Zondagmorgen zie ik een jonge vrouw, Laura Maaskant, op televisie. Ze krijgt een voetwassing van Annemiek Schrijver. Laura heeft kanker, al voor de tweede keer! Haar keuze is om zich niet verder te laten behandelen. Ze gaat voor kwaliteit van leven, ook al duurt het nog maar even. Ze is pas twintig jaar! Onlangs is een boek van haar hand verschenen; ‘Leef!’
Ik heb een hele brakke nacht achter de rug. Op mijn bankje in de woonkamer zit ik in het holst daarvan te prakkiseren over een ruzie, die ik onlangs voor mijn kiezen kreeg. Ik blijk niet volmaakt te zijn. Ik sta er niet van te kijken, ik weet dit zelf al jaren. Waar ik wel altijd van op kijk bij zulke conflicten, het is bepaald niet de eerste keer, dat ik dit verwijt krijg, is dat iemand zichzelf totaal niet ziet. Maar wel een groot projectiescherm in de vorm van Heks. Of een pispaal…..
Mijn leraar Thay heeft het prachtig gekalligrafeerd
‘Ik ga uit van “This is it”‘, denk ik bij mezelf’ ‘Veel mensen leven vanuit “is dit het nou helemaal?” Dat laatste concept heeft teleurstelling al ingebouwd. Je verwacht van alles en dan valt het vies tegen.’
Mijn leven vanuit wat er is en niet langer van alles najagen en verwachten heeft zijn wortels in het feit, dat ik een invaliderende ziekte heb. Er zijn jaren geweest, dat ik alleen op bed lag, praktisch niemand zag en me heel erg beroerd voelde. Met veel moeite heb ik me naar dit niveau teruggevochten. En nog stelt het geen zak voor. Ik ben voornamelijk druk met mezelf in de lucht houden. Mijn energie is beperkt. Elke activiteit is een keuze, die een andere inspanning uitsluit.
Bij de jonge vrouw op televisie zie ik dezelfde inzichten. ‘Het gaat niet om wat je overkomt, maar hoe je ermee omgaat’, zegt ze,’ Ook gaat het niet om hoe lang je leeft, maar hoe je je leven leeft. Ik leef zo intens en ben zo gelukkig, ondanks mijn ziekte.’ Naast haar voeten ligt een hulphond, haar trouwe maatje.
Ik heb ook zo’n lieve viervoetige vriend. Nooit kraakt hij me af, zelfs al is het nog zo’n saaie dag, zoals gisteren bijvoorbeeld. Toen kon ik me nauwelijks bewegen, dus dan zijn de uitlaatrondes bijzonder kort.
Als ik dan rillerig op de bank hang, legt hij zijn grote hondenkop op mijn knieën en kijkt me trouwhartig aan. Ik kriebel hem lekker achter zijn oren, hij kruipt helemaal tegen me aan. Hij wordt niet kwaad, omdat ik gammel ben. Wel maakt hij zich zorgen. Dat resulteert in verwoed blaffen op straat tegen wildvreemde mensen, die te dicht in mijn buurt komen ’s avonds laat.
Het hele weekend heb ik gepiekerd over een aantal praktische zaken. Ik kreeg opeens allemaal vette rekeningen van de fysiotherapeut toegestuurd. Die kan ik natuurlijk helemaal niet betalen. Ook liep het fotoprogramma op mijn computer vast. Dat gaat me ook geld kosten vrees ik. Zo waren er dan praktische zorgen en gezeik aan mijn hoofd. En daartussendoor verwoede pogingen om in het hier en nu te komen, waar god is en godin.
Vanmorgen kreeg ik een bericht, dat een deel van mijn zorgen weg neemt. Voorlopig ga ik het wel weer overleven. Anderen moeten maar zien of ze prefereren te leven vanuit ‘Is dit het nou helemaal?’ Ik blijf gaan voor ‘This is it!’.
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.