderd meter gereden op de Spelen, maar hij bakte er als stayer niet zoveel van.

‘Pechstein doet ook weer mee, hoe vind je dat?’ grapt ze vrolijk, terwijl ze me martelt. We verbazen ons allebei over dit fenomeen van een vrouw. ‘Ze is niet zo’n sympathieke dame, hoor en daarbij is ze ook nogal eens in verband gebracht met doping. Nou ja, je weet het wel, het oude oostblok….’ Ik grijns naar mijn behandelaar. Ja, dat weet ik nog wel.

‘Best kans dat ze intussen een piemeltje heeft gekregen door al die hormonen en preparaten. En borsthaar. En ze moet zich vast goed scheren voor de wedstrijd. Vanwege de luchtweerstand….’ Heks is melig geworden. Ik heb zo een leuk afspraakje met mijn nieuwbakken vriend. ‘Veel plezier,’ wuift mijn fysio me uit.

Met een kleine omweg fiets ik naar het Hout. VikThor draaft opgewekt naast me. Het is heerlijk weer. Fris, maar een knalblauwe lucht. Het zonnetje heeft al kracht. Het is verrukkelijk buiten.

Bij het theehuis zie ik een arm de lucht inschieten. Hawk zit op de uitkijk. Hij heeft een tafeltje veroverd in de zon. Zijn balwerper en handschoenen liggen nonchalant op een belendende tafel. Snel schuift hij een stoel in de zon. ‘Kom hier zitten, Heks, dan zit je goed.’

We bestellen espresso en koffie verkeerd. ‘Met weinig schuim,’ roept Hawk.,’ mijn vrouw hield van koffie met schuim, maar ik niet. En jij, Heks?’ Ik vertel hem over mijn lactosevrije melk, die ik opschuim tot astronomische hoogte. Ik heb daar een speciaal apparaat voor, dat neem ik zelfs mee op vakantie. Hawk moet lachen. De koffie arriveert.

De hondjes dollen om de tafel. Ik gooi balletjes voor hen en een afgekloven plastic kip. Ze rennen over het grasveld, terwijl wij maar klessebessen over van alles en nog wat.

‘Wil je een half glas wijn, Heks? Dat bestel ik ook wel eens met een chirurg hier uit het ziekenhuis. Hij vertelt altijd de meest vreselijke snijverhalen. Maar zelf stelt hij zijn lichaam ook ter beschikking van de wetenschap.’

Opeens praten we over doodgaan en wat er gebeurt als je je lichaam ter beschikking stelt. ‘Wat een gezellig onderwerp, maar niet heus!’ roept Hawk, ‘Kom laten we die wijn bestellen en klinken op onze nieuwe verbinding!’

Even later komen de halve glazen wijn op tafel. ‘Dit zijn wel hele volle halve glazen, Hawk, volgens mij worden we gematst,’ glim ik naar mijn nieuwe vriend. ‘Welnee,’ glimt hij terug, ‘zo krijg ik ze altijd.’

Heks heeft jaren in de horeca gewerkt. Ik heb een timmermansoog ontwikkeld voor dit soort eenheden. We worden gematst!

Dan lopen we nog een rondje door het park. Op het grote veld drinken we yogi thee uit mijn meegebrachte thermos. De Ierse wolfshond en zijn baasje melden zich ook. Een dolle achtervolging over het veld volgt. Drie uitgelaten hondjes hollen door het gras.

De baasjes slaan het met plezier gade. ‘Wat hebben we geluk met dit mooie weer, Heks. Wat een geweldige eerste afspraak. Kom je snel een keertje koffiedrinken bij me? Dan maak ik salade voor. Veldsla en tomaten gaan erin. En….’ Hij somt een hele lijst ingrediënten op.

Dan zie ik dat hij het een beetje koud krijgt. De zon is verwaterd en opeens wordt het fris. Ook door mijn dikke klerenpak dringt de kou naar binnen. Het is tijd om naar huis te gaan. We nemen afscheid met alweer een nieuwe afspraak op de agenda.

Op weg naar huis springt VikThor sloot in sloot uit. Gelukkig maar, zo wordt hij weer een beetje schoon na een middag in de blubber. Blij zit ik even later thuis in mijn stoel. Mijn hondje ligt in coma. Die hoor ik de komende uren niet meer. Wat kun je toch gelukkig worden van goed gezelschap. Ik voel me heerlijk. Vol liefde voor de hele wereld. Gezegend. Verbonden.

Heks schrikt zich een hoedje: Ze krijgt een gepeperde rekening gepresenteerd voor iets waarvoor zij dacht te zijn verzekerd……. ALS MOSTERD NA DE MAALTIJD. AU!!!!!!

Posted on 7 september 2016 by lagriffeheks

Vorige week schrik ik me een rolberoerte tijdens mijn laatste bezoek aan mijn therapeute. Ze vertelt me dat ik kan rekenen op een kleine eigen bijdrage, omdat we over het toegestane aantal consulten zijn heengegaan. ‘O jee,’ denk ik nog, ‘en ik heb er nog zo op gehamerd, dat ik echt niet veel zelf kan bijdragen…..’

