Donderdagmiddag scheur ik naar Amsterdam. Elfje is in de lappenmand en Heks gaat haar opvrolijken. Als ik aankom staat er een flets fladderwezentje bij de voordeur, maar tegen de tijd dat ik vertrek zwaait mijn vriendinnetje me vrolijk uit. ‘Ik voelde me toch een partij belabberd toen je kwam, maar ben behoorlijk opgefleurd, schat. Wat was het heerlijk je even te zien…’

Wij worden altijd blij in elkaars gezelschap. Vanaf de allereerste dag dat we elkaar tegenkwamen bij een therapeutisch schreeuwweekend ruim twintig jaar geleden…..

‘Ik ben eindelijk begonnen om grenzen te trekken en vervolgens ook te hanteren in mijn leven. Het wordt me niet in dank afgenomen…’ we kletsen een beetje bij over het fenomeen grenzen. Vooral het ontbreken ervan in ons bestaan. ‘Ik word voortdurend overvraagd. Het is nooit genoeg, mensen willen altijd meer, meer, meer…..’

‘Ik pik niks meer. Zoals wildvreemden die zich komen misdragen op mijn feestjes bijvoorbeeld. Ik knikker ze zonder pardon op straat!’ We schateren het uit. We zien het voor ons hoe mijn kleine Peruaanse vriendin grote dronken eikels de deur uit gooit.

Heks heeft ook wel eens een boom van een vent de deur uitgesmeten. Een paar jaar geleden alweer. De man had me verschrikkelijk overtuigend het hof gemaakt en het was hem gelukt om Heks te veroveren….. Helaas was het een idioot, je zag het niet aan zijn neus, maar in dagdagelijks contact kwam zijn gekte onmiskenbaar naar boven zeilen.

Zodra hij Heks had ingelijfd, begon hij moeilijke kotsgezichten te trekken. Eerst dacht ik aan terugkerende buikgriepjes. Daarna wist hij me ervan te overtuigen dat hij overtraind was. De man deed aan wielrennen, vandaar. Maar het bleek om een vrouw te gaan, die hij niet kon vergeten. Een Russische schone van de importbruidsite.

Naar eigen zeggen was hij vrijgezel toen hij Heks tegenkwam, maar de waarheid is, dat hij snel zijn vage relatie met die dame had beëindigd zodat hij met mij uit kon gaan. Of misschien niet beëindigd, maar on hold gezet…….. Helemaal duidelijk is het nooit geworden. Daar heb ik achteraf ook geen enkele moeite meer voor gedaan.

Op een dag gingen we gezellig met hondje naar het strand. Uren zaten we te flikflooien. Af en toe keek hij eventjes moeilijk, maar ja, overtraind hè, dan krijg je dat…… Beweerde de sukkel.

Bij een strandtent genoten we van een heerlijk galgenmaal. Op foto’s zie je een verliefd stel, hij had zijn moeilijke gezicht eventjes in de kast gestopt. Maar niet voor lang. Eenmaal thuis begon hij weer heel erg te steunen en kreunen. En bepaald niet omdat we heerlijke seks hadden! ‘Wat is er toch met je? Ben je echt zo moe? Of is het iets anders?’ vraag je dan natuurlijk als mens met spiegelcellen, compassie en verstand in je kop.

Hij kon de Russische postorderbruid niet vergeten. Heks liet hem niet uitpraten, maar greep hem bij zijn grote knaagdierenflapoor en sleurde hem direct naar de voordeur. Verbijsterd keek hij me aan, volkomen versteend als een konijn in het licht van mijn woedende koplampen. Ik opende de deur en smeet zijn lange lijf met al mijn kracht naar buiten.

Zo hard dat hij tegen de deur van de overbuurman vloog……’Je moet eens een keertje nadenken voordat je met dat sneue stampertje van je ergens acte de présence geeft ……’ gilde Heks hem na vanuit het keukenraam. Ik heb hem nooit meer gezien. Wel hoorde ik later dat de berg die hij die week per fiets zou gaan beklimmen hem een lesje heeft geleerd.

Een jaar trainen kon niet voorkomen dat mijn snelle reflex op zijn gezever er voor zorgde dat hij nooit boven op die Marmotte heeft gestaan. Al tijdens de eerste kilometers moest hij afhaken……..

‘Haha, een Marmot beklimmen,’ Kras ligt in een deuk als ik haar dit verhaal vertel. ‘Ja, nadat hij zijn Rusische Marmotje niet kon vergeten lukte die Franse Marmotte ook niet meer. En bij dit tover-marmotje was hij niet meer welkom…….’

Soms heb je achteraf nog best lol over iets, dat je destijds heel verdrietig heeft gemaakt. Want zeg nu zelf, wat zijn dat voor’n praktijken? Dames het leven zuur maken gevolgd door zielig gezever? Hou die konijnenkop alsjeblieft uit mijn kippenhok. Uit elk kippenhok……

Soms lukt het prima om mijn grenzen aan te geven. Als iemand er zo grotesk overheen gaat bijvoorbeeld. Maar het zijn al die kleine grensverschuivinkjes die me de das omdoen. De mensen, die zich langzaam een weg naar binnen vreten in mijn leven. Zich daar settelen, of zelfs innestelen als een parasiet en steeds veeleisender worden. Daar doe ik heel veel verkeerd.

Sinds de korreltjes Ridderspoor lukt het me niet meer om ergernis door te slikken. Ik wil ook niet in mijn eigen woede stikken. Het moet er dus uit. Het paard van mijn woede draaft over vlaktes oud zeer. Onderdrukken lukt ook al niet meer…..

Heeft iemand me jarenlang betweterig de les gelezen over de opvoeding van honden en heb ik altijd braaf geluisterd, terwijl ik me gek erger? Ja, lekker makkelijk om aanmerkingen te hebben op mijn vorige hond, dat was een lastig portret. Die is verpest door Boze Buurman Veter Aars. Maar nu pik ik het niet meer. Neem zelf een hond, ga zelf in bad, maar val me niet lastig met die onzin dat het slecht is om je hond af en toe te wassen. Voor mensen kan het overigens ook geen kwaad!

Eindelijk vind ik ook woorden om lucht te geven aan de diepe ergernis die een goede vriendschap heeft verruïneerd. En weer gaat het over grenzen, slecht aangeven van grenzen, grensoverschrijdende mensen, die me perfect weten te vinden en anderen belangrijker vinden dan jezelf. De ander voorop zetten. Zoveel rekening houden met de ander dat je jezelf ernstig tekort doet.

Bij de keuze: Pijn doen of pijn lijden? Altijd zeggen: Dan maar pijn lijden…….

Gisteren deel ik een paar flinke dreunen uit. Natuurlijk vind ik dat niet leuk. Maar als ik het niet doe blijf ik pijn lijden.

Elk mens is verantwoordelijk voor zijn of haar eigen leven. Je moet het zelf doen. Een ander kan je problemen niet oplossen en een ander kan je leven al helemaal niet voor je leven……

Ik heb mijn handen meer dan vol aan mijn problematische bestaan. Maar als ik mijn beperkte energie nu eindelijk eens voor mezelf houd dan zal het wel gaan.

Dit boek moet ik maar eens gaan lezen……

Gaby Olthuis : Leer je grenzen stellen.