Oude vriendin duikt weer op in leven van Heks. Ik herken hem eerst niet, het is alweer eventjes geleden dat we elkaar hebben gesproken. En: Mannen verkleed als vrouw fleuren de boel tenminste op! En: ‘ELLO’ een goed alternatief voor Facebook: Geen reclames en geen gerotzooi met jouw gegevens!

Posted on 24 april 2015 by lagriffeheks

Facebook is toch een grappig medium. En tevens een beetje eng. Als ik mijn pagina open tegenwoordig komen er allemaal reclames voor camera’s en objectieven tevoorschijn. Precies dezelfde, die ik onlangs heb aangeschaft.

Maar dat weten ze nog niet, want ik heb mijn fototoestel gewoon in een winkel gekocht. Mijn research heb ik natuurlijk wel online gedaan. En die gegevens zijn intussen ruimschoots door Facebook verwerkt…..

Nou ja, het is weer eens iets anders, dat de eindeloze rij badpakken, die voorbij zijn gekomen, sinds ik een exemplaar online heb besteld.

De leuke kant van dit platform is het feit, dat je er mensen terugvindt, die je had gedacht nooit meer te zullen zien. Ik heb tegenwoordig contact met een grote groep oude vrienden verspreid over de hele wereld. Velen heb ik zelf opgeduikeld en sommigen doken opeens op via het netwerk. Onvindbaar tot ze mij vonden.

Een tijd geleden krijg ik een verzoek van een man, die me vaag bekend voorkomt. Zijn naam doet ook een belletje rinkelen, maar ik kan hem eventjes niet plaatsen. Totdat ik het verzoek heb bevestigd. Ik krijg een enthousiaste mail terug. ‘Wat leuk, Heks, om je weer te spreken. Ik ben Joop, ofwel Janice, je oude vriendin. Weet je nog? Ik heb nog vaak aan je gedacht. Er is veel veranderd in mijn leven. Hoe is het met jou?’

Deze oude vriend heeft een heel leuk alter ego. Een prachtige vrouw! Ik leerde haar online kennen ruim tien jaar geleden. Het was in een periode, dat ik een zware operatie moest ondergaan.

Mijn omgeving liet het een beetje afweten, was te druk of anderszins niet geïnteresseerd. Heks was doodsbang. Eerdere ellende bij een ziekenhuisopname had me ernstig getraumatiseerd. Ik vond steun en troost bij een aantal vrienden op Internet. Janice was één van hen.

Met enige regelmaat spraken we af met dit illustere gezelschap. Om gezellig samen te eten of zomaar bij elkaar te zijn. Altijd bij Heks thuis, ik was toen lange tijd niet in staat om te reizen.

Meestal zaten we met elkaar in mijn rommelige woonkamer te lachen om van alles en nog wat. We zijn ook wel eens op stap geweest. Omdat ik nog geen tien meter kon lopen, ik was net uit het ziekenhuis, belandden we in de Roze Beurs, het enige echte Leidse Homocafé. Om daarna bij het vlakbij gelegen COC te gaan dansen! Nou ja, ik zat dan geparkeerd op een barkruk te genieten van het feit, dat ik eventjes het huis was ontvlucht…..

Heks vond het wel lekker rustig tussen alle gays. Ik was jaren daarvoor grondig afgeknapt op het gedrag van hetero-heren in het gewone kroegcircuit. Janice had erg veel sjans van allemaal uiteenlopende types. Ze genoot zichtbaar van alle aandacht. Wat een vrouw!

Ook herinner ik me dat we volledig opgetuigd door de stad liepen te flaneren met Ysbrandt. Op de markt waren de fluitconcerten niet van de lucht!

Een hoogtepunt was onze aanwezigheid bij Hartjesdag op de Wallen in Amsterdam. Traditioneel lopen de mannen dan als vrouw verkleed en vice versa. Heks had een heel fout tennisjurkje aan met witte laklaarzen: Een soort vrouwelijke travestiet, de absolute minderheidsgroepering……..

Fabiola, jarenlang ons sprankelende nationale levende kunstwerk, leefde toen nog en was niet bij ons weg te slaan. Dit ondermeer door de aanwezigheid van onze goede vriend Sammy, die ook deelnam aan ons speciale uitje. Deze knappe veertiger had echter geen belangstelling voor mannen. Hij hield gewoon van de vrije atmosfeer bij dit festival en tolerante houding van de bezoekers….

Onze vriendschap eindigde net zo plotseling als ie begon. Van de ene op de andere dag hoorde of zag ik niets meer van mijn vriendin. Ik had wel een telefoonnummer, maar dat werkte niet meer. Ik maakte me best zorgen, want mijn vriendin zat in een enorme worsteling rondom haar identiteit. Mensen doen dan soms hele rare dingen…..

Gelukkig gaat het heel goed met mijn oude vriend. Hij heeft een nieuwe liefde gevonden in zijn leven. Een leuke dame, die ook houdt van zijn alter ego. De geheimzinnigheid is voorbij. Zijn worsteling is ten einde. Wat heerlijk!

Ik herinner me opeens, hoe mijn vriendin een zak met verkleedspullen bij me achterliet. ‘Borsten, BH’s en zo heb ik toch altijd nodig. Dus die laat ik hier staan, samen met wat extra kleding.’ Het meeste heb ik na tien jaar wel weggegooid, maar één setje heb ik bewaard.

‘Ik heb nog een verpleegsterspakje hier liggen, lieve Janice!’ schrijft Heks. “Wie weet kom ik het binnenkort eens ophalen!’ antwoordt mijn vriend.

Hij is niet de enige man op aarde, die tobt met deze materie. Er wordt een mooie serie over dit onderwerp uitgezonden bij de VPRO: Transparant. De maakster heeft zelf ervaring met het onderwerp: Haar vader kwam uiteindelijk uit de verkleedkist/kast.

De hoofdpersoon in de serie, Morton Pfefferman, in gesprek met zijn dochter: ‘Pap, bedoel je dat je je voortaan gaat verkleden als vrouw?’

‘Nee, lieverd, mijn hele leven… mijn hele leven heb ik me verkleed als man.’

TRAVESTIE, MAN VERKLEED ALS VROUW, GEBOREN IN VERKEERD LICHAAM, transseksueel, man in vrouwenkleren

Dan is er ook nog eens een grote groep mannen, die het gewoon leuk vinden om zich eens als vrouw te verkleden. Voor de carnaval bijvoorbeeld. Ik ken ze wel: Grote stoere kerels die zich jaarlijks ver van huis uitleven in een verpleegsterspakje! Keurige zakenmannen met maatschappelijk aanzien. Er is er eentje hier dat verpleegsterspakje wel eens komen lenen…..

Voor mensen, die eens iets anders willen dan Facebook met alle ellendige reclames en gesjoemel met jouw data: ELLO. Op dit platform wordt geen reclame gemaakt en bovendien wordt er niets gedaan met jouw gegevens. Een goed alternatief voor het vercommercialiseerde Gezichtsboek.

Het is heerlijk om iets te doen voor een ander, maar nee zeggen is ieders goed recht. Een zielig gezicht is de meest effectieve manier om anderen te manipuleren. Chronisch zieken hebben soms niet zoveel keuze: Vaak is het schipperen tussen nooddruft en trots……

Posted on 15 april 2015 by lagriffeheks

Tijdens de ochtendronde met mijn lekkere hondje word ik bijna in de wielen gereden door een scootmobiel. De bestuurder is een oude bekende. Jaren geleden maakten we regelmatig een praatje. We bleken veel overeenkomsten te hebben: Schrijven, schilderen, hondjes….. Haar viervoeter springt van de treeplank en maakt zich uit de voeten.

We hebben elkaar al enige tijd niet gesproken. De laatste keer, dat ik haar zag scheurde ze met een rotvaart langs me heen. Misschien heeft ze haar invalidenwagen flink opgevoerd. Dat zou typisch iets zijn voor deze pittige dame!

Vandaag wandelen we vanouds gezamenlijk op. Ik informeer naar haar bezigheden. Ze maakt prachtige bronzen beelden met kristallen erin verwerkt Ze heeft me wel eens een aantal afbeeldingen gestuurd. Ook schrijft ze verhalen over haar hond. Jarenlang had ze een vaste column in een dierenblad.

‘Ik ben een boekje aan het samenstellen met een bloemlezing van deze verhalen. Met tekeningen en foto’s van mijn vroegere hond Guus.’ Heks heeft dat hondje nog wel gekend, een geweldig beest! ‘Goh, wat leuk.’ ‘Regelmatig krijg ik mail van mensen wanneer het nu eindelijk eens af is. Maar ja, ik ben met meer dingen bezig.’

‘Een paar jaar geleden vond ik de dagboeken van mijn vader. Hij heeft die geschreven, terwijl hij aan de Birma spoorlijn werkte.’ Waanzinnig, wat een tijdsdocument! Het is een waar wonder, dat het bewaard is gebleven. ‘Ik ben bezig om ook hier een boek van te maken.’

Facebook en blogs vindt ze maar niks. Mijn bezigheden kunnen haar niet bekoren. ‘Voor mij is het juist ideaal, elke dag een klein stukje schrijven,’ probeer ik nog. Een poging mijn bezigheden te verdedigen? Waarom?

Een paar jaar geleden, na een vliegende start, liep ons contact dood. Misschien wel hierop. Eenzijdige interesse. Ik herinner me vooral, dat ze wilde, dat ik een website voor haar zou bouwen. Ze had ontdekt, dat ik een verleden heb in de automatisering. Ik bedankte voor de eer, maar daar wilde ze niet van horen. Mijn protesten, dat ik zeer beperkt ben in mijn energie deed ze af met : ‘Ik ook.’

Je zou denken, dat herkenning meer begrip genereert. In dit geval niet. Die stralende en blakende Heks moest gewoon niet zo zeuren. Kom op zeg. Vooruit met de geit. Het doet me denken aan de toestanden, die ik ooit heb meegemaakt met een vrouw in mijn kennissenkring, die plotseling werd getroffen door Parkinson.

Ondanks mijn protesten bleef deze zogenaamde vriendin een beroep op me doen. Nooit was het genoeg. Als ik het in mijn hoofd haalde om nee te zeggen tegen haar dringende verzoeken haar als een soort gratis taxi overal heen te rijden schold ze me verrot. Haar ultieme argument was: ‘Ik ben veel zieliger….’

En daar had ze dan wel gelijk in, bedenk ik me nu. Het is ongelofelijk sneu, als je uitsluitend uitgaat van gebruik in je contacten. Vriendschap is zoiets kostbaars, dat moet je koesteren. Het is een wederzijds gebeuren. Het werkt twee kanten op. Tegen vrienden mag je gerust nee zeggen, als men iets aan je vraagt. Vooral als je er een hele goede reden voor hebt…….

Zo heb ik door schade en schande geleerd, niet direct te reageren op een zielig gezicht. Ik blijf er gevoelig voor, dat wel. Maar ik ben niet de enige. Wereldwijd is het trekken van een sneue snuit de beste manier om dingen voor elkaar te krijgen. Dit is gebleken uit degelijk wetenschappelijk onderzoek……..

Anderzijds blijft het natuurlijk heerlijk om iets voor een ander te betekenen. En ook mag je gerust een gunst vragen aan Heks. Ik doe ook regelmatig een beroep op anderen. Nee zeggen is echter ieders goed recht!

Als ik het park verlaat kom ik Poezenman Peter tegen. Hij heeft een piepklein whisky-hondje, een schatje! Ik heb hem een kitten beloofd. Als er tenminste kittens komen. ‘Het kan elk moment gebeuren, Poezenman,’ licht ik hem in, ‘Maar of er kleine poesjes uitkomen……. Dat is nog niet zeker.’ Snel wisselen we telefoonnummers uit.

‘Ik houd je op de hoogte! Veel zullen het er in elk geval niet zijn. Hooguit twee. Eentje voor Joy en eentje voor jou. Beter ook, anders houd ik er toch weer eentje zelf…..’ De man schiet in de lach. Ik hoor hem nog gniffelen, als ik tegen het steile bruggetje op fiets, op weg naar huis.

Vorige week was het precies twee jaar geleden, dat Bolster en Siep werden geboren. Joy stuurt Heks een enthousiaste sms. Intussen kan ik het met zekerheid melden: Deze keer geen babypoesjes! We moeten Pippi nog maar een keertje een nachtje uit logeren sturen binnenkort. Hopelijk heeft Kokeshi zijn balletjes nog…….

Dag met rouwrandje, maar Heks heeft echter geluk. Ze ontsnapt alweer aan een ernstig ongeluk en keelontsteking is zelden dodelijk.

Posted on 3 december 2014 by lagriffeheks

Vanmorgen sta ik brak op. Mijn cortisolniveau is ’s morgens vroeg weer dramatisch laag these days. Dat resulteert in een gevoel van zware kater. ME is toch zo’n economische aandoening. Je hoeft niet eens te drinken om toch een stevige kater te ervaren!

Langzaam reanimeer ik mezelf uit de knoop. Ik gooi een sloot koffie naar binnen, neem een hap pijnmedicatie en een boterhammetje. Geef alle beesten eten. Ruim op tijd verlaat ik het pand. Ik moet om 12 uur in Zoetermeer zijn. Onderweg stop ik bij een park om mijn hondje uit te laten.

Vlak voor ik bij een groot kruispunt af wil slaan richting snelweg wordt ik links ingehaald door een politieauto met gierende sirenes. De auto’s voor me slaan nog af, maar als ik zover ben staat er een grote auto van de gendarmerie dwars op de weg geparkeerd.

Een paar smerissen leiden het verkeer de andere kant op. Plotseling ben ik op weg naar Voorschoten! Samen met een stoet andere auto’s, vrachtwagens en bussen.

Een stukje verderop draai ik om. Het intussen al bijna 12 uur, het tijdstip van mijn afspraak. Ik moet mijn acupuncturist bellen, dat ik in een verkeersinfarct terecht ben gekomen, maar de juut is alomtegenwoordig.

Ik heb geen zin in een bon, omdat ik wachtend voor een stoplicht een telefoontje pleeg. Ook ben ik pertinent tegen bellen achter het stuur. Misschien is het ongeluk, ik zie intussen ambulances voorbijscheuren, wel veroorzaakt door een telefonerende weggebruiker…..

Tergend langzaam rijd ik het kruispunt weer over, nu vanaf de andere kant. Ik ga een sluipweg proberen. Ik ben niet de enige. Een lange stoet balende automobilisten sturen hun bolide langs de Kanaalweg naar een andere uitvalsroute uit de sleutelstad.

Ik stop op een parkeerplaats en bel de vrouw mijn behandelaar. ‘Ik weet niet of het gaat lukken om überhaupt de stad uit te komen, het zit muurvast.’ Ze overlegt met haar man. Ik kan later komen. Hij gooit zijn programma een beetje om, gaat eerst lunchen. Wat zijn het toch schatten!

Ik doe er nog ruim een half uur over om uit de stad te raken. Daarna moet ik enorm omrijden, maar uiteindelijk ben ik in die rare groeikern, waar mijn acupuncturist resideert. Oei,en nu? Ik heb geen TomTom bij me en herinner me hoe ik eerder eens vreselijk ben verdwaald, toen ik vanaf deze kant dit uit zijn verband gegroeide dorp binnenreed.

Opeens voel ik een tik tegen mijn schouder. Er zit een engel in mijn auto. ‘Ga links, Heks.’ En even later: ‘Voorsorteren.’ Precies op het goede moment maant mijn gevederde vriend me om af te slaan. Ik herken het, weet opeens waar ik ben. Om de hoek van waar ik wezen moet!

Gisterenavond doken mijn engelenvrienden weer op. Ik had hen al een tijdje niet gezien. ‘We trekken weer een poosje bij je in, Heks. Je zit in een enorme transformatie, we gaan je daarbij helpen!’ Ik loop op dat moment mijn laatste rondje met Ysbrandt. Hun hulp komt als geroepen.

’s Middag bij de huisarts werd een flinke keelontsteking geconstateerd. Nu was ik daar op zich door gerustgesteld, want mijn klieren zijn zo opgezet, dat ik zelfs aan Hodgkin heb gedacht. ME patiënten hebben 1000 keer zoveel kans op die ziekte, dus die veronderstelling is niet eens al te hypochondrisch.

‘Nou ja,’ zeg ik tegen Steenvrouw, als ik het er met haar over heb, ‘Die chemo voor Hodgkin helpt ook tegen ME. Doordat MEpatiënten werden behandeld voor hun bijkomende Hodgkin, is dit verband ontdekt. Dus mocht ik die ziekte onder de leden hebben, dan kan het wel eens de weg naar genezing van ME zijn voor mij.’ Ik geef haar een ondeugende knipoog. We schieten in de lach.

Vanavond lees ik op Facebook het oude krantenbericht over het ongeluk, dat de broer van vrienden van me ooit het leven kostte. Ik denk aan mijn OB vriendin, die afgelopen zomer haar leven verloor in het verkeer. Ons leven is zo kwetsbaar. We hangen allemaal aan een zijden draadje. Vandaag werd ik er weer eens met mijn neus op gedrukt.

Ik ben blij, dat ik niet tien minuten eerder dat kruispunt over stak. Soms laat ik mijn hondje in Zoetermeer uit. Het had gemakkelijk gekund. Ook ben ik dankbaar, dat ik slechts een keelontsteking heb. Wel een fikse. En mijn lijf zal wel weer enorm veel tijd nodig hebben om em de deur uit te werken. Maar ja. Het is niet anders. Ik heb in elk geval de beste engelachtige hulp in huis, die je je maar kunt wensen……..

Een dag met een gouden randje: Heks verjaart op straat, op Facebook, in de armen van Steenvrouw, ondergaat een aubade gebracht door haar koor en krijgt tot besluit Tomatito cadeau. Nou , ja, z’n CD dan.

Posted on 5 november 2014 by lagriffeheks

Leiden, herfst, mooie lucht, gloeiende kleuren , boot op de Rijn,

De dag heeft een gouden gloed

Vandaag vier ik mijn verjaardag op straat. In de wandelgangen. Gezellig poetsend met mijn hulp. Koffie drinkend met Steenvrouw. Maar ook de gehele dag op Facebook en Whats’App. Tot slot met mijn koor. En tot besluit met Frogs…..

De hele dag heeft een feestelijk tintje. Het lijkt of alles een beetje licht geeft. Bloemen stralen me tegemoet. Bomen gloeien in het late licht. Mijn huis lijkt extra schoon en fris. Mijn glimlach is lichter dan licht.

Leiden, herfst, mooie lucht, gloeiende kleuren ,hondje rolt in het gras

Ysbrandt ligt lekker in het gras te rollen

Als ik lig uit te kreukelen van de nacht, krijg ik een sms van Steenvrouw. ‘Verjaardagskoffie? Om 10.45 bij jou?’ Oh, dat is al bijna. Snel schiet ik wat kleren aan. Even later gaat de bel.

De eerste verjaardagshug is binnen. Mmmmm. Heerlijk. We drinken koffie en kletsen eens goed bij. We zitten nooit om gespreksstof verlegen. Ik kijk naar haar heerlijke pittige koppie. Knalrood haar lijkt licht te geven. Ze schenkt me een hele lieve glimlach. M’n eerste verjaardagscadeau!

Leiden, herfst, mooie lucht, gloeiende kleuren ligstoelen in park

Lekker zo’n open haardje in het park…

Ik laat Varkentje uit en een zachte wereld. Een nieuw jaar streelt mijn wangen. Ik raap alweer een drolletje op. Van mijn kleine lekkere hondje.

Met mijn hulp poets ik het huis. Zij hanteert het zware geschut, de stofzuiger, de dweil. Ik ruim een rommelig plankje op, zet van alles weer op z’n plek. Komend weekend krijg ik wat verjaardagsvisite, dan moet het hier schoon zijn. Op mijn feestjes zit het grootste deel van de gasten altijd rond de keukentafel.

Leiden, herfst, mooie lucht, gloeiende kleuren ligstoelen in park, huizen langs de Rijn

Bomen gloeien aan de waterkant

In de loop van de middag ga ik een paar boodschappen halen. Als ik bij de kassa van een grote supermarkt sta begint een dakloze mooi voor me te zingen. Hij improviseert een heel nieuw verjaardagslied, speciaal voor mij! De schat lacht z’n gouden tand bloot. ‘De beste wensen meissie! Ik zie je later.’ Bij de bloemenman krijg ik een geweldige deal. ‘Gefeliciteerd Heks! Maak er maar een mooie dag van.’ Met een tas vol orchideeën ga ik weer naar huis.

Met Ysbrandt wandel ik de hele buurt door. Een plastic zak met posters van mijn koor in de hand. Ook zit er een lijstje met adressen van winkels, hotels en horecagelegenheden in. En punaises en plakband. Het Volkshuis doe ik als laatste. Overal maak ik een praatje en hang een mooie poster op. Ik weet er een paar adresjes aan toe te voegen, uiteindelijk ken ik de hele buurt qua winkelier.

Ik haal een paar heerlijke tartaartjes en kook mezelf een oud Hollands godenmaal. Vanavond ga ik gewoon naar mijn koor. Met een tas vol koekjes weliswaar, want Heks trakteert. In de pauze krijg ik felicitaties. Er is zelfs een kaart naar me gestuurd, hoor ik. Wat leuk! Die zal ik morgen vast in de brievenbus vinden. ‘Je hebt niks gezegd, Heks, nu hebben we niet voor je gezongen!’

Ik weet het, maar ik vind het best zo. Je gelooft me vast niet als ik zeg, dat ik niet graag in het middelpunt sta. Ergens schuilt een verlegen dame in deze schreeuwlelijk van een toverheks. Ik zet liever een ander in het zonnetje. Ach, bescheidenheid. Wat is het toch een fantastische eigenschap. Vandaag kom ik er echter niet mee weg! Na de pauze zingt het VOLTALLIGE koor me uit volle borst toe. Met een grijns van oor naar oor, zit ik er naar te luisteren. Wat is dit leuk! Geweldig!

Zo ben ik dan echt een Jarig Jopje, ondanks het feit, dat ik er niets aan doe vandaag. Als ik weer thuis ben komt Frogs nog eventjes buurten. We gaan een toast uitbrengen op mijn verse levensjaar. ‘Ik heb al een cadeautje voor je, maar ik heb het nog niet ingepakt.’ Mijn boezemvriend tovert een CD tevoorschijn. Van mijn favoriete Flamenco gitarist, Tomatito! Ofwel ‘Klein Tomaatje’. Geweldig!

Leiden, herfst, mooie lucht, gloeiende kleuren ligstoelen in park,kerk in zonlicht, oranje licht

Kerk gloeit op in duister park

Een paar weken geleden neemt Frogs me mee naar een concert van dit icoon van de Flamenco muziek in Paradiso. Heks zit brak en gammel in de zaal. Bronchitis en holte ontsteking houden me in hun greep. We moeten een uur wachten in een lawaaierige ruimte. Het wordt steeds warmer. M’n kop bonkt en bonkt. Het duurt en duurt. Totdat de maestro het podium beklimt. Vanaf het eerste akkoord is het muisstil in de zaal. Eventjes dan. Al snel roepen mensen dingen zoals:’ Olé! Tomatito! Olé, Olé!’

Leiden, herfst, mooie lucht, gloeiende kleuren ligstoelen in park,hijskraan boven de stad

Hijskraan gloeit op

Heks is volledig in de ban van deze man. Wat kan hij fantastisch spelen. Fenomenaal. En wat is hij knap. Echt, deze man is een geweldig lekker ding. En ook zo aardig. Ik zit te zwijmelen. Samen met een paar honderd andere vrouwen, daar ben ik van overtuigd. Maar helaas dames: Deze man is een degelijke huisvader. Hij zit met zijn dochter en zoon op het podium. De jongen speelt ook zeer verdienstelijk gitaar. De dochter kan prachtig zingen!

‘Lieve Frogs, dit is het mooiste concert, dat ik ooit heb bezocht,’ zeg ik na afloop. Ik heb echt nog nooit zoiets geweldigs bijgewoond.’ Nou ja, misschien is dat overdreven, ik herinner me een paar andere gelegenheden, die me in extase hebben gebracht. Maar het neemt niet weg, dat ik helemaal weg ben van deze top muzikant. En nu klinkt zijn muziek door mijn woonkamer!

Zo zit ik dan met Frogs te luisteren naar deze heerlijke muziek. We klinken op van alles en nog wat, maar vooral op mijn aanstaande levensjaar. Dan slaat de klop 12 uur. ‘He, jammer, het is voorbij, deze dag met een gouden randje,’ verzucht ik. Stiekem besluit ik om gewoon de hele week een beetje jarig te blijven. Het is veel te leuk!!!!

Lees hier de recensie van Rik van Boeckel van het optreden van Tomatito.

Tomatito, flameco concert, Paradiso, 2014

Tomatito in Paradiso. Foto: Rik van Boeckel.

	stronglovechris op In memoriam Don Leo. Mijn liev…
	reinswart op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	stronglovechris op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: facebook

Oude vriendin duikt weer op in leven van Heks. Ik herken hem eerst niet, het is alweer eventjes geleden dat we elkaar hebben gesproken. En: Mannen verkleed als vrouw fleuren de boel tenminste op! En: ‘ELLO’ een goed alternatief voor Facebook: Geen reclames en geen gerotzooi met jouw gegevens!

Het is heerlijk om iets te doen voor een ander, maar nee zeggen is ieders goed recht. Een zielig gezicht is de meest effectieve manier om anderen te manipuleren. Chronisch zieken hebben soms niet zoveel keuze: Vaak is het schipperen tussen nooddruft en trots……

Dag met rouwrandje, maar Heks heeft echter geluk. Ze ontsnapt alweer aan een ernstig ongeluk en keelontsteking is zelden dodelijk.

Een dag met een gouden randje: Heks verjaart op straat, op Facebook, in de armen van Steenvrouw, ondergaat een aubade gebracht door haar koor en krijgt tot besluit Tomatito cadeau. Nou , ja, z’n CD dan.

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen: