Woensdagmiddag rijd ik naar Zoetermeer voor een acupunctuursessie. Ik ben lekker op tijd. Op mijn gemak tuf ik de stad uit. Voor me zit iemand weer bizarre stunts uit te halen met zijn auto. Mensen gedragen zich soms zo vreemd in het verkeer. Gelukkig slaat de gek ergens af en ben ik ervan verlost.

Ik stop voor een zebra, nadat ik eerst mijn achteruitkijkspiegel grondig check. Ik ben al twee keer aangereden in zo’n situatie, dus ik stop niet meer vanzelfsprekend voor een dergelijk object…..

Zie ik iemand achter me telefoneren, uit zijn neus eten of anderszins aangeven niet met het verkeer bezig te zijn, dan moet de voetganger maar eventjes wachten. Mijn nek kan geen klap meer incasseren, hoe klein ook….

Als ik door Zoeterwoude rijd, ben ik getuige van een verschrikkelijk ongeval. Terwijl ik het kruispunt met stoplichten oversteek, zie ik hoe aan de andere kant van de weg een jonge vrouw met blonde haren wordt aangereden.

Ik hoor de  enorme klap. Een auto geeft haar een megazwieper en ze vliegt een meter of tien door de lucht. Als een enorme lappenpop. Daarna smakt ze tegen het asfalt.

Ik stop op de invoegstrook en sprint terug. Mijn hart staat stil, want om de hoek woont mijn boezemvriendin Trui met haar mooie blonde dochter. Op de straat ligt de vrouw verfrommeld ,bewegingloos. Het is niet de dochter van mijn vriendin. Het is iemand anders’ dochter. Iemands moeder misschien, zuster, vrouw, vriendin. Ergens staat straks  de politie op de stoep.

Er hurkt een vrouw bij het slachtoffer. Ze is verpleegkundige. ‘Ze mag niet bewegen, hoor!’ roept ze tegen ons. Om de blonde haren vormt zich al snel een enorme plas bloed. De zon brandt genadeloos op het asfalt.

Heks probeert haar schaduw te werpen op het meisje, maar het lukt niet. De koperen ploert staat loodrecht boven ons. Machteloos en verdwaasd ben ik getuige van allerlei pogingen om 112 te pakken te krijgen.

Als zich een voorbijganger meldt, die op een ambulance werkt, besluit ik door te rijden. Ik kan niets betekenen en wil me niet aansluiten bij de groep nieuwsgierigen, die zich altijd vormt in dergelijke situaties.

Onderweg lopen de tranen over mijn wangen. Ik denk aan mijn geliefde dode vriendin. Pas enkele weken geleden verpletterd door een vrachtwagen in Antwerpen. En ook aan de stagiere van het bloemenwinkeltje bij mij op de hoek, waar ik de rouwkrans bestelde: vijf weken geleden geschept door een auto, die 130 reed waar je 50 mag. Waarschijnlijk een wedstrijdje. Het meisje was op slag dood.

Later in de middag word ik teruggebeld door de politie, ik heb me aangemeld als getuige. Ze bieden slachtofferhulp aan, omdat ik zo geschrokken ben. De vrouw leeft nog, goddank. ‘Ze haalde adem en had een hartslag, toen ze met de traumahelikopter naar het ziekenhuis werd vervoerd’, aldus de agent. Maar hoe het met haar is is nog niet bekend.

We hangen allemaal aan een zijden draadje, elke dag opnieuw. Als je niet van je sokken wordt gereden, krijg je wel een enge ziekte. Of je wordt vermoord door een gestoorde mafkees. Hoe dan ook: wij, mensen, zijn uiterst kwetsbaar. En elke dag kan onze laatste zijn.

Het is zo belangrijk ons leven ten volle te leven. Te genieten van alle goede dingen. Ruzies te beslechten. Een ander wat te gunnen. Gul te zijn en genereus. Morgen kun je dood zijn. Dan valt er niets meer te genieten. Kun je ruzies niet meer bijleggen. En spijt van je krentenkakkerige aard of je jaloerse streken draagt niet bepaald bij aan eeuwige rust…..

Voor Heks is dood geen schrikbeeld. Uit ervaring weet ik, dat het geen eindstation is. Maar het afscheid, het verschrikkelijke gemis: Dat went nooit.

Ik hoop wel, dat ik voorlopig gespaard blijf voor dit oog in oog staan met onze vergankelijkheid. Ongeluk komt altijd in drieën. Dit is al het vijfde ongeval in een maand, waar ik op de 1 of andere manier mee verbonden ben. Ik zit behoorlijk aan mijn taks.