Een paar weken geleden zie ik een intrigerend gesprek op televisie met de filosofe Karen Armstrong. Ik ben tegelijkertijd bezig met het schrijven van een blog, dus ik luister met een half oor. Ook gaat de bel of telefoon op een gegeven moment, waardoor ik de rest mis. Potjandrie. Ik wil het helemaal zien. Wie is die vrouw? En wat beweert ze allemaal?

Op haar achttiende gaat ze het klooster in. Ze leest een stuk voor over hoe ze zich toen voelde uit één van haar boeken. Haar hoge verwachtingen omtrent dit huwelijk met God. Haar enorme hang naar zuiverheid, puurheid en een hechte intieme relatie met haar goddelijke minnaar.

Dit herkent Heks. Ik heb op mijn zeventiende een lang weekend in een klooster doorgebracht met een goede vriend en vriendin. De vriend opende een verliefde klopjacht op Heks, maar ik deed er voornamelijk met de meest verheven en zuivere bedoelingen verwoed pogingen om serieus te bidden. Op mijn blote klutsknieën…..

Daarnaast liet Heks de monniken af en toe schrikken door voor de grap door de lange kloostergangen naar het toilet te slaapwandelen met een echte ouderwetse slaapmuts op mijn kop.

Je ziet al dat ik weinig aanleg had voor het kloosterleven. Celibataire monniken laten schrikken door voor de grap raar aangekleed met gesloten ogen en handen gestrekt vooruit midden in de nacht door die van vrouwelijk schoon gespeende kloostergangen rond te paraderen? In een zelf gefabriceerd wit kanten nachthemd met antieke slaapmuts?

Er zijn toch minder opvallende en spraakmakende manieren om naar de wc te gaan met je pyjama aan.

Zoals gezegd was ik destijds de onschuld zelve. Ik had geen idee wat mijn verschijning teweeg kon brengen. Ik was nog immer het lelijke eendje in mijn beleving. Ik wilde graag zuiver blijven in mijn relatie met god. Ik voelde me diep verbonden met het goddelijke, maar kon de religie niet vinden, die aansloot bij mijn beleving.

Hypocrisie en domheid zag ik genoeg in de kerk waartoe ik van huis uit behoorde. Ik hoefde daarvoor nauwelijks verder te kijken dan mijn heksenneus lang was.

Omdat ik het programma over Armstrong per se wil zien kijk ik het een week later in de herhaling. En weer word ik geraakt door haar heldere verhaal en verrassende invalshoek. Die vrouw denkt echt na. Ze weet ook gewoon veel.

Ik hoor haar niet de standaard geijkte lulkoek verkondigen rondom Islam, waar ik al bijna aan gewend ben. Ze weet zich ook nog prima te herinneren wat een gewelddadig klotevolkje de christenen door de eeuwen heen zijn geweest. Antisemitisme hebben de moslims van de christenen geleerd,’ beweert ze. Kijk, dan hebben we het ergens over.

Steek die hand in eigen boezem. Ken je eigen geschiedenis. De echte, niet degene, die je voor jezelf hebt verzonnen. Denk na voor de verandering.

Ze haalt Confucius aan. Uitgebreid. Zijn gouden regel: Kijk in je eigen hart naar datgene wat pijn veroorzaakt en doe datzelfde een ander niet aan! Het gaat om compassie met anderen. En heel belangrijk daaraan is dat die compassie niet louter je eigen groep betreft. Nee, het betreft iedereen.

Iedereen is je partner met andere woorden.

Ja, daar is ie weer, hetzelfde inzicht. Ik kom er steeds weer op uit. Maar ook het kijken in je eigen hart is belangrijk. Het is precies dat wat ik probeer te doen. De woede en pijn, het verdriet. Niet op anderen verhalen Heksje. Joy and pain are one, weet je nog wel?

On joy an sorrow, Kahlil Gibran  gaat eigenlijk over hetzelfde.

‘Reformatie,’ roept Armstrong, ‘Welke? Er zijn talloze reformaties geweest en ook nu zijn er volop veranderingen gaande. Er zullen er nog ontelbare komen, maar die bepaalde reformatie, die we de Reformatie noemen,  viel precies samen met de uitvinding van de boekdrukkunst….’

Ah, denk ik bij mezelf, vandaar het succes….. Die stellingen van Luther waren nooit zo wijdverbreid als men ze had moeten overschrijven op een stuk perkament met een veer. Een beetje ingekort door abbreviaturen. Om ze vervolgens naar oud gebruik te verluchtigen met helder gekleurde miniaturen!

‘Daarvoor konden mensen meestal niet lezen, er was een mondelinge traditie voor de overdracht van kennis. Vaak middels muziek. Bij ons in het klooster werden de bijbelteksten overgedragen door middel van chanten bijvoorbeeld. Je gebruikt daarbij het meer intuïtieve deel van je hersenen.’

‘Na de reformatie zie je dat mensen meer met het analytische deel van hun brein op de bijbel los gaan. Waardoor alles wat er in staat letterlijk wordt genomen. Alle informatie wordt gezien als feit. Het moet dan ook kloppen! Terwijl het eigenlijk poezië is!’

‘Ja, religie is poezië. Neem bijvoorbeeld de zin: Love is like a red, red rose. Als je die zin letterlijk neemt kom je niet veel verder. Het is dan ook een metafoor. Metaforen zijn zo belangrijk voor de zingeving in religie…..’

Het geloof van deze vrouw is ook niet meer wat het geweest is. Haar oude godsbeeld hanteert ze niet meer. Ik hoor haar niet praten over god de vader. Toch is religie nog steeds heel belangrijk in haar leven.

Tegenwoordig wordt deze vrouw vaak gevraagd om lezingen te geven. Haar heldere blik op de wereldreligies en de verstrengeling met extremistische standpunten zouden gemeengoed moeten worden. Ze zegt iets wat Heks al jaren weet: Het Grgrchristendom is eindeloos agressiever geweest door de jaren heen dan de Islam.

Ik voel me opgetild door te luisteren naar deze vrouw. Ook weet ik weer waarvoor ik dit doe, dit prachtige en ook stomme leven leven! En bij tijd en wijle uitzitten. Omdat ik de pijn en frustratie in mijn hart wil leren kennen en niet wil verhalen op anderen.

Dat laatste vind ik moeilijk hoor. Ik heb met enige regelmaat sterk de behoefte om ook eens een kledder uit te delen. Meer dan vroeger. Toen ik nog geloofde in de fundamentele goedheid van de mens. Toen ‘mijn’ narcisten nog niet ontmaskerd waren en ik gewoon nog wat beter mijn best moest doen. In mijn verwrongen optiek.

Het is een lange weg. ‘Niet verbitterd raken, Heks,’ krijg ik te horen van iemand die me zeer dierbaar is, ‘Soms lees ik dat tussen de regels door op je blog.’

Eerst de woede, iets op je lever hebben. Dan bitter als gal de woorden uitspuwen. Je gal spuwen. Je ontkomt er gewoon niet aan. Tenzij je het binnen houdt, tenzij je zelf zwartgallig wilt eindigen.

Toch is het de enige weg, die gouden regel. En als je goed oplet zie je die regel in elke spirituele traditie opduiken. Ik ben dus toch op de goede weg. Soms twijfel ik. Dan wil ik een gewone gezonde theemuts zijn, die nergens over nadenkt.

Dan wil ik een gemakkelijk saai simpel slaapleven met ongecompliceerde doorsnee vrienden, een eenvoudige piepkleine familie, die hier de deur plat loopt en een gezellige overjarige uitgedoofde echtgenoot die totaal geen tegengas geeft.

Vroeger deden we niet zo moeilijk over het geslacht van het goddelijke: God als man en vrouw, als vader en moeder: Teksten uit de bijbel hierover!

Islam vanuit Indiase soefitraditie: ‘De islam is de beste manier om tot God te komen’ INTERVIEW met Nuweira Youskine (34), journaliste en islamologe.

En ook:

Een krachtige vrouw naar Gods hart met maar liefst 7 eigenschappen vanuit de EO visie, niet te verwarren met zo’n verfoeide feministe……

De sterke vrouw is in alle opzichten krachtiger dan de feminist.

Als de feminist schreeuwt: “GELIJKHEID”, dan fluistert de sterke vrouw: “Eenheid”.

Als de feminist zegt: “Ik ben vrouw!” dan zegt de sterke vrouw: “Ik ben vrouw en dit is mijn Jezus.”

Als de feminist roept “Weg met de man!”, zegt de krachtige vrouw stimulerend: “Zoon, kniel maar neer voor God.”

Op wie lijk jij?
Soms is het goed om even herinnerd te worden aan wat het is om een vrouw van God te zijn.

 

Maar toch, alle sterke vrouwen ten spijt:

Gods ideale minnaar is toch een man……. en wel Antoine Bodar, kunsthistoricus, voorheen televisiemaker en thans priester te Amsterdam.