Regelmatig heb ik het afgelopen jaar geïnformeerd of we het maximum aantal zittingen niet aan het overschrijden waren. Het antwoord was achteraf gezien eigenlijk altijd nogal vaag optimistisch. Het liep allemaal zo’n vaart niet. 2015 zou echt binnen de perken blijven en in 2016 begonnen we toch gewoon weer opnieuw met een vers budget.

Nu lig ik chronisch in de clinch met mijn vorige ziektekostenverzekeraar, de Amersfoortse. Ze proberen me postuum nog allerlei geld uit mijn zak te kloppen, omdat een brief van de reumatoloog met een chronische indicatie voor fysiotherapie te laat was ingeleverd, terwijl ze zelf heel veel fouten hebben gemaakt. Een vreselijk clubje.

Zo veranderde ik zonder operatief ingrijpen plotseling in een man en woonde bij de buren, zonder dat ik het zelf wist. Ik kreeg niets meer vergoed, want ik bestond officieel eigenlijk niet meer. Als ik daarover klaagde werd ik honds te woord gestaan. Het duurde maanden voordat ik door had wat er nu eigenlijk echt aan de hand was en toen was ik te laat met die bewuste verwijsbrief…….

Ik zit dan ook niet uit te kijken in een volgend gevecht over deze rekeningen……

Want wie schetst mijn verbazing? Ik moet maar liefst 1000 euro ophoesten. Huh? Ja, echt waar. Het heeft zeker drie, vier dagen geduurd voordat ik het tot me door kon laten dringen. Hoe is dat nu mogelijk?

Geen idee. Het helpt natuurlijk niet echt als iemand zijn administratie laat versloffen. Je kunt het niet maken toch om na een jaar met zo’n bedrag aan te komen? Nadat je regelmatig alleen maar vage antwoorden op dat gebied hebt geproduceerd. Het is godbetert een maandsalaris in mijn geval! Ik ben WAO’er. Dat weet mijn behandelaar ook. Hoe kan iemand daar nu zo nonchalant over doen?

Ik bel haar op om het te bespreken. Het zit me toch zo vreselijk dwars! Helaas krijg ik nul op het rekest. Ik had dat zelf allemaal in de gaten moeten houden en moeten uitzoeken. Ook herinnert ze zich niets van mijn herhaalde verzoeken om te checken of we niet over ons budget zouden gaan. Ze vindt het ook helemaal niet gek om pas na een jaar met een rekening te komen. En 1000 euro is toch niet veel? ‘Het gaat over 2 kalenderjaren Heks!’ wrijft ze me een paar keer in.

‘Ik ben vorig jaar september bij jou gekomen en dat is precies een jaar geleden. Ik vind 1000 euro heel veel geld. Ik kan het maar 1 keer uitgeven. En ik bepaal zelf graag waaraan. Dit heb ik totaal niet zien aankomen. Ik heb geen idee waar dat bedrag vandaan komt!’

Haar uurtarief blijkt zeer gepeperd. Iets dat ik ook niet wist.

‘Heks, we hadden zo’n goede klik,’ zegt mijn therapeute door de telefoon, ‘Ik vind dit wel heel jammer. Toen ik het vorige week zei reageerde je gelaten. Zo van ik haal het wel ergens vandaan….’

Heks vindt het ook jammer dat het zo gaat. Vooral dat het helemaal bij mij wordt neergelegd. Ik heb echter niet een jaar gewacht met het indienen van rekeningen. Noch heb ik verzuimd mijn uurtarief te noemen. Of eens tussendoor met een update van de gemaakte kosten op de proppen te komen. Administratie is ook niet mijn sterkste kant, zacht uitgedrukt, maar zo bont als deze dame heb ik het zelf nog nooit gemaakt.

We komen niet tot een oplossing. Na een onverkwikkelijk gesprek voel ik me alleen maar ellendiger. Ik heb geen idee wat ik hiermee aanmoet. Het is een prima therapeute, waar ik echt veel aan heb gehad het afgelopen jaar. Maar als ik dit geweten had was ik op zoek gegaan naar een andere oplossing.

Ik ben in goed vertrouwen dit contact aangegaan. Ik dacht dat ik duidelijk had gemaakt dat ik hulp wilde binnen de vergoeding van mijn verzekering. Ik kreeg echt de indruk dat ze wist wat ik bedoelde en dat ze er rekening mee zou houden. Maar nu kom ik toch volstrekt van een kouwe kermis thuis.

Blindengeleidehond wordt Ongeleide Blindengeleidehond. Gelukkig geen blinde Geleidehond. De te begeleiden vrouw heeft dan weer wel stevige goed functionerende armen. Ze heeft hem zo weer in bedwang….. En Heks is blij dat haar ogen nog steeds goed werken.

Posted on 29 oktober 2014 by lagriffeheks

Als ik vanmiddag met Ysbrandt dravend naast me richting ziekenhuis fiets, doet er opeens een blindengeleidehond een charge naar mijn Varkentje. Oeps! Dat mogen zulke grondig getrainde hondjes helemaal niet doen. ‘Je bent een ongeleide hond!’ roep ik hem inwendig toe. De vrouw die hij geacht is te begeleiden krijgt hem met moeite weer onder controle. Eventjes springt hij alle kanten op. Gelukkig heeft ze een paar ferme armen!

Nou ja, denk ik bij mezelf. Beter een ongeleide blindengeleidehond, dan een blinde geleidehond. En dat is dan nog altijd honderd keer beter dan een gemiddelde ongeleide hond. Mweuh…..

Bij het ziekenhuis bind ik mijn hondje aan mijn fiets en die zet ik met een enorm slot vast aan een paal. Voor de hoofdingang. Waar je helemaal niet mag staan!

‘Mevrouw Heks, wil je niet je fiets zomaar neerzetten waar het verboden is!’ hoor ik opeens achter me. Een oude vriend duikt plotseling op. We sluiten elkaar in de armen. Wat leuk! Vanmorgen kwam ik een vriendin uit dezelfde oude vriendenkring tegen. We spraken af elkaar binnenkort te zien. Met als het even kan deze meneer erbij! Dus hij komt als geroepen. Snel wisselen we wat gegevens uit.

Hoewel hij werkzaam is in het ziekenhuis, doet hij wat mijn verkeerd geplaatste vervoermiddel betreft of zijn neus bloedt. Als ik het ziekenhuis inloop roepen een paar verwoed rokende dames, het gebouw is rookvrij vanbinnen, dat ze wel op mijn hondje zullen passen. Mooi zo.

Wat is het druk in de apotheek. Na een sprintje door de gangen van het enorme gebouw overzie ik de mensenmassa in de wachtrij. De moed zinkt me in de schoenen. Ik trek een nummertje. Goddank kom ik alleen wat dingen afhalen. Dat scheelt enorm blijkt.

Ik neem plaats op een stoel. Naast me zit een dame, dodelijk vermoeid. Haar krukken slingeren nonchalant tegen haar magere benen. Haar eveneens uitgeputte echtgenoot zit er uitgezakt naast. ‘Goeie hemel, verzucht ze, ‘ Ik ben hier al vanaf vanmorgen 8 uur.’ Het is intussen half zes in de namiddag!!!! Ik betuig mijn medeleven. Verschrikkelijk. ‘Er waren allemaal spoedgevallen tussendoor. Ik was pas vanmiddag aan de beurt. Maar ik ben wel om zes uur vanmorgen opgestaan…….’ Ze komt helemaal uit Zandvoort.

We praten eventjes om de tijd te verdrijven. Mijn hart gaat uit naar dit moedige echtpaar. Want erg gezond ziet de vrouw er niet uit. Ze wappert met haar recept door de lucht. Ik maak eruit op, dat haar conditie zorgelijk is.

Ik denk aan sister Chan Kong. Hoe zij altijd zegt in haar prachtige Vietnamese engels, dat je je lichaam moet bedanken voor bewezen diensten. ‘Thank you legs, for carrying me around this blue planet. Thank you, my beautiful arms, thank you my liver, intestines…..’ Enzovoort. Maar ook als er dingetjes niet helemaal lekker werken zegt ze: ‘Your heart still works well, your arms still work well, Your eyes still work well….’ Nou , mijn armen doen het niet. En de dame van de geleidehond had ogen die dienst weigeren. Maar toch, terwijl ik daar zit realiseer ik me: ‘Heks, je hebt het zo slecht nog niet!’

Als ik het ziekenhuis weer uitloop, zie ik dat Ysbrandt lekker ligt te waken bij mijn fietsje. Er staat geen boze conciërge om me eens eventjes de les te lezen over de verkeerd geparkeerde fiets. Het is al een beetje aan het schemeren. We hebben nog net tijd voor een uitlaatrondje door het bos…..

	stronglovechris op In memoriam Don Leo. Mijn liev…
	reinswart op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	stronglovechris op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: nonchalant

Heks heeft heerlijke middag in het Leidse Hout tijdens haar eerste afspraakje met Hawk. Het zonnetje schijnt. De eerste sneeuwklokjes piepen tevoorschijn. Ook in mijn hart breekt de zon door. Hoera! Lekker hoor!

Heks schrikt zich een hoedje: Ze krijgt een gepeperde rekening gepresenteerd voor iets waarvoor zij dacht te zijn verzekerd……. ALS MOSTERD NA DE MAALTIJD. AU!!!!!!

Blindengeleidehond wordt Ongeleide Blindengeleidehond. Gelukkig geen blinde Geleidehond. De te begeleiden vrouw heeft dan weer wel stevige goed functionerende armen. Ze heeft hem zo weer in bedwang….. En Heks is blij dat haar ogen nog steeds goed werken.

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen: