Jajaja. Yep. Yes. Doch……. Oui!
Ik probeer het maar weer eens: Ja zeggen. Nee ligt me alweer jarenlang in de mond bestorven. En dat is vast niet best. Heks heeft een boek in de kast met de titel: De kracht van ja. Geschreven door John Kalse, een spirituele leraar van Heks van lang geleden.
Op televisie tettert de 2Doc documentaire ‘Nu verandert er langzaam iets.’ Hoe toepasselijk. Over het maakbare bestaan. Jezelf verbeteren tot op het bot. Heks doet al ruim een halve eeuw pogingen hiertoe. En nog steeds ben ik niet tevreden met het resultaat. Met mezelf. Verre van……
Een aantal jaar ging het een stuk beter. Oogkleppen op en schellen niet van de ogen gevallen helpt enorm. Ik deed altijd enorm mijn best om een goed mens te zijn, zonder dat het overigens erg werd gewaardeerd door deze en gene. Maar in elk geval wel door mezelf!
Heks had oog voor haar bescheiden pogingen om er iets van te maken in haar amoebe-bestaan. Ook vielen mijn periodieke inspanningen om er iets van te maken voor bepaalde medemensen me met enige regelmaat op.
Mijn bovenmenselijke krachtsinspanningen om een gekwetst medemens eventjes op te tillen. Een stukje te dragen zelfs. Ik was me bewust van mijn niet aflatende inzet om geliefden te verbinden. Mijn vermogen om ruimte te scheppen voor anderen om er te zijn. Samen te zijn.
Maar goed. De klad is er een beetje in gekomen. En terecht. Wie denk ik wel dat ik ben om een ander te willen helpen? Om de wereld te willen verbeteren? Om van mezelf een goed mens te maken? Lulkoek.
Heks kent mensen, die net als zijzelf graag goede werken willen doen. Die ervan dromen heilig te worden verklaard. Of ze hebben last van hun enorme geweten, als een grote eeuwenoude windstille binnenzee rustend in hun borstkas, waar werkelijk de hele wereld in wordt weerspiegeld.
Sommige van deze mensen hebben mijn persoontje wel eens tot hun projectje gebombardeerd. Hun goede werken betroffen dan opeens Heks in hoogsteigen persoon. Ongevraagd werd er aan me gewerkt. Allerlei ongevraagde adviezen en aanbevelingen werden er dan plots in mijn strot geduwd.
Helaas ben ik wars van dit soort geneuzel. En tevens een hopeloos project natuurlijk. Geen eer aan te behalen. En ik ben ook nog niet eens dankbaar.
Het is dus niet zo erg, dat ik zelf met dit soort strontvervelende acties ben gestaakt. Ik bedoel hiermee niet het onbaatzuchtig iets voor een ander doen. Vooral als het aan ons gevraagd wordt. Nee, de ongevraagde betweterige toewijding is wat ons nekt. De wereld staat er bol van.
We hebben behoefte aan het doen van goede werken en duwen ze ongegeneerd bij de eerste beste kneus door de strot. Zonder te vragen wat nodig is. Of er iets nodig is. Misschien wil iemand alleen maar een keer zijn verhaal kwijt? Zonder direct een oplossing geserveerd te krijgen?
Op televisie wordt een soundtrack gedaan in een enorme evenementenhal. De zaal is nog leeg. Een man met een gezwollen stemgeluid begint te oreren ‘Vandaag gaan we het hebben over persoonlijke kracht. Persoonlijke kracht bestaat uit je energieniveau, je communicatievaardigheid en je mindset. Het gaat er om dat je goeie vragen stelt……..’
‘Als je namelijk GOEDE vragen stelt dan krijg je helderheid. Helderheid leidt tot inzicht. En als je inzicht hebt, als je het ineens anders gaat zien, verdwijnen angst en onzekerheid. En als je geen angst en onzekerheid hebt, ben je zelfverzekerd. En als je zelfverzekerd bent, durf je te kiezen, durf je beslissingen te nemen. En elke beslissing die je neemt bepaalt de koers van je leven.’
‘What you imagine, you become!’
‘Goed he?’ schalt een vrouwenstem direct hierna door de ruimte, Staat het er goed op? Marc, contact, goed zo? OK!’
Heks wordt een beetje draaierig en misselijk van het gezever. Bah. Hoe durven mensen toch voor veel geld ons deze onzin te verkopen? Bah en nog eens bah.
Tijdens mijn cursus ‘Creëren vanuit je bron’ bij John Kalse indertijd deed Heks ook verwoede pogingen om haar eigen leven opnieuw te creëren. Voor de zoveelste keer. Ook ik ben altijd zeer bevattelijk geweest voor het verbetervirus. Dat nare ziekmakende betweterige wezentje, dat altijd overal de kop op steekt. Vooral ook in spirituele kringen.
Zo trachtte ik nog een leuk gezinsleven voor mezelf te creëren op de valreep. Ik geef toe, het is alweer eventjes geleden, dat ik bij de man in de leer was. Een paar kinderen creëerde ik en een lekkere vent.
Maar wat gebeurde er? Er werd het mes gezet in mijn vermogen om kinderen te krijgen. Letterlijk. Slechts een paar jaar later.
Oh ja, ik was intussen natuurlijk ook volledig genezen van mijn ziekte in mijn zelf gecreëerde leventje. (In werkelijkheid was ik precies op dat moment bezig om weer terug bij af te geraken door een ziekmakende airco in een vervuild gebouw waar ik werkte. Het onding was een paar weken voor mijn reisje geïnstalleerd. Na de vakantie en de cursus bij John kwam ik terug in een soort schimmelkot.)
Tot slot was ik zeer succesvol in mijn werk. Werk, dat ik leuk vond. Mijn talenten werden volop benut. Een happy Heks……. En? Is dat dan nog gelukt?
Nee, ik had juist de meest vreselijke baan ooit, computersystemen bouwen met behulp van Oracle. Zo afschuwelijk saai! Een jaar later zat ik definitief thuis. Volledig afgekeurd. Min lijf had het helemaal op gegeven……
Nu zou je kunnen zeggen vanuit spiritueel opzicht, dat ik niet zo goed ben in het creëren van mijn eigen leven. Mensen, die zweren bij boeken als ‘The Secret’ roepen dit soort dingen om de haverklap. Het zou dus betekenen, dat ik echt ontzettend dom ben, dat ik zoiets simpels en eenvoudigs niet voor elkaar krijg. Na al die jaren. Al die pogingen. Al dat werken aan mezelf…..
Of is het misschien zo, dat dat maakbare leven een wassen neus is? Uitgevonden door mensen, die zich graag met anderen bemoeien. Die hun eigen leventje maar niks vinden en hun heil zoeken in het verbeteren van andermans bestaan?
En vervolgens beweren dat ze daarvoor in de wieg zijn gelegd? En er ook een lekkere boterham mee verdienen. Dus roepen dat andermans leven voor verbetering vatbaar is loont. Voor de toesnellende hulpverlener dan……
‘Jouw ziekte is een schuurpapiertje van het leven,’ aan het woord een heksenvriendinnetje van een paar jaar terug. Heks zat net in een dramatisch slechte periode en ik wist werkelijk niet waar ik het zoeken moest. Mijn relatie met een narcist was net uit. ‘Dan word je toch gewoon lesbisch, Heks?’ was de oplossing voor dit probleem door dezelfde bevriende heks.
Ja, laten we dat dan maar eens proberen. Een bef-lapje naast dat schuurpapiertje.
Maakbaar bestaan. Overal is een verklaring of oplossing voor. ‘Ik ben onlangs toch gebeten door een teek,’ een klasgenootje op de heksenschool springt enthousiast op en neer voor mijn neus. ‘En weet je wat het betekent? Dat iemand je zit leeg te zuigen….’ vervolgt ze enthousiast.
Heks heeft hier allemaal geen geduld voor. Ik weet allang niet meer wat wat betekent. Wat die ziekte betekent. Wat het betekent, dat ik altijd alles en iedereen kwijt raak. ‘Oh, nou, daar heb ik helemaal niks mee, al dat geverklaar…’ reageer ik geprikkeld.
Of iets dergelijks. Ik weet niet meer wat ik precies riep, om haar de mond te snoeren. Wat ik wel weet, is dat ze me verschrikt aan keek. Ze bedoelde er niks kwaads mee. De halve wereld hangt aan elkaar van dit soort verbanden. En verklaringen. Ze wilde het alleen maar delen…..
Heks is toch ook een rare heks. Heel veel spirituele praat vind ik lulkoek. Ik ben wars van zo is het en blablabla. Voor mij is dit pad een moeizame zoektocht. Met veel valse profeten, die je moet mijden. En een paar regelrechte pareltjes op je weg.
Op de televisie worden nu varkens geknuffeld. Een gewilde techniek om tot jezelf te komen. Mits je niet Islamitisch bent. Dan is tot jezelf komen middels een varken vragen om moeilijkheden natuurlijk. Volstrekt niet halal in elk geval.
Het maakbare leven. De meeste mensen hebben geen zak in te brengen in wat hen overkomt. ‘Kijk, dit partje is wat je overkomt, het is maar een piepklein stukje van de taart. Slechts 10 procent…’ Aan het woord is een juf van een lagere school. Ze geeft een les over geluk aan kinderen van een jaar of 11.
‘Geluk, gevoelens van blijheid tevredenheid en welzijn gekoppeld aan het gevoel, dat het leven zinvol en de moeite waard is..’ leest een leerling de definitie van geluk aan de rest voor.
‘Ja, hele lange zin. Hoe zat het ook alweer? Als je jullie geluksgevoel in stukken verdeelt, zoals bij een pizza of taart, dan staat bovenaan 50% aanleg. Dat is hoe je geboren bent. Optimist of pessimist… En dan dus dat hele kleine stukje van wat je overkomt, maar 10%. Waar je woont, hoe oud je bent, heb je veel vrienden of weinig….’
‘En dat is 40% bewust gedrag. En bewust gedrag dat is waar je zelf invloed op hebt. Keuze’s die je zelf maakt. Hoe je zelf ergens naar kijkt. Hoe je zelf in het leven staat.’
Ongelofelijk toch dat dit soort idioterie op de basisschool mag worden onderwezen? Want het is niet zo. Mensen hebben niet veel invloed. Mensen zijn niet bewust. De gemiddelde bewoner van deze aardkloot op twee benen loopt de godganse dag te slaapwandelen. Dit hele verhaal is een lulverhaal. Je kunt echt veel beter met die kids gaan mediteren……..
Zoals altijd ben ik toch weer zo verbaasd over het gemak, waarmee we al dit soort onzin als zoete koek vreten. Hoe we ons ongelukkig voelen door dit soort wartaal en flutredeneringen. Hoe we ons laten beledigen door allerhande therapeuten, die beweren dat je leven maakbaar is…..
Zoals men mij ooit vroeg, bij aanvang van de enige behandeling, die je als ME patiënt door je strot geduwd krijgt hier ter lande, die vreselijke stompzinnige contraproductieve cognitieve therapie, ‘Wat doet u allemaal om uw klachten in stand te houden?’
Somber verhaaltje toch weer, Heks…..
Nee! Niet somber!
Er is genoeg om je aan vast te houden in het leven: Bewust ademhalen, bewust er zijn.
Het programma is nog lang niet af gelopen, maar ik ben het zat om naar allerlei vage therapiegroepjes te kijken. Heks kijkt liever naar de Tour.
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.